Hoi mama's Mijn dochtertje van 7 maanden is erg eenkennig. Als iemand haar optilt die ze niet dagelijks ziet begint ze te huilen tot ze rood aanloopt en in paniek te gillen, terwijl ze me aankijkt. Dit is lastig voor mij, maar ook voor de ander. (oma bv ) Ik weet van mezelf dat ik ook zo was als kind zijnde, en doordat mijn ouders daar in mee gingen, heb ik verlatingsangst en ben ik van mezelf ook niet heel sociaal met vreemde mensen. Ik wil absoluut niet dat zij,ook zo word, maar ik vind het erg lastig om haar zo in paniek te zien alles in mij wilt haar dan pakken en troosten zodat ze weet dat ze veilig is. Op dit moment ben ik nog een thuis blijf moeder maar wel opzoek naar werk, maar ik zou niet weten hoe het zal gaan als ze naar de kinderopvang moet.. Heeft iemand hier ervaring mee of tips?
O dat is inderdaad heel vervelend voor iedereen... Sanne had het ook heel erg toen ze 12 maanden was. Maar dan met verlatingsangst... En dan was ook alleen ik goed. Ik moet zeggen dat ik er gewoon in mee ben gegaan. Ik heb inmiddels hier wel door dat Sanne weet wat ze wil, maar ook wat ze nodig heeft. En ik moet zeggen dat het steeds beter ging. Nu hangt ze alleen aan mij als er iets nieuws of spannend gebeurd, of als er veel vreemde mensen zijn. Dus eigenlijk normaal denk ik. De eenkennigheid is ook een fase denk ik zo. Kan voor kindjes heel heftig zijn. En als het heftigste achter de rug is kun je nog altijd gaan sturen op wat meer bij een ander zijn en blijven. Maar het eerste jaar/ 2 jaar leren ze zo veel. Dat kan ook best eng zijn. En niet om te bagataliseren hoor. Want het is vervelend, maar het hoort er ook bij. Gelukkig leg je de basis van je kindje niet in een dag maar in jaren. Persoonlijk zou ik er maar even aan toe geven. Ook als je straks weer werkt komt het wel goed. Het zal even wennen zijn bij de opvang, maar vaak geld voor kindjes dat als ze je niet zien een andere snel goed is. Zeker als die lief en rustig is en de tijd voor ze neemt.
Eenkennigheid op deze leeftijd hoort er nou eenmaal bij. Je kunt er niet zoveel aan veranderen en dat hoeft ook helemaal niet. Je kindje zal vanzelf wennen aan andere vaste oppassers, maar als ze verder naar anderen toe eenkennig is op deze leeftijd kun je dat gerust accepteren en zo laten. Ze is nog zo klein. Je hoeft haar echt nog niet te "trainen" om minder eenkennig te worden. Dit gaat heel vaak gewoon vanzelf. Ik denk dat de kans ook vrij klein is dat jouw karakter te herleiden is op hoe jouw ouders omgingen met eenkennigheid specifiek op zo'n jonge leeftijd. Natuurlijk is het op een wat latere leeftijd goed om je kindje enigzins te stimuleren om sociaal te zijn, maar op deze leeftijd hoeft dat echt nog niet!
Kinderen op die leeftijd moeten nog leren dat als iets of iemand er niet meer is dat het niet voor altijd weg is maar ook weer terug komt. Ze moet dus ook nog leren dat als jij weg gaat, je ook weer terug komt. Dat kan even duren en het ene kind heeft daar meer moeite mee als het andere kind. Kiekeboe is wel een goed spelletje om het principe wat aan te leren. Eerst van dichtbij met handen voor je ogen of doekje over haar gezicht bijv. Later misschien om de hoek van de deur. ...
Hier zoon 12cmaanden al vanaf dat die zo rond 6 maanden kwam is heel heel erg als hij in box of stoel zit en ik loop even na boven of wc Dan meteen heel erg gillen Vreemde moet die ook niet
Heel natuurlijk hoor. Hebben alledrie de Kids hier ook gehad. Ik denk dat je juist meer kwaad doet door het te negeren dan het toe te laten. Heb mijn kinderen in die periode altijd lekker aan me laten plakken en het zijn nu toch echt kindjes die prima alleen kunnen blijven bij anderen.
Fijn om te horen dat het niet raar is. Hoor van mijn vriendinnen (die zelf geen kinderen hebben) steeds dat het aan mij ligt en dat ik haar gewoon moet laten huilen, en vaker met "vreemde" mensen in contact moet brengen maar dat gaat zo tegen mij gevoel in. Ik wil haar niet dwingen om het leuk te vinden.
Mijn zoontje (ook 7 maanden) heeft dit nu ook... en als ik erbij ben,dan troost ik hem. Hij wil ook niet meer alleen in slaap vallen 's avonds, alleen met mama erbij. (Zelfs papa is niet goed genoeg)
Dat is nogal een conclusie.... denk je niet dat je eenkennigheid misschien gewoon een signaal was dat je gewoon niet zo'n allemansvriend bent? En dat het feit dat je nu niet zo sociaal bent, gewoon een karaktereigenschap is die zich in die eenkennigheid heeft laten zien? Ik denk in ieder geval niet dat je die eenkennigheid zou moeten doorbreken. Zij wil jou als veilige basis, dus geef haar dat. Dat kan echt niet negatief uitwerken, en het forceren van contact met anderen juist wel. Hoe het moet als je aan het werk gaat, zou ik nog even parkeren. Komt tijd, komt raad...
Misschien doe je dit al maar ik laat mijn zoontje altijd zelf het initiatief nemen. Dus eerst even met mama de kat uit de boom kijken en opa en oma 'lokken' hem dan met speelgoed. Dat werkte altijd goed, inmiddels is hij al helemaal gewend daar 😉 Ik vind het erg 'zielig' klinken: je dochtertje overstuur bij 'vreemde' in de armen te reiken naar mama maar dat mag niet want ze moet 'wennen aan vreemden' Maar goed, dat is mijn beeld zo even in mijn hoofd. 😜
Helemaal eens met X11. Dat is nogal een conclusie om te trekken. Die fase van eenkennigheid is heel normaal. Juist als je kindje in andermans armen zit en huilt, wrs omdat het zich onveilig voelt, krijgt het onbewust of bewust het signaal mee dat naar hem of haar niet geluisterd wordt. En zal het zich juist meer onzeker en onveilig voelen. En dat is juist niet positief voor de hechting. Tuurlijk hoef je ook niet direct je kindje uit de armen van de ander te trekken, ik ga er even naast zitten, probeer mijn dochtertje af te leiden en zing een liedje, vaakhelpt dit, dan gaat ze uiteindelijk contact maken met de ander. Maarals ik merk dat ze echt overstuur is, neem ik haar direct over. Kijk, dat is mijn manier hoor, een ander zal het anders doen, maar KIJK naar je kind, jij kent je kind het beste, en die vriendinnen......jammer dat je daar weinig steun aan hebt, zij weten (nog) niet beter, zodra zij zelf een hummeltje hebben, gaan ze pas voelen waar alle moeders( en vaders) het steeds over hadden en hebben.
Zou het niet forceren... het is een fase en als jij het gaat negeren wordt het dus juist erger. Juist die eerste jaren hebben ze bevestiging en zekerheid nodig zodat ze later juist lekker op hunzelf de wereld durven ondekken met in hun achterhoofd dat mama er altijd voor haar zal zijn.
Nja deze "conclusie" heb ik van mijn psycholoog haha niet zelf geconcludeerd. Maar omdat ik dus vroeger erg eenkennig was is mijn moeder gestopt met werken omdat het anders alleen maar drama was. Op de basisschool werd ze overblijfmoeder, helpen met knutselen mee op schoolreis etc want anders wou ik dus niet naar school. Ze heeft er alles aan gedaan zodat ik niet zonder haar moest omdat ze niet wou dat ik in paniek raakte. En haar aanpak heeft meegewerkt aan de eenkennigheid, heimwee en verlatingsangst waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Nu is het gelukkig nog lang niet zover en ik zal het echt niet zover laten komen, Maar ik merk wel dat ik het soms lastig vind om me niet teveel van het commentaar Aan te trekken. Zelf der oma heeft er elke keer weer commentaar op. Maar ik zal gewoon me eigen gevoel volgen denk dat dat het beste is.
Jou baby laat heel normaal babygedrag zien. Eenkennigheid is juist een goed teken, het laat zien dat een kindje veilig gehecht is aan zijn/haar moeder/vader. Een goede hechting is een hele goede basis voor een kind. Dus die vriendinnen lekker laten kletsen. En het is maar een fase, je dochtertje gaat zich vanzelf ook veilig eb vertrouwd voelen bij anderen