Hallo, Ik ben op zoek naar dames die een partner hebben met ADD. Of die misschien zelf de diagnose Attention Deficit Disorder hebben. Ik ben namelijk nieuwsgierig naar ervaringen over het zwanger raken met een ADD-er, de zwangerschap etc. Mijn partner heeft 2 jaar terug na jarenlang een antwoord zoeken op zijn vraag eindelijk de diagnose gekregen. Heeft nu ook medicijnen om zich beter te concenteren. Op dat punt gaat het erg goed. Ging het zwanger raken moeilijker vanwege de gedachtes, was er verlaagd libido? Ik hoor het graag. Wij zijn nu in onze 3e ronde met veel moeite. De seks komt van mijn kant en vaak tijdens de daad wordt zijn hoofd overgenomen door gedachtes die er 24/7 zijn. Erg moeilijk om de seks dan nog leuk te houden en er geen moeten van te maken. Hoe gaan jullie daar mee om? Of hadden jullie juist hele andere problemen, of juist niet? En tijdens de zwangerschap, was je partner anders dan ervoor? Of toen het kindje er eenmaal was? Liefs!
ik heb geen ervaring met partner ik kom zelf wel uit een gezin waar sinds een paar jaar mijn vader de diagnose pdd-nos heeft gekregen en mijn moeder adhd als ik terug kijk was er altijd wat bij ons en nooit rust en stabiliteit ik denk dat je zelf goed moet overwegen wat voor impact dit op een kind kan hebben,ik heb er namelijk altijd veel last van gehad wist dat er iets was maar niet wat.toen ik huis uit ging ging het helemaal mis was toen kwam ik in een "normale "situatie heel veel succes
Het is inderdaad erfelijk, maar met AD(H)D is zeker te leven. Mits de juiste medicijnen en de instelling van de persoon zelf. Mijn partner heeft nu sinds 2 jaar de diagnose en is al voor 80% veranderd. Als zijn ouders wisten dat hij ADD had toen hij klein was had hij veel makkelijker het leven door gekund. En wij weten beide, dat mocht ik zwanger raken, we er ook zeker achter aan gaan. Mijn partner is van karakter al rustig en zorgzaam, dat zit absoluut goed. Met de juiste medicatie, een goede op de klachten gebaseerde opvoeding komt dit allemaal goed. ADD is lang niet zo slecht als mensen denken. Over ADHD-ers kan ik niet mee praten, daar ben ik niet echt mee bekend. Want ADD en ADHD is iets heel anders. De basis is wel hetzelfde, maar verschillende klachten en symptonen. Zou ik dan maar geen kindjes moeten nemen omdat het kindje ADD kan krijgen? Nee. Mijn partner is dan niet met de juiste opvoeding opgegroeid, maar komt meer omdat er niet bekend was wat er nu aan de hand was. Zijn vader heeft ook ADD, maar wil dit niet toegeven of er iets mee doen. En zonder medicijnen is er niet echt veel aan de hand, je zal niets byzonders merken aan een ADD-er. Het speelt allemaal van binnen in het hoofd. Verder is er hier thuis wel stabiliteit. We weten beide hoe we met zijn klachten om moeten gaan, we praten over alles. Ik denk dat het aan het karakter van iemand ligt hoe zij er op reageren. Want ADHD-ers zouden bekend staan om het drukke. ADD-ers zijn juist het tegenovergestelde, zij zijn erg rustig. Dat is natuurlijk al een groot verschil. Ik denk ook dat hoe de ouders omgaan met kindjes met AD(H)D een groot verschil maken. Ik ken veel verhalen van moeders met kindjes met ADHD die eigenlijk hun kindje in een hokje stoppen. Hij heeft ADHD dus is druk. Maar er komt meer bij kijken. Zelfde geld voor ADD. Sinds zijn diagnose heb ik me er heel erg in verdiept. Ik weet wat me te wachten staat. Het is erfelijk, maar ik heb ook sterke genen. Hihi! Kindje hoeft het niet te krijgen. Mijn partner had ook moeite toen hij ineens in de normale situatie terecht kwam. Er ging een wereld voor hem open, maar tegelijkertijd was het een grote klap. Maar dat is niet gek. AD(H)D wordt vaker op latere leeftijd geconstateerd dan vroege leeftijd. Ze leven jaren dezelfde weg, en in 1 klap worden alle vragen beantwoord. Hoe gaat het nu tussen jouw ouders? Vind je het nog lastig als je bij hen thuis komt oid? Bedankt voor je reactie in ieder geval!
ik bedoelde ook niet dat je geen kinderen moet nemen hoor haha omdat bij mijn ouders dus ook pas op latere leeftijd is ontdekt zijn er dus ook nu pas stappen ondernomen,iets wat goed is natuurlijk alleen ik heb daar niet zoveel meer aan.ik vind wel moeilijk om thuis te komen omdat mijn ouders allebei wat mankeren en er allebei anders mee omgaan ze vinden allebei dat de andere rekening moet houden met de aandoening dus blijven afschuiven ik ben getest en heb niks mijn broertje blijkt asperger te hebben en mijn zusje heeft ook niks. maar is wel al super fijn voor je dat jullie er nu al wat aan doen dat komt zeker je kindje ten goede.knap van je dat je er zo mee omgaat dat zouden meer mensen moeten doen
Ja, dat lijkt me zo enorm lastig! Op latere leeftijd met zulke veranderingen omgaan. En dan ook bij beide ouders. Jeetje. Weet je zeker dat je er niks meer aan zult hebben? Ondanks dat je niet meer thuis woont is er misschien wel iets waar je wel wat aan zult hebben. Een kleine verandering misschien? Ik noem maar even iets. Ja, het afschuiven. Jeetje. Hele moeilijke situatie! Heel lastig als ze beide willen dat de ander er rekening mee moet houden. Gaat het verder wel goed met ze? Of vechten ze elkaar de tent uit? Ik ben niet bekend met PDD NOS. Heb net even kort gelezen op internet wat het een beetje inhoudt. Wat fijn dat jij en je zusje verder niks mankeren. Heel sneu voor je broertje. Ook met Asperger ben ik niet bekend. Allemaal erfelijk? Haha ja, dat zouden meer mensen moeten doen, mja, ook dat ligt aan de persoon. Ik ben een vechter, en toen ik in het begin van onze relatie zoiets had van, en nu gaat het niet meer, ben ik juist door gegaan en heb dan ook een boekje gevonden via een hele goede vriendin wat geschreven is voor partners met AD(H)D. Haar partner heeft ADHD dus we kunnen veel met elkaar praten. Toen ik dat boekje las kwam ik zoveel punten tegen wat ik al geprobeerd had bij mijn vriend. De moederrol, de agenda spelen, negeren, doen alsof er niks aan de hand is, willen weglopen etc. Ik heb serieus geleerd tot 10 te tellen. Lijkt heel makkelijk maar is het absoluut niet. Ik heb mezelf ook aangeleerd dat als ik weet dat hij het kan vergeten, dan moet ik het zelf doen, ontstaan er ook geen ruzies. We hebben amper ruzie! Soms een conflictje. En nu zit het ook in mijn aard dat ik alles wil bespreken, laat dat ten goede komen bij een ADD-er. Zo houden we alles op de rails. We hebben nu wel moeite met de seks. En dat is in een onderwerp over Kindjes Krijgen de nummer 1 prioriteit
Ik denk dat je dan overal wel een reden vandaan kan halen zodat mensen geen kinderen hoeven te nemen. Mijn vader is invalide, hij wilde in eerste instantie ook geen kinderen omdat dat erg zwaar zou zijn (en dat was ook wel zo, ook al was ik de enige), maar toch ben ik er gekomen na wat pushen van mijn moeder En ze hadden het voor geen goud willen missen, en ik had me geen betere ouders kunnen wensen Mijn man heeft ADHD en weet het al sinds zijn 8e. Ja, soms twijfel ik ook wel eens hoe dat zal gaan, want als hij veel aan zijn hoofd heeft gaan sommige dingen ook niet al te soepel (bijv. iets voor het eten verzinnen). Maar wat dan? idd geen kindjes nemen? En natuurlijk denk ik er ook wel over na wat voor impact dat heeft, maar wat je als kind aangeboden krijgt als situatie is altijd normaal, in jouw ogen. Sem frummel, ik snap dat jouw situatie extra lastig was omdat je vader PDD nos had en je moeder ADHD, dat helpt natuurlijk niet. Maar idd, als je er op latere leeftijd achter komt maakt het dat lastiger, maar niet per se onmogelijk. Elk huisje heeft zijn kruisje toch En ja, de erfelijkheidsfactor is ook lastig. Ach ja. Ik heb een chronische darmziekte, erg slechte ogen en een hoog voorhoofd. Mijn man heeft ADHD en dyslexie. Goed recept toch? Maar net zoveel kans dat we een kind zonder al die dingen krijgen.
Tsja... lastig blijven zulke dingen altijd! Ik werk zelf in de hulpverlening en ik zie het vaak misgaan, maar vooral bij mensen die vinden dat ze 'recht' hebben op een kind en er dus maar voor gaan zonder goed over de consequenties na te denken. Want die zijn er nu eenmaal wel degelijk. Daarnaast kom ik uit een familie waarin meerdere generaties van beide kanten zijn belast met autisme. Ook depressies komen veel voor. Ik heb er zelf geen last van en ik functioneer geloof ik prima maar de belasting op de genen is er natuurlijk wel. Dat was voor mij wel een reden om nooit kinderen te willen hebben met mijn vorige partner. Hij had geen diagnose, maar er miste op het sociaal vlak duidelijk een aantal punten. Naast dat de kans op stoornissen daarmee voor mijn gevoel alleen maar groter zou worden voor onze kinderen, denk ik ook dat ik er met die partner als vader altijd alleen voor gestaan zou hebben. En dat is denk ik ook een keuze die je bewust moet maken. Kán jij dat en wíl jij dat? Ik niet... Maar het klinkt alsof jullie er echt wel over hebben nagedacht en bewust te werk gaan. Enige misschien; als je hem niet tot seks krijgt, is het misschien niet dat je hem er juist mee doodgooit omdát je zo graag zwanger wilt worden? Ik weet niet goed wat de oplossing wel is hoor, maar op het moment dat het allemaal móet zal het voor hem ook niet makkelijker worden zich er aan over te geven en de rest even los te laten..
Nee, dit was er al nog veel langer voor wij aan het hoofdstuk kindjes begonnen. Door zijn ADD ziet hij seks vaak als moeten, niet alleen nu. Vandaar dat ik het op zoveel mogelijk punten spannend wil houden. Hij weet ook mijn eisprong niet, ik vertel hem er verder niks over. Dat hebben we samen besloten. Ik zou er zeker weten niet alleen voor komen te staan. Omdat mijn partner op sociaal vlak niks mankeert en heel veel onder controle heeft. Alleen bij hem zullen er wat dingetjes inschieten. Tja, als dat het is? Ik weet wel dat ik misschien iets meer zorg zal dragen. Maar dat zit sowieso al in mijn aard. Als ik denk dat hij zal gaan vergeten een flesje te geven, dan moet ik het zelf doen. Kunnen er ook geen problemen ontstaan. En daar zijn hulpmiddelen voor. Wekkertje zetten, briefjes ophangen. Het is wat werk, maar het is ook weer helemaal niks. Als het op die manier werkt bij ons, prima toch? En ik sta daar open voor. Er zouden weinig mensen met mij willen ruilen, (ik noem even wat geks), maar ik zou ook met heel veel andere niet willen ruilen. Ondanks hij wat mankeert zou ik geen ander willen. Mijn vorige vriend mankeerde niks, en die relatie kostte veel meer energie dan mijn relatie nu. Tuurlijk we hebben onze ups en downs, en vooral op dit moment vanwege de seks is het even uitzoeken hoe of wat. En dat is ook de reden dat ik dit topic heb geopend. Hoe partners van AD(H)D-ers er mee omgaan. Niet over hoe wij het kindje zullen opvoeden of wie er meer of minder voor zorgt. Het maakt het idd voor hem niet makkelijker dat we wat vaker seks "moeten" hebben, daarom hebben we ook afgesproken dat als 1 van ons echt niet wil dat we het dan niet doen. Want dan is het voor hem extra een belemmering. Maar zoals ik al eerder schreef, dit was er al lang voor het hoofdstuk kinderen. En hij weet zelf ook dat er seks nodig is voor een kindje, dus ergens zal hij zelf ook over zn drempel heen moeten stappen, vandaar dit topic. Hoe ervaar(d)en andere ADD-ers dit? Ik weet hoe lief iedereen het bedoeld, maar het lijkt er meer op dat ik me in dit onderwerp moet verweren terwijl dat nergens voor nodig moet zijn. Dit is onze keuze en we hebben hem wel overwogen genomen. We weten alle keerzijdes. We weten dat we een extra beentje voor moeten zetten maar dat hebben we er zeker voor nodig. En in onze ogen is het eigenlijk niks extra's, we weten niet beter. Bedankt voor je reactie!