Ja echt? Je gaat zitten met je jonge kind voor een gesprek over mogelijke gevaar en dan bespreek je dat de kans groter is dat een naasten aan hem/haar gaat zitten dan een vreemde? Hoe precies vertel je zoiets? Op papier is het makkelijk zeggen dat je iets bespreekt maar hoe gaat zo’n gesprek in de praktijk? Hoe weet je dat je op die manier juist geen angst aanwakkert in je kind? ‘De kans dat oom Piet aan me gaat zitten is groter dan een man in de bosje...’. Een conclusie is snel getrokken. Hoe voorkom je dat je kind niet angstig wordt en vertrouwen verliest in zijn/haar omgeving? Het is - naar mijn mening - verstandig om als persoon (zeker als vrouw) op je hoede te zijn voor vreemden, en zeker voor mannen. Je hoeft niet angstig te zijn, maar je moet wel slim zijn en niet je kop in het zand steken want statistiek zegt, en de kans is groter dat de buurman wat doet. En ik ben van mening dat je wijs moet zijn in het onderwijzen van je kinderen daarover. Je kind vertellen dat de kans groter is dat de omgeving hem/haar iets aandoet dan elders vind ik een zeer onwijze manier om je kind te beschermen. Je zegt niet angstig te willen opvoeden; ik denk dat de kans hoger is dat je wel angst aanwakkert op die manier, welke je tegelijkertijd wegwuift als een onzinnige angst. Ik vind het weinig liefdevol, eerder schadelijk afstandelijk.
Nou ik ben het niet maar haar eens verder, maar ja, ik vind wel dat je zoiets bespreekbaar moet maken. Een kennis bleek jarenlang door haar oom misbruikt en een dorp verderop zat een voetbaltrainer die het op jonge jongens uit wat minder stabiele gezinnen had voorzien. Dat soort dingen gebeuren en er zit een heel verschil tussen bewust maken en bang maken. Wij hebben ze ook altijd verteld bij voorkeur niet alleen te zijn met andere volwassenen, dat ze alles kunnen vertellen ondanks mogelijke dreigementen, maar vooral ook de nadruk op wat is "normaal". Het kan heel normaal zijn dat een trainer jouw zere enkel aanraakt, op andere plekken is dat niet normaal (je snapt wel wat ik bedoel).
Oh nee hoor zou hier ook niet gebeuren in het donker alleen fietsen Oudste is 11 en fietst met jongens naar training en terug dat is straks ook weer in het donker Maar dan fietsen zemet een groepje en iedereen woont in dezelfde wijk
O begrijp me niet verkeerd: ik vind het zeer zeker belangrijk om erover te praten! Maar spreken over kansen (de kans is groter dat iemand in je omgeving aan je zit dan een vreemden) vind ik niet de manier. Het lijkt mij veel beter om in zijn algemeenheid te spreken over grenzen van jezelf, en over slim zijn en je route/tijdstip van de dag kiezen om te reizen, en openheid naar ouders en/of leraren als er iets is. Je wil niet dat ze bang worden voor bepaalde situaties tenslotte, je wil dat ze algemeen geïnformeerd zijn over de gehele breedte. Als ouder is het belangrijk om te weten waar de risico’s liggen, en dat je, als ouder, alert blijft juist ook in je eigen omgeving omdat je weet daar de kans hoger ligt. Betekent niet dat je als een helikopter boven je kind hangt de hele dag, maar je houdt je kind in de gaten. Simpel. En dat wil ook niet zeggen dat mannen in bosjes niet bestaan, en ondanks dat het risico klein is is - zoals jij zegt - het gevolg levenslang.
Ja klopt. Helemaal met je eens. En kansen, tja, wat zegt dat precies? Al is de kans 1%, dan zijn dat er toch nog een heleboel. Maar voor meisjes is de kans eerder rond de 22% dat er sprake is seksueel overschrijdend gedrag. Dus daar wil ik geen risico op lopen.
Ik wou dat idd ook zeggen. Zo heel klein is de kans helemaal niet. Het komt helaas heel erg veel voor, en als ouder voel ik de verantwoordelijkheid sterk om er alles aan te doen om het te voorkomen. Ik kan mijn kind niet opsluiten, lijkt me logisch, maar het is wel een constante dans; Waar bescherm je, waar laat je los, en hoeveel bescherm je / laat je los? Ik begrijp de OP dus echt wel. Angst (of beter gezegd misschien: alertheid) voor potentieel gevaar kan zeker ook gezond zijn; het houdt je scherp en alert. Het is verstandig om je niet enkel te laten leiden door ‘gevoel’, maar hetzelfde geld voor statistiek. Het gaat om een balans daarin en dat is gewoon heel moeilijk. Vind ik zelf dan hoor. Mijn moeder was (is) heeeeel nuchter. Ze volgt de statistiek (meestal) en maakt een risico inschatting veelal daarop gebaseerd. Dus zij vond: ‘De kans is klein, mijn kinderen zijn wijs, staan sterk in hun schoenen, ze weten waar ze moeten zijn als er iets aan de hand is. Het is veilig genoeg.’ Ik heb dat zelf als afstandelijk ervaren als meisje. Ik vond het stiekem heel warm als vriendinnen werden opgehaald door hun ouders als het donker was. Zij (vriendinnetjes) vonden dat allemaal overdreven natuurlijk, en ergens vond ik dat ook wel want ja, wat is nou de kans dat er iets gebeurd? ..Des te meer misschien dat ik het zo liefdevol vond wanneer ouders hun dochters toch wel ophaalde. Ze namen namelijk gewoon geen risico, en dat zou een no-brainer moeten zijn.
Ze mag ook niet, maar dat botst natuurlijk wel. Het is ook lastig bepalen wanneer het moment komt, dat je ze wel laat fietsen.
Voor mij hangt het wel ook af van de tijd, want hier gaan ze bv ‘s winters ook ‘s ochtends in het donker naar school. Maar los daarvan zou ik ook brengen/halen als ze sowieso al veel fietst van/naar school. Ik vind brengen/halen ook gewoon leuk, op een dag willen ze het niet meer… Ik vind je dus sowieso geen zeikwijf, maar zou me ook niets aantrekken van een kind van 12 dat jou zo noemt tegenover haar vriendin. Dan vindt ze je maar een zeikwijf, als ‘t een keer hard begint te regenen als zij fietst, denkt ze er vast anders over
Hier is dat niet lastig. Hier is dat namelijk gewoon geen optie en dat weten ze en ze weten ook waarom.
Ik denk dat we in de basis wel hetzelfde bedoelen. Maar dat de manier van lezen en interpretatie anders is. Iedereen wil zijn kind beschermen. De manier hoe je dat doet is verschillend. Ik maak ze weerbaar in het algemeen en vanaf jonge leeftijd. En ga daarbij niet alleen uit van onbekenden want die kans is minimaal. Ik sluit het niet uit maar de kans dat zoiets met een bekende zal gebeuren is vele malen groter. Net zoals de kans op een aanrijding, ziekte of andere narigheid. Je kind overal voor behoeden geeft schijnveiligheid. Dan haal en breng jij ze op en blijkt de trainer of een teamgenoot losse handen te hebben. En ik maak absoluut geen onderscheid tussen jongens en meisjes (erg ouderwets en denigrerend mbt vrouwen). Ook jongens kunnen in de problemen komen en dat is niet minder vervelend. Gelijke behandeling is voor mij van belang. Daarnaast kan je prima vaardigheden meegeven en daarnaast niet opvoeden met angst.
Precies wanneer is dan wel het goede moment? Als ze 15 zijn of 18? Of 25? En in het najaar is het ook donker als ze een lange dag op school hebben. Haal je ze dan ook op uit school? Zo zijn er natuurlijk continu momenten dat ze activiteiten buiten de deur hebben (school, bijbaan, sport, uitgaan, vrienden etc). Volledig beschermen kan helaas niet. Zelfredzaam en waakzaam maken wel. Ik ken genoeg jongeren die met 16 of 17 studeren of stage lopen in een andere stad. Dan hebben ouders daar ook geen zicht meer op.
Het ligt natuurlijk ook echt wel aan de route. Mijn 18 jarige dochter zou ook niet 5 km door een bos of een landweg alleen mogen fietsen maar ze heeft echt weleens alleen door het donker moeten fietsen. Dan fietsen ze met een groepje naar huis en uiteindelijk blijft er toch iemand over die het laatste stuk alleen moet fietsen. Hier zijn dat allemaal woonwijken en langs wegen waar in de weekenden genoeg mensen op de been zijn. Ik denk dat ik me destijds eerder meer zorgen maakte over mijn zoon die weleens alleen de straat over moest dan dat ik bij mijn dochter was. Jongens in combinatie met een flinke dosis testosteron en een hoop branie, geen fijne combi en dat maakt jongens ook echt wel kwetsbaar. Mijn zoon is als 16 jarige weleens bijna gegrepen omdat ze zijn scooter wilden jatten, is gelukkig goed afgelopen maar ik vind meiden echt niet kwetsbaarder dan jongens. Als jongen mag je blij zijn dat het bij een klap op je kop blijft maar je kan ook zomaar een mes tussen je ribben krijgen. Je moet het niet opzoeken door midden in de nacht maar eens lekker door het bos heen te fietsen maar het kan ook net zo makkelijk overdag gebeuren. Een vriendinnetje van mij is vroeger bij het wachten op metro in het openbaar aangerand door een of andere gek, was gewoon in de ochtendspits en men stond erbij en keer ernaar. Ik denk toch ook dat het vaak een kwestie is van verkeerde plaats en verkeerd tijdstip en dat je het soms ook niet helemaal kan voorkomen. Ik ben altijd meer bang voor een ongeluk dan dat ik echt bang ben dat er een of andere gek ze te grazen neemt, al was ik bij mijn zoon daar dan weer meer bang voor in de zin van in elkaar schoppen en slaan of erger. Ik zeg weleens, het lekkerst slaap ik altijd als ze alle drie thuis zijn.
Er is niks denigrerends of ouderwets aan onderscheid maken tussen jongens en meisjes. Ze zijn namelijk simpelweg niet gelijk. Wel gelijkwaardig, maar dat is een heel ander verhaal. Fysiek gezien zijn meisjes over het algemeen minder sterk dan jongens, dat maakt ze niet minder, maar dat is gewoon een feit. 1 tegen 1 maken meisjes minder kans dan jongens. Dat wil niet zeggen dat jongens geen risico lopen of dat hen nooit wat overkomt, absoluut niet, maar de kansen liggen wel anders. Ik ben een vrouw van bijna 1m80, heb jaren aan boksen gedaan en heb ook wedstrijden gedaan. Kan ik nu tegen een even grote man op? Nee kan ik niet. Is niet denigrerend of ouderwets, alleen realistisch.
Ik vond in het donker fietsen vroeger zelf zooo doodeng maar ik moést Je snapt dat ik met liefde dochter (12) breng/haal nu haha. Ze wil zelf wel eens fietsen en hier is dat óók oke, wil mijn vroegere angst niet overbrengen ofzo, maar het is ook geen wereldstad hier of buitengebied, dat maakt wel uit vind ik.. Snap dat er overal wat kan gebeuren hoor, maar dat is dan beetje het dunne lijntje tussen zelfstandigheid en zelfvertrouwen gunnen en beschermen tegen de boze wereld.. Ik weeg het telkens weer af
Ja en dat scheelt ook enorm. Hier hoeven ze ook niet over verlaten landwegen te fietsen maar echt door woonwijken of langs doorgaande wegen waar zoveel verkeer voorbij komt in de zin van fietsers, scooters etc, daar heb ik dan verder ook geen zorgen over. Van die verlaten wegen lijkt me ook 10x niks om daar te fietsen, voor mijn kinderen niet en ook niet voor mezelf.
Het goede moment, is denk ik het moment dat je als ouder klaar bent om je kind de 'grote boze wereld' in te sturen. Je kunt en moet ze niet eeuwig blijven vasthouden. En bij de een lukt dat eerder, omdat de omstandigheden beter zijn dan bij de ander. Dus de één mag met 12, de ander met 20. Ik ben nog niet zover. Ik vind de route te donker, dus van mij mag ze voorlopig niet. En ja, ze moet er 's ochtends en einde van de middag als het winter is ook in het donker doorheen, maar het grote verschil met de avond is dat er dan veel meer scholieren en auto's langs rijden. Het zicht vanuit de auto's op het fietspad is ook slecht, omdat er een begroeide berm tussen zit. Als er iets gebeurd zie je dat nauwelijks.
Mijn dochter weet dat ook. Het grote verschil is dat jij (helaas) voorbeelden hebt waarbij het misgegaan is, ik heb die (gelukkig) niet. Maar dat maakt het ook moeilijker ze te overtuigen. Ze hebben op een gegeven moment toch een behoefte aan meer autonomie.
Mij kon vroeger niet schelen en fietste ik wel door het bos savonds met alle enge verhalen in mijn gedachte. Maar dit deed mij niets. Dit omdat een doodgewone huis meer angst gaf. Kom ik wil jullie (mij en broertj) wat laten zien eindigde op een bed van die vriend. Dus ja welke kwaad er ook is het is overal. En dit wetende heb ik het soms wel eens heel zwaar maar dochter van nu 12 kan niet alleen nog. Dus zo ver fietsen alleen al helemaal niet ongeacht welke tijdstip. Zij heeft deze zelfstandigheid nog niet en wil met alle liefde nog gewoon gebracht worden. Iets met school dat maar niet wil lukken en wij korte lijntjes hebben met waar ze zit. Dus nee niet doen