De titel zegt het al een beetje… Maar in het echt is het nog veel Complexer en ik ga proberen om dit zo goed mogelijk te verwoorden. Na 8 jaar steeds (passief) agressief bejegend te worden door mijn schoonmoeder. Heb ik eindelijk de ballen gekregen om te zeggen tot hier en niet verder. Heb een goed en een emotioneel gesprek gehad met mijn man dat ik gewoon afstand wil van zijn moeder. Onwijs moeilijk en onwerkelijk. Maar als ik niet voor mezelf opkom. Dat doet niemand het. Ook helaas mijn man niet. Dit is natuurlijk niet een beslissing die ik zomaar neem, maar een opeenstapeling van heel veel gebeurtenissen. Wat mijn schoonmoeder vooral deed/doet was mij vooral kleineren en ook wel vernederen. - in het bijzijn van iedereen wanneer we in een restaurant waren, bepalen wat ik wel of niet mag bestellen. - in het bijzijn van iedereen een bak brood weggrissen onder mijn neus, omdat iedereen er nog van moet eten( maar achteraf wel brood moeten weggooien omdat er nog te veel over was) - Toen wij aangaven dat we geen Sinterklaas meer gingen vieren, was zij het er niet mee eens. Als Micro agressief handeling kreeg ik een pakket servetten cadeau in Sinterklaas cadeau-papier met kerst. - het jaar daarna gaf ze aan dat met Sinterklaas ze ook een jubileum hadden en ze dus geen Sinterklaas wilde vieren maar wel hun jubileum, maar dat die toevallig wel op Sinterklaas viel( toevallig) achteraf was het gewoon een smoes zodat we alsnog Sinterklaas gingen vieren - We zijn via een zwaar ivf traject zwanger geworden. Ik had veel bloedingen tot 12 weken. Dit maakte dat wij het alleen aan ons ouders hadden aangekondigd. Toen we het haar verteld had bleef ze aandringen om het die zus zo snel mogelijk te vertellen en heeft ze me zelfs daarna ge-appt dat ze het niet oké vond dat ik het nog niet aan de rest van familie had verteld. Toen ik haar meteen op haar plek had gezet dat het mijn zwangerschap is. Heeft ze haar zoon huilend opgebeld, maar natuurlijk niet haar excuses aan mij aangeboden. - Verder maakt ze continue sarcastische opmerkingen. Als ik bijv vraag, ‘waar is de trap eigenlijk’? Dan zegt zij kijk Billy dit is een trap en die heeft treden en dan zet je je voeten erop etc etc. Maar dit gaat dan de hele dag door. Zo uitputtend en vermoeiend - Ook toen ik net bevallen was van mijn dochter die 5 weken te vroeg was en ik een uur terug bevallen was, kwam zij onaangekondigd het ziekenhuis in en zei ze als eerste tegen mij en over mij ‘zo moet je je zien zitten als een Koningin’ met een hele vervelende ondetoon (omdat ik een broodje aan het eten was, terwijl haar zoon ( mijn man onwel was geworden) Ik lag gewoon nog in m’n bevalbed. Geen knuffel geen felicitatie. Helemaal niks. - toen me oma net was overleden zei ze, ja achja het is nog veel erger als je jong je ouders moet verliezen zoals ik want dat is heel moeilijk. Bla bla bla. Zei ze natuurlijk toen ik alleen met haar was. Misschien bedoelde ze het goed, maar ik betwijfel het. En kan zo wel even doorgaan maar wilde even een beeld schetsen Ze kan heel goed manipuleren en je laten twijfelen of ze wel echt gemeen is. Voelt bijna als gaslighting. Ik weet dat zij echt geen makkelijke jeugd heeft gehad, dus ik begrijp wel waar het gedrag vandaan komt. Maar het put mij uit. En niemand zegt er wat van. Een gesprek aangaan met haar heeft weinig zin want ze zal het of ontkennen of in een slachtofferrol gaan en gaan huilen en dan heeft iedereen medelijden met haar. Vandaar dat ik kies voor afstand. Doordat ik vroeger vooral de vrede wilde bewaren en te onzeker/ bang was om er wat van te zeggen en ook dacht dat ik het me verveelde zei ik er niks van. Maar nu merk ik dat ik veel beter grenzen kan stellen en mijn grens is ( te laat dat wel) bereikt. In theorie klinkt het allemaal wel te doen. Maar in de praktijk? Ik vind het gewoon zo lastig en ben er maar over aan het piekeren. De situatie is erg complex. Want ik heb in principe geen problemen met mijn schoonvader. Ik vind hem juist wel aardig. Alleen laat hij het gedrag van z’n vrouw wel toe. Verder heeft mijn man ook een zus en die heeft ook een gezin. Ik en zijn zus hebben geen band. Als we elkaar zien, wat bijna nooit is, dan kan het me niet gauw genoeg over zijn. Wel geprobeerd om te investeren in een band met haar, maar helaas van beide kanten niet gelukt. Maar meer omdat we echt geen klik hebben en heel verschillend zijn. Dat heeft m’n man zelf ook niet met zijn zus. Ze kan soms een beetje neerbuigend overkomen. Voor nu hebben we besloten dat ik niet mee ga naar bezoekjes bij opa en oma. Dit geeft me zoveel rust, want zit niet meer gespannen op de weg er naar toe, bang wat ze nu weer gaat doen en hoe ik dan zou moeten reageren. Maar anderzijds vind ik het ook lastig. Maar hoe doe ik dat met verjaardagen van mijn schoonvader of zwanger of andere familieleden, of van mijn kinderen? Ik Kan in principe moeilijk overal wegblijven. Maar het is echt een kleine familie, omdat zij met een deel van familie ook geen contact meer hebben. Verder komen de feestdagen er ook aan. We vieren geen Sinterklaas maar wel Kerst. Hoe pak ik zoiets aan? Gewoon niet meegaan? Ik weet het gewoon echt niet Helaas heb ik ook niet heel veel familie aan m’n eigen kant om op terug te vallen. Al sinds jong heb ik geen contact met mijn vader en mijn moeder heeft veel flits relaties , waardoor er elk jaar met kerst weer een ander gezin bij mijn moeder kerst viert. Heel verwarrend en moeilijk vind ik dat. Het verhaal is in het echt nog complexer, maar ik heb het het even bij de hoofdpunten gehouden. iemand advies? Tips? Herkenning?
Jeetje wat een heftig verhaal! Allereerst super knap dat je voor jezelf kiest! En super goed dat je je grenzen aangeeft! Daar is ze al te lang overheen gegaan! Erg jammer dat jouw man en schoonvader haar er niet op aanspreken. Hebben ze het niet door? Of durven ze haar er niet op aanspreken. Ik zou inderdaad niet meer meegaan, en als ik wel mee zou gaan haar compleet negeren. Bah wat een naar mens zeg!
Als iemand die al 20 jr geen contact heb met schoonouders, kan ik je vooral het volgende adviseren: communiceer goedmer man, maargeef daarin ook je grenzen aan. En die zijn nu, zote horen echt bereikt. Dus bedenk nu samen hoe je dit aanpakt. Wil jij ze niet meer zien, dan ga je dus niet meer mee op visite. En dan zijn ze alleen welkom in je huis als jij er niet bent, bv. Bij ons werkt het praktisch zo: Man gaat eens in de zo eel tijd alleen daar op visite met de jongste kinderen. De twee oudste willen al niet meer mee, dua die mogen thuisblijven. Kerst viert hij met ons. Hij gaat dan bv een ‘derde’ kerstdag naar zijn ouders. En ik ga weleens een weekendje weg, zonder gezin, dus dan nodigt man ze ook een enkele keer hier uit. Hij onderhoudt contactmet ze ik heb ze dus letterlijk 20 jaar niet gezien of gesproken of gewhatsappt oid. Aangezien man verder geen ontzettend nauwe band heeft met zijn broer, zien we die ook nauwelijks. Elkaars verjaardagen vierden we al niet samen dus daar hoefde hier niks in te veranderen. In jouw geval zou ik dan wel meegaan, maar gewoon geen zaken doen met schoonmoeder en haar nagenoeg negeren. Hooguit uit beleefdheisvorm gedag zeggen, maar uit mezelf met haar in gesprek gaan zou ik niet doen. En je hoeft natuurlijk nu niet meteen voor alles een oplossing te vinden. Je kan met kerst een keer het op een bepaalde manier oplossen, maar als dat niet bevalt doe je het volgend jaar anders etc.
Geen advies of herkenning ofzo (mijn schoonmoeder is juist een schat van een mens), maar wil je wel even een hart onder de riem steken. Wat een moedig besluit om voor jezelf te kiezen! Bah bah, wat een naar mens is die schoonmoeder van jou.
Je weet niet hoeveel het voor mij betekent dat iemand het erkent dat haar gedrag echt niet oké was. Ik heb jaren aan mezelf getwijfeld en gedacht dat ik me aanstelde en mij verbeelde. Ergste vind ik inderdaad dat niemand er wat van zei. M’n man ook niet. Ik begrijp hem wel, hij is het zwarte schaap van het gezin. Dus hij wilde het gewoon niet inzien. Maar nu heeft hij ook eindelijk toe dat het niet oké is. Komen zoveel emoties los nu, dus je berichtje waardeer ik echt ❤️
Wauw allereerst ik heb zoveel respect voor jou. Jij hebt gewoon gedaan wat ik al die tijd niet heb gedurfd. Was alleen maar bezig met het feit dat ik wilde dat mijn schoonfamilie mij mocht, ten koste van mij familie. Ik heb heel veel aan je reactie, ik wist namelijk echt niet hoe ik het ging aanpakken. Toch heb ik wel een paar vragen, als je het oké vind om te beantwoorden hoor. Hoe deed je dat met de verjaardag van je kinderen?vierde je het gewoon met jouw familie en dan papa dan apart met oma en opa? en En wat vertelde je je kinderen later? De band tussen de zus en m’n man is (helaas) ook niet goed. Zij is wel heel Close met haar moeder en soms dus het verlengstuk van haar moeder. Dus ik denk dat ik daar ook helaas afstand van moet nemen. Maar je geeft me echt heel veel Moed zo ❤️
Verjaardag van de kinderen vier je met de mensen die je er graag bij hebt. Als je man het nog met zijn ouders/zus wil vieren dan regelt hij dit zelf maar met hen, maar zou ze absoluut niet in m’n huis willen. Wat voor jeugd je ook gehad hebt, je hoeft niet iemand zo te behandelen. Vind het goed van je dat je nu je grens gaat aangeven, het heeft al lang genoeg geduurd. Familie kies je niet, die krijg je er gratis bij, en meestal gaat het goed, maar soms ook niet. En dan doe je er zeker goed aan om voor jezelf te kiezen.
Hier ook een lastige situatie met schoonfamilie. Ik heb mijn grens bereikt in hoe mijn vriend zijn broer tegen mij doet. Er is zoveel gebeurt. Ik ben niet snel iemand die zegt tot hier en niet verder maar in deze situatie kon ik niet anders. Na letterlijk met mijn kinderen weg te zijn gelopen bij mijn ex die narcisme en borderline had kreeg ik dit soort gedrag van de broer van mijn vriend. Ik heb het 7 jaar volgehouden en vorig jaar gezegd dat ik hem niet meer wil zien. Hierdoor is ons huwelijk dit jaar niet doorgegaan omdat ik van hem niet kan/wil verlangen zijn broer niet uit te nodigen. Maar ik geen huwelijk ga vieren met die persoon erbij. Mijn vriend vind het lastig want veel dingen die broer deed waren niet goed zichtbaar omdat hij het precies zo zei dat je het op 2 manieren kan uitleggen. Maar het gevoel dat hij mij gaf was niet ok. Dus na 2 jaar proberen mij steeds over die dingen heen te zetten heb ik voor mijzelf gekozen. Het lastige is ook wij wonen in de Randstad en zijn ouders en broer allemaal op 1 uur rijden hiervandaan en vriend heeft geen rijbewijs. Dus nu is het voor hem lastig om daar te komen helaas. Want openbaar vervoer doet er erg lang over en is vaak overstappen. Maar ik heb de juiste gemaakt. Zeker ook omdat als er kerst is of een verjaardag van zijn familie waar hij heen gaat ik steevast nachtmerries heb van zijn broer in die periode. dus het zegt genoeg. Ik vind het knap dat je jouw grens hebt aangegeven. Het gedrag van jouw schoonmoeder is zeker niet ok! Mega rode vlaggen krijg ik van je verhaal. Ik wil je wel veel sterkte wensen want het is zo lastig voet bij stuk te houden. Omdat meestal mensen in je omgeving het niet snappen. En jij vast een pleaser bent wordt dat echt moeilijk. Ik adviseer je deze dingen die je hierboven neer hebt gezet ook in een boekje te schrijven. Zodat als het op de achtergrond raakt voor je en je wil toegeven om makkelijker te zijn of zo je dit kan lezen. Dat helpt mij altijd heel erg.
Wat goed dat je voor jezelf bent opgekomen! Je verhaal is super herkenbaar. Alsof we dezelfde schoonmoeder hebben :’). Vreselijk. Ik hoop dat je een manier kunt vinden zodat je haar niet of zo min mogelijk hoeft te zien.
Wat goed dat je een streep trekt! Je hoeft nooit over je eigen grenzen te gaan om een ander gelukkig te maken. Zij zijn verantwoordelijk voor hun geluk, jij voor het jouwe. Wij hebben een lastige relatie met mijn schoonouders. Ze hebben hele lelijke dingen gedaan en gezegd. Uiteindelijk hebben man en ik ze daar samen op aangesproken, met de mededeling "als het weer gebeurt gaan we weg". 3x letterlijk na 5 minuten onze spullen gepakt en weg gegaan. Sinds dien kan ze zich wel gedragen (waar we bij zijn, laatst stuurde ze perongeluk een voice bericht via whatsapp in de familie appgroep ipv naar haar dochter... er zijn oorlogen begonnen om minder). Ik zie ze nog zo'n 3 a 4 keer per jaar, maximaal 2 uurtjes. Dat is voor mij te doen, wetende dat zodra ze lelijk doet wij de auto instappen. Maar dan moet je wel zeker weten dat je man op dat moment stevig genoeg in zijn schoenen staat. Mijn man was al zo klaar met het gemanipuleer, de onderhuidse steken etc, dat hij bereid was geen contact meer te hebben met zijn ouders. Dus dat is wel een verschil. Mijn man gaat er af en toe langs met onze dochter, die blijft er ook wel eens slapen. Het zijn best leuke grootouders, al zijn ze wat afstandelijk. Maar in principe blijf ik thuis bij dag soort bezoekjes. Contact met zijn zus is heel moeizaam, zij is echt een verlengstuk van zijn moeder, dus daar komen we eigenlijk nooit. Zij heeft ook echt lelijke dingen gezegd en gedaan, dus tenzij we een actieve uitnodiging krijgen voor een verjaardag van haar kinderen is er geen contact. Soms komen we haar tegen op een verjaardag van familie, dan zeg ik haar gedag en ga aan de andere kant van de kamer zitten. Kerst zou ik lekker met het eigen gezin vieren. Lijkt me niet dat je dan alleen thuis wil zitten. Dus vooral leuke plannen maken en thuis genieten van elkaar.
Ja daar heb je zeker helemaal gelijk in. Vanavond ga ik weer jn gesprek met m’n man en ga ik dit ook zeker in meenemen. Dat ik best m’n grens mag trekken.
Mijn oudste dochter is 20 jr, dus de ellende begon pas echt goed toen zij geboren werd. Veel controle op hoe ik het deed als moeder, hoe laat ik haar bv ophaalde van de opvang, wat ze te eten kreeg etc. Toen ik echt op voorhand buikpijn kreeg van de visites, door de stress was ik er dus klaar mee. En omdat ze zich zo idioot over mijn kind gedroeg heb ik ook kunnen tegenhouden dat man met kind daar naar toe ging. En dat zal niet in iedere situatie mogelijk zijn. Mijn man stond achter mij, hij kon alleen zelf niet zo goed tegen zijn ouders opboksen (hij is nogal confrontatie vermijdend). En dat resulteerde dus wel dat hij gewoon alleen ging. Verjaardagen van kinderen was dan ook altijd zonder deze opa en oma. Toen de kinderen wat ouder waren hebben we besloten dat dat contact wel herstelt kon worden, en dus ging man met kinderen dan daar op visite. Maar verjaardagen hebben we nog steeds gewoon zonder hun gevierd. En echt apart naar schoonouders toe voor hun verjaardag, gebeurt ook niet. Meestal krijgen ze een envelopje of storten ze wat geld. Mijn kinderen hebben nooit veel vragen gehad, maar als het ter sprake kwam, dan legde ik uit dat opa en oma destijds niet zo aardig deden tegen mij en dat ik dat niet meer wilde. Meer vragen daarna heb ik eigenlijk nooit gehad. Zoon weet ook niet beter dan dat ik nooit meega en neemt dat gewoon voor kennisgeving aan. Kerst en verjaardagen wordt inderdaad alleen met mijn familie gevierd en daar maken we, ondanks dat we het klein vieren, toch een groot feest van. Dus ook daar missen ze simpelweg niks. Dus in mijn ogen heb je een goede keuze gemaakt. Een keuze waar je ook achter mag blijven staan! Het kan alleen maar rust geven. En bij je partner eventueel blijven uitleggen wat voor gevoel ze geeft en misschien ook wat voor gevoel je krijgt als hij het niet voor je opneemt. En samen uitvogelen hoe jullie verdergaan, maar dan eigenlijk vooral hoe hij verder gaat in het contact met hun, omdat jij daar echt klaar mee bent, en hoe je dat dan oplost met de kinderen. Sterkte met alles!
jeetje wat een heftig verhaal, wat ik vooral heel schrijnend vind is dat jouw bruiloft hierdoor niet door kon gaan… en ik begrijp precies wat je bedoelt. Ze zijn zo berekend met wat ze zeggen dat het idd op 2 manieren geïnterpreteerd kan worden, maar je dondersgoed weer hoe of wat ze bedoelen en niemand het lijkt te merken. Zo machteloos voel je je dan. Ik leef met je mee.. ❤️ Ook heel goed dat jij je grens hebt aangegeven. Nu moeten we die grens nog behouden ook. Maar in mijn relatie zorgt dat soms wel voor spanning. Hoop dat het bij jou meevalt. Ik heb idd een notitie gemaakt met de dingen die ze heeft geflikt. Soms vergeet ik het compleet alsof ik het zo snel mogelijk wil vergeten…
Hier helaas brengt het ook veel spanning in de relatie. Vooral omdat mijn partner niet ziet wat er gebeurt omdat het zo sneaker is. Hier met verjaardagen is broer niet welkom. Ik geef aan als mijn vriend zijn verjaardag wil vieren met zijn broer erbij dat dit prima kan. Ik ga dan wel een nachtje weg. Geen probleem. Maar dat wil mijn vriend absoluut niet. En het ergste was dat mijn vriend zijn zus 25 jaar getrouwd was en een etentje gaf en mijn zwager aangaf geen problemen met mij te hebben en wilde dat ik ook kwam omdat zijn zus dat graag wilde. Hoe moeilijk ook ik heb bedankt en ben niet gegaan. Want zo gaat hij weer over mijn grens. Ik zeg nee en hij geeft dan aan dat het best kan. Ehm nou nee. Het ligt niet aan mij maar aan jou. Maar door jouw uitlatingen denkt ondertussen de familie en vrienden groep dat ik de rate ben. Nou dan maar de rare. Maar als ik eenmaal mijn grens aangeef blijft hij er ook.
Tja laat ik zeggen dat wij heel erg op ons zelf zijn rond kerst. Hier vieren wij dat met elkaar en niet met. Ooit had ik kerst met 20 of meer man (moeders kant)lekker aan de courcoumert met mijn ouders broer oma ooms 1 tante aanhang vrienden en mijn nichtjes. Maar sinds ik ouders niet meer zie, zag ik steeds minder van die kant. Tot dus niemand meer. Dochter was 6 maanden dus heeft hier heel weinig van over gehouden en weet dus niet beter. Ik nam alle negatieve shit mee naar huis en reageerde dit af op vriend. Dit pikte hij niet en als ik deze stap niet had genomen waren wij allang uit elkaar. Het geeft rust, en zeker ook omdat mijn man mij hierin steund(e). Hij kwam ook steeds minder mee dit respecteerde ik. Tot ik dus in zag het is klaar. Dochter vraagt natuurlijk wel eens wat maar zij hoord nog meer. Ze zijn niet dood en soms praat je er toch wel over. Ook merkt ze dat haar oom (mijn broer) steeds minder kwam heb hem nu al 3 jaar iet gezien. Werk dit, uit eten met ouders (en zich laten gebruiken is leuker natuurlijk) Zo weet ik dat hij mede huurder is duss. En Eingelijk wacht ik op het bericht wij moeten er uit (geld op) Broer is 33 en nog thuis zegt genoeg toch. Leuk nee maar heb wel een top schoonma. Ik ben met haar meer op vakantie geweest dan mijn eigen ouders. En ja ook met haar heb ik soms zoiets Ven nee he. Maar wij doen veel samen (te grappig eingelijk). Tja wat ik je vooral mee wil geven. Je man hoord je hierin te steunen en kerst kan ook met elkaar (eigen gezin). Rust hoord dat ook rust te zijn en nu al druk maken is geen rust. Wil je man ouders zien dan gaat hij maar (met of zonder kind(eren)) Sterkte
Ik zie in een paar reacties hier de schoonzus als verlengstuk van schoonmoeder genoemd worden. Ik herken dat, maar dan meer een soort van andersom, in de trant dat sz een negatieve invloed heeft op sm (en al helemaal na het overlijden van sv aangezien ze nu echt 24/7 op elkaars lip zitten. Lang verhaal, maar ik herken precies het gevoel van dat het aan ons ligt en dat je continu aan jezelf twijfelt of je zelf niet de zeikerd bent. Wij wonen gelukkig ver genoeg weg (Frankrijk-Engeland) om er niet continu mee te hoeven dealen, en mijn vriend staat er hetzelfde in als ik (en vaak nog wat sterker), maar het is niet makkelijk inderdaad.
Hier geen contact met mijn ouders en familie. Mijn man nodigt mn ouders hier uit als de kinderen jarig zijn, dan mogen ze een uurtje komen zonder andere visite en ga ik naar een vriendin. De kinderen mogen onder geen beding naar hen toe. En mn man steunt me volledig, dat is ook belangrijk. Kerst etc.. vieren we dus met ons gezin. Mss eenzaam maar ook heerlijk kneuterig en rustig zonder verplichtingen. Je zegt je kunt niet altijd wegblijven. Ja dat kan dus wel. Je bent ze nl niets verplicht alleen aan jezelf om trouw te blijven aan jezelf, je hart te volgen en goed voor je kinderen te zorgen. Als dat is door bepaalde mensen uit je leven te weren die niets dan ellende brengen, dan is dat prima
Wat complex is het eigenlijk altijd hè.. ja klopt ik moest echt leren dat ik niet verantwoordelijk ben voor de vrede en rust in de familie. Ik herken ook in wat je zegt dat het prima grootouders zijn, maar niet zulke prima schoonouders. In mijn geval zijn het vooral de moeder en z’n zus is idd ook verlengstuk. Maar ja de mannen laten het ook toe invloed m’n eigen man. Maar die laat ook over z’n eigen grenzen gaan dat is hier het verschil. Mijn man is absoluut nog niet zo ver om het contract te verbreken tussen ouders. Dat zou ik ook niet willen eigenlijk voor hem en het zijn voor zover ik nu zie prima grootouders. Al zie ik wel dat ze meer affiniteit/ contact met andere kleindochter hebben. Dat begrijp ik. Zij is ook de dochter van haar dochter. Maakt me soms verdrietig maar m’n dochter merkt dat gelukkig nog niet. Nee ik wil zeker niet alleen met kerst zitten hahaah, dus ga het idd mooi vieren!
Mijn schoonmoeder was mijn beste vriendin, wij deden echt alles samen: boodschappen, winkelen, samen bij mensen op visite. Ze leeft helaas niet meer en ik mis haar nog elke dag. Met mijn moeder daarentegen heb ik een veel complexere band. Ik heb 2 x het contact verbroken voor een aantal jaren. Nu wel weer goed contact trouwens, waar ik blij mee ben. Maar in de tijd van geen contact zagen we elkaar dus niet. Elk jaar stuurde ze wel een cadeautje met feest- en verjaardagen en een kaart voor de kinderen dus zodoende blijf er een dun lijntje open. uiteindelijk door omstandigheden mijn moeder geholpen om haar leven weer op de rit te krijgen