Hier hebben ze me vroeger het labeltje borderline gegeven terwijl ze dus zoveel verder hadden moeten kijken. Ondertussen is dit label ontkracht, ik heb helemaal geen borderline maar dat was makkelijker om te geven blijkbaar dan add. Hier merk ik wel dat ik veel meer nu snap waar alles vandaan komt. Ik kan nu veel sneller aangeven wanneer ik dan overprikkeld ben en mijn man merkt het ook aan me. En waarbij ik eerst maar doorging en dan alles ontplofte kan ik nu duidelijk aangeven van het wordt me echt teveel door alle prikkels dus "laat me even/geef me een knuffel/ik moet hier nu echt even weg om op adem te komen". Ik hoop wel dat er ooit medicatie kan komen want mijn hoofd is nog steeds zo ontzettend druk. Maar eerst nu trauma therapie dan doorverwijzing. En ik merkte dat in wéér vastliep in mijn leven ongeveer een half jaar geleden (eigenlijk 2 jaar geleden na een hele moeilijke hg zwangerschap, ik heb echt 8 maanden lang plat gelegen en kon mezelf er niet meer toezetten om iets te gaan doen, voor de kinderen zorgen was de max) Ik kreeg mijn huis en hoofd niet meer op orde en in plaats van dat ik het er maar bij liet zitten ben ik naar de huisarts gestapt en die verwees me door naar mijn psycholoog.
@cosdy: Soms is het lastiger om een diagnose te stellen, maar zeker niet mogelijk. Afhankelijk waar je nu hulp krijgt, kan het misschien ook wel via hun? Anders via de huisarts. @Smoothie123: Mijn oudste dochter heeft de diagnose een paar jaar terug gekregen. Daardoor werd ik zelf ook ‘getriggerd’. En naarmate alles (nog) meer energie ging kosten, heb ik besloten er toch een keer ‘werk van te maken’.
Even andersom. Ik was 6 toen ik de diagnose voor het eerst kreeg. En later heb ik hem nog een keer gehad. Ik heb voornamelijk reacties gehad van anderen dat het echt niet zo zou kunnen zijn. Ook toen ik geen medicatie gebruikte. Ik had als kind geleerd dat bewegelijk zijn niet gewenst was. Dus zat ik er verstijfd bij.
@Smoothie123 Hier ben ik 3x overspannen geweest en niemand die erover nadacht dat het ADHD kon zijn. Toen ik uiteindelijk de diagnose kreeg keken heel veel mensen er verbaasd van op. Want in hun ogen ben ik niet druk. Tot ik medicatie ging gebruiken toen zagen ze ineens het verschil.
Bij vrouwen komt de diagnose adhd vaak na een diagnose angstoornis of burn out. Omdat de adhd zich heel anders uit. Ik was ook nooit een druk rondrennend, door iedereen heen pratend meisje/puber/vrouw. Ik ben eerder rustig en introvert. Mijn hoofd is echter nooit rustig, non stop gedachten, ideeen, angsten, overanaliseren, wat als, had ik niet zo moeten reageren en ga zo maar door. Doodvermoeiend.
Ik was als kind wel echt heel druk en kreeg ook echt de: Zit stil Hou nou eens je mond Laat mij eens uitpraten Haal eens adem als je praat Jeetje wat ben je druk Jij wilt altijd in het middelpunt van belangstelling staan (wat eigenlijk niet zo was, ik wilde ook gewoon gezien worden) Het kan nooit eens normaal met jouw Ja, tuurlijk dat overkomt alleen jouw weer Hallo, luister eens even Heb je nou gehoord wat ik gezegd heb enz. In de loop der jaren rustiger geworden en meer in mijn hoofd maar als ik moe word, hek van de de dam. Geen filter, geen controlle over mijn gedachten, continue afgeleid, hangerig, vraag veel aandacht, ga meer bewegen, probeer dan te overcompenseren en word erg druk wat nog moeier maakt en zo gaat het verder. Dus ja, mensen denken dan dat je net al "Mitchel aan de Maas" door het leven gaat maar dat hoeft echt niet. Oh ter aanvuling, ik liet mezelf testen op aandringen van mijn vriend, ik was 31. Hij is op zijn 24ste gediagnostiseerd. Ik liep enorm vast, met alles, in mijn hoofd, prive, werk. En dat was al de zoveelste keer. Mijn leven ging echt op repeat, 1x in de 3 jaar was het weer zover en dan voelde ik mezelf echt verloren. Via de huisarts naar de POH van de POH naar GGZ, 1 ADHD arts met vragen lijst welke het zo klaar als een klontje vond. Toen doorverwezen voor cognitieve gedragstherapie waar uit kwam dat ik gegeneraliseerde angststoornis had en daar voor behandeld. Toen ik het mijn familie vertelde, vond iedereen het een trend van deze tijd "want iedereen moest ineens wat mankeren". Todat mijn neefje geboren werd. Al snel werd duidelijk dat hij heel anders functioneerde, nu de diagnose HB / Autisme, ik denk HSP en HB. Als jij je wilt laten onderzoeken, zeker doen. Is het dat niet, ook prima. Maar het laatste klopt, of je het nou hebt of niet, je bent gewoon zo!
Overigens, na 10 jaar kinderwens en 7 jaar MMM, liep ik afgelopen November vast. Gelijk zelf actie ondernomen en doorverwezen naar een maatschappelijkwerkster. Zij twijfelt of de diagnose correct is. Zij denkt of HB, sowieso HSP en/of hoogfunctionerend autisme. Ik weet het allemaal niet zo goed. Heel eerlijk ben ik momenteel erg blij met wie ik ben en weet niet of ik dat opnieuw wil testen. Wel weet ik hoe KUT het kan zijn om vast te lopen, keer op keer, en hoe ik sommige dingen toch zelf een beetje in de hand kan houden. Ik heb in de jaren gewoon overal trucjes voor aan geleerd denk ik. Als je mij nu zou vragen, ohja wat dan? Zou ik daar geen direct antwoord op kunnen geven. Terwijl de maatschappelijkwerkster wel alles ziet.
Nou ja dan loopt het al vast. Rapporten wat is dat. Ouders kunnen de boom in. Wel spannend zeg. Het is bij ons wel erfelijk. (Deze blijkt dus gez3llig niet gestuurd te zijn) Aanvulling vriendinnen had ik in overvloed tot ik ging verhuizen heb geen klik. Voel me ander verplicht en onderhouden is een kriem.
ik vind het best gevaarlijk dat een maatschappelijk werkster zulke uitspraken doet. Waar baseert zij haar verdenkeningen op? En waarom denkt ze dat de adhd diagnose niet correct is? Hoogfunctionerend autisme is sowieso bull. Dat is gebaseerd op NT standaarden. Hoeveel lijk jij op een NT persoon? Heel veel? Dan ben je hoogfunctionerend. Door dat rare hokjes denken ( hoog vs laag ) lopen veel autisten nodige ondersteuning mis, ze leren maskeren (NT gedrag is goed) en worden hun behoeftes minder serieus genomen. Het is altijd goed om alles te onderzoeken vind ik, maar het moet wel ergens op gebaseerd zijn. (Daar bedoel ik niet mee dat de maatschappelijk werkster uit d.r nek kletst hoor. Maar je hebt mensen die vinden iets al snel hsp, autisme, hb, en vaak zijn dat mensen die niet heel veel weten behalve stereotype gedrag, of mensen die zelf in een bepaalde hoek zitten en het overal zien. Ik zit bijvoorbeeld in een autisme hoek vanwege mijn zoon. Ik zie snel in andere kinderen en volwassenen tekenen van autisme. Op zich niets mis mee, maar wel als ik vanuit een hogere positie huidige diagnose aan de kaak ga stellen. maar dat vind ik hoor. Slechts een mening
Omdat ik daar terecht kwam met een bore-out in plaats van een burn-out en alles wat ik vertelde. HSP geloof ik zeker wel. Ze sprak over HB en of hoogfunctionerend autisme alleen een vermoeden uit. Ik mag en kan mezelf opnieuw laten testen/ keuren bij het GGZ als ik dat zou willen, ook kan ik de "test" doen welke zo een 1000 zou kosten en dat ben ik niet van plan. Er zijn zoveel dingen die ook door elkaar heen lopen en naar alles wat ik heb gelezen zijn vrouwen wat NT betreft best complex. Omdat wij zo goed kunnen maskeren. Either way, dat ik in het spectrum hoor, om het zo maar te zeggen, valt niet te missen. Welke het uiteindelijk is, geen idee. Ze was wel echt voorzichtig hoor. En eerlijk, ik moet wel zeggen dat zij, voor mij dan, tot nu toe het meeste heeft gedaan of visies heeft gedeeld dan menig therapeut in het verleden en dat zijn er een paar. Daarnaast zijn de NT's voor 80% erfelijk. Mijn neefje is HB en autistisch, althans dat is de diagnose. Als ik nu naar mijn vader kijk denk ik mwah appel valt niet ver van de boom.
het is absoluut erfelijk! Haha Ik kom uit een pretpakket familie. Overal autisme, adhd en hoogbegaafdheid. En soort zoekt soort dus we trouwen ook allemaal autisten, adhd’ers en (u)hb’ers Ik heb 5 neefjes/nichtjes waarvan 1 autist, 3 hb’ers en 1 uhb’er. 2 van hen hebben autistische kenmerken, en mijn oudste neefje (autist) zit tegen de hb grens aan. Mijn eigen kinderen: mijn oudste is autist en hoog intelligent (hij is niet testbaar dus waar hij precies zit weten we niet) , mijn middelste heeft kenmerken van autisme en hb. (En mijn jongste is nog een baby ) Ik ben het met je eens dat vrouwen vaak complexer zijn. Zeker als er trauma’s in het spel zijn en maskers. Je moet van goede huizen komen wil je als psych daar doorheen kunnen prikken. Ze zijn er wel gelukkig … thank god. Voor mijzelf heb ik een beetje het concept aangenomen dat als je je compleet kan identificeren met een bepaald neurotype, dat je waarschijnlijk dat neurotype bent. Een psychiater kan het je vertellen, maar vaak weten we het zelf eigenlijk ook al.
Dat heb ik sowieso met HSP, van deze opsomming zijn er misschien hooguit 3/4 waarvan ik zeg, nee geen last van. De rest wel. Veel dingen tot vermoeiens toe, ook van mijn vriend. HSP kenmerken en symptomen? Wat is een Hoog Sensitief Persoon (HSP)? (eszenzz.nl) En wat je zegt klopt, ik mijn pa, vermoed mijn moeder ook, mijn broer is weer wat terugetrokken. Maar ook ooms, tantes, neefjes, nichtjes, een x aantal die ook een diagnose hebben. Mijn vriend zijn kant, pfff waar te beginnen, ik houd het even op de ouder generatie maar voor het beeld van hoe groot de familie is: Vader gezin van 5 Moeder gezin van 10 Schoonmoeder gezin van 7 Schoonvader gezin van 17! Jup die vrouw is ruim 20 jaar zowat aan 1 gesloten zwanger geweest.
Ik ken hsp niet echt. Ik herken mijzelf er helemaal niet in ook dus ik heb me er nooit zo in verdiept. in mijn familie zie ik ook ook geen hsp’ers. Eerder het tegenovergestelde. Ik kan me wel voorstellen dat het heftig moet zijn soms. Het onbegrip zal vast ook groot zijn denk ik. 17 kinderen arme vrouw.
Altijd maar aan staan voor alles, gevoelens, gezeik, geluid, geur, de hele rambam is echt zwaar. Het kost mij ook enorm veel moeite om me af te sluiten. Neem nu, ik zit meters ver van collega's met een wand er tussen. Ik hoor de hele dag ons klimaatsysteem, TL buizen zoemen, computers zoemen, collega's praten en ik kan woordelijk volgen wat ze zeggen omdat ik echt heel goed hoor, ik hoor in het magazijn (deur er naar toe zit dicht) een lepeltje in een beker roeren, een collega aan de andere kant van het pand met zijn pen klikken, mijn toetsen die geluid maken, ik hoor al voordat er een blaadje uit de printer komt dat er wat geprint word, ik hoor wanneer het papier op is, ik hoor een collega op de wc zijn handen wassen en ga zo maar door. Dan heb ik het nog niet eens over de sfeer, wat ik bij iedereen voel. Als ik het echt open zet, kan ik langs een menigte lopen en me elke minuut anders voelen.
Daarnaast, hoor ik aan de loopjes wie eraan komt, ken ik bijna iedereens gewoonten, wat ze mee hebben op brood hoe laat wie wat eet, valt toilet bezoek op en hoe lang iemand er zit. Komt geregeld voor dat wanneer er veranderingen in gedragspartonen zijn dat ik ga vragen wat er scheelt, of iemand ok is op de WC noem het. Ik zie alles, soms tot irritatie van collega's maar anderen vinden het ook fijn. Ik zeg sorry tegen een mier als ik erop ga staan, kan verdrietig worden als ik een takje van een plant af breek enz.
O-mijn-god. Het is echt alsof ik mezelf lees. Ik hoor de klik tikken, de kinderen van alles doen, de auto's buiten, de stekkers die geluid maken (van die automatische klok stekkers en dan hebben we die al in een andere kamer gedaan en een elektrische in de woonkamer), de droger, water die de buren pakken, de tv van de buren. En mijn man hoort nooit dit soort dingen behalve de meeste duidelijke. Ik dacht altijd dat ik gewoon een "heel goed gehoor" maar heb het nooit gekoppeld aan mijn add.
Ik link dit aan HSP. Paar posts hierboven heb ik daar een linkje voor gedeeld weet niet of daar iets herkenbaars bij zit.
jeetje ja dat lijkt me echt heel vermoeiend voor je brein. Heb je na een werkdag dan ook last hiervan? Of schakel je op bepaalde manier nog af thuis?