Wachtmodus inderdaad. Ik kom zelden te laat, eigenlijk echt nooit, maar dat is omdat ik dus in wachtmodus ga. Om 10u een afspraak ergens, dan doe ik die ochtend dus niets behalve wachten totdat het tijd is om me klaar te maken om te gaan.
Ik lees dat het typisch is , die wachtmodus , haha Ik vind het altijd zo leuk om dit soort dingetjes te zien bij andere adhd'ers. Voelt bijna alsof ik een normaal mens ben, haha
Ik heb hetzelfde probleem. Dat is echt die inattentive-shit-ADHD (voorheen ADD) Medicatie is het enige wat helpt voor mij.
Fijn dat de medicatie jou helpt. Heel wat jaren geleden heb ik weer medicatie geprobeerd (na het een tijdje als kind te hebben gehad). Toen kreeg ik drie keer per dag ineens een flinke paniekaanval waarbij ik het idee had dat mijn hart op hol sloeg. Na het stoppen ben ik nog meer dan een jaar bezig geweest om ze niet meer een paar keer per week te hebben. Helemaal weg krijgen heeft jaren geduurd. Ik durfde ook nergens meer heen want ik wilde ze niet openbaar hebben. Door die nasleep durf ik het niet meer te proberen.
Of het huis schoon willen maken. En het gewoon even niet zien en dan maar laten. Bedoelde inhoudelijk welke vragen komen er en welke mensen heb je nodig. En wat als je dus net als ik geen contact meer hebt met heel veel familie incl ouders? Ik heb wel eens wat laten omvallen hoe en wat maat ook ik was de brave en broer kreeg alle hulp en diagnoses.
Oei, dat is heftig! Nee, snap ik dat je niet echt meer durft. Misschien - als je wel wil maar niet durft - kun je proberen heel langzaam op te bouwen onder strak toezicht van een psychiater. Maar methylfenidaat is heftig spul met behoorlijk wat bijwerkingen ja. Ik slik erg hoge dosis. Ik ga regelmatig over de maximale max heen omdat het snel is uitgewerkt bij mij. Waar ik erg van baal want de max is er niet voor niets natuurlijk. Ik ben lichamelijk niet verslaafd , ik heb expres stopdagen ingelast om dat te voorkomen (en mezelf te checken op verslaving), maar ik bouw wel snel een tolerantie op.
Ik heb wel heel veel rust gekregen toen ik ermee gestopt ben. En daarna hard aan mezelf gewerkt. Maar het grootste pluspunt is toen ik mijn man leerde kennen. Die me accepteert zoals ik ben en me daardoor een veel beter zelfbeeld heeft gegeven en de optie om dus niet te hoeven werken. We doen alles op 1 salaris en dat gaat goed. Nu ben ik bezig met emdr en als we verhuisd zijn wil ik me laten doorverwijzen naar adhd centraal.
Bij mij is familie niet geraadpleegd maar je krijgt een vragenlijst je word beoordeeld volgens de DSM-5 criteria. Je moet er aan minimaal 12 en maximaal 18 voldoen geloof ik.
Al-tijd te laat. Of nja.. bijna altijd. Ik denk altijd dat ik het allemaal wel redt maar haal het nooit. Op school kom ik om 08.30 of 08.31 aan. Of om 08.15 (maar bijna nooit) En afspraken zegt mijn man vaak dat we een kwartier eerder weggaan omdat ik standaard een kwartier te laat ben en dan gaan we dus precies op tijd weg Het is geen desinteresse. Het is niet dat het me niet boeit maar meer dat het me gewoon echt niet lukt
Wij moeten nu constant het huis schoonmaken voor bezichtigingen dus het huis is hier nu standaard bijna leeg. Maar daarvoor, dramaaa. Mijn man is van alles op 1 hoop gooien en dan opruimen. Maar mijn opruimen is alles in kastjes flikkeren zodat het "weg is" en met zijn opruimen zit mijn hoofd al vol voor ik begin. Ik vind het huishouden wel echt lastig. Voor de kinderen zorgen neemt echt 80% van mijn energie weg om dingen te doen. En daar baal ik zo van. Ik wil ook een opgeruimd huis
Ik heb nu de intake gehad en ze vroegen of mijn moeder een keer wilde mee komen voor de kinderjaren en mijn man, voor het heden. pas over 4 weken weer een afspraak dus nu even afwachten. Moest ook oude schoolrapporten meenemen. Maar op de basisschool is bij mij niet echt wat opgevallen door leraren. Althans niks terug leesbaar in rapporten. Middelbare wel, vond dat ook echt vreselijk middelbare school…
Als aanvulling zou ik nog zeggen dat ik wou dat iemand mij verteld had dat het zo ontzettend vaak samen gaat met autisme. Dat had mij een hele zoektocht en schadelijke behandelingen gescheeld. En, maar dat is mijn eigen interpretatie. Dat wat adhd genoemd wordt neurodiversiteit is waarbij het impulsief schuifje op te staat.
Hallo, hier nog een adhd-er Ik haat het, alles er aan. Ik ben 4 jaar geleden gediagnosticeerd nadat ik compleet vastliep na de geboorte van de tweede en een burn out en een angstoornis kreeg. Het ergste vind ik de overprikkeling, niks helpt en ik voel me eigenlijk constant overprikkeld. Het doet soms gewoon fysiek pijn. Ik heb bijna alle medicatie geprobeerd, eind vorig jaar moest ik acuut stoppen omdat ik door de medicatie zo ver over mijn grenzen ging dat ik lichamelijk zoveel pijn kreeg. (Heb ook een chronische ziekte) na een paar maanden bleek zonder ook niet te gaan, en nu zit ik op een hele lage dosis elvanse om net het zware gevoel eraf te halen. Van methyl wordt ik depressief. Elke dag vind ik zo zwaar, zie nu bijvoorbeeld ook al mega op tegen de zomervakantie.
Wat heftig Ik zat een jaar na de geboorte van de tweede tegen een burn out aan. Die zomer wilde ik met medicatie starten maar bleek toen in verwachting van nummer 3. Dikk stress daarover want hoe ging ik dit ooit doen als ik 2 kinderen al niet red? Toen nummer 3 geboren was ben ik een paar maanden later weer begonnen met medicatie. Dat heeft mij gered, zonder was ik echt verdronken. Heel erg naar dat je medicatie zo hard nodig hebt maar er niet tegen kunt. Ik kan me je wanhoop voorstellen. Je hebt ipv stimulans medicatie ook kalmerende medicatie. Misschien werkt dat beter voor je? Verder zit ik te denken aan oordopjes voor de geluidsprikkels, veel tijd voor jezelf om te rusten en herstellen, en je naasten voor ondersteuning met de kinderen. Jonge kinderen zijn 1 grote bonk prikkeling. Je staat als ouders (als moeder vooral) altijd aan, je bent altijd alert, altijd bezig. Zowel voor, tijdens als ergens na. Ik vind dat zelf ook heel moeilijk. Ik kan ook niet ontspannen, ik heb geen idee hoe. Ik heb een hekel mijn adhd ook trouwens. Ik had een intense haat. Nu is daar redelijke acceptatie voor in de plaats gekomen. Humor helpt mij om het niet te serieus te nemen, en acceptatie dat ik ben zoals ik ben helpt in het zachter worden naar mijzelf, en in het opstaan voor mijzelf voor wat ik nodig heb, en de eisen waar ik simpelweg niet aan kan en wil voldoen. Maar dat alles kon ik pas doen toen mijn hoofd uit de watten kwam mbv medicatie. sterkte meis.. schijf hier vooral van je af. Wij snappen je
Ik denk dat ik mijn leven inmiddels redelijk heb ingericht op een haalbare manier. Al maakt de medicatie sommige dingen wel stukken makkelijker, maar andere dingen weer niet. Ik moet echt nog wennen aan mezelf met medicatie (slik het ook nog niet zo lang) en hoe mijn hoofd nu werkt ed. De combi met een kind met dezelfde diagnose is aan de ene kant fijn, aan de andere kant best een uitdaging.
Ook ik ben niet-gediagnostiseerd ADD-er. Bij de diagnose van mijn zoon wist ik meteen wat mij zelf mankeerde. Wat ik hier denk te lezen en bij mezelf merk is dat ik voor mijn gevoel vrij extreem reageer op spanning en verdriet. Momenteel best zorg over dochter en merk dat ik met het hart in mijn keel loop, gespannen ben, moe, snel tranen en frictie. Is dat bij 'ons' erger dan bij mensen zonder ADHD/ADD?
Ja, emoties ervaar je heftiger en soms zelfs in extremen. Overal komt eigenlijk "te" voor, te blij, te boos, te verdrietig.
Het is een hele reeks aan kenmerken die neurotypische mensen veel meer in het midden hebben. Bij neurodiversiteit staan deze dingen te hoog of te laag afgesteld. Bij mij schakelt mijn gevoel juist uit als ik aan mijn tax zit.