Ik kreeg als tip van een vriendin om te puffen op het ritme van: altijd-is-kortjakje-ziek. En voor mij werkte dat echt! En inderdaad blijven bewegen, wandelen, heen en weer wiegen. Ik heb urenlang voorover gebogen een tafel vasthoudend heen en weer gewiegd met mijn heupen. Douchen is ook fijn. Ik vond de weeen heel anders voelen dan gedacht. Het voelde voor mij meer als een hele irritante druk heeeeel laag bij mijn schaamlippen, dan de krampen die ik ken van mijn menstruatie. Ik heb uiteindelijk een ruggenprik gehad. Ontsluiting schoot niet op en ik vond de weeen heeeeeel irritant. Dan ben je aan bed gekluisterd, dus dat is wel saai. Was bij mij ook midden in de nacht, manlief deed nog even een dutje ( na de ruggenprik dan he...) Ik heb toen met mn zus geappt, hele verhalen. Was leuk, en is nu ook leuk om nog terug te lezen. Hele bevalling in roes beleefd, ik heb heeeeeel veel spijt dat we geen geboortefotograaf hadden. Ik vond het zo bijzonder, zou dolgraag nog eens willen herbeleven. Er gaat zoveel langs je heen...
Iedere 30 minuten minimaal van houding veranderen Niet op je rug gaan liggen Persen op all fours of baarkruk Douche gebruiken Wandelen Nooit je adem inhouden! Laat je man je masseren / lichte aanraking In t begin vd bevalling afleiding zoeken in iets dat je grappig vind (caberatier?) Bevalplan noem ik liever geboortevoorkeuren, waarom? Omdat je in alle situaties altijd een voorkeur hebt ook ten tijde van een sectio. Een bevalling is niet te plannen maar een voorkeur heb je altijd
Ik vind al jullie tips echt top! Ben nog niet bevallen, dus ik kan geen genoeg krijgen van de tips. Heb ze zelfs voorgelezen aan mijn vriend hahaha.
Ik heb heel veel gehad aan de ademhalingsoefeningen die ik met yoga had geleerd: bij een wee diep inademen via je neus, en in zes puffen uitademen via je mond tot de wee afgelopen is. Hierdoor zat ik helemaal in de flow en heb ik de bevalling eigenlijk niet als pijnlijk ervaren (wat me dan wel weer tegenviel is dat bevallen vreselijk vermoeiend is, dat had niemand me verteld).
Klopt. Ik had op een gegeven moment echt zoiets van ‘ik kan écht niet meer’. Op zon manier waarop ik het nog nooit had gevoeld.
Hier werd ook gezegt nooit je adem inhouden. Maar bij mij was het juist veeeeeeel beter te behappen als ik mijn adem inhield. Wat werd ik gefrustreerd van de verloskundige die maar bleef zeggen ademen ademen man had t gelukkig na een tijdje door en zei niks meer haha
Laat de verloskundige of kraamhulp foto's maken tijdens de bevalling. Ook van de klok op het tijdstip van de geboorte. Ik vind dit echt de allermooiste foto's (ja we houden deze voor onszelf.. niet voor visite hihi).
wat mij hielp was dat ik op een gegeven moment (tegen het einde van de ontsluitnigsweeen) wist dat de weeen niet erger zouden worden en dat ze na vier keer diep zuchten weg waren. dus was per wee echt aan het aftellen hoe vaak ik nog moest zuchten. (o wat gaat dat tegenvallen als ze de komende bevalling langer dan 4 zuchten duren )
Zorg voor warme sokken, vooral als je een poos zou moeten persen en je met de benen in de lucht hangt worden je voeten erg koud, best wel een irritatiefactor Wees niet verbaasd als je moet spugen tussen de weeen, of ineens 3-4 x moet poepen, je kan zichlichaam gaan leegmaken/reinigen voor de bevalling, de eerste bevalling hield ik geen slok water binnen iedere keer als de wee wegtrok hing ik boven een emmertje, en ik had me best ingelezen maar dat stukje was ik niet tegen gekomen
Wat ik niet wist tijdens mijn bevalling, is dat je letterlijk om pijnstilling moet vragen. Ik had stevige weeën en de ontsluiting ging heeeel langzaam. Dus na een uur of 7 weeën opvangen, riep ik een paar keer dat ik het niet meer vol hield. Toen mijn man op een gegeven moment aan de verloskundige vroeg of er pijnbestrijding mogelijk was, zei ze: dat moet zij zelf aangeven. Dus toen ik vroeg om een ruggenprik, zei ze: ja dat had ik al een poos geleden gedaan met zulke heftige weeën, maar wij mogen niet adviseren om pijnbestrijding te nemen, daar moet je zelf over beginnen... En ik was dus eigenlijk maar aan het wachten tot zij me daarin zou adviseren en omdat zij er niet over begon, dacht ik dat deze weeën normaal waren en dat ik het maar moest doorstaan. Dus: vraag op tijd en specifiek naar pijnstilling. Oh ja, na de ruggenprik begon ik helemaal te klappertanden en te shaken. Mijn spieren hadden zo hard gewerkt om de weeën op te vangen, dat ze niet goed konden ontspannen. Daar had ik ook nog nooit van gehoord, dus het was een vreemde gewaarwording om uren liggen te bibberen. Het heeft me wel wat geholpen om de ademhalingsoefeningen van de zwangerschapsyoga te gebruiken op dat moment, zo kon ik toch soms even helrmaal ontspannen (maar als ik weer gestoord werd in mijn zen moment begon het bibberen weer meteen )
De beste tip kreeg ik van mijn moeder, die beweert daardoor pijnloos te zijn bevallen van mij: juich het toe. Juich elke harde buik of pijn toe, hoe meer pijn hoe beter de wee, hoe dichter bij je kindje. Mijn eerste bevalling duurde 17 uur, met volgens de gynaecoloog daar echt heftige weeen, maar die heb ik niet zo ervaren, omdat ik dus echt elke wee toejuichte, hoe heftiger hoe beter. Dat werkte echt geweldig. Daarnaast aangeven wat je fijn vindt, niks aantrekken van wie dan ook. Bij de tweede heb ik dat dus niet gedaan en de pijn niet toegejuicht, waardoor ik de 5 uur durende bevalling echt heel naar vond. De derde keer heb ik iedereen weggejaagd, niemand mocht in mijn buurt komen, deur van mijn slaapkamer dicht, en zo ben ik constant heen en weer gewaggeld van het bad naar het bed. Onze slaapkamer grenst aan de badkamer, ideaal. En de vk, kraamzorg en man zaten in de woonkamer, af en toe kwam er iemand langs om te vragen of het nog ging, en toen ik het gevoel had dat ik op 10 cm zat heb ik ze laten komen. het was zo ontspannen op die manier.
- ruggenprik tegen de heftigste pijn - hijgen als een herdershond, zoals mijn pufklas-juf zei, zodat je niet perst op je ogen, om het zo maar te zeggen - haarband om je haren uit je gezicht te houden - puzzelboekje tijdens de eerste weeen om je aandacht af te leiden - foto’s maken van de klok op tijdstip geboorte, van de weegschaal als de baby gewogen wordt en van de placenta - benen in de beugels, veel prettiger dan zelf je benen omhoog moeten houden - dikke sokken
Hahaha, ja, dat was waar ik ook van uitging. Op een gegeven moment dacht ik 'ik kan niet meer, maak mij maar dood, maak het kind maar dood, kan me niet schelen'. Daarna nog vijf uur helse weeënstorm, nog twee uur persen en daarna een vreselijke vacuümverlossing. Dikke onzin dus. Mijn tip: laat het weten als je je ergens niet prettig bij voelt en sta op je strepen. Ik had meteen al de verloskundige weg moeten sturen, voelde me helemaal niet goed bij haar, maar durfde dat niet. Onthoud dat niets moet. Echt helemaal niets is verplicht, ook al doen ze alsof dat wel zo is. Jij hebt de keuze, jij hebt de regie. Hou je grenzen aan of zoek iemand die je grenzen kan bewaken. Dat had mij en ons dochtertje veel ellende kunnen besparen.
Ik zeg ook niet dat het (bij iedereen) klopt. Alleen dat dit voor mij op dat moment een motivatie was om door te gaan.
Snap ik hoor! Alleen had het bij mij net het omgekeerde effect. Ik kon echt niet meer en geloofde echt in die uitspraak, maar ik moest nog uren doorgaan. Daar ga je echt kapot aan.
Ik wachtte juist op dat branderige gevoel wat men omschrijft tijdens het staan van het hoofdje, want dan ben je er bijna. (Ik had na een half uur persen al een 'ik kan niet meer' moment en moest nog 45 min langer persen) Dat staan van het hoofdje totaal niet gevoeld. Inknippen ook niet. Ineens was ze er
Wow serieus haha! Normaal schijnt dat echt heel veel pijn te doen heb ik gehoord (het staan van het hoofdje) ik ben echt bang dat ik dan "bevries" en er geen beweging meer in zit. Maar goed, hij moet er toch uit dan haha.
Lippenbalsem! Dat heeft mij door heel veel irritatie heen geholpen haha. Ik had zulke droge lippen van het puffen en als ik ergens niet tegen kan . Dus ik was dik bevriend met mijn labello stick!