Help, 22 weken en bang om kinderen te vertellen

Ik vond het ook spannend om ze het te vertellen, niet vanwege eerdere ervaringen maar stel dat er inderdaad wat mis zou gaan. Mijn man heeft het op een gegeven moment gewoon verteld en ik merkte toen dat hoe meer mensen het weten hoe meer vertrouwen ik er ook in kreeg dat het goed gaat. Daarnaast is het gewoon heel fijn dat als ik moe ben/was ik ze kon vertellen dat het door de baby in de buik kwam en dan kreeg ik een knuffel en gingen ze lief spelen. Uitstellen neemt je angst niet weg denk ik..

 

Ik zou het ze gewoon vertellen, je bent de echte risicovolle periode al lang voorbij en uiteindelijk kun je je kinderen niet voor alle mogelijke teleurstellingen behoeden. Heel eerlijk gezegd denk ik ook dat op deze leeftijden, vooral voor de jongste 2, een eventuele miskraam nog erg abstract zal zijn voor hen en niet direct hetzelfde drama voor kinderen zal zijn als het voor de ouders is.

 

Ik denk dat je moet luisteren naar je gevoel, als jij je er beter bij voelt om te wachten tot 24 weken moet je dat gewoon doen, al denk ik dat als je het vertelt dat dat ook enorm zal oplichten omdat ze dan weten waar het vandaan komt als jij eens een wat minder fijne dag hebt.

Heb je intussen al besloten of je het gaat vertellen of nog niet?

 

Ik zou het zo snel mogelijk vertellen. Je bent de meest risico periode al geruime tijd voorbij.. Je weet het nooit inderdaad, maar mocht het nu alsnog mis gaan denk ik dat het belangrijk is dat de kinderen weten waarom mama naar het ziekenhuis moet en verdrietig is. Ik denk ook dat de kans steeds groter wordt dat ze het van iemand anders horen.. Waarschijnlijk weten andere het al, misschien vraagt straks op straat iemand hoe het gaat met de zwangerschap waar een van je kinderen bij is.

 

Ik zou er zelf nog 2 weken mee wachten. Er kan inderdaad nog zoveel gebeuren. En bij 24 weken is het inderdaad pas levensvatbaar. Wat maken 2 weken nu nog uit?

 

Levensvatbaar, ja, maar de kansen zijn alsnog dusdanig klein, dat alles mee moet zitten.

@Habeebah garantie om de baby aan je andere kinderen te laten zien, heb je pas als de baby geboren is. Ik had ook moeite om het te vertellen aan ons zoontje, ik heb afscheid van 2 kinderen moeten nemen. Maar hij moet zich ook kunnen voorbereiden, dus we hebben het verteld.

 

Ik zou het gewoon vertellen. Sowieso ben je, zoals al gezegd, de echt kritieke periode al lang en breed voorbij.

Daarnaast denk ik ook dat je het anders nu voor je uit schuift tot de 24-weken grens. En als je eenmaal daar bent, verzin je wel iets nieuws waardoor je het beter nog niet kan vertellen. Als ik dit verhaal zo lees, denk ik namelijk niet dat je bij die grens ineens gerust gesteld bent.

Sowieso zul je het niet lang meer kunnen verbergen lijkt me? Groeit je buik niet al? En anders zal die vrij binnenkort wel zichtbaar zijn.

 

Ik herken het wel, nadat onze eerste met 21 weken dood geboren was, kregen sommigen van ons pas te horen dat ik opnieuw zwanger was, doordat ze een geboortekaartje kregen.

Maar toch zou ik het nu zo snel mogelijk je kinderen gaan vertellen. Mocht het nu nog mis gaan, en ik hoop heel hard voor je van niet, dan ga je dat niet meer voor je kinderen kunnen verbergen.

Zij zullen dan echt niet minder verdrietig zijn als ze nog niet wisten dat je zwanger was.

 

Ik zou het ze vertellen.
Snap dat het moeilijk is maar zoals dd meeste zeggen zit je nu toch wel in de 'veilige' zone.
Is er nog niks te zien aan je?
Ik ben iets minder ver maar mijn buik is onmogelijk te verbergen.
Lijkt me dat mensen er toch iets over zeggen wat je kinderen kunnen oppikken.

 

Ik denk dat iedereen daar anders in staat. Garantie heb je idd nooit. Zelfs niet als het geboren is. Kinderen kunnen van alles krijgen.

Maar ik merk zelf dat ik pas iets durf te ondernemen na 27 weken zwangerschap. Ook ik heb een kindje verloren & 2 miskramen gehad. En als je gevoel 24 weken zegt moet je je gevoel volgen.
Overigens hebben kleine kinderen bij 24 weken ook nog voldoende voorbereidingstijd.

 

Ik had je onderschrift gezien, ik denk dat iedereen die in een dergelijke situatie heeft gezeten het liefste na een positieve test onderduikt en na de geboorte kennis wilt geven van de uitbreiding van het gezin.

Uiteindelijk gaat het erom wat goed voelt, maar waar ik bijvoorbeeld tegenaan liep is dat ik toch gespannen was en mijn zoontje moet toch ook voorzichtiger zijn met mijn buik. Normaal stoeien we best veel en dat kan dan niet meer.

Mijn ervaring is dat kinderen meer aanvoelen dan wij denken en op hun eigen manier heel goed met een situatie om kunnen gaan. Mijn zoontje gaat heel goed om met het gemis van zijn broertjes, echt op zijn manier.