Als verloskundige Sylvia von Kospoth ontdekt dat veel uithuisplaatsingen van kinderen voortvloeien uit slecht gefundeerde rapportages, komt ze klem te zitten tussen haar geweten en haar verantwoordelijkheid het te melden als er een nieuwe baby op komst is. Goede moeders - 2Doc.nl Wie heeft deze docu ook gezien? Ik vond het heel schrijnend om te zien dat er blijkbaar zoveel subjectieve informatie in zo'n dossier terecht komt. Ik studeer zelf Verpleegkunde en ons wordt juist geleerd hoe je observaties zo objectief mogelijk houdt. Natuurlijk kan je vanuit een onderbuikgevoel verder onderzoeken, maar alleen dat is geen bewijs. Fijn dat deze verloskundige voor hen opkomt en dat ze uiteindelijk allemaal hun pasgeboren kindje bij zich mogen houden.
Ik ben zelf plwegouder. Dus theoretisch gezien "sta ik aan de andere kant". Ik heb veel ervaring met jeugdzorg en pleegkinderen. Ik vond deze docu toch niet helemaal fair. Het wordt neergezet alsof er fout op fout gemaakt wordt. Tuurlijk, er wordt wel eens een fout gemaakt waar mensen werken. Maar wat ik daar zag is niet mijn ervaring. Bij ons is het echt erg anders. En is de uithuisplaatsing alleen maar meer dan rechtvaardig. Als je je kinderen (oudste 6, jongste een zuigeling)met regelmaat een weekend alleen thuis laat om zelf te gaan feesten, met een zak brood op tafel en de deuren op slot draait ben je in mijn ogen geen goede opvoeder.
@Manolito dat geloof ik.. Het is wel een heftige documentaire vind ik. Ik heb altijd een beetje de gedachte van waar rook is, is vuur. Maar deze documentaire laat zien dat er ook wel een flink "grijs" gebied is. (Subjectieve gegevens ipv objectieve bijv) Het erge is wel dat als ze "onterecht" uit huis zijn geplaatst, er haast geen weg meer terug is vanwege hecting aan pleegouders. Maar het is natuurlijk ook goed dat ze er zijn. Want er zullen echt wel gevallen zijn waarin ingrijpen echt wel nodig is. Ik ken maar 1 pleeggezin persoonlijk en daar was de situatie bij biologische ouders ook echt erg onveilig.
Ik heb hem ook gezien en ben zelf pleegouder. Wij hebben meerdere pleegkinderen gehad. En ja, wij hebben wel eens een pleegkind gehad waar mijn wenkbrauwen vaak gefronst stonden. In mijn ogen echt onterechte uithuisplaatsing. Bij een rechtzaak over verlenging ben ik ook voor biologische ouders gaan staan. Gelukkig woont deze jongen weer thuis, Wij hebben nog veel contact en het gaat goed. Maar ook gaat het soms echt afschuwelijk mis bij de opvoeders. Ons huidig pleegkind kwam bij ons met een half jaar. Ernstig ondervoed, meerdere botbreuken en snijwonden. Dit is echt een ander verhaal... Het gaat echt niet altijd fout en gelukkig worden kinderen ook uit huis geplaatstdie anders echt gevaar lopen, maar ik denk wel dat er eens goed gekeken moet worden naar de organisaties die rond jeugdzorg staan.
Wat een heftige docu. Uit ervaring weet ik dat het ‘gelukkig’ lang niet altijd zo gaat, maar deze verhalen waren wel schrijnend om te zien.
Heel heftig, net de docu gezien. Wat een inzettingsvermogen heeft de verloskundige zeg! Het zal wel een beetje gekleurd zijn deze documentaire, het is niet dat ze 30 willekeurige casussen hebben genomen en gekeken wat daar fout ging. Desalniettemin vind ik de fouten in de rapportage erg schokkend als dat waar is, met geknipt en geplak in de dossiers.
Oh echt met tranen in mijn ogen aan het kijken. Je hoopt zelf nooit in zo'n situatie te komen, verschrikkelijk.
Gelukkig geen ervaring met pleegzorg. Ik geloof dat dit soort dingen overal in zorgland potentiëel kunnen voorkomen, maar het zijn wel grote uitzonderingen, ook in de pleegzorg.
Ik twijfel nog of ik het terug ga kijken. Ik werd er van de week al op gewezen. Enerzijds weet ik nu al dat ik me ongelooflijk ga irriteren (en misschien wel verdedigen), anderzijds ben ik ook best nieuwsgierig wat er verteld wordt en wat je te zien krijgt. Ik ga maar met C kijken denk ik. Kunnen we ondertussen een discussie voeren
Heel eerlijk, ik heb me ook zitten ergeren! 60% is niet nodig om uit huis te plaatsen. En daarna de reacties van mensen die geen idee hebben, "ja en daarna halen ze ze niet meer weg bij de pleegouders! Want dan zijn ze te gewend! Maar dat waren ze ook bij de ouders!" Merk dat we (pleegouders) door deze docu weer een soort van weggezet worden als de slechte en dat ouders sowieso beter zijn dan pleegouders want biologisch.
Ik vond het wat eenzijdig. Want je ziet voornamelijk wat de biologische ouders vinden. Al heb ik ook soms slechte ervaringen met uithuisplaatsingen vanuit mijn vak, dus ken ook situaties waar ik het helemaal niet eens mee was. Maar wel een documentaire om te zien, want soms is het inderdaad schrijnend en bij jeugdzorg is er te veel bezuinigd.
Ben erg benieuwd naar de docu. En vind vooral de bijdrage van mensen die zelf pleegouder zijn erg waardevol. Ook om letterlijk de situatie te benoemen waaruit kinderen gehaald worden. Dat zijn dingen die 'leken' gewoon niet 'verzonnen' krijgen. Ik merk dat ook aan mezelf. Ik was ook altijd juist door zulke verhalen bang omdat ik inderdaad geloofde dat ze zomaar snel uit huis geplaatst werden. Als ik dan die voorbeelden lees verbaas ik me en kan me amper voorstellen dat er zulke dingen echt gebeuren. Dus ik lees graag wat degenen die er zelf in zitten erover zeggen.
Laat je het hier weten? Wat al is gezegd het is natuurlijk een eenzijdige docu. Vond de uithuisplaatsing wel heel lastig om te zien, heb dit stuk overgeslagen. Een gillend kindje. Het gaat met name in de docu om moeders die opnieuw zwanger zijn na een eerdere uithuisplaatsing. De verloskundige is dan verplicht een zorgmelding te maken en wil dat niet altijd omdat er geen reden tot zorg is op dat moment, en die moeders vol angst zitten dat dit kindje weer weggenomen wordt. De aannames die zijn gemaakt zonder bewijs in dossiers, zie dat maar eens terug te draaien als een kind eenmaal uit huis is geplaatst. En inderdaad wat is het beste voor het kind zelf? Uit huis plaatsen en vervolgens weer terug na zoveel jaar? Dat gaat niet zonder goede begeleiding, als het al kan. Zoveel dilemma’s, moeilijkheden.. Ook benieuwd hoe pleegouders deze docu hebben ervaren.
Als pleegouder: Ik vond het teveel op 1 kant gericht. Toevallig allemaal moeders die of hun leven weer op orde hadden of waarbij het verhaal onduidelijk was. Want ik geloof echt niet dat bij dat buitenlandse gezin er 2 kinderen uit huis geplaatst worden omdat het huis te klein is we horen alleen maar de kant van de verloskundige die even gaat lezen in het dossier en er dingen uitpikt die zij onzin vind. We weten niet wat er nog meer in staat. Ook dat constante gedoe over dat de gezinsvoogden allemaal zo jong zijn en niet luisteren/geen idee hebben wat ze doen. Over bezoekmomenten; "ja en dan mag ik mijn kind niet vasthouden en houd die pleegmoeder hem maar vast!" Ja, want op dat moment is dat de "veilige haven" en wij hebben geen idee hoe het kindje reageert op een bezoek. Wij trekken ons tijdens een bezoekmoment helemaal terug, wij zijn in dezelfde kamer en als onze uk naar ons toe komt negeren wij haar niet maar voor de rest is het bezoek voor de bio ouder (of zusje want die bezoeken hebben wij ook) en niet voor ons. En ik erger me dus voornamelijk over dat mensen ons als de slechte zien of de minderwaardige. Terwijl wij wel degene zijn die iedere dag en nacht voor het kindje zorgen. Wij zijn er met verdriet, wij zijn er met pijn, wij zijn er met nachtmerries. En niet alleen wij, pleegkinderen komen in een heel milieu terecht wat ook familie wordt, ons huis wordt hun huis en als er dieren zijn dan hechten ze ook daaraan. Moet er dan na 2 jaar of 3 jaar of 4 jaar besloten worden dat we het kind uit hun veilige haven halen omdat ouders er dan klaar voor zijn? Op het moment dat een kindje uit huis gehaald wordt worden alle banden doorgeknipt. Zie het als touwtjes, ieder touwtje wordt doorgeknipt en daar komen nieuwe touwtjes aan vast gemaakt. Allemaal knoopjes (trauma). Moeten we dan na een paar jaar weer alle draadjes doorknippen zodat er weer nieuwe knoopjes (traumas) bij moeten komen? En dan heb ik het niet over ouders die meteen vanaf het begin vechten voor hun kind maar ouders die het allemaal maar gewoon laten zoals het is. Of helemaal geen contact zoeken met hun kind.
Ja doe ik. Als ik ga kijken dan. Gillende kinderen die weggehaald worden bij hun ouder(s) wennen nooit. Ik voel me af en toe een robot als ik dat doe, maar dat ben ik natuurlijk niet. Het blijft verschrikkelijk, vooral nu ik zelf kinderen heb. En inderdaad, wat is het beste voor het kind? Overigens is het zo, dat als een uithuisplaatsing 2 jaar duurt, dat De Raad voor de Kinderbescherming dan moet gaan onderzoeken of er een beëindiging van het gezag moet komen van de bio ouders over het kind. En als dat er van komt dan weet je eigenlijk al zeker dat het nooit meer thuis komt wonen. Want dat zou ‘gek’ zijn. Wel je gezag kwijtraken en toch je kind bij je thuis hebben wonen.
@Featherr mooi maar pittig traject als pleegouder.. zo zwart wit als het doet overkomen in de docu is het natuurlijk niet. Je hebt niet alleen te maken met het kindje, maar ook met de bagage die ze meebrengen, en dan na een stabiele tijd wisselen lijkt me idd niet wenselijk voor het kindje (en evengoed pleegouders). De biologische ouders moeten dat verlies en verdriet een plek geven, dat vond ik wel ‘mooi’ (en schrijnend ook) in beeld gebracht. Er was 1 koppel dat kindjes bleef ‘maken’ in de hoop er 1 wel te kunnen opvoeden. Oef.. ben dan zo benieuwd naar het verhaal achter de uithuisplaatsingen, want dat lijkt me toch keer op keer niet zo makkelijk als het deed overkomen. Kindje gebaard en hop, na de kraamweg met politie uit huis gehaald. Kolvend en al. Dat doen ze toch niet zomaar? Maar ja, weet ik veel. Net als je zegt bij het buitenlandse gezin, vanwege een te klein huis. Het kost toch enorm veel moeite en inspanning om kindjes uit huis te plaatsen? Wat @Iertje81 zegt, dat gaat toch echt niet zomaar? Zo leek het wel in de docu iig.