Oej, dat klinkt hard op een forum waar dames zielsgelukkig zijn met hun baby, zwanger zijn of hopen dat ze heel snel aantellen. Hoe haal ik het in mijn hoofd om deze topic te openen? Nouja easy ik zoek wat herkenning! Jullie zullen denken; zware bevalling, moeilijke baby, slechte slaper, huilt veel. Niks is minder waar. Bevalling was best easy, baby sliep vrij aardig, tevreden kindje, leuke man heb ik ook nog. Maar ik vind het moederschap niet zo leuk! Vanaf het moment dat frummel op mijn buik lag dacht ik; ochja dat is echt een baby, jeetje! Ennn dat denk ik nogsteeds. Begrijp mij niet verkeerd. Ik vind het een leuk kindje, kan er veel mee lachen en kroelen maar dat hele moederschap... niet mijn ding. Oudere kindjes zijn meer mijn ding. Ze worden echter klein afgeleverd. Ik was verdomd blij dat ik weer mocht werken maar hell wat een geplan, geren en gevlieg om alles goed te regelen voor frummel. Je moet kolven, borstvoeding, flessen uitkoken, luiers, honderd extra wasjes, oppas regelen, alles veilig houden, slaapjes plannen, plannen omgooien, hapjes maken, 90% van het oorsponkelijke hapje van de grond poetsen, slepen met spullen etcetera. As we speak poept frummel royaal zijn broek vol, gaan we weer.... Ik mis mijn ritme, mijn vrijheid, mijn onbevangenheid, mijn rust. Dames ik ben niet zielig, een grote meid maar ik baal. Het leek mij zo leuk en ik vind er weinig leuks aan. Zware psychische hulp heb ik ook niet nodig, wellicht alleen een klokje wat de tijd een jaartje of 2 vooruit kan spoelen. Maar ik ben vast niet de enigste die dit zo voelt. Herkenning en hoe gaan jullie hiermee om?
Nou, terwijl ik dit typ ligt mijn 10 weken oude frummel op mijn buik te slapen. Begrijp me goed, ik hou van hem. Maar als ik mijn vriendinnen of mijn nicht zie met hun kinderen van 1/2/3 jaar dan denk ik: kan niet wachten tot je zo oud bent. Baby's zijn ook niet zo mijn ding, ook al is mijne erg leuk Ik probeer er maar van te genieten zo ver me dat lukt.. misschien maak ik het maar 1x mee
Ik herken je gevoel wel. Ik houd ongelooflijk veel van mijn kinderen en heb ook zeker goede dagen met ze, maar ik ben ook blij dat ik veel niet bij ze ben als ik werk. Ik kan enorm blij worden van een kindvrije dag en in mijn vakanties laat ik de opvang doorlopen. Moeder zijn is wel mijn ding, maar niet mijn enige ding. Ik ben ook nog een persoon met wensen en rechten.
Oh jee, wat naar dat je je zo voelt. Ik denkndat het ook te maken kan hebben metbde overgang van vrijheid/blijheid naar geen vrijheid meer en altijd maar gebonden zijn plus het grote verantwoordelijkheid wat er bij komt kijken. Ik vond de overgang van 0 naar 1 kind zo ontzettend heftig. Het wordt beter als ze ouder worden, omdat je dan enigszins weer meer vrijheid ervoor terug krijgt. En toch...nu in verwachting 3e kindje de eerste 1,5 jaar is afzien maar toen mn dochter groot was (1e kindje) had ik wel spijt dat ik het allemaal zo snel wou en uitkeek naar nieuwe mijlpalen. Want dat baby is er echt heel snel vanaf.
Deels herkenbaar, zware bevalling, huilbaby, heel veel stres vanwege koemelk allergie en KISS- Syndroom. Ik vond het huilen niet lastig, maar wel de meningen van anderen. '' Leg dat kind toch in bed'' ''ga er toch eens een dagje mee weg.'' '' Hoe had ik dat dan vroeger moeten doen?'' Ik kreeg een beetje het gevoel alsof ik een hele slechte moeder was die absoluut niet de goede keuzes maakte en al helemaal niet klaar was voor het moederschap. (werd ook door iemand gezegd) Terwijl dat natuurlijk onzin was/is. Ik heb nu een hele blije, ondernemende, kruipende baby, onderanderen omdat ik zijn ritme volg. Sinds een tijdje denk ik, dit was mijn idee van het moederschap. Dit is wat ik er van verwacht had en wat ben ik blij dat ik een moeder mag zijn! Persoonlijk denk ik niet dat jij je schuldig moet voelen, een baby is zo'n grote verandering in je leven en mensen doen er altijd helemaal positief over en '' oh wat is het leuk.'' en alle leuke foto's op fb van al die lachende kinderen. Ik kan je vertellen dat mijn buurvrouw altijd hele leuke foto's plaatst op Facebook en hoe ge-wel-dig die kids wel niet zijn, maar ondertussen schreeuwt ze de hele dag door tegen hen. Zo geweldig lijkt ze het dus eigenlijk niet te vinden. Ik heb ook het idee dat we het maar allemaal leuk moeten vinden. Het is niet allemaal leuk. Je bent in Februari bevallen, gun jezelf de tijd om aan het moederschap te wennen! Het schijnt zo te zijn dat het ''wennen'' als gezin ongeveer een jaar duurt. Het is niet niks al die verantwoording en verandering. Over mannen word altijd gezegd dat ze de baby periode niets vinden en iedereen zegt dan ''maar dat is altijd, het komt vanzelf dat ze zich meer met de opvoeding gaan bemoeien.'' En als een vrouw zegt dat het ze tegen valt kan het maar allemaal niet want jij bent toch wel de moeder van die schattige baby!
Ik herken het ook wel. Ik ben gewoon geen baby moeder... Heb een zoon van 2,5.. geweldige leeftijd En een baby van 2 weken... Vind ik ook weer lastig hoor! Maar echt het wordt beter, leuker en makkelijker!! Dit houd ik mezelf nu ook weer voor haha
Het is voor mij niet herkenbaar, dus daar kan ik je niet mee helpen. Maar ik zie dat je schrijft: spoel de klok een jaar of 2 vooruit. Dan heb je idd niet meer met die babydingen te maken, je hoeft geen flesjes uit te koken oid. Maar heel eerlijk, ik vind het nu in de basisschoolleeftijd 100 keer drukker dan toen ze een baby waren. En de 1e was bij mij als baby super makkelijk maar de 2e niet. Maar nu zit je met school, medische afspraken, feestjes,speelafspraakjes. Spullen die mee moeten naar school, dingen onthouden. En het klinkt cliché maar de zorgen worden bij grotere kinderen ook groter. In ons geval zal dat meer zijn dan wanneer je geen kindje met een diagnose hebt zal ik maar zeggen. Maar hoor dat van anderen ook. Ze zijn zelfstandiger, dus dat wordt zeker makkelijker, maar het is niet rustiger of makkelijker te regelen. Zeker als je werkt met zieke kinderen,vakanties, studiedagen.
Wat jammer voor je dat je het moederschap niet zo leuk vindt. Uit je verhaal maak ik op dat het je zwaar valt dat je de hele dag voor je kindje aan het regelen en zorgen bent. Dat is ook zwaar. Als moeder cijfer je jezelf een groot gedeelte weg en het grote zorgen voor komt er voor in de plaats. Probeer momenten te vinden/ in te plannen die je echt voor jezelf hebt. Sport, lekker in bad met man die voor je kleintje zorgt, dagje weg met vriendinnen enz. Op deze me-time momenten kun je jezelf weer opladen. Zo wordt het moederschap weer leuk en kun je hopelijk echt van je kleintje genieten. Overigens denk ik dat iedereen behoefte heeft aan tijd voor zichzelf waarbij je ook echt even niet aan een ander hoeft te denken/zorgen. Dus er zit zeker wel herkenning in je verhaal. Al heb ik het geluk dat het genieten de overhand heeft.
Herkenbaar hoor. Hoe ouder mijn zoon wordt, hoe leuker ik het leven vind. Hij wordt makkelijker, ik word makkelijker, het leven wordt makkelijker. HEERLIJK.
Je bent pas moeder zie ik? Het eerste jaar vond ik ook niets aan. Je bent alleen maar bezig met zorgen en krijgt niets terug. Baby's kunnen namelijk niet veel behalve dan al je tijd en energie opslokken. Talentjes. Met een jaar wordt het leuk vind ik. Dan kunnen ze lopen, brabbelen, (zelfstandig) spelen en hebben jij en baby een ritme gevonden. Geen flesjes meer maken, flesje geven, flesje schoonmaken.. En dat 6x op een dag. Pff. Ik geef nu een rijstwafel en hij doet de rest. Ideaal haha
Ik denk dat je gewoon nog wat moet acclimatiseren en als jij dat kolven en voeden teveel vind? Dan ga je toch over op flesvoeding. Al dat plannen en slaapjes, totaal niet herkenbaar. Ze kunnen veel meer hebben dan je denkt. Ik heb nooit bij de bekende RRR geleefd en ze doen het goed hoor, mijn twee mannen! Flessen uitkoken, doe ik niet. Hapjes maken, nooit gedaan. Je verwacht ook wel heel veel van jezelf... Ik weet dat ze er zijn hoor, die oermoeders, maar als jij je daar ongelukkig bij voelt moet je het jezelf zo makkelijk mogelijk maken. Gaan ze echt niet dood van! Dat vliegen, rennen i.c.m. werken gaat voorlopig niet over. Mijn oudste is nu bijna 3 en er is wat dat betreft nog niets veranderd.
“Mooi” om wat herkenbaarheid te zien. De maatschappij schets inderdaad het beeld dat vrouwen de babytijd leuk moeten vinden en mannen niet altijd baby-vaders hoeven te zijn. Erg irritant! In mijn omgeving ben in heel eerlijk en zeg ik met regelmaat dat ik het niet zo leuk vind. Ineens komen er verhalen los bij veel vrouwen en bij andere dames de boze blikken. Vanaf week 5 breng in de kleine 1x per week extra naar de opvang zodat ik 1 dag heb voor het huishouden/vriendinnen/me time. Dat heb ik keihard nodig. Maar daarnaast biedt het geen verandering over mijn gevoel natuurlijk, haha. Ik kan er best om lachen en laat het niet te zwaar wegen. Vind het heel fijn om wat herkenning te lezen. In 6 maanden is niks aan mijn gevoel veranderd. Dat het de komende 6 maanden 365 graden zal veranderen zou mij zeer verbazen. Al hoop ik het wel, haha.
Ik had dat bij mijn dochter van nu 6 ook. Ik had pnd en ze was een huilbaby. Jaren lang wilde ik geen tweede. Ik was door een hel gegaan en vond het Goedzo. Toch raakte ik zwanger vorig jaar en ik vind het nu echt leuk. De overgang van 0 naar 1 is het grootst. Maar ik ben nu gezegend met een hele tevreden en makkelijke baby. Anders had ik misschien ook anders gedacht. En ik weet ook, de tijd vliegt! Mijn dochter is van de week zes geworden. Het lijkt als gister dan ze geboren werd. Deze tijd kan je nooit meer terug draaien nu je kindje zo klein is. En echt je gaat het nog missen. Het is maar zo korte tijd van je leven dat ze zoveel van je opeisen! Maar ik begrijp je wel. Het zijn hele normale gevoelens. Daarom is het belangrijk om elke dag en elke week wat tijd voor jezelf in te plannen. Dit plaatje met Text las ik voor het eerst toen mijn dochter baby was en ik hield me eraan vast. En ja hoor.. ze zit al in groep 3 en is al zo groot en zelfstandig.
Eerste jaar vond ik ook geen bal aan. Na 1 jaar toen zijn karaktertje steedse er naar voren kwam, toen er steeds meer interactie kwam, toen hij ging lopen en de eerste woordjes zei...toen pas voelde ik mij echt moeder en kon ik ervan genieten.
Bij mijn zoontje heb ik hem echt groot gekeken! Nu nog steeds wel, maar wordt wel minder. Vond dat hele kleine helemaal niets, wil interactie en wat met ze kunnen. Niet meer op de minuut een voeding erin moeten stoppen. Als je een half uur of uurtje later bent is het ook goed, heerlijk! Maar nu met nr 2 op komst kijk ik er echt naar uit om weer zo’n hummeltje op me te hebben die bij me slaapt. Inmiddels tot de conclusie gekomen dat iedere fase zn voor en nadelen heeft. En ook dat wij af en toe tijd voor onszelf nodig hebben. Dus ons zoontje logeert regelmatig bij mn schoonouders, die dat weer enorm gezellig vinden. Iedereen blij en wij zijn er denk leukere ouders door uiteindelijk
Ben ook totaal geen babymoeder en ben blij dat mijn dochter al bijna 2 is. Het wordt gewoon makkelijker naarmate ze ouder worden. En dan was mijn zoon al geen lastige baby en mijn dochtertje nog minder maar toch vond ik er geen bal aan. Dat geregel, dat gesjouw en gehaast vind ik ook vreselijk maar dat wordt ook niet minder als ze ouder worden want dan heb je weer sportclubjes, kinderfeestjes en afspraken bij vriendjes waar je weer alles voor moet regelen. Maar toch zou ik het niet willen missen ook al verlang ik vaak genoeg naar mijn vrijheid. Heel dubbel dus!
Je eerste kind is een regelrechte beroving van je vrijheid! Ik had daar zoveel moeite mee. En ook omdat je denkt dat je voorzichtig moet doen enzo. Bij nummer 2 sleep je de baby al makkelijker ergens mee naartoe (hij moet wel mee want die oudste moet ook wat). Ik dacht wel van oh had ik dat ook maar bij de eerste gedaan, zo relaxed. Begrijp me niet verkeerd, de overgang van 1 naar 2 kids vond ik ook heftig maar dan meer in hoe kan je voor allebei tegelijk zorgen. Die vrijheid was ik toch al kwijt dus die domper kwam nu niet Ik heb in principe ook niets met kleine baby's. Ja schattig hoor maar verder liever wat groter. Maar bij de geboorte van mijn eerste kwam er een soort instant verliefdheid opzetten toen dat vieze natte kleddertje op m'n buik werd gelegd. Mooi hoe de hormonen dat regelen dacht ik nog. Maar bij nummer 2 had ik dat helemaal niet ik hou wel echt van hem en ik probeer te genieten omdat ik nooit meer een baby krijg, maar ik kan niet wachten tot hij ook kan lopen en praten. Alhoewel ik wel moet zeggen dat het fysiek voor mezelf veel makkelijker is om een baby te verzorgen dan een dwarse peuter van 3 Edit: wat ik nog wilde zeggen. Ik heb de tweede 10wk borstvoeding gegeven maar ik ben daarmee gestopt omdat het te tijdrovend was. Mooi dat ik het gedaan heb maar ook heel mooi dat het klaar is. Hou zoveel tijd over en minder spullen vies etc
Ik heb het wel eens op een borrel/verjaardag gezegd dat ik niet zo "babymoeder" ben... Bijna alle aanwezige dames gaven aan ook dat gevoel vaak te hebben dus toen was ik ook erg blij dat ik niet de enige was die zo dacht. Ik heb gewoon niets met babys. Nu ze 6,5 maand is vind ik t al zo veel leuker en met mijn dochter van bijna 4 ga ik echt gezellig samen op stap al. Zal ik wat verklappen.. tijdens die hitte weken deze zomer fietste ik een keer alleen door de straat met alle terrasjes en goed dat ik de zonnebril op had want begon me toch te janken; ik zag al die stelletjes zitten met een lekker drankje en ik mistte mijn vrijheid enorm maar toen ik thuis kwam en weer peuter en baby knuffels kreeg, was dat gevoel weer verdwenen. Kortom: ik herken je verhaal