Even een berichtje hier om mijn hart te luchten; Na ruim 2.5 jaar proberen zwanger te worden en met hulp van het ziekenhuis ontdekte ik op 24-02-07 dat ik zwanger was maar na 2 weken kreeg ik een bloeding. Daarna heb ik ruim 2,5 in spanning gezeten of de zwangerschap wel goed zou gaan. Niet dus mijn kindje was gestopt met groeien en er is een miskraam opgewekt d.m.v. pillen bij mijn baarmoedermond. De miskraam kreeg ik precies 1 week voor mijn vakantie naar Curacao. We hebben 3 heerlijke weken gehad en zijn ook op Curacao getrouwd. 3 weken lang hebben we genoten van de zon, zee, het strand en van elkaar. Op Curacao wist niemand van de miskraam en mijn familie dat op Curacao was vroeg nergens naar. Mijn man en ik hebben ook maar heel weinig over de situatie gesproken. Ik dacht tijdens onze vakantie dat het heel goed met me ging, maar nu ik weer thuis ben voel ik me heel anders! Ik ben veel verdrietig, wordt om hele kleine dingen boos. Heb eigenlijk geen zin om dingen te ondernemen. Mensen op mijn werk zeggen dat ik er zo goed uit zie, dat de vakantie me vast goed heeft gedaan en vragen verder nergens na. Ik ben blij met de complimentjes die ik krijg maar voel me alles behalve goed. Mensen lijken het vergeten te zijn en gaan gewoon maar door (logisch ook). Maar mijn leventje staat stil. Ik ben zo bang dat het misschien niet meer lukt zwanger te worden. En ik wil gewoon weer zwanger zijn, zo snel mogelijk! Herkent iemand dit????? Ik heb namelijk het gevoel dat ik een beetje raar aan het doen ben op het moment! Xje
Volkomen herkenbaar. Ik kreeg mijn miskraam spontaan toen ik op vakantie was. De vakantie heeft me verder goed gedaan en toen het gebeurde dacht ik:"Dit is de natuur, het was niet goed, we kunnen in ieder geval zwanger worden....."Ik heb echter na een maand of 3/4 (ook denk ik omdat ik toen nog steeds niet weer zwanger was) een enorme dip gehad. Vond niets meer leuk, had nergens meer zin in en niemand vroeg meer aan me hoe het was. Iedereen keek alleen maar het argus ogen of ik weer gestopt was met roken en of ik wel of geen alcohol dronk. En om me heen raakte de een na de ander "zomaar"zwanger...Ik dacht dat ik nooit meer in verwachting zou raken.....echt een put waar ik in zat... En toen ik door mijn dip heen was en alles weer redelijk zag zitten (niet elke dag en ook niet elk uur, maar veel positiever dan de maanden daarvoor) bleek ik weer zwanger.... Troost je dus met de gedachte dat de meesten van ons die een mk hebben gehad dit proces doormaken....Ik denk dat je een miskraam pas achter je kan laten als je een gezond kindje op de wereld hebt gezet. In ieder geval wordt het verlies dan dragelijker, want vergeten doe je namelijk nooit.....
Hoi Chantje, Ik heb zelf weinig dipjes gehad na mijn miskraam. We hebben al een gezonde zoon en dat scheelt wel moet ik zeggen. (al is niet iedereen dat met me eens, maar iedereen verwerkt het anders. Ik ben inmiddels weer zwanger, al is het nog heel pril en dan heb je toch iets makkelijker praten. Als het je eerste zwangerschap betreft, kun je heel onzeker worden, krijg ik echt ooit een gezond kind. Ik heb er wel heel veel over kunnen praten en dat vond ik heel fijn. Jij schrijft dat je er op Curacao bijna niet over hebt gehad. Misschien komt het verdriet er nu uit. Probeer er veel over te praten met vrienden, familie of hier op het forum, dat lucht in ieder geval op en kun je het misschien beter een plaatsje geven. Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat je snel zwanger zult zijn en dat je dan een gezond kind krijgt.
Ohhh meid je moest eens weten hoe ik me nu al dagenlang voel...precies hetzelfde... ik weet gewoon helemaal niet meer hoe ik moet doen, hoe ik me moet voelen, soms ben ik dingen aan het doen waarvan ik later denk: waar ben ik toch mee bezig... ik ben mezelf helemaal kwijt... ik ben het ook behoorlijk zat om me sterk te houden en om te vechten, ik wil het liefst gewoon niks meer... maar ja, ik houd mezelf maar bezig, doe hele dagen dingen waarbij ik nauwelijks hoef na te denken, om mezelf maar bezig te houden. maar dan lig ik savonds in bed en kan ik niet slapen, mijn hoofd gaat maar door en door en het stopt niet... en het liefst wil ik mijn vriend dan door elkaar schudden en zeggen: kun je dan niet zien dat ik het helemaal niet meer weet?! Maar ja hij kan er ook niks aan doen... De telefoon wil ik niet opnemen, ik wil gewoon niet praten erover, want dan krijg ik van die 'goedbedoelde' adviezen waarvan ik zowat uit mijn vel spring... Ik wil niet praten, maar ik zit ook muurvast met mezelf, ik weet gewoon ook niet hoe ik verder moet... Lieve meid, je bent niet alleen, en ik ben zelf ook erg blij dat ik hier op dit forum mijn hart af en toe eens kan luchten, want ik vind dat veel makkelijker dan praten met anderen. Tot nu toe mijd ik eigenlijk heel veel mensen, dus ik zou niet weten hoe mensen tegen mij zullen doen als ik straks weer aan het werk ga... wat mij trouwens is opgevallen, is dat er lichamelijk wel gezorgd wordt voor mensen met een mk, maar geestelijk is er gewoon helemaal geen zorg, tenzij je dus zelf maar naar de psych stapt... Dat is wel iets heel lastigs vind ik, dat er gewoon geen psychische nazorg is hoe je een mk moet verwerken... sterkte meis...
Ik ben erg blij dat je zit schrijft Me2! Het voelt al zoveel beter om mijn gevoel opgeschreven te hebben! Natuurlijk voelt helemaal fijn als iemand die het begrijpt het leest! Mama van Julian: ik denk inderdaad dat mijn verdriet er nu pas uit komt. Ik zal dit gevoel nu moeten accepteren anders krop ik het op en wordt het alleen maar erger waarschijnlijk. Wat fijn voor je dat je zwanger bent! 23-05 moet ik weer naar het ZH. Hopelijk krijg ik dan meteen medicijnen mee. Zodat wij weer aan de slag kunnen! Snow: ik vond het fijn om even met je gekletst te hebben om msn
Chantje, praat er heeeel veeeel over. Al is het maar hier met ons. Dit helpt echt heel erg goed weet ik uit eigen ervaring!
Hey Chantje, Ook ik vind het helemaal herkenbaar wat je schrijft. Twee maanden geleden heb ik ook een miskraam gehad en ik was daarna ook niet te genieten en om elke scheet werd ik boos (op mijn vriend voornamelijk). Dit was meer het afreageren van mijn gevoelens van boosheid, verdriet en frustatie denk ik achteraf. Dat jij het gevoel hebt dat jouw leven momenteel stil staat begrijp ik ook maar al te goed, want jij zit midden in de situatie terwijl de rest van je omgeving door lijkt te gaan met leven en zich niet meer met jou bezig lijkt te houden. Hoewel ikzelf er natuurlijk nog steeds verdriet om heb, voel ik me al stukken beter vergeleken met een paar weken geleden. Ik denk dat dat komt omdat ik veel hier op het forum heb gezeten en daarnaast heb toegegeven aan mijn verdriet. Als ik even down was gaf ik eraan toe en liet m'n tranen de vrije loop. Nu ben ik vooral bezig met de toekomst: inmiddels mijn ongi achter de rug en aan het hopen dat het weer gauw raak mag zijn, want het gevoel van zwanger zijn is zo fantastisch! Voor jou hoop ik dat je vooral aan je gevoel toegeeft. Ook al heb je het gevoel dat sommige mensen zich niet voldoende met jouw miskraam bezig houden, heb contact met mensen waar je wel je verhaal bij kwijt kunt, want dat is heel belangrijk. Heel veel sterkte gewenst! Liefs Marie
jeetje marie, wat is het fijn om te lezen dat jij ook steeds zo boos tegen je vriend deed, want ik heb dat nml. ook, ik loop de hele dag alleen maar tegen hem aan te mopperen...en ik voel me daar zo schuldig over, want ik wil helemaal niet tegen hem mopperen... pfieuw opluchting dat ik daarin dus niet de enige ben...
Hoi, Ook ik ben na mijn miskraam, in een dip gekomen, ook mijn vriend heeft menig snauw en grauw gehad. het is nu twee maanden geleden maar heb nog steeds last van huibuien, zeker als iemand vraagt hoe het gaat en zegt dat het beter is zo.omdat het kindje ws toch niet goed zou zijn. maar ik wil zooo graag.en ben ook al zo lang bezig. groetjes carla
Met mij lijkt het langzaam weer wat beter te gaan! in plaats van steeds heel boos te zijn praat ik nu veel meer en ben ik heel eerlijk naar andere toe als ze me vragen hoe het met me gaat. Dit lijkt te werken! Het is erg confronterend maar ook bevrijdend! Snow, hoe gaat het nu met jou?
Hoi Ik zit dus nu middenin een miskraam. Gisteren naar de gynaecoloog geweest. Maandag 21 mei staat ik gepland voor curretage. Maar omdat ik nu aan het vloeien (al is het niet veel) mag ik maandag eenuur eerder komen, want dan maken ze een echo om te kijken of alles eruit is. Dus hopelijk hoef ik geen curretage. Mijn vriend en ik praten heel veel, want dat is echt superbelangrijk met zo'n gebeurtenis. Ik ben nu ook heel onzeker of het de volgende zwangerschap wel goed blijft gaan allemaal. Maar we geven de moed niet op. Chantje: ik ben blij voor je dat het wat beter met je gaat! Heel veel sterkte. Liefs
vreselijk vind ik het lekkere weer! HUP iedereen de jassen uit en daar komen alle dikke buiken te voor schijn! Het is niet dat ik het de dames niet gun maar ik wil het zelf ook ZOOOOO graag! Mijn overbuurvrouw is zwanger en telkens als ik de deur uit gaat staat ze met haar dikke buik vrolijk te zwaaien. AUW AUW AUW
Ja, die dikke buiken vind ik soms ook wel pijnlijk. Ik gun het iedereen ook van ganser harte, maar ben ook jaloers. Ik hoop voorje dat de curretage niet nodig is verzorgingsmiep. Sterkte
Ik herken het helaas ook helemaal! Kon de eerste maanden echt niet meer genieten van het leven. Vond niets leuk (terwijl ik normaal gesproken echt een levensgenieter ben.) Ik was alleen maar bezig met het weer opnieuw zwanger worden. En was helemaal overstuur als ik toch weer ongesteld werd. Nu kan ik eindelijk weer een beetje genieten van alles!
Hoi Chantje! Met mij gaat het sinds deze week eindelijk een stuk beter, ik voel me niet meer zo ellendig, heb nog wel moeite met zwangere vrouwen te zien, maar het gaat de goede kant op... Ik heb wel advies van de vk opgevolgd om een maandje te wachten, want ik vind dat ik in mijn hoofd ook wel een maandje tot rust kan komen, voor we het weer proberen. sterkte meid! en goed dat je er zoveel over praat!
ik weet af en toe ook niet meer hoe ik het heb..... heb nu ongeveer 6 weken geleden mijn 2e curretage gehad en sinds vorige week ben ik niet mezelf meer! ben heel erg chagerijnig en kan niks hebben. heb het idee dat mijn hormonen alle kanten opvliegen!
ik weet af en toe ook niet meer hoe ik het heb..... heb nu ongeveer 6 weken geleden mijn 2e curretage gehad en sinds vorige week ben ik niet mezelf meer! ben heel erg chagerijnig en kan niks hebben. heb het idee dat mijn hormonen alle kanten opvliegen!