wordt t nog leuk?

Ik vond de eerste maanden ook helemaal niet leuk. De eerste weken maakte ik mezelf helemaal gek met rare gedachtenkronkels als: als ze hem nu zouden komen halen, zou ik dat dan heel erg vinden? En ik heb ook vaak gedacht: waar ben ik aan begonnen, ik heb spijt, ik wil terug naar mijn oude leven, etc. Het klinkt heel hard, maar zo voelde ik dat (hoewel ik uiteraard wel liefde voelde voor mijn zoon, laat dat duidelijk zijn, maar nog lang niet zoveel als nu). En ik weet zeker dat ik niet de enig ben. Zoals anderen hier ook zeggen: het wordt allemaal zo vreselijk geromantiseerd, maar op de schok van het moeder worden, van hoe het écht is, daar kan geen tijdschrift of tv programma je op voorbereiden. En daarbij heb je dan ook nog eens te maken met andere vrouwen (familie, collega's, vriendinnen) die je nog onzekerder gaan maken. Terwijl ze zelf ook allemaal in hetzelfde schuitje hebben gezeten. Die roze wolk is een mythe die door iedereen in stand wordt gehouden, vooral door vrouwen!

Na ca. 6 maanden ging het beter met mij, en kwamen de hormonen een beetje tot bedaren. Daarna begon ik het leuk te vinden om te moederen. En vanaf zijn eerste verjaardag is het gewoon keihard genieten geblazen hier. Ik ben helemaal knettergek op mijn zoon, en hij op mij. Het wordt ook steeds ietsje makkelijker naarmate ze groter worden, en je moet gewoon groeien in je rol als moeder, en in je nieuwe leven. Maar het gaat helemaal goedkomen!!

Sterkte meid...en onthoud dat je niet de enige bent!

 

Zo herkenbaar... Vooral de eerste 6 a 7 weken heb ik minstens wel minimaal 1 keer per dag gedacht 'kan ik hem nog terugbrengen?' 'Waar zijn we aan begonnen' en 'Als ik dit had geweten' enzovoorts... Natuurlijk ook meteen spijt als ik hem dan aankeek... dat lieve, kleine, onschuldige mooie ventje....
Ik moet zeggen, nu er zo langzaam aan een regelmatiger ritme in komt en hij stukken minder last heeft van krampjes, dat de rust hier ook wat terugkeert. Milan is zelf ook meer tevreden en eigenlijk best een makkelijke baby. Het genieten begint nu (pas?) te komen.

Geef het gewoon lekker de tijd, en voel je vooral niet verplicht om zo 'lekker intens te genieten' In 9 van de 10 gevallen is dat gewoon dikke bullcrap. Forseer je gevoel niet, en je zult merken dat het langzaam aan steeds beter gaat

 

bij mijn dochter was ik meteen intens verlieft en zat echt meteen opde roze wolk. tijdens de zwangerschap al wist ik dat het geweldig ging worden (eerder een mk met 11wk) wow wat was dat een geweldig gevoel toen ze er eenmaal was. ze kon niet te veel huilen, nam alle tijd voor haar en als ze op bed lag was ik aan het wachten tot ze weer wakker was. het liefst echt nam ik der overal mee naar toe en toen ik na 6 maanden weer ging werken heb ik staan huilen als een klein kind dat ik der een paar uurtjes moest missen. ze sliep ook tot 6 maanden op onze kamer

bij mij zoontje duurde het echt wel langer, zware zwangerschap ( totale bedrust vanaf 33wk ivm gebroken vliezen) snelle ingeleide bevalling en een huilbaby vanwegen een verkorte nekspier. werd langzaam gek van het gehuil ook al kon hij er niks aan doen en o wat waren de nachten zwaar (elk half uur kwam hij wel tot een maand of 6, nu nog 1 a 2x) dan lukte ook nog is de bv niet zoals ik wilde en kreeg een dubbele borstonstekking en zat totaal niet lekker in mijn vel. heb zelf een moment gehad van waar ben ik aan begonnen. miste heel erg de tijd met mijn dochtertje en alle tijd die ik vrij was liep ik bij kinderartsen en fysio voor nando. kreeg toen zelf nog te horen dat mijn schildklier veel te veel hormonen maakte waardoor ik me nog slechter voelde. nando kreeg een helmpje vanwegen een afplatiign die hij had gekregen vanwegen zin verkorte nekspier en toen hij een maand of 6 werd hij een totaal ander kind. hij sliep beter, huilen was een stuk mnder geworden en merkte ook echt dat hij echt een super vrolijk vendje is. nu ben ik echt dolblij met hem en voel me wel is schuldig dat ik eerder een soort van spijt had dat ik hem mocht krijgen. vond hem meer een probleem dan mijn kindje. nu is hij z'n schatje en dat hij niet doorslaapt vind ik geen probleem. ben al blij dat ik er maar 2x uithoef per nacht . smorgens roept hij vrolijk mama vanuit zijn bedje en die lach als je de kamer op loopt maakt je dag weer helemaal goed. hoe kan ik nu spijt hebben van hem

2 totaal verschillende ervaringen en weet dat de roze wolk wel bestaat. geniet nu intens van mijn 2 kinderen maar met de 2e gewoon wat langer voor ik hem gevonden had

 

Ik vond ook alledrie de keren de eerste periode superzwaar. Eigenlijk zo rond het eerste lachje begon het iets leuker te worden. De eerste weken is het gewoon alleen maar aanpoten en supervermoeiend. 24/7 alleen maar voor je kindje moeten rennen terwijl je zelf ook nog moet herstellen van de bevalling (ks in mijn geval). Deze keer had ik natuurlijk al 2 kindjes rondlopen ook, dus ook voor de 2 oudste moest ik er zijn.
Alles bij elkaar behoorlijk pittig, maar ik kan je melden dat er een dag komt waarop je zomaar ineens ergens van kunt genieten! Verwacht alleen geen grote roze wolk. Er komen vanzelf roze momenten. En steeds vaker. Als je echt het idee krijgt dat je in een depressie zakt moet je aan de bel trekken bij de huisarts, maar op zich zijn er hele legers vrouwen die de eerste periode niet dolgelukkig zijn. Heel normaal!

 

Ik vond de omschakeling naar het moeder-zijn ook heel zwaar. Ik miste mijn buik, mijn nachtrust, mijn leventje zoals ik het had, en heb best een optater gehad van de bevalling. Ik heb heel wat afgehuild, vreselijk wat een kraamtranen Toch was ik niet ongelukkig, gewoon HEEL onwennig.

Na een maand begon ik met meer genieten. En nu ben ik dol blij.

 

Mijn ervaring is dat de meeste vrouwen het voor zich houden, dat een baby niet altijd heel leuk is.
pas als je er zelf over begint hoor je de echte verhalen.
Bij zowel de eerste als bij de tweede was er geen roze wolk. Bij de tweede was er zelfs een donderwolk. Ik heb geleerd dat je, jezelf ook niet moet verplichten om op zo'n roze wolk te gaan zitten. Als je hem hebt prima, maar met een lichtgrijze wolk is ook niks mis hoor.

 

Hier zat ik de eerste dagen wel op een roze wolk maar werd toen ook minder door erge pijn aan ontstoken knip, borstontsteking e.d. Toen dat een beetje over was, begon dochterlief met huilen en onrust. Knip inmiddels weer een keer ontstoken. Ach... die eerste weken, echt leuk waren ze niet en ik zou er misschien best wel weer tegenop zien bij een 2e. (maar wie weet wat de hormonen dan doen, zijn er nu in elk geval nog lang niet aan toe). Na 3 maanden ging het een stuk beter en nu is het nog wel eens zwaar, maar zo leuk!! Ze zat hier vanmorgen met een grijs lekker op een broodkorst te smikkelen, jeetje... wat kun je daar dan gelukkig mee zijn! 't Wordt nu ook een stuk makkelijker, ik weet zo'n beetje wanneer ze ongeveer wil drinken, ze is binnen 10min klaar, ze is steeds 1,5u wakker, vermaakt zichzelf dan prima. Meestal is ze vrolijk, heerlijk zo!!

 

ach het komt goed hoor meid het zijn denk ik gewoon kraamtranen en zo een raar gevoel hormonen enz.

Ik heb het ook gehad .had helemaal geen band met me dochtertje vond het zo erg kon wel steeds janken door schuldgevoel.

heeft bij mij best lang geduurd denk 2 maanden ofzo toen was het helemaal over en werd helemaal verliefd op dr.


liefs

 

O meiden, wat ben ik blij met dit forum en dat ik niet alleen sta!
Heb er al een paar keer flink doorheen gezeten, mezelf een slechte moeder gevoeld omdat ie weeer gevoed moest terwijl ik nog maar net m'n bh aanhad (bij wijze van) en dat ik geen seconde voor mezelf heb. Ook ik verlang wel eens terug naar het pre-babyleven, erg he?

Nu zit er soms zomaar 3 uur tussen een voeding en ben ik dolgelukkig dat ik even tijd voor mezeld heb, maar bekruipt me steeds de vraag of dat me dan geen slecht moeder maakt..dat ik blij ben even rust te hebben..
Manlief is gelukkig begripvol en geeft ook aan dat ik moet bijkomen van de bevalling, de emoties en het nieuwe leven..

Goed te lezen dat het ontbreken van een roze wolk niet alarmerend is en dat er meer meiden zijn zoals ik (al gun ik het niemand, want je maakt jezelf helemaal gek).

Succes de komende weken en we kijken uit naar roze wolken!

 

ik kan niet zeggen dat ik depri was, maar ik vond het wel zwaar. Sowieso de eerste 8 weken. Ze is nu bijna 9 maanden en het wordt met de maand leuker!!

 

hallo,

Ik ben nieuw hier op dit forum ik ben ook zo blij dat ik deze verhalen heb gelezen onze dochter is nu 3 weken oud en ik probeer nu een beetje regelmaat voor haar en voor mij te vinden.
Kimberly wil volgens mij het liefste op haar buik slapen maar dit mag eigenlijk niet ivm. wiegendood maar ik heb een keus of 2 uur met een huilend kind zitten of haar lekker op haar buik leggen en 2 a 3 uur rust, dit is voor haar ook beter want als ze lekker heeft geslapen drinkt ze ook goed haar flesje leeg.
Al dit soort dingen zijn erg lastig de eerste weken maar ik geloof dat het wel goed komt, net als bij al deze andere moeders.

 

Alle verhalen hier zijn herkenbaar.
Ik heb een geplande keizersnede gehad en vond het herstel de eerste drie weken vies tegenvallen. Tel daarbij op het 24/7 bezig zijn met je baby, de nachtvoedingen, je horrormonen.... Ik heb de eerste twee weken om ALLES gehuild. Dat begon elke dag rond 16h en hield niet op totdat ik in slaap viel. Vreselijk!

Ik weet nog goed dat ik de eerste weken vaak 's avonds onder de douche stond, vlak voordat de nacht begon, en ik dan dacht: kon ik me hier vannacht maar opsluiten....
Ook elke ochtend als ik mijn baby bij me in bed pakte als mijn vriend ging werken, zag ik heel erg tegen de dag op. Maar als ik dan eenmaal aangekleed was en de dagelijkse wandeling met baby en hondjes ging maken dan ging het allemaal wel weer.

Daarbij vond ik de omschakeling van géén naar één kind groot. De gedachten die meer vrouwen hebben van 'waar is mijn oude leventje', 'volgens mij loop ik over drie jaar nog steeds met een huilend kind op mijn armen door de kamer', enzovoorts....
Maar langzaamaan trok het bij.
In mijn geval had ik zo'n 4 maanden nodig om volledig aan de nieuwe situatie te wennen en het wordt écht leuk, vooral als je steeds meer reactie van je kind krijgt en hij/zij zichzelf iets beter kan bezighouden, geluiden gaat maken, aan je haren gaat trekken, haha.

Als mensen aan mij vragen hoe het is, met een kindje, dan zeg ik ook: het is hartstikke mooi maar soms ook heel zwaar! En het is geen schande om dat eerlijk te zeggen.

 

De eerste weken was de wolk wit tot grijssssss. Roze in ieder geval niet. Ik was moe, voelde me een melkfabriek, was jaloers op m'n man die netjes aangekleed ging werken en wilde zooooo graag een ritme (wat pas veel later kwam).

Het gevoel dat ik 24 uur alert moest zijn en moest voldoen aan de behoeften van m'n zoontje, vond ik het zwaarst. Die constante staat van paraatheid. Hoewel ik me er echt op ingesteld had! Dacht ik....

Anyway, vanaf het moment dat we echt contact konden maken, dat zoonlief ging lachen en reageren, ging het veeeeeeeeeel beter (bij een week of 6). Na 3 maanden was ik er echt weer een beetje bij. En nu is het elke dag weer een beetje leuker (maar ook nog steeds heftig en zwaar af en toe).

Dus, hou vol. Klaag lekker, probeer af en toe wat tijd voor jezelf te hebben en voel je vooral niet schuldig over je gevoel!

Dikke knuffel