Voor mijzelf zou ik het niet accepteren denk ik. Of heel erg moeilijk. Simpelweg omdat hij een totaal ander persoon voor me zou worden. Ik heb veel respect voor mijn man want hij is een goed persoon. Oprecht, trouw, respectvol, liefdevol, familiegericht. Maar gaat hij vreemd dan betekent dat voor mij dat hij dat alles niet is, iig niet op het niveau waarop ik hem had en waarop mijn liefde voor hem is gebaseerd. Ken ik hem nog wel dan? En wil ik mijn leven delen met iemand die mij verraad op zoveel vlakken. Maar, naast dat alles, vanwege de kinderen zou ik het zeker wel proberen. Hun stabiliteit is mij heel veel waard, wellicht zelfs een partner die is vreemdgegaan. Voor mijzelf zou ik bedrog - denk ik - niet toestaan, maar vanwege ons gezin misschien dan toch wel. Heel lastige dingen!
Ja dat is ook een optie e . Zoveel opties uiteindelijk. Doen alsof er niets gebeurd is, bij elkaar blijven voor de kinderen, bij elkaar blijven en er echt sterker uitkomen, direct uit elkaar, proberen maar toch niet lukken, bij elkaar blijven maar eigenlijk beter uit elkaar kunnen gaan, .... Tijd zal raad brengen zal het in veel gevallen zijn zeker.
Dat vind ik het moeilijkst; mijn (bijna ex) man is totaal veranderd. Hij was echt een trouwe, loyale, eerlijke man en toen hij het hek van bedrog heeft geopend, is alles veranderd. Niet alleen mijn beeld van hem, maar echt zijn hele karakter is nu anders. Zijn herinneringen zijn ook anders, ook als ik gewoon kan aantonen dat het niet klopt wat hij zich herinnert. Ik heb me daar erg veel zorgen om gemaakt, gedacht dat hij bv een hersentumor zou hebben of bv beginnende alzheimer. Maar hij ziet dit zelf niet en weigert ermee naar de huisarts te gaan. Dat is ook een van de redenen waarom ik niet verder kan, ik kan zijn vlagen van totale karakterveranderingen niet op blijven vangen.
Van al deze opties is er maar 1 die ik gelijk zou wegstrepen en dat is doen alsof er niks gebeurd is. Dat zou ik nooit kunnen.
Eens. Zelf gelukkig nooit meegemaakt, maar ik geloof dat als het echt eenmalig was en echt spijt etc, ik niet ruim 20 jaar zou weggooien. Want je hebt samen kinderen, een huis, dat zou dan zo veranderen: kinderen die je om de week ziet en een van ons moet verhuizen. Zou ik allemaal ook vervelend vinden maar goed, makkelijk praten van mij natuurlijk als ik niet in die situatie ben
Ja ik heb gelukkig geen ervaring met zo zaken en weet dus idd niet of mijn karakter en persoonlijkheid verschil zou maken in mijn keuzes.
Voor mij zou het heel duidelijk zijn. Een eenmalige actie of een keer zoenen kan ik vergeven. Een volledige en langdurige affaire niet. Dat is echt bewust voorliegen en bedriegen. Wellicht verliefdheid of emotionele banden. Weten wat je doet en alle tijd om je te bedenken. Eigenlijk een dubbelleven. Dat zegt mij zoveel over iemands karakter dat ik voor mijzelf de grens trek. Nu scheelt het dat ik mijzelf in alle opzichten kan redden. Financieel onafhankelijk ben. En een goed netwerk heb. Natuurlijk is het vreselijk voor de kinderen. Maar leven in een leugen is dat ook. En dat is niet het voorbeeld wat ik wil meegeven.
Dat vind ik echt sterk van je, maar inderdaad je moet op een gegeven moment ook verder. Scheiden zou voor mij financieel niet slecht zijn, ik krijg dan een enorme smak geld en sta ook al hoog bij de huurstichting, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Maar dat interesseert me nu eigenlijk niks. Feit inderdaad dat je al zo lang samen bent, samen bent opgegroeid (ik was 15 toen we iets kregen), maakt dat ik het misschien toch nog wil proberen. Maar eerst maar eens wachten met een beslissing tot ik weer een beetje mezelf ben. Jij was toch degene die er ook een tijd over heeft gedaan om de beslissing te maken?
Het feit dat je samen opgegroeid bent maakt niet dat je dus automatisch samen moet blijven. Mensen ontwikkelen zich gedurende hun leven. En je bent absoluut niet meer dezelfde persoon van 10 of 20 jaar geleden. Vaak is het heel ingewikkeld om iemand te vinden die met je mee kan groeien of andersom. Ik zie helaas regelmatig dat juist in de zeer langdurige relaties Mensen elkaar al lang kwijt zijn. En bij elkaar blijven omdat ze nu eenmaal zo lang samen zijn. Daar zit ook juist het gevaar voor een derde. Die komt er alleen tussen als daar ruimte is. Je kunt proberen elkaar weer te vinden. Maar dat kan alleen met goede therapie, volledige schuldbekentenis en inzicht om zelf te willen veranderen. En van jouw kant vergeving. Kan je dat opbrengen?
Ik ben nu een boek aan het lezen van Esther parel liefde in verhouding. Daar legt ze alle aspecten van verhoudingen uit. Misschien heb je er iets aan.
Dat klopt, maar het is voor mij logischer om een relatie van 1 jaar waarin wordt vreemd gegaan te verbreken, dan 1 van meer dan 20 jaar. We hebben inmiddels heel veel gepraat (ook met derden) en er zijn wel wat issues naar voren gekomen, hier kunnen we mee aan de slag. Afgelopen jaar is sowieso een verschrikkelijk jaar voor ons geweest, ook door een puber met veel problemen. Wij zijn elkaar daardoor gewoon kwijt geraakt...Nu kijken of we er nog iets van kunnen maken en of ik hem kan vergeven zal de tijd leren
Ik denk, misschien niet populair, maar dat jullie beiden keihard aan jezelf moeten gaan werken. Ja hij is vreemd gegaan, maar daar ligt ook een laag onder. Want waarom deed hij dat? Miste hij iets? Verlangde hij iets van jou wat je niet kon geven? Was je meer bezig met de kinderen en voelde hij zich overbodig in jullie relatie? Allemaal geen excuses uiteraard om dan maar met een ander het bed in te duiken. Ik zeg alleen dat er nu niet één slachtoffer hoeft te zijn. Vreemdgaan kent verschillende gevoelens. Als jij je als moeder totaal op je kinderen fixeert en hij zich niet gehoord of gezien voelt, tja… Als jullie niet regelmatig de tijd nemen voor elkaar als geliefde , tja… En zo zijn er nog meer redenen. Het is niet goed te praten, dat vind ik zeker maar ik heb bij mezelf en bij mijn man en mensen dichtbij ons gezien dat er vaak heel veel meer speelt voorafgaand aan het vreemdgaan. En hij heeft die nare stap gezet (die ik ook ken uit mijn vorige huwelijk) maar door praten en doorvragen zie ik mijn eigen aandeel hierin ook. Dit betekent niet dat jij nu de schuldige bent, zo bedoel ik het absoluut niet, maar dat koetsie koetsie o wat vreselijk dat hij met een ander in bed heeft gelegen, daar ben ik ook niet van. In ons geval (ex,huidige partner, ex man), kunnen we nu na een poosje wel constateren dat iedereen hier een rol in heeft gespeeld. En niet dat ik bedoel dat de schuld nu bij jou ligt, leg alles eens goed onder de loep en zie wie wat heeft gedaan, doet of heeft laten ontstaan.
Dan nog heeft hij een mond om te praten en hoeft hij niet z’n lul overal in te steken. Ik heb misschien ook totaal geen populaire mening. Vreemdgaan is wel echt 1 van de meest vernederende dingen die iemand kan doen.
Dat is een heel bijzondere kijk op vreemdgaan moet ik zeggen. Is dat omdat jij aan de andere kant hebt gestaan? Mijn inziens, als je niet tevreden bent met hoe het in je huwelijk gaat, dan geef je dat aan. Praat je erover, ga je desnoods samen in therapie en als dat allemaal ook niet werkt, dan ga je uit elkaar. Maar je gaat niet vreemd. Ook al had ze geen aandacht meer voor hem, ook al was ze meer moeder dan vrouw, ook al hadden ze al tig jaar geen sex meer, het is nooit een excuus om die uitweg te kiezen. Je wilt haar niet als schuldige aanwijzen zeg je, maar indirect is dat toch precies wat je nu doet? Hij kon hem niet in zijn broek houden, maar dan had zij maar.... Zij is wel het slachtoffer hier, simpeler dan dat is het niet. Vreemdgaan is het allerlaagste wat je kunt doen in mijn ogen.
Ik ben het niet altijd met je eens, maar kan het nu niet meer met je eens zijn. Het is nooit ok om vreemd te gaan, wat zij ook zou hebben gedaan (niet dat ik ts daarvan beschuldig, want mensen die vreemd gaan doen dat ook wel als hun partner "perfect" is).
Hier ben ik het dus helemaal mee eens. Samen opgroeien betekent niet automatisch samen blijven. Samen opgroeien betekent vaak dat mensen zich op veel vlakken anders ontwikkelen. Ik ben hier het levende bewijs van. Mijn ex en ik groeiden samen op vanaf ons 15e tot 31ste en we groeiden niet met elkaar mee maar ontwikkelden ons als individu. En toen kwam er op een gegeven moment die derde.