Toch jammer dat dat moet he. Dat die man zelf ook niet snapt wat er allemaal gedaan moet worden, en haar alles laat doen. Ik neem zomaar aan dat dat op zijn werk geen enkel probleem is, dat daar niemand hem constant dingen moet vragen en op dingen moet wijzen.
Zoals ik het lees heeft to 2 moeilijke zwangerschappen doorstaan. Daarna doet zij grotendeels de verzorging en opvoeding van beide kinderen. Inclusief de volledige planning van het gezinsleven en een mogelijke baan. Verder springen haar ouders van 70+ heel veel bij. Haar partner is de grote afwezige en lijkt een gezin voor erbij te hebben. Ik lees nergens zijn aandeel in het huishouden of gezinsleven. Wat hij wel doet is zeuren en boos worden. Omdat to niet tegemoet komt aan zijn wens om nog meer kinderen te krijgen. De mentale en lichamelijke schade van to is daarbij niet van belang. En als to vraagt om een gesprek of antwoorden is hij daartoe niet in staat. Dit is echt geen normaal en acceptabel gedrag. Ik zou dat misschien begrijpen als hij ook autistische trekken heeft of een andere beperking. Daarom vraag ik (en anderen) daarnaar. Maar anders blijf ik bij mijn punt. Een botte hork.
@Mirte94, als vrouw heb je wel degelijk de doorslaggevende stem. Of moet je een kind tegen je wil dragen, bevallen en opvoeden? Jij bent als vrouw de persoon die dat alles moet doorstaan. Dat kan niet als je daar niet volledig achter staat. Nog los van het feit dat beide ouders achter de komst van een kind moeten staan. En een compromis is hierin geen optie. Het welzijn en de zelfbeschikking van vrouwen is in deze tijd gelukkig wel belangrijker dan vroeger.
Dat zeg ik toch nergens? Ik zeg dat je in gesprek moet om er samen uit te komen. Natuurlijk kan en mag dat niet tegen je wil. Maar de wil van je man negeren is een ander uiterste. In een goede relatie zorg je ervoor dat je hier samen uit komt met respect voor elkaars verlangens en gevoelens. Dat gaat dus niet alleen over het recht van de vrouw. Maar als je hier samen niet uit komt en er zoveel frustratie is over wat de man wel en niet doet, lijkt me in de basis iets goed mis. Daar zou ik dan eerst maar aan werken voordat je aan nog een kind begint.
Als hij niet normaal antwoord kan geven op een normale vraag lijkt het wel alsof je je derde kind al hebt.
Ik denk dat je er samen uit moet komen want dit topic zal ook niet helpen. Als het andersom was geweest, jij wilde nog een kind en man niet dan zal ook niemand hier zeggen dat jij pech hebt en man gelijk heeft.
Dus als het andersom had geweest had de vrouw ook de doorslaggevende stem? Volgens mij is dit iets wat je samen als stel uit moet zien te komen, hoe lastig dat ook is.
Dat hele zwanger zijn is natuurlijk wel een ding. Ik zou psychisch echt niet nog een zwangerschap trekken, het is voor mij dus echt geen optie, ook al wil mijn man nog 5 kinderen. Als hij daar geen begrip voor heeft, dan is er iets goed mis in onze relatie.
Er samen uitkomen is sowieso de prioriteit, maar of de wens nu bij de man of vrouw ligt maakt niets uit. Een nee is een nee en als het een misschien is dan kun je daar zeker nog eens op terugkomen. Maar wanneer iets goed besproken is en de ene partij (man of vrouw dus) blijft erover doorgaan, zou ik dat ook niet prettig vinden. Ik mis in dit verhaal nog wel de frequentie van het vragen. Komt dit wekelijks voor? Maandelijks? Of 2x per jaar? Dat maakt ook wel verschil.
Precies dit! Maar als je hebt aangegeven het echt niet te willen (en al is dat puur gevoelsmatig omdat bijv de oudere kinderen wat zelfstandiger worden en je nu wat meer vrijheden krijgt) is elk half jaar weer vragen al te veel i.m.o.
Ja. En dan niet natuurlijk wanneer een vrouw een kindje wil en de man niet het dan doordrukken. maar bij een ongelukje telt voor mij vnl de mening van de vrouw. Want zij moet het kindje dragen en bevallen en uiteindelijk vnl opvoeden. En hoewel ik totaal niet voor abortus ben, ben ik blij dat wij in Nederland als vrouw zijnde wel die keuze hebben. Niet uit gemakzucht, maar wel tot ons lichamelijk en geestelijk welzijn
Mijn man had graag nog een 3de gewild maar wist na nr2 en een ppd en een zware zwangerschap van mij dat ik dat echt niet nog eens ging doorstaan. Hij heeft zich ondanks zijn wens laten steriliseren. Dus ja, zolang een man geen kind kan baren was mijn keuze en lichaam leidend. Natuurlijk hebben we er wel over gepraat samen maar hij vond mijn welzijn wel de hoogste prioriteit. Als.de situatie anders was, was zijn wens misschien wel uitgekomen, maar zo gaat het niet altijd in het leven.
Ja is ook zeker zo. Maar als het van wekelijks, naar maandelijks, naar 2x per jaar gaat, dan is dat nog te doen. Maar een keer moet het genoeg zijn. Dan moet gewoon duidelijk zijn dat het een nee is en een nee blijft. Ik zou misschien ook nog wel een 3e wil, maar mijn man is 100% zeker dat hij geen 3e meer wil en ik begrijp ook zijn argumenten. Wat heeft het dan voor zin om er steeds weer opnieuw naar te vragen.
Hey allemaal, bedankt voor jullie berichten. Laat ik meteen beginnen met wat dingen toe te lichten. - Wij ontvangen gezinshulp (op mijn verzoek voor de opvoeding van D). Zij heeft bij manlief al aangegeven dat er te veel op mij neer komt, waardoor ik overspannen ben. We gaan een morgen een takenlijst opstellen voor hem. - Ik heb een parttime baan (28 u/week) als verpleegkundige, wisselende diensten, wel een vast rooster. Dus vaste werkdagen, vaste diensten op vaste dagen. - Man heeft een leidinggevende functie op zijn werk. Werkt als voorman bij een schildersbedrijf. Lijkt mij dat hij dus wel moet weten welk werk verzet moet worden en mensen moet kunnen aansturen. - Ik heb het vermoeden dat hij mogelijk autisme heeft al vaker benoemd. Gezinshulp heeft ook aangegeven dat 35-40 jaar geleden deze mensen als moeilijk opvoedbaar werden aangemerkt en dus naar scholen gingen voor "gedragsgestoorde kinderen". Mijn man heeft op zo'n school gezeten. Zij gaf ook aan dat autisme een erfelijke component heeft en het goed mogelijk is, dat hij dat heeft. Zij bemerkt namelijk soms star gedrag bij mijn man. - Mijn man weet wat voor een vreselijke zwangerschappen ik gehad heb. Ik heb hem tijdens de tweede zwangerschap herhaaldelijk gebeld om ajb naar huis te komen. Dan moest hij voor onze zoon zorgen. Laat zoonlief nou een SUPER makkelijke baby/peuter te zijn geweest. Vooral omdat het kereltje amper sprak! Blijkt later autisme de reden voor te zijn. - Tijdens de tweede zwangerschap zijn beide oma's veel ingesprongen, maar manlief ook. Het is niet dat hij het niet kan. - Als ik hem iets vraag, dan zal hij het zeker doen, en sommige dingen, zoals de vaatwasser vullen, een keertje stofzuigen, handdoeken wassen, doet hij gewoon. Maar veel dingen moet ik hem echt zeggen, anders blijft het liggen. Voorbeeld: Ik had boodschappen gehaald en een pak toiletpapier voor bovenverdieping op de trap klaargezet. Let wel: MIDDEN op de trap, MIDDEN op de trede. Kon niet missen. Manlief gaat voor whatever reden altijd boven zijn nummer 2 doen. Hij was gewoon langs het toiletpapier naar boven gelopen. Doet zijn ding en komt er vervolgens achter dat het onvoldoende toiletpapier was. Tja... Zoonlief zag het toiletpapier staan, constateerde dat dat daar niet hoorde en heeft het toiletpapier naar boven gebracht. - Hij kan echt heel lief zijn, maar hij heeft soms van die uitbarstingen die ik niet kan plaatsen. Vooral als ik hem vraag om gedrag te verklaren. - De vraag omtrent een derde kind. Hij brengt dat op verschillende manieren elke paar weken wel ter sprake. Dan zegt hij iets van "ik vond het leuk om je met de kinderen te zien toen ze zo klein waren. Zullen we niet een derde nemen?" Of "Ik gooi je AC weg" en lacht dan... of hij vraagt aan de kinderen of ze niet nog een broertje of zusje willen. Dus vandaag bracht hij het nogmaals ter sprake. En vroeg aan onze dochter of zij nog een broertje of zusje wilde. Zij antwoordde een zusje en noemde meteen een naam van een vriendinnetje. Dus ik lag hen uit dat papa het had over een baby. Beide kinderen reageerde afwijzend. Later tijdens familiebezoek, we hebben de verjaardag van zoonlief gevierd, hebben beide oma's gezegd dat nog een kind te veel wordt en dat zij ook een jaartje ouder worden. Schoonmoeder heeft haar zoon dan ook streng toegesproken en gezegd dat zij niet kunnen ondersteunen bij de zorg voor nog een kind, dat zij weet dat ik overspannen ben en het niet gezond is. Mijn vader heeft mijn man ook gezegd dat hem dat teveel wordt, juist omdat de jaren beginnen te tellen. Mijn man is niet boos geworden, hij zei dat het "maar een grapje is", maar ik heb hem gezegd dat ik dat geen leuk grapje vind en dat ik dat ook niet meer wil horen. Ik heb twee gezonde kinderen en ik ben er (gelukkig) zonder al te veel kleerscheuren vanaf gekomen. Maar inderdaad, hij kan heel star zijn en ik heb al vaker benoemd dat ik denk dat hij ook autisme heeft. Vooral als ik naar bepaald gedrag kijk, dat zie ik dan terug in onze zoon. Bedankt voor jullie steun. Ik heb mijn moeder, vader en schoonmoeder vandaag ook bedankt dat ze manlief hebben gezegd hoe zij zich daarbij voelen. Mijn ouders zouden mij niet laten vallen, maar ik moet wel oog hebben voor hun welzijn en ze doen al superveel, vind ik.
Je kunt en moet er natuurlijk over praten. Maar uiteindelijk is er maar 1 uitkomst. Hier is geen compromis mogelijk. En de vrouw zal het moeten doen en moet daarin op alle gebied het meeste dragen (lichamelijk, geestelijk, zorgtaken, carrière etc. Etc). Dus als die vrouw aangeeft dat niet of niet meer te willen geeft dat de doorslag. Je kunt iemand toch niet tegen zijn zin een kind op de wereld laten zetten?
Gelukkig hier een partner die er hetzelfde instaat. Maar mijn antwoord zou zijn dat hij dan zelf de zwangerschap en bevalling mag doen, want ik met mijn lijf begin er niet meer aan. 2 is ook hier druk zat en mijn zwangerschappen gingen eveneens niet over rozen al was dat meer mobiliteitsgericht dan HG (wat me nóg erger lijkt). Nog 1 erbij en ik zak echt door mn hoeven, geregeld lig ik al net zo laat als de kinderen afhankelijk hoe jut en joker die dag hebben gedraaid (want soms is achter behang plakken met extra hechting en glasvezelbehang extra breed onvoldoende en zoek je gewoon een stucadoor)
Mij gaat het erom dat mijn tweede zwangerschap een echte hel was. Extra misselijk, tientallen keren per dag overgeven. Mijn tanden zijn aangetast van het vele overgeven. Als je er een lampje achter houdt, dan zie je scheuren in het glazuur en lijken deels doorschijnend (sorry, slechte omschrijving, maar kan t niet beter verwoorden). Bij mijn dochter was er naast de misselijkheid ook nog sprake van een valementeuze navelstrenginsertie, waardoor ze kleiner was dan de gemiddelde baby (42 cm bij 38 weken). Ik had nog zeer weinig vruchtwater (200ml) bij einde zwangerschap. Die laatste twee weken was ik om de dag in het ziekenhuis voor een ctg omdat de professor haar niet lang wilde laten zitten, ze deed het namelijk niet meer zo lekker in de buik, maar hij wilde haar liever niet voor de 38 weken halen want randprematuur en ze was al klein. Er waren grote twijfels of ze een vaginal bevalling wel zou overleven, en ze lag in voetligging, gestrekt in mijn buik. Dus nee, voor mijn eigen gezondheid wil ik het niet nog een keertje en als opsomming nog eens aan mijn man uitgelegd. - Ik kan het niet aan om nog eens 9 maanden misselijk te zijn. En die kans is na 2x heel erg groot. - Ik ben tweemaal goed uit de keizersnede gekomen, maar je weet niet of dat een derde ook zo is. - Ik ben bang dat mijn tanden uit gaan vallen als ik weer zo veel moet overgeven, omdat mijn gebit nu super beschadigd is. Tijdje terug is een kies doormidden gebroken. Ik heb er niks van gevoeld, merkte dat wat kraakte en ik een opeens een hard stukje in mijn mond had met een bloedsmaak. - Als ik weer zo misselijk ben, dan kan ik niet zorgen voor de 2 kinderen die ik al heb en het zorgverlof is echt ruk geregeld in de bouw. Daarnaast... Ik kan het niet nog eens vragen van ouders en schoonouders. Ze doen al zo veel. Nog een kind wordt voor hen ook te veel. Dus niet alleen omwille van mezelf, maar ook voor hun.