Ik heb ook niets gestimuleerd, hij was er ineens , in een periode dat dochter het moeilijk had. Ze halen gelukkig het beste in elkaar naar boven. Wie ben ik om dat tegen te houden? Ik zie dat in mijn omgeving gebeuren en ik vind dat erg sneu. Ik weet ook niet hoe het met mijn dochter was gegaan zonder hem, ze zat echt in de put maar praten met ons wilde ze niet. Kijk, als je kind nog geen interesse heeft is het makkelijk. Maar als het zover is, al is dat met 14 jaar, dan vind ik het logisch dat je daar in meegaat (er even vanuit gaande dat het een prima jongen/meisje is). Seksualiteit houd je ook niet tegen, waar een wil is is een weg . Ik vond 15 ook erg jong, maar je kan het moelijk verbieden. Oh ja dat geloof ik, die stress, is hier ook met toetsweken, maar ze kunnen echt wel een weekje zonder ons, juist omdat ze elkaar ook hebben. En ik denk eerlijk gezegd dat ze het juist wel fijn zouden vinden, wat meer rust en vrijheid in huis. Maar zover is het nog niet, eerst tzt maar een nachtje weg en voor de meivakantie gaan we dan lastminute kijken, en dan moet iedereen het ook zien zitten.
Tot een jaar of 20? Mijn man en ik leerden elkaar kennen toen we 18 en 19 waren en dat is nu 21 jaar geleden. Bijzonder.
15 en 17, schrijft ts in de beginpost Maar ik haal uit je andere post dat het ook vooral gaat over de verantwoordelijkheid die je de oudste over de jongste geeft. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Maar als je twee braverikken hebt die bevriend met elkaar zijn en gezond zijn, is het ook weer anders, denk ik?
Ja maar dan nog. Ik vind het verder prima hoor, maar mij lijkt alleen op vakantie echt veel spannender dan alleen thuis. Ik ben nooit in Parijs geweest maar lijkt me dat daar ook een hoop enge mensen zijn, terwijl je thuis in je vertrouwde omgeving bent... Grappig hoe dat bij anderen weer anders gaat
Maar dan heeft het vooral te maken met hoe ze zich daar bij voelt en niet met of jullie het al een goede moment vinden. Thuis in eigen bed en omgeving nog niet mogen maar dan wel al mogen gaan feesten en blijven slapen zou een beetje gek zijn natuurlijk.
Hier zijn ze begin van de maand een lang weekend met z'n tweeën thuis geweest, 13 en 14 jaar. Daarvoor zijn we al vaker een nachtje weg geweest en dat ging altijd goed. Voor dat weekend gingen ze op vrijdagavond bij een vriendin van mij eten en thuis slapen. Zaterdags logeerden ze bij een andere vriendin. Eigenlijk zouden ze dan zondag weer thuis slapen maar het was zo gezellig dat ze daar nog een nachtje hebben geslapen. Super geregeld zo vond ik. Eind oktober gaan we weer een weekend weg, nu wat verder weg. De meiden voelen zich veilig in huis, het alarm doen ze erop en ze hebben elkaar. Maar het scheelt natuurlijk per kind, ze zijn niet bang en lopen niet in zeven sloten tegelijk. De voorwaarde was wel dat er geen vriendinnetjes mee naar huis mochten.
Nope. Ik heb 2 braverikken. Echt super braaf en betrouwbaar. Dikke maatjes vanaf dat dochter geboren is en wil het toch niet. Ik vind het gewoon niet nodig dat een 14 jarige meerdere nachten alleen is.
Ik ben heel benieuwd hoe ik daar zelf tegenaan kijk over 10 jaar. Mijn inschatting nu is dat mijn kinderen het wel graag zouden willen. Maar bij ons hangt het er ook vanaf hoe het met jongstes gezondheid gaat. Als ze epilepsie ontwikkelt gaat het sowieso over natuurlijk.
Hier hebben ze daar ook totaal geen behoefte aan. Ze vinden een avondje alleen wel leuk, maar gaan liever met ons mee dan dat ze alleen thuis blijven over het algemeen.
En lekker toch ook wel? Ze hebben nog lang zat in hun leven paar nachten of langer alleen te blijven. Ze worden al zo snel groot. Tijd zat nog voor dat soort dingen.
Ik wilde een soortgelijke reactie schrijven. Ik was net 17 en mijn man was 18 jaar toen we elkaar leerden kennen. We zijn inmiddels 15 jaar, een huwelijk van 7 jaar en 3 kinderen verder. Heb genoeg lol gehad en mezelf ontdekt en ontwikkeld. Niets misgelopen.
Maar zij gaat wel graag op reis en wij hebben er niet echt behoefte om 1 of meer nachten weg te gaan dus is dat niet onlogisch. Hebben er natuurlijk ook nog 1 van 9 en dat laat ik haar niet doen. Plus dat ze dan nog savonds laat de hond uit moet laten. En ik zou me niet fijn voelen ook als zij alleen thuis is terwijl zij zo graag op reis gaat. Ga binnenkort wel 1 nachtje met de jongste weg maar dan is ze samen met man thuis.
Hier ben ik het echt niet mee eens. Mijn dochter heeft best al even een relatie, ze kennen elkaar al vanaf hun vijftiende. Zijn ook een tijdje zonder elkaar geweest maar hebben elkaar toch weer gevonden en ze hebben het zo leuk en goed samen. Ze vullen elkaar aan en steunen elkaar op alle fronten en hebben het dieptepunt wat een mens mee kan maken in zijn/ haar leven ook samen meegemaakt en wat was hij blij met haar aan zijn zijde en wat zijn ze er samen sterk uitgekomen. Verknoeien van jeugdige vrijheid? Waarom? Omdat je een verbintenis met elkaar aangaat en dat kan niet omdat je nog erg jong bent? Onzin natuurlijk. Naast hun relatie hebben ze ook een heel eigen leven, eigen vrienden, eigen werk, eigen studie, eigen vakanties. Stress bij de examens? Ja dat hoort erbij maar ik weet vrijwel zeker dat mijn dochter destijds meer kon ontspannen door even met haar vriend wat leuks te doen dan dat ik haar kon helpen ontspannen. Ik vind de vriend van onze dochter een welkome aanvulling binnen ons gezin en dat geldt andersom ook voor zijn familie. Of ze altijd bij elkaar blijven? Ik weet het werkelijk niet, als ik ze nu samen zie dan zeg ik 100% ja maar je weet nooit hoe het zal lopen maar dit geldt voor iedere relatie en dan maakt leeftijd niks uit. Mocht het ooit stuklopen dan hebben ze ieder geval een fantastische mooie tijd met elkaar gehad en dat neemt niemand meer van ze af. NB: dit geldt trouwens ook voor mijn zoon, die heeft ook al ruim 2 jaar een vaste relatie met een geweldige leuke meid, sta ik ook met de volle 100% achter.
Oh mijn god, maar een week is ook wel erg lang. Hier waren het toen 2 nachten en dat was meer dan genoeg. Mijn dochter was toen 15 jaar en die heeft een enorm sociaal netwerk en alles en iedereen kwam toen ineens aanwaaien. Zij was toen gewoonweg de controle kwijt over alles wat er gebeurde. Ik heb heel erg geluk met mijn buurvrouw want haar dochter ( vriendin van mijn dochter) was er ook bij betrokken. Zij heeft toen iedereen gesommeerd om te vertrekken en mijn zoon die toen 17 jaar was heeft een paar van die gasten op straat gezet, die was echt witheet dat er overal mensen in ons huis rondliepen. Toen we die zondag thuiskwamen was alles wel opgeruimd maar de vloer plakte nog wel enorm haha Ze hadden ieder geval hun best gedaan om alles weer netjes te krijgen. Nu kunnen we er smakelijk om lachen.
Inderdaad, wij hebben ook niks gestimuleerd. Die jongeren ontmoeten elkaar ergens, vinden elkaar erg leuk en worden dan verliefd op elkaar en vervolgens krijgen ze een relatie met elkaar. Ik vind het alleen maar leuk en gezellig. Geweldig juist om deze kant van mijn dochter te zien, verliefd, betrokken en iemand volledig steunen en vooral ook 100% zichzelf kunnen zijn naast hem, heerlijk gewoon.
whahahaha ik vraag me af of je zoiets niet kunt stimuleren. Ik was net 15, hij was 17. Nu ben ik 50 en hij bijna 52. Al 35 jaar samen waarvan 25 jaar getrouwd en 2 heerlijke pubers. Mijn ouders 'stimuleerden' het ook niet want we waren nog veel te jong, hij zou ervoor zorgen dat ik mij oud gedroeg, ik hoorde uit te gaan, met vriendinnen op vakantie etc. Dat ik daar sowieso al geen behoefte aan had dat maakte niet uit. Mijn ouders hebben mij nooit alleen thuis gelaten, nog geen nacht. Dus dat de buren mij vroegen op hun huis en hond te passen was een uitweg. 2 weken lang sliep ik in hun huis, zorgde ik voor hun hond en hun huis. Ik was toen 14 en heb dit tot mijn 17de kunnen doen. Heerlijk vond ik het. Mijn kinderen zijn nu 14 en 17 en die zie ik niet samen een week lang alleen thuis blijven (laten we eerst maar eens beginnen met een nacht) Maar dat komt puur en alleen door de dynamiek die er tussen hun tweeën hangt. Zoon heeft autisme en zodra wij weg zijn neemt hij de ouder rol van ons over, iets wat zijn zusje dus heel moeilijk vind, ze snapt dat broer het doet omdat het "anders" is en hij zo de controle houdt maar dat betekend uiteraard niet dat ze dit van haar broer moet accepteren. Een nachtje zou ze waarschijnlijk wel volhouden maar een hele week niet.
Ik zou mijn kinderen nu met 12&14 nog niet alleen thuis laten in de nacht. De laatste keer waren wij tot een uurtje of 1 weg en ze lagen allebei lekker te slapen. Ze hadden het niet gemerkt als we niet thuis gekomen waren dus als je het zo bekijkt dan kan een volledige nacht eigenlijk ook wel. Maar ze kunnen net een ei bakken zonder hulp dus er mag wel eerst wat meer zelfstandigheid zijn Ikzelf kan me niet meer herinneren op welke leeftijd wij alleen thuis waren maar volgens mij best jong. Opa en oma woonde bij ons achter (op het erf) dus waren zo bij ons. Op vakantie ging ik voor het eerst alleen met 15 jaar. Samen met mijn toen vriendje en inmiddels man.
Als ik naar mijzelf kijk, ik ging op m'n 16e het huis uit en moest alles zelf regelen.. dus zo zelfstandig kan je zijn.. Vanaf m'n 13e was ik nachtjes alleen vanwege de nachtdiensten van mijn moeder (of dat heel handig was laat ik even in 't midden).. maar ik leef nog en heb geen huis afgebrand ofzo.. Als ik naar mijn man kijk, die kon op z'n 20e wel alleen thuis blijven maar meerdere nachten werd problematisch omdat hij niet kon koken. en elke dag patat is ook niet gezond.. Mijn punt, denk dat je het heel erg afhankelijk is van je kinderen of het wel/niet kan..