To hoe zou jij het vinden als je man redelijk of bijna dezelfde energie zou hebben als jij. Zou je dat prettig vinden of er juist onrustig van worden? Voor mij persoonlijk werkt een gelijkgestemde persoon veel beter dan tegenovergestelde persoon. Maar dat is voor iedereen anders. Hoe is dat voor jou? Voel je verder nog aantrekkingskracht naar hem toe? En doet hij nog moeite voor jou? En stel hij kan of wil niet veranderen in jouw versie. Zie je dan nog een toekomst met hoe hij nu is als persoon? Je hoeft hier niet te antwoorden maar gewoon overdenkingen.
Zoals ts al duidelijk probeerde te maken, genoeg hierover. Terug naar waar het in dit topic over gaat.
@ts super dat jullie dit gesprek hebben gehad. Ik denk dat het een hele mooie stap is in het onderzoeken van jullie relatie en de mogelijkheden om nader tot elkaar te komen (of tot de conclusie dat dat niet meer kan). Petje af dat jullie dit zo aanpakken.
O jeetje ik ben echt al ff niet online geweest en nu kom ik online en terecht bij jou topic waarin ik zoveel herken van mijn eigen situatie, ik ben echt superbenieuwd hoe het voor jullie gaat uitpakken…
Haha ik bedacht precies hetzelfde. Heb zelf ook zo'n partner die niet stil kan zitten. Maar als ik hem iets uit handen neem vult ie die tijd wel met wat anders.
Nou, een kleine update. Het is allemaal nogal veel en heel intensief. Dus excuses als ik chaotisch overkom. We hebben inderdaad weer een sessie gehad. Hoewel we beiden goed in staat zijn om de negatieve punten van de ander om te draaien in iets positiefs, gaat het niet zo lekker. Mijn man heeft aangegeven niet meer te kunnen doen in huis, omdat hij ook tijd voor zichzelf wil. Hij gaf aan dat het plannen en organiseren van het huishouden en de zorg voor de kinderen voor hem heel intensief is. Hij had hier wel een oplossing voor ook, namelijk een tuinman en of schoonmaakster. Dat zou mij rust moeten geven en hij zou meer tijd voor zichzelf hebben zonder dat ik me dan erger aan de dingen die niet gedaan zijn. En ik weet niet wat ik ermee moet. Ik snap zijn gedachte, en waardeer heel erg dat hij ook geprobeerd heeft een oplossing aan te dragen. Maar een schoonmaakster en tuinman, dat kost zo 50-100 euro in de week. Ik vind het dus echt zonde van het geld, het voelt voor mij een beetje als geld weggooien zodat hij op de bank kan zitten met zijn boek. Afgezien van het financiële aspect vind ik het ook echt gewoon ontzettend onaantrekkelijk. Begrijp me niet verkeerd, iedereen heeft tijd voor zichzelf nodig. Maar als je je even hard maakt, heb je in 1 dag van de week de hele tuin en het hele huis gedaan. Dat moet toch makkelijk kunnen naast zijn werk lijkt me. Ik had zelf als idee dat ik een dag minder zou kunnen werken (of in ieder geval een aantal uren per week minder), zodat ik meer in huis kan doen en dus meer tijd over houd. Maar ik kreeg ook gelijk de vraag wat ik dan met de overige tijd ging doen. Terecht natuurlijk, en het antwoord heb ik niet. Ik heb het idee dat we verder van elkaar verwijderd raken in plaats van nader tot elkaar komen en dat vind ik heel erg. Volgens de therapeut is dit onderdeel van het proces en betekent het niks, maar zo voelt het niet.
Vervelend dat jij ook in zo’n situatie zit. Wat heb jij geprobeerd om het te veranderen? Misschien dat daar nog nuttige tips bij zitten.
@Merlino, je schrijft "Ik vind het dus echt zonde van het geld, het voelt voor mij een beetje als geld weggooien zodat hij op de bank kan zitten met zijn boek." Hoewel ik dat wel snap, want wij hebben ook nog geen schoonmaker, geeft je man duidelijk aan dat hij het zo niet aankan. Hij heeft 'op de bank zitten met zijn boek' blijkbaar echt nodig. Ik zou zelf ook wel graag liever met een boek op de bank zitten dan met een doek in mijn hand door het huis lopen Heb je misschien onbewust opvattingen hierover? Als er geld is voor een tuinman of schoonmaker, misschien is het dan wel het overwegen waard? Met kinderen om je heen, is het meestal niet 'je even hard maken', toch? Kinderen vragen weer aandacht en je kan meestal niet 2 uur doorgaan met alleen schoonmaken. Ik niet in ieder geval.
Nou, je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook een beetje onredelijk hierin. Ik kan namelijk mijn meer dan fulltime werk doen, daarnaast alle regel zaken voor thuis doen, redelijk wat in huis en in de tuin doen en daarnaast een vrij uitgebreid sociaal leven hebben. Met twee vingers in mijn neus. En hij heeft al moeite met 16 uur werken, het huishouden en de kinderen. Ik moet op de een of andere manier accepteren dat hij het niet kan. Dat het geen onwil is. Dat weet ik echt. Maar het lukt me niet. Financieel zou het kunnen maar dan houden we minder geld over voor bijvoorbeeld sporten (kinderen doen veel toernooien door het hele land), of uitjes. Het is niet zo dat we het heel makkelijk kunnen missen, zeg maar.
Ah, dat hij 16 uur werkt wist ik niet. Had je vast ergens verteld, maar heb ik niet gelezen of opgeslagen. In dat geval zou ik het eerlijk gezegd ook onaantrekkelijk vinden. Ik spiegelde waarschijnlijk mijn situatie - waarbij man en ik ongeveer evenveel werken. Maar nu weet ik dus ook niet waarom je man 16 uur werkt, dus moet dat eigenlijk ook even terugzoeken. Maar doe je het echt met twee vingers in je neus allemaal? Het klinkt voor mij als heel wat.
Je schrijft dat de kinderen heel veel toernooien door heel het land doen, daar gaat ook veel tijd in zitten. Ik begrijp heus dat dit voor de kinderen ook heel belangrijk, maar als dat ten koste van jullie welzijn als ouders en partners gaat, lijkt me ook niet oké. Kan daar wellicht wat in veranderd worden?
Ik werk niet en ik vind het zwaar. Dat jij, net als mijn man, alles kunt doen met 2 vingers in de neus zegt niks over een ander. Ben heel blij dat mijn man niet zo op mij 'neerkijkt'. Er zal vast een reden zijn waarom hij 16 uur werkt en jij 40?
Maar waarom voelt iemand inhuren voor het huishouden bv 1x per week als geld weggooien, maar 1 dag minder werken per week zodat jij het zelf kan doen niet? Ik zou allebei ook afzonderlijk aan de slag gaan, het feit dat hij zo ‘overprikkeld’ is van 16u werken en de zorg voor de kinderen, is misschien ook iets om aan te werken en te onderzoeken hoe hij zijn draagkracht wat kan vergroten?
Ik zou zeggen; geef jezelf ook de tijd hiervoor. Je weet dat het geen onwil is (is dat echt zo trouwens?) ,en je probeert het te begrijpen, te voelen zoals hij zich voelt, te voelen wat jij nou echt voelt, en te accepteren: de verschillen en overeenkomsten. - Hoe komen we weer bij elkaar? Dat is een traject, en dat heeft denk ik ook gewoon tijd nodig. Jullie zijn pas 2 gesprekken onderweg, volgens mij is het ook heel normaal dat het eerst erger wordt voordat het beter wordt. Alle irritaties, pijnen, teleurstellingen komen nu op tafel en worden besproken. Jullie zijn beide op dit moment even heel 'lelijk'. In beide zijn jullie tekortkomingen uitvergroot en je eigen behoeften giga waardoor er weinig plek is voor de ander. Er is even geen balans meer van geven en nemen. Misschien dat ontvangen zelfs even niet lukt. Niet heel gek dat het nu lijkt alsof jullie nooit meer een team kunnen worden, en je vraagt je misschien af hoe het ooit heeft kunnen werken. En heeft het eigenlijk uberhaupt ooit wel gewerkt? Ik denk hele normale vragen (geeft de crisis goed weer als er sprake van is) , maar geef jezelf de tijd om daar antwoord op te geven. Nu is niet het moment want nu is alles verkleurd en lelijk. Sterkte! (disclaimer Ik ben geen psych of therapeut, noch ervaringsdeskundige. Mijn mening is gebaseerd op wat mij logisch lijkt; hoe ik mij kan voorstellen hoe jij je voelt, hoe zo'n situatie zou voelen, hoe zoiets zou kunnen werken, etc. Het is dus wel echt gewoon slechts mijn mening hoor. )
Volgens mij lees ik wel wat tegenstrijdigheden naar elkaar. Je wil geen geld uitgeven aan een tuinman/schoonmaakster....wel minder werken om het zelf te doen....beide 'kost' geld. Hij geeft aan ruim tijd nodig te hebben voor zichzelf.....maar wanneer jij extra tijd 'koopt' vraagt hij zichzelf wel af wat jij dan met jouw extra tijd gaat doen. Niet als oordeel bedoelt hoor, meer om te benoemen wat ik lees en wie weet iets om mee t nemen in jullie gedachten. Ik kan me overigens indenken dat het inderdaad tijd nodig heeft en nu niet fijn voelt allemaal, wat de professional zegt. Misschien een beetje vergelijkbaar met je kamer grondig opruimen...dat levert vaak eerst meer rotzooi op, om vervolgens goed te kunnen ordenen en opruimen .
Oei, ik kijk niet op hem neer. Of misschien wel maar dat wil ik echt niet. Ik weet heel goed dat mijn man niet zo sterk is in organiseren en regelen en simpelweg gewoon doen. Dat is altijd al zo geweest. Maar ons leven is ook een stuk hectischer geworden, de kinderen zijn ouder en hebben meer vervoer nodig bijvoorbeeld. Ik ben zelf gaan sporten en meer buitenshuis gaan doen. Mijn man gaat niet zo goed op verandering, hij heeft heel veel baat bij een vast ritme. En doordat dat ritme er niet is (omdat bijvoorbeeld de sporten al heel erg wisselen van dag), krijgt hij niets uit zijn handen. Wat enorm zou helpen is iedere week samen met hem zitten en alles uitpluizen hoe wat wanneer en waar. En dan nog vergeet hij veel dingen. In zijn familie komt heel veel ADD voor, en ik denk dat hij daar ook veel trekjes van heeft. En dat hij zo is, dat weet ik. Maar zelf doet hij er niks aan om dat te veranderen. En dat stoort mij dus, kom ik net achter. Want hij is absoluut niet dom, eerder slim. Ik heb een beetje het idee dat ik hem continu moet helpen en sturen, terwijl hij zelf weinig doet om de situatie te verbeteren. En ik word ook een beetje moe van dat ik alles op mijn werk goed moet regelen en dan op de achtergrond ook de organisatie thuis moet monitoren. Het meest ideale zou zijn dat mijn man veel meer gaat werken 32-36 uur, en ik veel meer thuis ben en alles daar regel. Dat zou hem de rust en het ritme geven waar hij behoefte aan heeft. Alleen kan mijn werk niet in veel minder uur.