Goedemorgen, Ik schrijf dit bericht om mijn hart te luchten maar ook hopelijk om vergelijkbare verhalen te horen.. want ik voel me erg eenzaam in wat er met mij gebeurt is. Vorige week zaterdag begon ik bloed te verliezen en kramp te krijgen. Ik was toen 11 weken en een paar dagen.. Ik belde de verloskundige en mocht meteen langskomen om een spoedecho te maken. Alles was goed met het kindje en er werd geen aanleiding gezien voor het bloedverlies of de pijn. Het bloedverlies kon komen door een gesprongen vaatje en de pijn door mijn groeiende baarmoeder.. toch voelde ik het. Dat dat het niet was. Mijn instinct en intuïtie voelde dat het niet goed was. Maar de echo zei anders.. dus je gaat door. De volgende dag weer pijn en bloedverlies. Ik wachtte af. De dag erop werd de pijn erger. Weer bellen naar de verloskundige. Weer een echo. Weer alles goed. Weer geen aanleiding voor bloedverlies. Het kindje spartelde vrolijk en was precies goed op groei.. De dinsdag erop hadden we de termijnecho gepland. Deze verliep goed. Uitgerekende datum 5 december. Het levende kindje was 11 weken en 5 dagen.. Die middag nam de buikpijn toe. Ik belde de huisarts dat het niet meer te doen was en dat alles dan wel goed mag zijn met het kindje, maar wat was er met mij? Deze pijn was niet goed! Dit hoort gewoon niet. Vingerprik gedaan. CRP 65. Dat is hoog maar de huisarts durfde af te wachten. Dit lijkt wel vaker hoog te zijn als je zwanger bent. Ik werd naar huis gestuurd.. (achteraf voelde ik me toch niet serieus genomen..ik wilde gewoon onderzocht worden) Eenmaal thuis aangekomen werd de pijn zo erg dat ik lag te puffen en niet meer kon praten.. ik lag alleen maar op bed.. ik riep instinctief naar mijn moeder (die inmiddels naar me toe gekomen was.. ) en mijn man "DIT KIND MOET ERUIT!!".. Na uren zo in bed te hebben gelegen voelde ik een knap in mijn buik. Vruchtwater droop uit me. Dit voelde als een enorme opluchting. Mijn man had toevallig vlak daarvoor de verloskundige gebeld met het dringend verzoek of wij met spoed naar het ziekenhuis mochten gaan. Dat mocht.. ze had een afspraak geregeld bij een gynaecoloog.. Maar op het moment dat mijn moeder en man mij hielpen opstaan om te gaan voelde ik het kindje uit me komen. Helemaal compleet.. 6 cm. 10 vingertjes, 10 teentjes, oogjes, oortjes, ribbetjes, en... een piemeltje. Ik huilde van opluchting.. dat deze intense pijn en onzekerheid voorbij was. Ik heb overigens een zoontje van 6. Dus ik weet hoe het is om te bevallen van een volgroeid kind. Deze weeen deden daar niet eens aan onder. Ik heb alles als zeer traumatisch ervaren en ik kom op internet maar weinig of eigenlijk geen vergelijkbare verhalen tegen. Dit was ook een uitzonderlijke gang van zaken.. maar de vragen gaan door mijn hoofd:Wat was er mis? Wat is er mis met mij? Waarom ging het op deze manier? Wat is er gebeurt? Waarom leefde het kindje nog maar wilde mijn lichaam het eruit hebben? Normaal is dat toch andersom? Het hartje stopt en dan laat je lichaam het gaan? Ik snap het niet. Toevallig kreeg ik deze vrijdag de uitslag van de NIPT. Geen bijzonderheden. (Wel zonder nevenbevindingen gedaan). Dat is ook dubbel. Als laatste wil ik nog zeggen dat ik me deze hele zwangerschap VERSCHRIKKELIJK heb gevoeld. Intens moe, intens misselijk, geen enkele levenslust. Alsof mijn lichaam het niet wilde/aankon. Wat dat betreft voel ik me nu zoveel beter.. het is echt een rollercoaster. Wie heeft ook een miskraam gehad van een kindje dat nog leefde bij 11/12 weken? Ik lees wel veel over vrouwen waarbij het hartje al voor de 10e week was gestopt maar de miskraam rond hetzelfde termijn op gang kwam. Dat is natuurlijk ook verschrikkelijk maar komt wel vaker voor.. ik zat net in de "veilige" zone. Ookal weet ik dat er ieder moment iets mis kan gaan.. Hopelijk reageert iemand. Bedankt als je mijn verhaal gelezen hebt.
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar wilde niet zomaar wegklikken zonder iets te zeggen. Wat ontzettend verdrietig! Het lijkt alsof je lichaam dit kindje heeft afgestoten. Kunnen ze of willen jullie nog verder onderzoek doen?
Bedankt voor je reactie!! Ik denk dat ik wel wil praten over of eventueel onderzoek mogelijk is uiteindelijk. Woensdag heb ik een echo om te kijken of mijn baarmoeder helemaal leeg is. Ik ga dat dan zeker nog even bespreken en ter zijner tijd een doorverwijzing vragen voor een gynaecoloog!
Wat heftig! Heel veel sterkte! Praat er met iemand over of schrijf het van je af in een schriftje. Ik heb een miskraam gehad met 14+5. Ik had bloedverlies gehad en kon met spoed naar de Vk, daar een echo gehad en alles zag er nog goed uit. Hartje klopte ook. Paar dagen later weer veel bloedverlies en toen kwamen we erachter dat het hartje gestopt was. Een dag later moest ik naar de gyn (die afspraak stond al) en hij bevestigde hetzelfde. Ik kreeg pillen mee voor de volgende ochtend maar in de avond werd B* al geboren. Overigens ging dat heel gemoedelijk en zonder pijn.
Ach wat vreselijk ook zo ver!! Ik ben maandag 12 weken, maar bij de termijnecho een week geleden bleek het hartje niet meer te kloppen. Dus minder ver, maar ik herken wat je al laatste zegt enorm!!! Ik vind t heel fijn die herkenning te zien. Ik was namelijk ook intens moe (veel meer dan eerste zwangerschap) nog heftiger misselijk (en ook voor de vitaliteitsecho nam het ineens weer erg af maar bleef heel vervelend), en inderdaad geen levenslust. Dat is zo herkenbaar. Ik voelde me ook lichamelijk slecht, rare koortsachtige gevoelens soms (extreem snel warm of koud). Ik kon helemaal niet genieten van het zwanger zijn, ook niet als ik me wat beter voelde. Ik zat heel erg naar de toekomst uit te kijken, in de hoop dat ik me dan meer kon gaan binden aan de zwangerschap en wat kon genieten. Misschien was dit gewoon een teken? Groetjes en heel veel sterkte, bedankt voor het delen
Wat heftig wat je is overkomen. Ik vind een CRP van 65 heel hoog om gewoon te verklaren door zwangerschap. Het klopt dat de waarde wat verhoogd kan zijn, maar volgens mij niet in deze mate. Het zou een vraag kunnen zijn om aan de gynaecoloog te stellen. Misschien heb je wel een (sluimerende) infectie gehad van de baarmoeder (endometritis) waardoor je je eerder al slecht voelde en wat de bevalling veel te vroeg op gang heeft gebracht. Heel veel sterkte in ieder geval.
Wat heftig... Geen ervaring met het verhaal dat mijn lichaam een miskraam op gang bracht, maar wel met een zwangerschap die van bij het begin anders of niet goed voelde. Buikgevoel (letterlijk en figuurlijk) zegt veel he.. Ik had het bij de daaropvolgende zwangerschap helemaal niet. Ik had deze keer geen schrik dat het fout zou lopen. Het voelde gewoon allemaal goed, van begin tot einde. De "knap" herken ik wel heel erg, maar dat was toen de bevalling op gang werd gebracht dmv medicatie hier. Ik zei toen tegen de verloskundige dat ik het kindje voelde "vallen" in mn baarmoeder. Dat het losgekomen was.. ik herinner me het gevoel nog heel levendig. Ook herkenbaar dat je naar antwoorden wil zoeken.. wat was er mis.. bereid je er op voor dat je misschien geen verklaring zult krijgen. Die hoge CRP kan natuurlijk vanalles betekenen, maar ik zou waarschijnlijk ook wel de link leggen met je miskraam.. is dat gegrond of niet.. geen idee.. Maar wat ontzettend naar en verdrietig.. heel veel sterkte hoor, geef het allemaal tijd, mijn ervaring is dat het een heel proces is zo'n verwerking.. je bent een kindje verloren, met alles erop en eraan idd, heel heftig om mee te maken. Ik word er nog vaak verdrietig om, ook al heb ik ondertussen een perfect gezond mannetje in z'n bedje liggen momenteel, die uitgerekend was rond dezelfde datum als zijn zusje* Ik heb er overigens heel veel aan gehad om erover te praten met een therapeut. Ik dacht na een 3-tal maanden het wel min of meer verwerkt te hebben, maar het echte besef dat ik een kindje was verloren, kwam er pas na de uitgerekende datum. Heel veel moed.