Maar het is niet zo dat er niemand naar hem omkijkt. Mijn moeder is er bijna dagelijks, nog steeds. Waar het om gaat is dat ik het niet meer kan omdat ik eraan onderdoor ga. Hij heeft altijd nadrukkelijk gezegd dit niet te willen en als hij zichzelf zo zou zien zou hij dat verschrikkelijk vinden. En dat doet mij enorm pijn. Mijn vader zou mij begrijpen na wat hij heeft meegemaakt met zijn eigen moeder en de afstand die hij destijds zelf nam toen zij er zo aan toe was. Op een gegeven moment moet je, hoe moeilijk ook, keuzes maken voor je eigen welzijn en het welzijn van je gezin en dat heb ik gedaan omdat ik er zelf aan onderdoor ging.
Je vroeg het niet aan mij, maar ik zou niet willen dat mijn kinderen helemaal overspannen zouden worden van de zorg voor mij, zeker niet als ik het toch niet meer besef. Alleen ik zou wel denken dat 1x in de paar maanden een uurtje langsgaan niet onredelijk is. Er moet toch iemand kunnen zorgen voor de administratie, kleding etc. Ze moeten wel iets doen om die erfenis te verdienen
Je wordt nu echt meerdere keren door meerdere mensen aangesproken op de veroordelende en nare teksten die je schrijft. Het gaat niet om 1 post, maar om meerdere opmerkingen. Door ergens een vraagteken achter te plakken, is iets nog geen vraag. Het is pas een vraag als je het antwoord niet weet én alle antwoorden die iemand kan geven wil horen. Dat laatste is in dit geval overduidelijk niet aan de hand. Je probeert mensen met jouw vragen een mening op te dwingen. Namelijk wat jij acceptabel vindt of niet. De opmerking "ik ben gewoon oprecht benieuwd" gaat je niet keer op keer redden van de lelijkheid die je daarvoor typt. Het voelt een beetje als "niet racistisch bedoelt" en "je moet het niet persoonlijk opvatten".
Dat mag jij vinden, jammer wel dat je zo denkt, want je hebt het echt verkeerd. Ik hoef het ergens ook niet mee eens te zijn om wel een vraag te kunnen stellen gelukkig. Dat er geen antwoord komt is ook prima, ook een goed recht hier.
Mijn vader heb ik nooit leren kennen en die overleed een aantal maanden terug. Ik hoorde het pas na de crematie en als ik het van te voren had gehoord had ik voor 99% zeker niet gegaan.
Weet je.. je hoeft je keuze niet te verantwoorden je hebt gedaan wat je kon en je hebt natuurlijk ook verdriet van deze situatie. Ik vind het heel bijzonder hoe mensen dan gaan drukken in die wond..... Jij koos voor je eigen welzijn en gezin en zo te horen helemaal terecht
Nee, ik zou naar de uitvaart gaan voor mijn kinderen en broer maar heb voor mijzelf mijn afscheid genomen. Mijn moeder heeft aangegeven mij er niet bij te willen omdat dat voor haar te ongemakkelijk is omdat ik het contact met haar heb verbroken, wederom voor mijn eigen welzijn omdat het me volledig leegzoog. Feit dat zij mij er niet bij wil omwille van haar eigen ongemak zegt al een beetje hoe de relatie met haar was en waarom ik afstand heb genomen. Het was vooral heel veel geven vanuit mijn kant al vanaf jonge leeftijd.
Ik had 15 jaar geen contact met mijn vader toen hij overleed. Ik ben naar de crematie geweest. Hij bleek geen testament te hebben dus ik heb daarna alles moeten regelen.
Mijn vader glijdt steeds verder weg (NAH) en nu mijn moeder K heeft, is hij heel erg onvoorspelbaar, emotioneel, in de war maar tevens ook manipulatief als ik mijn moeder moet geloven. Ik probeer te bellen maar er komt weinig uit. We gaan eens per maand langs. Als ik binnenkort voor mijn moeder moet zorgen, zal ik haar dagelijkse bezoekjes en het contact met de verpleging moeten doen. Hij woont sinds drie jaar in een verzorgingstehuis. Ik lees veel pijn hier, herkenbare pijn, en ik snap wat jullie zeggen over je eigen ouder niet meer herkennen en al afscheid hebben genomen. Ik blijf tot het einde hem bezoeken ookal herkent hij me niet meer straks of wordt hij (vaker) agressief. Ik incasseer, krop het op en jank heel hard op weg naar huis. Mijn vader is al heel lang niet meer mijn vader. Niet tot op het punt dat ik het contact verbreek gelukkig. Zou er geen contact zijn, dan zou ik waarschijnlijk ook niet naar de uitvaart gaan. Afscheid van je 'echte' ouder is dan al lang genomen. Zie ik ze bij leven niet, dan hoeft dat ook niet na de dood.
Ik ben inmiddels al lang en breed soort van volwassen Maar ooit was ik een meisje van 16 die uit huis is gehaald door jeugdzorg omdat ik mishandeld werd en mijn ontwikkeling daardoor bedreigd werd. Ik heb al die jaren géén contact met hen gehad en mocht 1 van de 2 (of beide tegelijk, whatever) komen te overlijden dan ga ik niet naar de uitvaart. Ik zal ook niet, ook niet als er om gevraagd zou worden, hen bezoeken aan een sterfbed. Ik mis niet hen, soms wel een ouder die ik nooit gehad heb.
Jeetje wat veel reacties, Even een update vanuit mijn kant. De reden van mijn bericht was dat vorige week mijn vader is overleden. Ik ben verder niet geïnformeerd door familie (waar ik wel contact mee heb maar niet heel veel) maar ben wel geïnformeerd door mijn moeder die door mijn zus op de hoogte is gebracht. Ik heb ongeveer 1/3 deel van mijn leven mijn vader gekend en de andere 2/3 deel niet omdat ik door een ruzie geen contact meer wilde destijds, (gescheiden ouders) paar jaar terug heb ik toen hij ziek werd contact geprobeerd te zoeken maar hij wilde dit niet. Ik stond hier jaren terug ook niet voor open en hij heeft dit ook nooit geprobeerd. Nu ik dus vorige week hoorde dat hij is overleden doet het me toch wel iets meer dan ik van te voren verwacht had. Niet omdat ik hem ga missen maar stukje definitief iets. Ik heb ook geen kaart of iets ontvangen dus ben niet welkom op de uitvaart en of met afscheid nemen.
Wat heftig... Ik snap heel goed dat het je iets doet. Ik zou voor jezelf een manier proberen te vinden om toch dat afscheid te nemen. Een brief schrijven, naar een bepaalde plek gaan, wat voor jou het beste voelt. Heel veel sterkte ❤️
Sterkte! Toen mijn pa overleed hebben wij bewust geen kaart naar zijn broer gestuurd omdat ze ruzie hadden. Maar wij hadden wel zoiets van mocht ie komen dan gaan we hem niet wegsturen. De broer kwam dus ook en heeft ons ook een kaart gestuurd. Ik weet niet precies waarom hij is gekomen maar ik heb er zelf geen moeite mee. Vind het eerder wel mooi dat het toch een teken is dat het hem iets doet (althans dat maak ik er van). Wat ik er mee wil zeggen is dat het niet ontvangen van een kaart niet automatisch betekent dat je niet welkom bent (tenzij het een besloten begrafenis is). Als je graag afscheid wil nemen zou ik contact opnemen met diegene die de begrafenis regelt. Ook al had je al een tijd geen contact het is echt niet raar dat je op zo een moment toch nog afscheid wil.nemen. sterkte.
Gecondoleerd. Hier 1 van mijn ouders 10 jaar niet gezien. Het ene jaar hebben we eens in de paar maanden telefonisch contact, andere jaar alleen berichtje met verjaardagen. Contact mag niet van partner, dus als we telefonisch contact hebben is het 'stiekem'. Mijn man en kinderen kletsen dan gewoon gezellig mee en is prima zo. Twee jaar terug eens gevraagd om te gaan eten met mijn man en mij of met de kinderen of juist samen, maar dit werd afgeketst. Dat was voor mij de druppel. Telefonisch contact prima, praatje pot en met verjaardagen of als er iets (belangrijks) speelt in mijn gezin stuur ik een appje. Verder niet. Ik zal dus ook niet naar een eventuele begrafenis gaan.
Nah is imo levend rouwen. Het lichaam is er nog maar de persoon is deels of helemaal verdwenen. Hoe meer ervaring je opdoet hoe meer grijs er komt. Hopelijk, want grijs zien is goed. Het idee wat er nu is is misschien niet blijvend. En de acties om te voorkomen dat er spijt komt zijn te overzien. Waar ik moeite mee heb in jouw bericht is het egoïsme als het gaat om lichamelijk letsel in het zijn van een persoon. Nah is geen keuze. Hoe kan je een veroordelende post hierin het onderwerp vinden? Ik vind dit echt onbegrijpelijk.
Wat rot voor je. Hopelijk kan je het een plekje voor jezelf geven. Misschien met een eigen ritueel. Zo te lezen is het niet alleen dit verdriet maar hangt er nog veel meer om heen.