Ik heb qua woonsituatie ooit eens in een praktisch onmogelijke situatie gezeten (meer dan dat van jou) en ik ben er ook uitgekomen. Ja, het is moeilijk met de huizenmarkt maar als je flexibel bent en echt wilt, is het mogelijk. In het oosten van het land zijn er bijvoorbeeld gemeentes waar de wachttijd voor sociale huur aanmerkelijk korter is. Ook zijn er gemeentes die wonen in recreatiewoningen toestaan en er zijn woongroepen waar ze mensen als jij tijdelijk willen opvangen/helpen.
Snap helemaal dat het antwoord je van slag brengt. Maar kan het zijn dat het uit depressie gezegd is? Wat dan is alles zwaar, moeilijk en onmogelijk en lijkt niets te boeien. Stimuleer je man om hulp te zoeken. En jou keuze zou ik niet baseren op deze opmerking (hoe pijnlijke opmerking het ook is) maar zoals je schrijft dat je eerder twijfelde. Dat heeft niks met een depressieve man te maken dus dat is een ander verhaal. Sterkte met de situatie
Meer dan dat van mij, want? ik heb momenteel geen inkomen, 4 kinderen en zwamger van de 5e. Gebonden aan regio i.v.m. co ouderschap(pen) kinderen. Heb geen familie etc. Dus nogal raar om te zeggen dat jouw situatie meer onmogelijk was. Lijkt me toch niet. Ja het is mogelijk als je geld hebt ja om een duur particulier huis of recreatiewoning te huren. Ik ben dus 2x in een recreatiewoning gaan wonen. En die eerste keer moest ik terug naar ex omdat ik mijn baan kwijtraakte en de huur dus niet meer kon opbrengen. Het oosten van het land heb ik niets aan want daar woon ik niet.
Het is idd vreemd om ineens zo te horen, helemaal niet als je ook nog zwanger bent. Niets lijkt de afgelopen tijd goed in zijn ogen. Hij vindt ineens dat we geen zelfde interesses (meer) hebben, hij klaagt constant over de drukte met kinderen, hij vind niks leuk en klaagt alleen maar over alles. Hij zegt niet depressief te zijn en wil geen hulp. Hij vindt het blijkbaar allemaal niet zo ernstig. En ineens wil hij weer bier gaan drinken met een zogenaamde vriend die in geen jaren in beeld is. Ik ken hem niet eens. Ik vind het allemaal maar vreemd. Heb ook gezegd is er een ander of zo.
Daarom moet je ook altijd ingeschreven staan Je kan beginnen met je inschrijven Je kan een stukje verder weg gaan wonen waar je misschien geen 10 jaar hoeft te wachten waar een wil is is een weg
Je weet niet wat de situatie van @Bloem2310 is geweest. Voor jezelf zou ik je inderdaad in ieder geval inschrijven bij verschillende woning coöperaties in de buurt. Daarnaast zorgen dat je een baan krijgt, heb je werkervaring/ diploma’s/ een netwerk? Ik lees dat het voelt alsof je partner meer afstand van je neemt. Hoogste tijd om aan de bel te trekken voor relatietherapie. Ik vind dat je dat verplicht bent naar jullie kinderen toe. Hopelijk brengt dat jullie toch weer dichter naar elkaar, zo niet, dan is het belangrijk op een fijne manier met elkaar om te gaan in het belang van de kinderen. Veel sterkte, ik snap dat je je behooroijk machteloos voelt.
Ja maar nier iedere situatie is hetzelfde. Die vrouwen hebben hoogstwaarschijnlijk wel een inkomen en/of familie naar wie ze kunnen. Ik ben momenteel, zwanger, werkzoekende en hoop dat dit nog lukt. Ik was zelf niet bezig met uitelkaar gaan maar zijn gedrag de laatste tijd zorgt er wel voor dat ik er aan denk. Ik sta ook ingeschreven. Verder weg wonen, in de provincie is ook niet erg. Ik rij nu ook 3 uur per dag van en naar school. Maar het voelt een beetje op de zaken vooruit lopen want op dat punt van definitief uitelkaar gaan ben ik nog niet.
Nee dat weet ik niet maar ze zegt dat haar situatie erger was dan die van mij. Ik heb 4 kinderen, zwanger van de 5e, geen inkomen (momenteel) en geen sprake van vrienden/familie waar ik terecht zou kunnen. Dus ik kan niet inzien waarom zij haar situatie erger zou noemen. En is ook niet nodig want het is geen wedstrijd. Ik sta bij een woningbouwvereniging ingeschreven, jaren terug gedaan. Uiteraard heb ik diploma's en werkervaring. Ik heb ook gesprekken gepland staan maar de tijd dringt. Maar ik ben nu niet op het punt om definitief uitelkaar te gaan. Daar hoeft de nadruk in dit topic niet alleen maar op te liggen.
De vraag die ik mezelf zou stellen en mijn partner is "houd je nog van mij en houd ik nog van jouw"? Is het antwoord nee, dan plannen maken om uit elkaar te gaan. Is het antwoord ja, dan beide samen en apart werken aan waar deze gevoelens en gedachten vandaan komen. Is de 1 ja de ander nee, kan dat nog veranderen, die nee of zit dat er niet meer in. Zo nee, terug naar antwoord 1, zo ja terug naar antwoord 2. Zodra iemand zegt, ik ben depressief of heb die gevoelens, zou mijn instinct bij een houden van situatie zijn, direct ingrijpen. Wanneer er gezegd word, we kunnen niet uit elkaar. Zou ik door vragen of dat echt is wat hij wilt of een gevoel van machteloosheid is vanuit de depressie. Het is logisch wanneer iemand zoiets zegt dat jezelf ook direct gaat twijfelen. Persoonlijk blijft, vind ik, een open communicatie belangrijk. Wat je schrijft over de ex in kwestie, de 1 gaat beter met een relatiebreuk om dan een ander. Na 10 jaar en zij heeft het bevoorbeeld uitgemaakt en er is geen afsluit gesprel geweest blijf je als gedupeerde vaak met vragen zitten en tast het je zelfvertouwen aan, daarnaast is het na 10 jaar echt een rouwproces, als je die tijd nooit hebt genomen. Kan dat terug komen. Al met al, wij kunnen van alles zeggen en adviseren maar niet in jullie relatie kijken. Hulp zou welkom zijn denk ik.
Ik zei niet "erger", ik zei "onmogelijker". Erger zou ik nooit zeggen want het is inderdaad geen wedstrijd. En ik probeerde met mijn verhaal alleen maar te zeggen dat er heel veel mogelijk is, al denk je geen uitweg te zien.
Ik schrijf hier om mijn verhaal te kunnen delen en met mensen te kunnen praten. Wellicht dat er mensen zijn die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten.
Ik zei eerst ook onmogelijker. Onmogelijker klinkt alsnog als een wedstrijd. Maar ik ben wel heel benieuwd hoe jou situatie 'onmogelijker' was dan die van mij. Ik heb 4 kinderen, zwanger van de 5e, (nog) geen baan/inkomen, kan geen huurwoning betalen, heb geen andere plek waar ik terecht zou kunnen, geen spaargeld.
Geen wedstrijd, weet je nog Ik wilde je alleen een hart onder de riem steken. Ik weet hoe het voelt als je geen uitweg meer ziet, en ik kan alleen zeggen dat die er wel zijn, al heb je op dit moment het gevoel van niet.
Op dit moment is de situatie niet onhoudbaar samen dus ik snap TS wel. Makkelijk zeggen hoor : even een woonruimte zoeken met 4 kinderen en zwanger zijn van de 5e en niks geen inkomen hebben. Geeft echt geen stress hoor en gooit de levens van alle kinderen totaal niet overhoop. Daar kun je wat van vinden maar op dit moment niks aan veranderen. Sorry TS, ik denk dat je op dit moment in gesprek moet gaan en je niet uit je huis laten jagen.
Mee eens. Dat het niet onmogelijk is maakt het niet minder 'onmogelijk'. Ik denk dat het ook niet helpt als er tegen je gezegd wordt dat iets wel kan (als je maar wil?) maar jijzelf gewoon niet ziet hoe. Terecht of onterecht, feit is dat TS niet ziet dat het kan. En zo gek vind ik dat niet met 4 kinderen van 2 vaders (rekening houdend met 2 andere huishoudens bedoel ik dan), een zwangerschap en geen werk (spaargeld). Herhalen dat het wel kan want Marietje kon het ook heeft totaal geen zin imo. Het maakt 1) niet dat iemand spontaan wel een oplossing ziet (als deze er uberhaupt zou zijn). 2) Op die manier wordt het een welles-nietes en dat lijkt me niet bepaald nuttig. 3) Snap wel dat men spreekt vanuit eigen ervaring, of niet spreekt uit ervaring maar gewoon vindt dat het moet kunnen want niets is onmogelijk of zo (wat gewoon niet waar is) want kijk Marietje of Petertje. Toch is elke situatie anders en niet alles wat mogelijk was is nog steeds mogelijk, noch is het niet altijd passend of een acceptabele oplossing. Ik zou zelf het hele 'als je maar wil dan kan alles' idee loslaten. Al helemaal omdat het kernprobleem van TS niet woonruimte is. Woonruimte is een groot (mogelijk; onmogelijk) probleem dat komt kijken mochten ze uit elkaar gaan, maar ze zijn nog niet uit elkaar. Dus... first things first.. lijkt me. TS, ik denk dat de eerste stap is dat jullie gaan praten met elkaar. Misschien met een neutrale 3e partij erbij die jullie kan begeleiden in de gesprekken want het lijkt er een beetje op dat jullie praten best eh.. waardeloos is. (no offence ) Jullie klinken beide compleet te zijn uitgecheckt. Zelfs mijn schouders voelen zwaar na het lezen van die paar woorden die jullie spreken naar elkaar en de getrokken conclusies daaruit. En ik ben er niet eens bij.. Ik zou teveel uitgaan van wat je man zegt, maar misschien meer letten op wat hij niet zegt, en letten op wat hij doet. Hij zegt niet depressief te zijn, maar echt gelukkig vind ik hem ook niet overkomen. Misschien is zijn beeld van depressie anders? Hij vergelijkt met jou, maar dat is niet hoe het werkt natuurlijk. Depressie uit zich op verschillende manieren. Hoe dan ook zou ik het niet van het optielijstje wegstrepen, zeg maar. Ik zou hem aanraden daar wel wat mee te doen. Te gaan praten met iemand oid. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid, maar ik zou als partner en als moeder naar de vader van je kinderen daar wel openhartig over praten. Omdat je wil dat het goed gaat met de vader van je kinderen. En zo. Als ik eerlijk ben vind ik jou ook niet gelukkig overkomen. Je lijkt afgevlakt over dingen waar je niet zozeer afgevlakt over zou moeten zijn, bijv je man (en zelfs met terugwerkende kracht), het is alsof je over een huisgenoot praat die je niet echt kent maar je hebt ergere gehad dus mwuah, we doen het er maar mee. Ik zou voor jezelf ook bij jezelf nagaan of het wel echt goed gaat met je. Misschien dat jullie elkaar ook naar beneden halen qua gemoedstoestand? Niemand echt gelukkig, niemand echt ongelukkig; stabiliteit gevonden in de futloosheid en desinteresse .. in alles. En heb je een goede dag dan komt de ander met zijn/haar onweersbui. Maar is het de ander? Of ben je zelf ook niet oké? (geen beschuldiging, gewoon een vraag die je jezelf misschien kan stellen) Ik gun je meer zonnestralen, kleur en opgewektheid. Het leven is niet altijd leuk, met fases kan het zelfs heel zwaar zijn, maar je hoort het wel naar je zin je hebben. Een leuke tijd te hebben met elkaar, met de kinderen, en straks met de nieuwe beeb. Zowel jij als je man. Genieten van de kleine momentjes, lachen met elkaar, dat soort dingen. Sterkte!
Ergens is mijn reactie totaal verkeerd overgekomen (geen idee waarom). Ik wilde oprecht gewoon helpen en had zelf gewild dat iemand op zo'n manier zijn hand naar me uitstak in die moeilijke tijd. Ik las later pas dat ts niet opzoek was naar advies over woningen etc, daar was ik niet van op de hoogte. Ik las een verhaal van een wanhopige vrouw die in een (voor haar) uitzichtloze situatie zat, en wilde die hand uitsteken. Excuus als mijn berichtjes op de een of andere manier verkeerd overkwamen, blijkbaar sloeg ik flink de plank mis
Oh ik bedoelde niet jou persoonlijk hoor (niemand in die zin persoonlijk) meer het gegeven dat de 'als je maar wil' kaart best snel getrokken wordt wanneer iemand zegt geen uitweg te zien en niet aanneemt wanneer anderen zeggen dat er echt wel oplossingen zijn. Iedereen is anders dus misschien dat hij voor anderen wel heel goed werkt. Ik kan me in die zin wel in TS verplaatsen; voor mij zou dit ook niet werken. Averechts zelfs, ik zou stoppen met uitreiken want de oplossing is 'als je maar wil' of 'als de nood echt hoog is dan..' , alsof je shit er niet toe doet, of niet shitterig genoeg is of dat je je aanstelt ergens? Ik weet niet precies wat het is. Maar hoe dan ook word je niet begrepen, en dat helpt niet, denk ik. Maar misschien werkt het voor anderen wel! Bedoel, als jij zegt dat jou dit zou helpen dan neem ik dat van je aan Intenties zijn vaak echt wel goed, dat ben ik wel met je eens.
misschien lijk/leek ik wel een beetje op je man. Ik heb ook de afgelopen 2 jaar erg het gevoel, is dit het nu, onzekerheid over wat ik nu wil, is mn werk nog wel oke, welke hobbies heb ik nu, welke vriendinnen heb ik nog. Met mijn man ook over gesproken hij heeft veel vrienden, weekendjes weg, avondjes uit, zonder mij, met leuke mensen. Hij vind zijn werk heel leuk etc. en ik ik weet het allemaal niet, niet wat ik wil, of waar ik echt gelukkig van word. Maar we hebben er vaak over gesproken en ik probeer nu ook voor mezelf uitjes te regelen, hobbies, wandelen met vriendinnen. Nieuwe mensen te leren kennen. Met collega’s een activiteit ondernemen. Ik solliciteer op andere banen. Om te kijken of ik toch niet ergens anders leuker werk kan gaan doen, of ander werk in iedergeval. Juist door samen er over te praten en wat actie in gang te zetten leef ik weer op. Soms lukt niet alles, of heb ik alsnog ergens geen zin in. Maar alleen het gevoel om er positief mee bezig te zijn helpt mij enorm. Verder ben ik via de huisarts bij de praktijkondersteuner ggz gekomen. (POH/GGZ) en daarmee ook wat fijne gesprekken gehad om wat dingen in mijn hoofd op een rij te krijgen. ik ben midden 30 en heb erg het gevoel, is dit het nu, tot mn dood, dit werk, deze man, de kinderen, dit leven, in dit huis. Wat wil en kan ik nog anders. En is dat ook nodig? Zo is mijn man een topper, die wil ik niet kwijt. Maar als ik mezelf kwijt ben/raak, wil hij mij dan nog wel? Wat kan ik zelf doen om me weer beter te voelen, welke stappen kan ik zetten. misschien kun jij samen met je partner kijken waarin jij hem kunt helpen zichzelf weer te vinden. Is het een andere baan? Een hobby met mensen, een team sport? En zijn daarbij ook dingen die jij wil, ben jij gelukkig. Kunnen jullie samen leuke dingen ondernemen, waardoor jullie weer meer connectie samen krijgen? Het is niet makkelijk maar ik hoop dat jullie er samen in iedergeval vaker over kunnen praten. Want dat is het aller belangrijkste communiceren.