Hoi, Ik moet even van me afschrijven want ik weet het niet meer. Net een gesprek gehad met partner en hij gaf aan al een tijdje niet gelukkig te zijn en zich soort van depressief te voelen. Een gevoel van 'is dit het?'. Dit geldt voor onze relatie, ons gezinsleven, zijn werk en gebrek aan hobby/interesses, eigenlijk alles. Ik vroeg zou je uitelkaar willen? De reactie die kwam was "dat kan niet". Ik vind dit apart uitgedrukt en het raakte me ook. Zo van ik zou het wel willen maar het kan niet door de kinderen. Ik ben momenteel 9 weken zwanger. Dit was niet gepland. Samen hebben we 2 dochters. Uit een eerdere relatie heb ik 2 (tiener)dochters. Als dit het eerste is wat iemand zegt op de vraag of hij uitelkaar wil, lijkt me dit niet best. Ik heb ook weleens in het verleden getwijfeld over deze relatie. Hij is een stil persoon, vaak chagrijnig, nooit echt vrolijk of enthousiast. Hij heeft natuurlijk ook goede kanten maar ik mis weleens iemand waar ik echt mee kan lachen en lol kan hebben. Het voelt allemaal wat zwaar met hem. Ik heb ook weleens gezegd dat ik voel alsof hij me naar beneden trekt, remt in bv vrolijkheid. Hij praat eigenlijk nooit ergens over totdat ik zelf aan hem vroeg of er iets was, want de laatste tijd is de afstandelijkheid en stilheid van zijn kant er helemaal. En toen kwam dit eruit. Ik heb nu ook zoiets van wat moet ik hiermee... Ik zat al in de positie dat ik (zwanger) aan het solliciteren ben. Wat nu nog te doen is aangezien het nog niet zichtbaar is, maar dit zal niet heel lang meer duren. Moet ik maar naar huurwoningen gaan kijken, in ieder geval voor tijdelijk... Hij zei ik wou het bespreekbaar maken maar ik wil niet per se uitelkaar. Maar ja, het klinkt ook niet geweldig om met een man verder te gaan die er blijkbaar zo over denkt. Ik hoop hier met mensen te kunnen praten (want dat kan ik in het echt niet) of adviezen te krijgen. Alvast bedankt.
Als je man aangeeft zich depressief te voelen zou ik eerst samen gaan kijken welke hulp hij nodig heeft. En dan zou ik de manier waarop hij nu de dingen verwoord niet al te zwaar opnemen en eerst kijken wat de hulp gaat doen. Volgens mij is het nu meer een roep om hulp, tenminste, zo komt het op me over.
Hij heeft zich eerder zo gevoeld, alleen niet zulke uitspraken over uitelkaar gaan. Hij is toen naar de huisarts geweest en heeft een keer met iemand gepraat en er verder niets meer mee gedaan. Ja het komt wel bij me aan want ik ben ook 9 weken zwanger (hormonen). En ik merk dat er bij mij ook iets verandert. Wil ik nog wel met iemand samen zijn die zich zo over mij voelt. Hij zei dat hij deze gevoelens niet herkent van een eerdere relatie. Nou bedankt.
Daar komt bij dat hij 1 grote liefde in zijn leven heeft gehad. Zij heeft na 10 jaar de relatie beëindigd en daar heeft hij het heel lang moeilijk mee gehad. Toen hij mij leerde kennen, jaren later, had hij het in het begin altijd obsessief over haar. Uiteindelijk, na vele keren aangeven, is hij hiermee gestopt en ebde het weg. Toen ons eerste kindje er was, moest hij nog een keer huilen bij een lied want hij dacht aan haar. Ik voelde me zo verraden en ben in de auto gestapt en weggereden. Eigenlijk achteraf stom dat ik dat pikte en toch voor hem gekozen heb, wat zal ik zeggen... ik was verliefd. Ergens denk ik dat het nooit echt uit zijn systeem verdwenen is voor mijn gevoel. Dat ik altijd een soort van 2e keus ben voor hem. Ik heb weleens gevraagd waarom heb je kinderen met mij genomen. Hij was namelijk ook niet meteen verliefd op mij en hield dit eerst af. Ik droom regelmatig dat zij hem terug wil en dat hij zo blij is als een kind. Ik zie dit zelfs als voorspellende droom en kijk er niet raar van op als dat ooit echt gaat gebeuren. Ik heb hem nu ook gevraagd, is er soms een ander? Dat zou verklaren waarom hij ineens met zulke uitspraken komt nu ik zwanger ben. Maar hij zegt van niet.
Ik denk dat de vraag vooral moet zijn: wat wil jij? Ongeacht wat zijn antwoord op die vraag is.. wat wil jij, was je wel gelukkig met hem voor zijn uitspraken, zie je een toekomst samen? Wat ligt er voor jou (en voor je kinderen)? En daarnaast zou hij iets van therapie kunnen overwegen, maar dat is meer aan hemzelf.
Zo te lezen is hij gevoelig voor depressies en is dat eerder niet goed aangepakt. Met een gesprekje bij de huisarts of poh los je een serieus probleem niet "even" op. En nu komt het dubbel zo hard terug. Omdat het eerder niet is aangepakt en hij niet heeft geleerd hiermee om te gaan. Ik denk dat deze relatie alleen nog een kans heeft als hij de onderliggende problemen gaat aanpakken. Daarnaast zou ik gaan kijken naar relatietherapie. Want het lijkt van beide kanten niet goed te zitten. Bedenk wel dat wat je ook doet (therapie of laten doorsudderen. Jouw zwangerschap in het teken zal komen te staan van zijn en jullie problemen. Zou het wellicht mee kunnen spelen dat hij diep in zijn hard deze zwangerschap niet wil? En het hem teveel is geworden in zo'n groot samengesteld gezin?
Allereerst wat rot voor je.. De opmerking die hij maakte.. tja dat herken ik.. ik heb t dan zelf en met kan niet bedoel ik eigenlijk ook als t kon ja dan ging ik. Maar zo te lezen in jullie relatie al heel wat red flags.. En inderdaad liefde maakt blind Weet niet wat jouw mogelijkheden zijn maar zou zeker kijken naar wat jouw gelukkig maakt. Dat het met hem niet zo goed gaat is duidelijk maar als hij idd nog maar zijn ex verlangt en daar naar terug wil ja dan zou t niet gek zijn dat hij er inmiddels depressief van is. Denk dat jullie heel goed moeten praten en hij zeker hulp moet zoeken En bij vage antwoorden vraag gewoon door net zo lang tot t duidelijk is
Ja wat wil ik... Ik heb ook vaker gedacht dit is het niet en ik wil uiteindelijk uitelkaar en dat gevoel is nu weer terug door het gesprek van laatst en zijn gedrag. Maar dan kom je idd op de praktische kant en zoals hij zegt kan het niet en dat is waar. Ik heb momenteel geen inkomen en ben zwanger.
Gevoelig voor depressies... wie niet, in deze wereld en tijd, vraag ik me dan af. Hij heeft nooit depressies gehad maar is van zichzelf altijd een rustig persoon geweest die niet overloopt van enthousiasme, meer zijn karakter. Ik heb zelf wel echte depressieve periodes gekend en slik al jaren (nog een lage dosis) anti depressiva. Ik ga ook niet altijd fluitend door het leven maar vaak een stuk opgewekter en levendiger dan hij. Hij had deze zwangerschap ook liever niet gewild. En het is hem ook te veel in dit grote, drukke gezin. Maar ja, het is wel wat de situatie is en ik denk daar moeten we beide mee dealen. Als we uitelkaar zijn dan zijn de kinderen er ook altijd nog.
Dat klinkt heel makkelijk een depressie aanpakken maar zo werkt het niet altijd. Ik heb vroeger heel lang gesprekken met psychologen gehad en slik al jaren anti depressiva. Maar ik kan niet zeggen dat de gesprekken me ooit geholpen hebben. Ik kwam zelf altijd op een of andere manier weer in een andere fase dat het beter ging. En anderen mensen komen nooit op dar punt met of zonder hulp. Ik heb 2 ooms verloren aan zelfmoord.
Dank je. Jij zou eigenlijk uit elkaar willen maar het kan praktisch niet? Ik denk er nu wel vaker aan door de laatste tijd en de gesprekken. Maar het zou praktisch ook niet eens kunnen en er komt een baby aan. We praten weleens, die ex is al jaren geen ding meer. Hij zou haar niet terug willen en denkt er ook niet meer aan. Het is meer iets dat in mijn achterhoofd zit omdat er in het begin zoveel over gesproken werd. Ik denk hij vind haar als type gewoon leuker en beter bij hem passen. Dat zal hij uiteraard nooit zeggen. Voel me zeg maar nooit daar aan kunnen voldoen ofzo. Maar hoef ik ook niet.
Het was niet mijn bedoeling het makkelijk te laten klinken, ik weet hoe moeilijk het is vanwege een dierbaar familielid die dichtbij mij staat. D.m.v. opname, juiste medicatie en maandelijks gesprekken met psycholoog gaat het nu stabiel. Maar naar de huisarts geweest en 1x met iemand gepraat is niet een poging geweest om het serieus aan te pakken.
Ik hoor veel "het kan niet" wat vaak gelijkstaat aan "ik wil het niet" of "ik heb de moed niet, ik heb geen visie". Vandaar ook de vraag wat jij wil, wat je doel is in het leven? Het kan namelijk wel, als jij maar gaat werken hieraan.. met hem in relatietherapie, zonder hem een eigen leven opbouwen, de keuze maakt niet zoveel uit, als je maar aan de slag gaat en niet in kanniet blijft hangen. Edit: voor de zekerheid.. ja ik weet dat dat niet makkelijk is. Dat heb ik ook niet gezegd. Het is voor niemand makkelijk maar het is jouw leven en jouw verantwoordelijkheid om er wat van te maken.
Er is natuurlijk een verschil tussen echt depressief zijn. Of een keer niet lekker in je vel zitten. Dat laatste heeft iedereen wel eens. Dat eerste echt niet. En daar is met hulp ook mee te leren omgaan (hoewel het dan niet altijd opgelost hoeft te worden). En dat je er niets aan kunt doen. Of niet uit elkaar zou kunnen klopt natuurlijk niet. Dat kan altijd wel. Hoe i gewikkeld de situatie ook is. Vraag jezelf af wil ik echt iemand die vanwege de praktische redenen bij mij blijft. Die eigenlijk mij niet meer wil, niet volledig wil of kan gaan voor zijn gezin? Je zou jij elkaar moeten zijn omdat je dat beiden wilt. En mindere periodes heeft iedereen. Maar dan werk je daaraan. En als het nodig is met hulp.
Maar hij heeft dat ook niet, dit is anders. Ik heb het hem ook nog gevraagd en hij zegt dat hij zich niet depressief voelt. Heeft hij ook nooit gehad. Daarom zei ik in mijn OP een soort van depressief omdat ik niet weet hoe ik het anders moet noemen. Maar het is niet zo dat hij het leven niet meer ziet zitten etc.
Dat is het nu niet, op dat punt ben ik nou niet. Ik heb niet zoiets van ik wil definitief uitelkaar. Ik voel me verder oké en stabiel. Ik ben zwanger en heb er rust in gevonden. Ik heb al eens eerder een relatie beëindigd met 2 kinderen in het spel. Ik weet wat/hoe dat is. En nee dat kan niet altijd. Voorbeeld: zo ben ik de eerste keer weggegaan, een huis gaan huren particulier wat dus duur is maar in die tijd nog redelijk te doen. Het was verder weg van waar vader woonde en ik moest 4 dagen werken om het te kunnen betalen allemaal. Gevolg, ik zag mijn kinderen de hele week niet en werd nog ongelukkiger. Baan stopte en ik kon dat huis niet meer betalen. Ik ben toen weer terug gaan wonen bij vader. 2 jaar later toen ik weer een baan had nieuwe poging gedaan.
Met het deel dat iedereen uitelkaar kan gaan ben ik het niet mee eens. Als iemand geen baan heeft, niet aan een huurwoning kan komen dan is het heel simpel maar dan houdt het toch echt op. Niet iedereen heeft familie en vrienden. Geen inkomen kan nog, dan kan je in de bijstand als een baan vinden (op dat moment) niet lukt. Een huurwoning vinden in deze tijden, succes. Dan moet iemand al ingeschreven staan, zoniet houdt het op. Als je ingeschreven staat dan moet dit al zo'n 10 jaar zijn en dan hopen dat het qua inkomensgrens etc lukt. Particuliere huur kan je als alleenstaande en zonder (top)inkomen vergeten. Daar zijn inkomensgrenzen aan en logisch met huurprijzen van 1500 euro en veel meer. Dus nee uitelkaar gaan kan echt niet altijd voor iedereen.
En toch gaan er nog altijd massa's mensen uit elkaar. Ook in deze tijd. En ongeacht hun situatie. En ook die mensen vinden (uiteindelijk) woonruimte of weten zich te redden. Want niet overal moet je 10 jaar staan ingeschreven. Soms is de situatie niet anders en moet je denken in oplossingen. Ik zou er met kinderen overigens alles aan doen om de relatie te redden. Maar als het gewoon echt niet gaat zouden praktische redenen mij niet tegenhouden. Ik zie in de praktijk dat er uiteindelijk een oplossing komt. Zelfs voor mensen in lastige situaties. Dit geeft overigens wel aan dat je altijd moet zorgen onafhankelijk en zelfstandig te zijn. Om te beginnen een eigen inkomen. En ook dat een ander niet volledig afhankelijk is van jou.
Ah ik heb het verkeerd begrepen. Je zoekt geen oplossing en geen advies. Je wilt alleen ideeën afschieten zodat je kunt blijven hangen in hetkanniet, net als hoe je man dat doet.