Hoe gaan jullie om met een schoonmoeder die jou eigenlijk niet mag?.. het interesseerde me eerst vrij weinig (nu 4 jaar een relatie met partner en speelt al vanaf het begin) maar nu hebben we dus 2 kids een tweeling van 5 maandjes en staat ze voor mijn gevoel nog dichterbij.. Ik probeer gewoon leuk te doen maar krijg vaak een sneer of gemene opmerking naar me toe. Of ze praat expres in het buitenlands tegen mn vriend zodat ik het niet kan verstaan… ik hoor dan vaak het woord “baby” of mijn eigen naam. Dit deed ze zelfs toen ik in het ziekenhuis lag met mn kleintjes en ze kwam kijken. Ik voelde me zo kut .. We gaven aan dat we wilden dat niemand de baby’s zouden kussen buiten ons zelf. Dit heeft ze gewoon de 2e keer gedaan toen ze ze zag.. ook zat ze met de handen in hun gezicht terwijl mn partner zei dat ze dat niet moest doen, en of ze haar handen kon wassen. Ze was direct beledigd.. Ze zegt tegen mij dat ik te vroeg ben bevallen omdat ik mn ouders op bezoek liet komen toen ik in het ziekenhuis aan de weeen remmers lag. Ze zei; je werd te enthousiast dat je ouders langskwamen. Daarom zijn de baby’s gekomen. (Een dag nadat mn ouders bij me langskwamen werden ze geboren, maar dit kan je toch niet zeggen.. ) Ook legt ze ons dingen op die volgens haar MOETEN zoals een geboortefeest (dit willen wij niet. Onze tweeling is prematuur 10 weken te vroeg geboren heeft de nodige stress meegebracht). Overigens lijkt me dit niet iets dat MOET? Ze wil ook dat haar vriendinnen bij ons langskomen voor de kleintjes maar ik heb die vriendinnen nog nooit gezien?? Ze heeft toen ik zwanger was zomaar een wiegje en een badje aangeschaft en de wieg staat zelfs bij haar in de woonkamer. Ook heeft ze 1 van haar 2 banen opgezegd maar wij kiezen voor kinderopvang. Dit hadden wij allang aangegeven. Ze doet alsnog zo opdringerig.. Mn vriend heeft al een aantal keer wat van tegen haar gezegd hoe ze tegen me doet. Dan zegt ze tegen hem dat ze me wel heel leuk vindt en doet ze ineens overdreven lief voor een tijdje. (Wat ik gewoon voel dat niet gemeend is).. en daarna begint het weer opnieuw. Ik vind het zo benauwend en naar… als ze bij ons langs wil komen kan ik er echt tegenop zien, krijg ik buikpijn en voel ik me best verdrietig.. heeft iemand tips? Met haar praten heeft geen zin. Ze zegt heel vaak; je begrijpt me verkeerd. Het ligt dus altijd aan mij… Sorry voor het lange verhaal maar ik moest dit kwijt
Kinderen maken het ingewikkelder he hier ook niet echt een goede band We gaven aan dat we wilden dat niemand de baby’s zouden kussen buiten ons zelf. Dit heeft ze gewoon de 2e keer gedaan toen ze ze zag.. ook zat ze met de handen in hun gezicht terwijl mn partner zei dat ze dat niet moest doen, en of ze haar handen kon wassen. Ze was direct beledigd.. Handen wassen is toch wel het minste wat ze zou kunnen doen bij binnenkomst lijkt me. Opzich snap ik oma wel dat ze kusjes wil geven maar als dat voor jullie (nu) een grens te ver is moet ze dat niet doen. Ze zegt tegen mij dat ik te vroeg ben bevallen omdat ik mn ouders op bezoek liet komen toen ik in het ziekenhuis aan de weeen remmers lag. Ze zei; je werd te enthousiast dat je ouders langskwamen. Daarom zijn de baby’s gekomen. (Een dag nadat mn ouders bij me langskwamen werden ze geboren, maar dit kan je toch niet zeggen.. ) natuurlijk. Ligt er echt niet aan dat het vóór die tijd al niet safe zat, je lag voor niks aan weeën remmers Ook legt ze ons dingen op die volgens haar MOETEN zoals een geboortefeest (dit willen wij niet. Onze tweeling is prematuur 10 weken te vroeg geboren heeft de nodige stress meegebracht). Overigens lijkt me dit niet iets dat MOET? Wat moet is zorgen dat ze gevoed en verzorgt worden en jijzelf ook. Feestjes moeten niet. Ze wil ook dat haar vriendinnen bij ons langskomen voor de kleintjes maar ik heb die vriendinnen nog nooit gezien?? Dat zou ik blijven weigeren. 1 vriendin van mijn moeder is bij mijn oudste geweest. MAAR die "kende" ik zelf ook al jaren en nr1 is op haar verjaardag geboren en ik zat op dat moment bij mijn ouders in huis. Dus dat was een andere situatie. Zoals het bij nr5 ging had ik die vriendin ook niet op visite hoeven krijgen, laat staan een groepje Ze heeft toen ik zwanger was zomaar een wiegje en een badje aangeschaft en de wieg staat zelfs bij haar in de woonkamer. Mooi laten staan voor de sier zonder te gebruiken Ook heeft ze 1 van haar 2 banen opgezegd maar wij kiezen voor kinderopvang. Dit hadden wij allang aangegeven. Ze doet alsnog zo opdringerig.. Niet toegeven dan. Oma als oppas is alleen fijn als alle banden goed zijn. Zeker bij structurele oppas. Mn vriend heeft al een aantal keer wat van tegen haar gezegd hoe ze tegen me doet. Dan zegt ze tegen hem dat ze me wel heel leuk vindt en doet ze ineens overdreven lief voor een tijdje. (Wat ik gewoon voel dat niet gemeend is).. en daarna begint het weer opnieuw. Ik vind het zo benauwend en naar… als ze bij ons langs wil komen kan ik er echt tegenop zien, krijg ik buikpijn en voel ik me best verdrietig.. heeft iemand tips? Met haar praten heeft geen zin. Ze zegt heel vaak; je begrijpt me verkeerd. Het ligt dus altijd aan mij… Ik ben ook de boosdoener praten helpt 2 weken ofzo dus dat heb ik opgegeven. Gelukkig is mijn schoonmoeder niet opdringerig dus contact staat op laag pitje en dan gaat het goed Sorry voor het lange verhaal maar ik moest dit kwijt
Ik denk dat je schoonmoeder uit een andere cultuur met andere gewoontes komt en dat ze vooral erg enthousiast is. Dat wil niet zeggen dat je alles maar moet pikken, maar met uitleggen en begrip kom je meestal verder dan een pure nee. Daarnaast lees ik veel aannames.. ze mag me niet, ze praat slecht over me, ze meent het niet. Dat je naam voorkomt in een gesprek maakt de intentie nog niet slecht. Ik zou gewoon eens in gesprek gaan en dan op een aardige manier, jij zelf ook. Ja het zijn jouw kinderen maar een beetje vriendelijkheid en respect naar haar mogen er ook zijn.
Komt je schoonmoeder uit antillen of suriname of uberhaupt andere cultuur? Klinkt mij meer als wrijving tussen culturen dan dat ze je niet mag
Praten in een andere taal waar ik bij zit, op een toon waarvan je hoort dat het discussiërend is en je naam en het woord baby, terwijl je net bevallen in het ziekenhuis ligt, is niet bepaald lief bedoelt. Mijn partner heeft hier vaker wat van gezegd dat ze gewoon Nederlands moet praten waar ik bij ben. Vind het nogal raar om zoiets te doen. Daarnaast voel je echt wel of iemand je mag of iets meent ja of te nee. Je kan best een keer fout zitten, maar altijd? Ik probeer altijd lief en respectvol met haar om te gaan. maar ze gaat dingen voor ons proberen te bepalen. Er zijn vele dingen voorgevallen. Wat ik in mijn topic typ zijn geen aannames. Er. Zijn vele dingen voorgevallen. Maar kan toch niet alles gaan opschrijven?
Wat ontzettend vervelend . Ik ben zelf nogal direct als persoon. Ik kan prima aardig en netjes doen. Maar gaan mensen over mijn grenzen heen dan geef ik dat aan. Wanneer ze dit blijven doen dan bedank ik voor contact. Het gaat gewoon niet gebeuren zoals zij wil en bedacht heeft. Ze kan je grenzen respecteren en vriendelijk doen, dan doe jij dit ook. Niet helemaal elkaars type zijn dat kan, maar dan doe je allebei je best om aardig te zijn en je respecteert elkaars grenzen. En niet voor twee weken, maar gewoon altijd. Dingen omtrent de kinderen beslis jij en je vriend/man, en helaas voor haar, echt niet zij. Werkt dat niet, dan zou ik zelf afstand houden. Maar goed, zo ben ik . Ik kan me aanpassen, maar verwacht dat ook terug. Situaties waarbij ik op m'n tenen moet lopen ga ik zoveel mogelijk uit de weg. Houdt dat in dat ik iemand daardoor weinig zie, dan is dat maar zo. Ik hoop dat jij hierin ook voor jezelf en je kinderen kan kiezen. Ben duidelijk naar haar en ookal vindt ze je wellicht daardoor niet leuk om deze keuzes, niet jouw probleem, echt niet. Laat je dat absoluut niet in je schoenen schuiven. Wanneer ze contact met haar kleinkinderen wil, zal ze daar zelf aan moeten werken.
Waarom zou jij leuk blijven doen als zij dat niet naar jou toe kan opbregen ? Helemaal met de kinderen Jij bent de moeder dus jij beslist en zij niet Dit zou ik haar heel duidelijk maken en dus voor jezelf opkomen
jaa ik vind dat je gelijk hebt, alleen het probleem is dat ik echt moeite heb om een weerwoord te geven aan iemand die een generatie ouder is. En ze maakt zulke opmerkingen ook als mn partner er niet bij is. Ik zeg het hem dan, hij spreekt haar aan maar dan zegt ze; ze begrijpt me helemaal verkeerd. Dus mijn partner ziet het heel vaak ook niet, dus sta ik er nu ook alleen voor. Ik ga het wel proberen om te doen zodra ze over mijn grens gaat.. Vind het nu nog belangrijker met de kleintjes.. Ik ben namelijk van mening dat ze mijn stress wel voelen, want als zij bijvoorbeeld een avond bij mij komt heb ik de dag van te voren al stress
Hoe vaak zie je haar? En spreek je dan af zonder je man erbij? Ik zou sowieso het contact minder laten worden. Als ze weer iets doet of zegt dan gewoon benoemen dat je het op jou manier doet want dat voelt fijn punt
Zie haar op dit moment niet heel vaak, en spreek niet af zonder hem erbij. Probeer het contact tussen ons ook minder te laten worden, maar mijn man vergelijkt het elke keer met mijn ouders. Die zien we namelijk vaker. Maar hij heeft echt een goede band met mijn ouders, belt ze uit het niets gaat op de koffie, gaat met mn vader hardlopen etc etc. En zelf heeft hij ook niet altijd zin dat z’n moeder langskomt want voor hem voelt het ook als “verplichting”. Dat was al zo voordat we kids hadden. We gingen veel naar mn ouders en eigenlijk bijna nooit naar zijn moeder. Maar nu we kids hebben vind hij dat het evenveel moet zijn..
Dan mag hij lekker met ze gaan zulk gedrag zou ik ook echt niet waarderen. Dat ze het in haar hoofd durft te halen jou de schuld te geven van de vroeggeboorte is echt belachelijk. Dan ben je niet wijs. Als iemand dat destijds bij mij had gedaan, had ik niet voor mijzelf ingestaan.
Zou ook mijn oplossing zijn: laat hem mooi met de kids naar haar toe gaan heb jij even lekker tijd voor jezelf, geen gezeur en geen ergenis!
dat zit me heel erg dwars.. ik voel me al heel kut over de vroeggeboorte, het voelt soms als een soort trauma.. mn babys die niet bij me op de borst werden gelegd, meteen werden weggenomen, niet huilde, niet ademde in het begin… en dan zn rot opmerking naar je hoofd krijgen.. Mn partner wil dat we “1 grote familie zijn” zei hij net.. hij wil het echt oplossen. Maar ik ga er soms echt mentaal aan onder door
Mn partner is het daar niet mee eens.. hij zegt; het voelt altijd al alsof ik buiten huis met haar moet afspreken ik wil dit oplossen.. maar het speelt al 4 jaar.. alleen nu wil hij dat ze vaker komt voor de kids
Ze is blijkbaar ook niet te begrijpen (echt hè, je eigen gedrag negeren en het alsnog naar de ander weten te draaien dat je niet begrepen wordt , zo makkelijk om te zeggen). Als ze wil dat je haar wel begrijpt moet ze zelf maar duidelijker zijn . Maar ook dan hè, prima dan begrijp je haar niet. Maar dat blijft dan wel háár probleem. Jij hebt last van haar gedrag, zij kan zich blijkbaar niet aanpassen, dan maar geen contact hoor. Je hebt wel iets beters te doen in je leven dan je aan haar te ergeren .
dankjewel. Is wel nodig, want kan hier dagen mee zitten. Omdat mn partner erop staat dat het goedkomt..
Ik zou tegen mn partner zeggen dat de opmerking over de vroeggeboorte me zo heeft geraakt dat ik haar voorlopig niet vaker wil zien.
De wens van je partner dat jullie kinderen een band met zijn moeder opbouwen is natuurlijk begrijpelijk. De wens dat alle grootouders de kleinkinderen evenveel zien lijkt me niet realistisch. Jullie hebben een goede band met jouw ouders, maar niet met zijn moeder. Ik zou met je partner in gesprek gaan wat hij in ieder geval voor contact met zijn moeder wil voor de kleinkinderen. En dan heel duidelijk aangeven wat jouw grenzen zijn. Wil hij dat zijn moeder de kinderen minimaal wekelijks ziet? Prima, dat mag hij regelen. Wil hij dat ze ook op verjaardagen welkom is? Dan moet hij dan wel thuis zijn. Verder begrijp ik wel dat ze als trotse grootouder haar kleinkinderen wil showen, alleen jouw grenzen zijn belangrijker natuurlijk. Kijk eens of je haar een fotoboek cadeau kan doen (kun je zelf filteren welke foto's haar vriendinnen te zien krijgen). En tenslotte, wat een ontzettend nare opmerking om op jouw kraambed te maken. Dat kan natuurlijk echt niet. Maar voor sommigen is het heel moeilijk te accepteren dat ook als je alles volgens het boekje doet, dat het dan toch niet goed kan gaan. Veel makkelijker dan om iemand de schuld te geven. Ik vermoed dat ze echt wel weet dat jullie band met jouw ouders veel beter is. Uit een soort misplaatste jaloersheid geeft ze dan die goede band de schuld. Heel naar. En voor de volledigheid, als het bezoek van je ouders in het ziekenhuis al invloed heeft gehad, dan zal het alleen maar geholpen hebben. Natuurlijk heeft het een kalmerend effect op jou als je in zo'n spannende situatie je moeder aan je zijde mag hebben.