Zojuist het formulier naar mck gemaild waarmee we de eicellen formeel terug geven aan onze donor. Voor ons is het nu definitief voorbij.. Het voelt heel dubbel. Ik weet dat mijn lichaam het niet meer kan en wil ons beschermen tegen nog meer teleurstelling. Ook wil ik graag mezelf weer worden. Merk dat het ongemerkt meer met je doet dan je denkt.. ben echt wel minder gezellig geweest. Toch zitten de tranen wel hoog nu..
@cd28 pfoeh, wat een lastig moment inderdaad. Het definitieve einde. Dat je de beslissing om nu te stoppen zelf in de hand hebt gehouden (voor zover het echt een keuze is) vind ik erg moedig van je, maar maakt het natuurlijk niet minder verdrietig. Je hebt dit topic gestart vol dromen, en hier eindigt het dan... daar mag je best een traan om laten. Knuffel!
@cd28 Die tranen begrijp ik heel goed! Hoe dapper en wellicht verstandig jullie keuze ook is, de pijn is er niet minder om, de wens niet ineens verdwenen.. En dan is dit zo definitief.. Die druk op die verzendknop.. Ik kan je alleen maar een hele dikke knuffel sturen!!
Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing @cd28 Erg moedig, dapper en krachtig. Hoop dat je snel weer ‘jezelf’ terug vindt, ondanks dat dit traject je ongetwijfeld ontzettend heeft getekend en je hierdoor bent veranderd. Ondanks je verdriet wil ik je (jullie allemaal) alvast een goede jaarwisseling wensen. Ik hoop dat 2019 voor iedereen hier mooie dingen brengt, welk pad je ook moet bewandelen en in welke vorm dan ook <3
Het is ook ontzettend moeilijk wanneer het definitief voorbij is @cd28. Dat verdriet mag er zijn, ook al weet je verstandelijk dat dit de beste keuze voor jullie is. Dikke knuffel!
We hebben de jaarwisseling overleefd... toch altijd best een moeilijk moment. Het was voor mij echt een rampzalig jaar, maar ik probeer het verdriet zoveel mogelijk achter te laten in 2018. Ik wens iedereen een goed nieuw jaar, met veel liefde, gezondheid en geluk. En nieuwe dromen die uitkomen, ook als het met de oude niet is gelukt. @Cactus92 Heb je donderdag weer een echo? Hoop dat deze nu vooral op een leuke manier spannend is, nu je al een hartje hebt gezien! Al zal de angst voor een slechte echo nog wel even blijven. Ik verwacht komend weekend mijn menstruatie en kan me dan dus weer aanmelden voor een cryo. Ik zie er zó tegenop, niet normaal. Het liefste stak ik mijn kop in het zand en liet ik ze lekker voor onbepaalde tijd in de vriezer... Maar ja, je moet het op een gegeven moment ook kunnen loslaten en dat kan pas echt als je het afsluit. Dus toch maar even accepteren dat het begin van 2019 nog even klote blijft en dat we pas in de tweede helft van het jaar verder kunnen met ons leven. Op wat voor manier dan ook.
Het was een rampzalig jaar ja, voor ons allemaal.. En uiteraard hoop ik ook, dat op wat voor manier ook, dit jaar een beter jaar gaat zijn. Het is nog lastig bekijken, ook voor ons allemaal.. Maar een beetje meer geluk in onze richting zou toch wel eerlijk en zeer welkom zijn.. Vreselijk ja, weer die molen in, met de moed ergens in je tenen.. Maar je gaat het doen en hoewel je misschien weinig geloof hebt, het kan je zomaar nog versteld doen staan hè.. daar lijk ik een voorbeeld van te zijn. En je focus op die 2e helft van 2019, ik snap m helemaal. Je bent al veel verder aan het denken.. Maar ik geef de hoop niet op!! Ik blijf voor jou hopen en duimen, net als vele anderen! Dus niet erg als jij het even niet op kunt brengen, wij gaan gewoon door!! Lucht hier je hart, we proberen je erdoorheen te slepen!! Hier krijg ik het ook weer niet kado hoor.. Afgelopen zaterdag had ik spotting.. paniek. Toch maar even aangekeken, een miskraam beginnend met oud bloed 2 dagen na een goede echo, eigenlijk kon het niet, kijkende naar mijn eerder ervaringen met miskramen.. Maar zondagochtend een flinke bloeding! Als een menstruatie.. schrok me kapot! Snel naar mck voor een echo. In de auto al afscheid genomen van mijn droom... Maar er bleek een goed vruchtje met stevig kloppend hartje gewoon op zn plek te zitten! Maar naast de vruchtzak zit een bloeduitstorting.. daar komt het bloeden vandaan.. Arts deed er zeker niet paniekerig over, neemt even tijd, kan nog wat bloeden, of lichaam lost het op. Vruchtje heeft er geen last van op dit moment. Advies om rustig aan te doen, niet werken, tillen, sporten etc. Dus opgelucht maar met nieuwe zorgen naar huis. Ik gedraag me nu als een patiënt, dat snap je. Ik doe niks! En hoop dat het snel weggaat.. Want heb gegoogled... En werd daar heel ongelukkig van. Dus dat doe ik maar even niet meer en vertrouw op mijn arts. En op de ferme hartslag. Morgen weer een echo, die stond al. Vreselijk spannend....
Oeh bah, dat is inderdaad schrikken! Wat fijn dat de echo meteen de bevestiging gaf dat -ie het nog doet! En morgen alweer de volgende. Hopelijk is de bloeduitstorting dan alweer wat kleiner (en is mini goed gegroeid)! Je weet natuurlijk als geen ander dat je er nog lang niet bent... hopelijk groeit met elke echo het vruchtje én het vertrouwen. Ben je morgen 7 weken? Dan zul je ook wel weer overgedragen gaan worden aan het ziekenhuis denk ik? Hopelijk denken ze daar ook een beetje met je mee om wat vaker echo's te doen. Rustig aan dan maar en succes weer morgen!
Ja eng hè! Nee ik ben er nog lang niet.. daar ben ik me zeer van bewust.. Maar 6.5 dagen nog steeds een kloppend hartje geeft me een ietsiepietsie meer hoop.. Morgen 7.1 wk. Afschuwelijk spannend weer.. Weet dat kwalen niks zeggen, maar ben erg misselijk en heb flink last van mn buik, banden, menstruatiepijnen.. 's nachts soms echt erg pijnlijk. Ik heb werkelijk geen idee hoe of wat. Ik hoop nog even bij mijn eigen kliniek te mogen blijven eigenlijk.. De arts zei vorige week, we gaan je door de weken heen helpen.. dus.. Geen idee ook of het uiteindelijk gewoon verloskundige wordt of standaard gynaecoloog. Dat laatste dacht ik al die tijd. En wordt het altijd ziekenhuisbevalling met eiceldonatie of is dat het hoe alles verloopt? Omdat het een risicozwangerschap is..
God wat een spanning krijg je weer op je bord. Maar wat ontzettend fijn dat je gelijk kon komen om de hartslag te horen. Van achter mijn schermpje leef ik ontzettend met je spanning mee en hoop ik zó dat elke echo je meer zekerheid gaat geven. Ik ben nog niet zo ver in het traject. Maar Geertgen zei tegen ons dat we idd onder een gynaecoloog vallen ivm risico zwangerschap na eiceldonatie, dus ook een ziekenhuisbevalling. Misschien kunnen meerderen hier dat ook bevestigen? Hier begint de spanning ook te stijgen. Als het goed is wordt vrouw volgende week ongesteld en dan begint ons avontuur. Nog helemaal blanco en vol goede moed
Dankjewel!! Ja zo had ik t ook bedacht, dus even verifiëren morgen. Maar hoop omdat ik bij een kliniek zit, daar nog een paar weken te mogen blijven. Misschien ook omdat het embryodonatie is bij hun vandaan.. Spannend voor jullie!!! Ppfff Probeer alle horror van dit topic even te vergeten en ga er blanco en met hele goede moed in!
Laat het maar even weten morgen! En Mn vingers draaien alweer zodat alles goed is met je kleintje. Haha ja zal proberen alle horrorverhalen los te laten. We zijn wel realistisch en voorbereid (in hoeverre je dat kan zijn) op de intensiteit en de mogelijke teleurstellingen. We hebben zelf niets in de hand, dus vertrouwen maar op de kunde van de specialisten en de hoop dat het gaat lukken.
Ik geef morgen een update, komt goed! Ja natuurlijk, je neemt nu toch de dingen mee die je gelezen hebt. Maar alles wat je leest gaat niet over jou, ieder geval is weer anders. Dus vooral zennnn en blijf je vragen stellen, bij nij Geertgen. Spannende tijden voor jullie!
@Cactus92 ik werd na de goede echo met 7 weken inderdaad doorgestuurd naar de gyn, omdat het per definitie een risicozwangerschap is met ECD. Ik zou ook vanaf 12 weken aspirine en calcium krijgen. En volgens mij wordt het dan ook automatisch ziekenhuisbevalling inderdaad. @Killy88 Wat spannend voor jullie! Best kans dat we elkaar nog tegen gaan komen in de wachtkamer Als ik het goed begrijp, gaat jouw vrouw dus stimuleren en ga jij het kindje dragen? Mooi idee hè, dat jullie dan toch allebei een aandeel kunnen hebben in de zwangerschap! Dat is eigenlijk precies dezelfde situatie als bij ons. Mag ik vragen waarom de keuze niet is gevallen op inseminatie met donorzaad? Dat is natuurlijk wel een minder belastende en kostbare behandeling dan ICSI. Puur nieuwsgierigheid hoor; geen probleem als je hier niet op in wil gaan!
@Equivoque oké, thanks. Waarom de aspirine? Ik ben nu achteraf blij dat ik daar niet op eigen houtje aan begonnen ben met die bloeding..
@Equivoque Geen probleem dat je dit vraagt hoor Wij vinden dat we met eiceldonatie het dichtste bijkomen bij het ‘samen’ krijgen van een kind binnen een lesbische relatie. Mijn vrouw wil (vooralsnog) niet zwanger worden en mij lijkt het prachtig. Financieel kunnen we de kosten ook dragen (we krijgen niets vergoed) en dat het zwaar wordt nemen we dan ‘voor lief’. De makkelijkste weg (kid) is voor ons niet de meest bijzondere weg. Ik wil niemand hier voor het hoofd stoten met de keuze die wij maken tov eiceldonatie. Ik snap dat dit misschien voor vrouwen hier -waarbij het niet is gelukt- een onbegrijpelijke beslissing is, maar ik hoop dat -mocht het lukken- het kindje zich zó ontzettend welkom voelt en met beide moeders verbonden voelt. Genetisch / dan wel biologisch.
Ik lees hier natuurlijk al een tijd mee maar vroeg mee dat ook af en ook mocht het met eicel donatie niet lukken of jullie dat dan toch overwegen. Sorry voor de nieuwsgierigheid .
Beide verminderen het risico op zwangerschapsvergiftiging. Maar ze starten het meestal pas na 12 weken omdat eerder niet altijd goed onderzocht is.