Titel zegt het al. Ik kon er zo gauw geen topics over vinden op zp. Maar ik ben erg benieuwd of er hier ook dames zijn die ervoor hebben gekozen om niet het ivf traject in te gaan. En hoe je tot die keuze bent gekomen. Wij staan voor de keuze en weten eigenlijk niet of we het wel willen. Er is genoeg informatie over ivf, maar erg weinig verhalen over stellen die er vanaf hebben gezien. Daarom steek ik hier eens mijn lichtje op. Ik kon niet goed schatten of dit topic in het juiste subforum staat. Mocht dat niet zo zijn, dan verplaatst @Beheer hem vast wel.
Ik ben dus niet jouw doelgroep (want wij hebben het wel gedaan), maar reageer toch even. Je zegt dat je kunt kiezen om er niet voor te gaan. Wij hebben voor dezelfde keuze gestaan uiteraard en dus gekozen voor wel. Wellicht maakt het ook uit wat de oorzaak of oorzaken van de vruchtbaarheidsproblemen zijn. Omdat er dan wellicht nog andere opties zijn. Bij ons was dat "alleen" weinig zaadcellen, maar wij hadden zo goed als geen andere opties meer. De afweging die wij moesten maken was dat na jaren zelf proberen en slechte resultaten met IUI we nog maar 3 opties hadden: - nooit kinderen krijgen - donorzaad - IVF (ICSI vanwege laag aantal zaadcellen) Geen kinderen was voor ons alleen een optie als we zelf vonden dat we ALLES hadden geprobeerd. Donorzaad wilde mijn man niet aan beginnen als we nog een optie hadden met IVF en dat snap ik ook heel goed. Dus daarom bleef IVF over. We hebben wel afgesproken dat we in principe niet meer dan 3 pogingen zouden doen, tenzij de eerste meteen dramatisch slecht was, dan zouden we na 1x al stoppen. Het is een zware keuze. Wij zagen alleen geen andere optie. Nu ik eindelijk zwanger ben vind ik het ook allemaal waard, maarja, achteraf is makkelijk kletsen natuurlijk.
Hier was het hetzelfde als @Fennec . Alleen wij stonden wel open voor donorzaad als icsi 3 mislukt was. Het was dus of wel of geen kinderen. En de gedachte aan geen kinderen, vonden we echt verschrikkelijk. Wij wilden dus alles proberen wat we konden. En deden daarom icsi. Ik ben 3 icsi pogingen nodig geweest om zwanger te raken en blijven en kregen onze zoon. Uit diezelfde icsi hadden we cryos en daar krijgen we binnenkort een dochtertje uit. Waar twijfel je aan? Of je het aan kan? Of het het waard is? Als het allemaal lukt, wat vaak gebeurd, is het het 10000000% waard. Elke ellendige prik. Ellende punctie. Ellende wachtdag. Sterkte!
@Fennec en @Bubblez dank voor jullie reacties. Ik denk dat het voor iedereen die voor de keuze van ivf staat een kwestie van wel of geen kinderen is, ongeacht medische voorgeschiedenis. Dat maakt het juist zo'n moeilijke keuze. Aan de ene kant staat een 'nee' aan de andere kant een 'misschien', maar garanties zijn er niet. Ik geloof dat het de moeite waard is, maar dat is denk ik eenvoudiger om te zeggen als er een baby in je buik zit/in je armen ligt. En er bestaat ook de mogelijkheid dat dat nooit zal gebeuren. Wij willen graag kinderen, maar niet ten koste van alles. Er zijn aspecten van ivf waar we twijfels bij hebben of principiële bezwaren (ook al valt daar met een arts over te praten vermoeden we). Daarbij komen nog de lichamelijke belasting, de hormonen, de risico's... De kans dat je alsnog met lege handen achter blijft... Daarom ben ik op zoek naar verhalen van anderen die ervoor gekozen hebben om hun (biologische) kinderwens los te laten in plaats van aan ivf te starten.
@Sybil ik snap het. Het is ook niet niks en ontzettend persoonlijk. Ik hoop dat je vrede zal hebben met welke keuze je ook maakt.
Ik snap je volledig.. er zijn ook teveel momenten geweest dat ik wenste dat ik die wens nooit had gehad. Ik wens je alle wijsheid bij het maken van deze keuze. Zolang het een keuze is waar jullie achter staan, dan maak je de juiste ♡
Ivf is niet meer belastend dan IUI en met IUI zijn je kansen 10% per ronde tov 35-40% bij IVF. Door de angst voor kun je ook de boot missen. Allerbelangrijkste is dat je je diagnose geheel laat doorlichten. Niet door een fertiliteitsarts maar door een gespecialiseerde gynaecoloog, en dat zijn diepgaande onderzoeken en kom je in BE of DUI terecht. Dan kun je pas bekijken welke behandeling uberhaupt zinnig is.
Wij hebben een paar maanden geleden de knoop doorgehakt om ermee te stoppen. Ik had de pil al in huis. En het stond me ineens zo tegen allemaal. Was angstig voor alles wat er op me af zou komen. Mijn man ook. Iedereen in onze omgeving had er een mening over en dat kan je erg onzeker maken. Ik begon het als een grote druk te ervaren dat iedereen ons maar vroeg of het al gelukt was. Terwijl ik niet wist of ik uberhaupt wel zoveel hormonen aan zou kunnen. We hebben toen de keuze gemaakt om definitief met de mmm te stoppen. Onze omgeving hier ook over ingelicht. Het valt ons echter nu heel zwaar dat we ermee stoppen. En we hebben meer rust gekregen, alles nog eens goed af kunnen wegen met elkaar. Even een paar maanden niet bezig zijn met zwanger worden was heerlijk. We hebben genoten van onze rust. En nu zijn we er klaar voor. Dat hadden we een paar maanden terug nooit kunnen denken. Achteraf gezien is het goed dat we een flinke pauze hebben genomen. Dus al zeg je nu dat je niet voor ivf wilt gaan en er mee gaat stoppen, het is niet zo dat je dan nooit meer terug kunt. Als het voor nu niet goed voelt, kun je er prima een tijd mee stoppen. Dit keer gaan we het zoveel mogelijk voor onszelf houden
Wat een lastige keuze! Vanuit hier wens ik je enorm veel kracht toe en ik hoop dat je een besluit kan nemen waar jullie vrede mee hebben. Zelf zou ik denk niet kunnen berusten in de vraag: wat als? Wat als ik het wel had gedaan? Ben ik nu kinderloos maar had ivf het verschil kunnen maken? Natuurlijk kan je dan wel weer naar het ziekenhuis terug, mits je daar samen achter staat. Ik wil je wel meegeven: laat je niet leiden door angst. Neem dit proces stapje voor stapje. En als het echt beter voelt om te stoppen, dan stoppen jullie.
Hier ben ik het totaal niet mee eens. IVF is vele malen belastender dan IUI. Bij IUI moest ik 5 dagen een paar pilletjes slikken, een paar echo's voor follikelmeting en de inseminatie zelf met een kleine catheter waar ik niks van voelde. Bij IVF moest ik wekenlang meerdere injecties met hoge dosis hormonen gebruiken en een helse punctie doorstaan met een verdoving die totaal niet werkte. Daarbij is er na IVF niks meer om biologische kinderen te krijgen, en na IUI wel (namelijk IVF) dus ook geestelijk is het veel belastender.
Ik vind ivf echt wel belastender hoor. Je krijgt meer en andere hormonen en zo'n punctie is ook niet niks. Ik denk dat het heel goed is om het niet te onderschatten. Maar ik ben het met je eens dat angst geen goede leidraad is. Het is altijd wel een angstig en onzeker proces
De invloed van hormonen blijft, of je nu slikt of prikt. Prikken is voor velen alleen 'spannend'. Alle echo afspraken zijn vrijwel gelijk. Punctie is een wezenlijk verschil maarrrrr 35 a 40% kans tov een schamele 10% dan is die punctie en een paar prikjes mij echt zoveel meer waard dan de IUI rompslomp.
Mijn "ervaring" is dat voordat wij de keuze hebben gemaakt om wel met IVF te starten wij vooraf altijd hebben gezegd het niet te willen. Kanttekening daarbij is wel dat wij al een gezonde dochter hebben. Wij wilden graag een tweede en toen het in het eerste jaar niet lukte zeiden wij, dat als het niet zou lukken, wij niet de MMM in zouden gaan. Weer een jaar verder gingen we naar de huisarts en werden meteen doorverwezen. We zeiden tegen elkaar dat we dat alleen gingen kijken waarom het niet lukte (zodat we het een plekje konden geven) en dat we niet perse een behandeling wilden. Na de onderzoeken bleek mijn man in orde en bij mij ook niets mis. We kregen de keuze IUI met hormonen of meteen IVF. In mijn omgeving had ik toen al een paar keer meegemaakt dat er een baby kwam middels IVF en toen hebben we alsnog besloten om het wel te doen. Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen dat je je beslissingen gedurende het traject steeds weer bijstelt... Als je me nu vraagt of ik kies voor een derde IVF poging als deze mislukt zeg ik nu volmondig nee. Omdat ik in december 40 word en omdat mijn dochter in maart 4 wordt. Maar dat is mijn motivatie nu. Als je het me na de laatste poging nog een keer vraagt kan het antwoord heel anders zijn.... Heel veel sterkte met het maken van je eigen keuzes en bedenk je vooral dat een keuze die je nu maakt niet vast hoeft te staan voor altijd.
Dat het je meer waard is dat is wat anders. Maar je kunt niet zeggen dat het niet meer belastend is ... De iui was hier in het regionale ziekenhuis. 15 minuten met de auto voor even de echo’s te doen. Spuiten moest ik ook met de iui, maar de iui zelf vond ik allemaal meevallen. Ivf deden ze hier niet, dus reistijd werd ruim een uur. Voor even een echo van 3 tellen ben je dan toch gewoon een halve dag kwijt. Dus dat gaf veel meer belasting met het werk bijv. Punctie is ook niet te vergelijken natuurlijk met een iui. Dat ik het achteraf het wel waard vond is wat anders, want dankzij de ivf hebben we onze zoon. Maar ik vond het vele malen meer belastend dan de iui’s.
@ts: Sterkte met het maken van de keuze. Dat is iets wat alleen jullie kunnen doen. Voor ons was de keuze gemaakt omdat we, als we met lege handen zouden blijven staan, we in ieder geval alles eraan gedaan zouden hebben. Dat voelde voor ons goed. Maar ik kan me ook voorstellen dat je de keuze zou maken om het niet te doen. Dikke knuffel, het is en blijft moeilijk!
De invloed van 5 dagen clomid versus twee a drie weken Gonal f met Decapeptyl en Utrogestan is totaal verschillend. IVF hormonen zijn echt een stuk heftiger. Daarbij waren de prikken voor mij erg pijnlijk en kreeg ik er bloeduitstortingen van (vooral de Decapeptyl, rot naalden!). Maargoed, menigen zijn daarover blijkbaar verdeeld.
Ik heb zelf alleen kort protocol gespoten. Dat is een dag of 10. Het lange protocol is alleen in NL nog in charge, andere Europese landen doen alleenmaar kort. Zelf heb ik nooit last of plekken gehad van de prikken. Ik heb voor alle 4 mijn kinderen ivf gedaan, dat waren héél veel behandelingen kan ik je zeggen.
Ook dat ligt weer aan de situatie en wat voor soort hormonen je toegediend krijgt tijdens IUI. Ik slik geen pilletjes, spuit tijdens mijn IUI behandelingen ook zo'n 2 weken Puregon of Gonal-f, daarna pregnyl gevolgd door 2 weken utro en heb ook vreselijk veel last al die hormonen. Al geloof ik zeker dat dat wat je zegt, een IVF traject (wat wij ook gaan volgen na IUI) een stuk heftiger is met de deca (lees vaker dat dat echt kloteprikken zijn) de punctie en ook emotioneel.
@Sybil ik ben benieuwd wat jouw principiële bezwaren zijn. Daar heb ik ook mee gezeten toen ik de optie ivf kreeg. Misschien kan ik je helpen met je vragen daarover.
Dank voor de reacties tot nu toe . Het is zo'n persoonlijke keuze, heel fijn om te lezen dat de meeste dames hier dat zo goed kunnen begrijpen en snappen dat het een worsteling is. @Nellie4 de principiële bezwaren komen voort uit geloofsovertuiging. Dat begint bij de start (willen we er wel aan beginnen?), maar heeft ook invloed op de invulling. Zoals standpunten op het gebied van 'hoeveel embryo's laat je per keer ontstaan', 'willen we embryo's laten invriezen?' en dergelijke. En dat heeft uiteraard weer gevolgen voor de succesfactor van het hele traject. Wat waren jouw overwegingen destijds?