Dat is ook de reden waarom ze hun zoontje Alfie verloren met 23 weken. Haar banden en baarmoeder zijn op en de arts voorspelde dat dit nog eens kon gebeuren. Serieus advies dus .. maar blijkbaar niets mee gedaan want daarna kwam nummer 20 en nu nummer 21.
Gezien haar leeftijd zou dit wel eens de laatste kunnen zijn .. wat gaat er daarna met haar gebeuren?
Gelukkig is er altijd nog een laatste natuurlijk redmiddel... De overgang. Zou wat zijn als ze tot haar 70e zou doorgaan Maar ze is nu 43? Lijkt me dat het nog max een jaar of 5 kan duren
Ik kan me hier echt niks bij.voorstellen. Ik vond zwanger zijn ook echt heel erg leuk en zou het heel graag nog een keer meemaken(misschien wel 2 keer), maar ik maak me wel wat druk over hoe dat praktisch gezien hier moet in huis. Laat staan 21 kinderen!! Als ik dit lees begrijp ik er helemaal niks van. Zo'n risico wil je toch niet?
Nou, inderdaad totaal onverantwoord. Niet eens perse voor het kindje (wat natuurlijk ook heel verdrietig is), maar wat als je als moeder overlijdt door complicaties? Dan laat je je man achter met 21 kinderen zonder moeder...
O wow, als je de leeftijden van de kinderen ook ziet, lijkt me echt vreselijk zo snel achter elkaar steeds weer zwanger te zijn. Maar joh, als het voor hun werkt .
Hoe verdeel je de aandacht? En wat een onrust als je met zoveel mensen samen leeft. Soort weeshuis alleen dan wel met ouders Wandelende broedmachine. Vind ook zorgwekkend dat ze aangeeft verslaafd te zijn eraan. Lijkt mij ook een klap als het interne kippenhok geen eieren meer kan produceren. Arme grootouders ook, dure verjaardagen zo
Dat ze na het overlijden door extreme vroeggeboorte van hun zoontje zijn doorgegaan kan ik wel begrijpen. Dat heeft niets te maken met verstandig of niet. Wij zijn een dochter verloren door extreme vroeggeboorte en het is moeilijk uit te leggen hoe leeg je armen dan zijn. Of je dan al kinderen hebt maakt nauwelijks uit. Verder, zoveel kinderen zou mijn keuze niet zijn. Maar het is duidelijk wel hun keuze. Leven en laten leven zou ik zeggen. Ik vind het duidelijk niet ideaal, maar om het zo af te keuren, dat gaat mij te ver.
Mag ik vragen hoe jij dat ervaren hebt? Dit hoor je niet veel meer in deze tijd, of ik althans On topic. Tja ik kan niet voor hen bepalen wat verstandig is. Voor mij zou het niet verstandig zijn.
Als heel gewoon ik wist immers niet beter en zo was het gewoon bij ons thuis. Juist omdat we met zoveel waren was er ook veel routine en structuur. Met zoveel kinderen moet je als ouders wel goed kunnen organiseren. Ik heb mijn jongere broertjes en zusjes niet helpen opvoeden, oppassen ook nooit gedaan. Mijn ouders waren er heel stellig: een groot gezin was hun keuze dus daar hoefden de kinderen qua verantwoordelijkheid niet voor op te draaien. We moesten gewoon onze eigen kamers opruimen (Tot mijn 15e een kamer gedeeld met een zus) en we moesten bij toerbeurt helpen met de afwas. Aandacht kregen we genoeg, misschien nog wel meer dan kinderen uit een klein gezin maar met werkende ouders. Mijn moeder was altijd thuis. Ik heb veel warme herinneringen aan mijn jeugd. Als ik bij andere kinderen speelde vond ik het vaak maar stilletjes. Soms was dat fijn maar vaak ook saai. Nu ik zelf 2 kinderen heb vraag ik me wel af hoe ze het gedaan hebben, zoveel kinderen Ik zou het niet willen en kunnen. Maar ik zal de term "onverantwoord", zoals eerder in dit topic gebruikt, nooit gebruiken voor grote gezinnen die hun zaken op orde hebben.
Leuk om te horen Ik zou het best willen (ok, niet zo groot maar wel voor deze tijden groot, zeg 5-6-7) maar ik denk niet dat ik (we) het kan. Nu hebben we in mijn ogen de zaakjes prima op orde maar het is inderdaad belangrijk om dat zo te houden.
Het is natuurlijk verschrikkelijk om een kindje te verliezen. Ik kan me daar gelukkig geen voorstelling van maken. Maar als ik hier lees dat haar banden en baarmoeder op zijn en de arts zegt dat dit best nog eens kan gebeuren, dan vind ik dat toch wel heel wat. Ik zal het niet meteen veroordelen, maar ik zet er wel mijn vraagtekens bij.