Ik wilde bij de eerste heel graag een meisje. En die kreeg ik ook. Nu maakt het me niks meer uit, dacht ik. Maar dat was niet zo. Want toen ik zwanger was van de tweede wilde ik echt graag een zusje voor mijn dochter. En die kreeg ik ook! Nu ben ik zwanger van de derde, en als je me diep in mijn hart kijkt wil ik weer graag een meisje. Drie meiden lijkt me te gek! Maar toch ergens, ook door de hele andere zwangerschap, heb ik het idee dat het een jongen is. En dat voelt raar... want ik ben niet bekend met jongetjes. En het ziet er altijd zo raar uit in die luier Maar wat het geslacht ook is, het is mijn kind. En ik hou van hem of haar. De leuke dingen van een jongetje zal ik vanzelf wel zien als hij er eenmaal zou zijn. En laten we eerlijk zijn, een gezond kind op de wereld zetten is al bevoorrecht genoeg. Dus als me dat weer gegeven mag zijn ben ik ontzettend dankbaar, met of zonder piemel.
Ik herken het zelf niet. Dacht dat de eerste een jongen was. Maar was een meisje. Dolblij! Nu zwanger van tweede en maakte me weer niks uit. Dolblij als meisje zou zijn maar ook dolblij met een jongen. Nu ben ik gewoon hierna klaar. Heb straks een dochter en een zoon. Als ze allebei gezond zijn, wat wil ik dan nog meer? Ik ben heel happy. Hopelijk kan jij dat ook snel zijn!
Heel herkenbaar... ik dacht ook dat ik echt een meisjesmama was. Bij de 1e werdt het een zoon moest echt schakelen maar dat lukte mij al snel en wat ben ik dol op hem.. toen mijn ex en ik voor een 2e gingen hoopte ik toch zo op een meisje en zag het ook echt voor me en iedereen wist het zeker dit werdt een meisje.. bij de geslachtsecho zag ik het direct zelf al “haha het was niet te missen zeg maar de piele” en het is een jongen, ik was zo verdrietig want dit zal ons laatste kindje worden. Wij wouden 2 kindjes en waren blij dat het ons gegund was. Ik heb toen echt afscheid moeten nemen van het feit dat ik ooit een dochter zal hebben. Ik heb mijzelf 1 dag gegeven om te huilen en verdrietig te zijn en dat is mij gelukt en daarna mij volledig gestort op het geluk van nog jongen te mogen krijgen... Nu 2,5 jaar later ben ik met mijn nieuwe partner en zijn we ongepland zwanger geraakt maar het is Ooh zo welkom. Hij heeft al een dochter en een zoon dus nu wordt het weer spannend of ik dan toch nog een dochter mag krijgen of weer een heerlijk klein boefje van een zoon
Hoi! Begrijp je bericht volledig! Wij hebben al het geluk van twee gezonde meiden en hadden het ontzettend gaaf gevonden als onze derde een jongen zou zijn. Deze zwangerschap was en is ook echt totaal anders dan de vorige twee. Dat versterkte het gevoel van een jongetje. Toen we te horen kregen dat het weer een meisje is, was ik echt teleurgesteld Ik kon het gevoel niet van me af zetten. Vond het ook sneu voor mn man. Vond zelfs de hele zwangerschap niet leuk meer. Vooral ook omdat dit onze laatste zwangerschap is. Het voelde echt als een domper! Dat heeft vijf dagen geduurd... en nu ben ik gelukkig dolblij met mn lieve kleine meid in mn buik! Ze is gezond. En ik kan niet wachten om haar te zien! Het speelt ook mee dat ik haar ontzettend goed voel "kroelen" in mn buik. Dat schept ook meer een band ofzo. Zou een jongen nog steeds ontzettend leuk gevonden hebben. Maar het teleurgestelde, verdrietige gevoel is helemaal weg! Hopelijk duurt het bij jou ook een paar dagen. Ik weet niet hoever je zwanger bent, maar bij mij heeft het geholpen dat ik de kleine zo lekker voel. Gaat goedkomen! Ik weet het zeker Kus
Geen herkenning ervaring of wat dan ook, maar wat een heerlijk topic met eerlijke verhalen. Hou ik van!
Zeker weten, ik ook! Zo fijn om te lezen dat je niet de enige bent en dat je je voor dit soort gevoelens niet hoeft te schamen.
In dit topic wellicht niet, maar de rest van de wereld... Het is in mijn ervaring echt nog steeds not done om een voorkeur uit te spreken.
Geen herkenning, maar wel een oprechte vraag aan ieder met een voorkeur: toen jullie besloten om (weer) voor een kindje te gaan, deed je dat toch omdat je samen een baby wilde? Niet een meisje of een jongen, maar een kindje, toch? Ik hoop dat ik niet bevooroordeeld of lullig overkom hoor, maar ik vind zelf een voorkeur heel moeilijk te begrijpen. Hoop dat je gauw kan genieten van het jongentje in je buik.
Dat gevoel komt wel ... ik heb twee meiden en de jongste is een jongen. Ik was ook echt even van de kaart na de geslachtsbepaling. Was zo gewend aan mijn meiden, ik wist niet zo goed wat ik met een jongen zou moeten. Maar naarmate de zwangerschap vorderde werd ik toch steeds nieuwsgieriger naar de jongensversie van de genenmix van mij en mijn partner. Hij is echt anders dan mijn dochters. Als baby heel relaxed en rustig, dochters beide huilbabies en nu is hij de driftkikker terwijl de meiden rond hun eerste engeltjes waren. Anyhow, ik ben zooo blij met hem, dankbaar dat ik ook moeder van een zoon mag zijn. Hij is naast een heethoofd ook echt lief, meer gericht op mij, knuffelig, kan heel lief zijn hoofdje tegen mij aan leggen. Echt een schatje, goedlachs, sociaal en sjanst met iedereen! De meiden zijn ook schatjes (niet altijd uiteraard) maar een jongen is gewoon anders en het is heel tof om ook dat te mogen ervaren.
Ik wilde absoluut gewoon een kindje, geslacht deed er niet toe. Maar ik had stiekem tijdens de zwangerschap een idee in mijn hoofd en moest even omschakelen. En bij een eerste is alles spannend, maar een tweede stap je relaxter in (ik tenminste), een derde was helemaal rustig. Maar dat werd overhoop gegooid doordat het opeens een meisje was, en dus toch helemaal nieuw. Ik kan me trouwens goed voorstellen dat je van tevoren een voorkeur hebt, maar absoluut niet dat je teleurgesteld bent zodra je je kind vast hebt. Een vriend van mijn man was als jongetje ongewenst, zijn moeder wilde een meisje. Hij heeft 3 broers en 1 zusje, die is overleden net na de geboorte. Het heeft hem zo beschadigd om nooit goed genoeg te zijn. Dat is een gevoel waar ik mij niets bij kan voorstellen, dat de wens voor het ene geslacht ervoor zorgt dat je niet kan genieten van de kinderen die je hebt.
Ik snap je gevoel hierin heel goed omdat iedereen eigenlijk onbedoeld wel een voorkeur heeft. En je hormonen spelen inderdaad ook mee. Ik heb mijzelf altijd een jongensmama gevonden en vind ik nog steeds. Ik heb een zoon van 1,5 jaar en het is een geweldig ventje. Gek op auto's en stoeien en gek doen. Ik ben nu in verwachting van onze dochter en dit zal wel even wennen worden voor mij. Neemt niet weg dat ik super blij ben dat we straks een jongen en een meisje hebben maar heb mij altijd eerder met jongens gezien dan een meisje. Dit komt ook omdat ik in mijn verleden altijd veel beter met jongens over weg kon dan met meiden. Maar die beren op de weg zag ik eerst ook (soms nog weleens) maar nu ik wat verder in de zwangerschap ben merk ik dat het echt minder is geworden en dat ik me juist oom verheug op de komst van een meisje.
Pfoe. Ik ben echt wel een jongensmama en ik en eigenlijk de hele wereld, wíst dat mijn zoon dus een jongen zou worden. Natúúrlijk was ik ook blij geweest met een meid maar ik wilde ook graag een jongen. Ik moet zeggen dat ik een jongen heerlijk vind. Hij kan zo lekker plakken bij zn mama (ja echt, jongens zijn echt dol op hun mama). Maar als ik een meisje had gehad, had ik vast wel andere dingen die ik leuk vond. Ik wil enkel zeggen, het komt wel goed. Schaam je niet voor je gevoel en gun jezelf een beetje credits. Je hormonen zullen ook niet mee spelen en het trekt echt wel bij!
Heerlijk he dat zoons zo aan hun mama plakken! Mijn zoontje is ook echt een mama's kindje, heel veel knuffelen en kusjes en alles mama voor en mama na echt heerlijk! Ben benieuwd hoe dat straks met me dochter is. Vaak zijn dochters toch meer papa's kindjes.
Heel herkenbaar! Wij kregen met 17 weken bij de geslachtsecho te horen dat we een meisje mochten verwachten. Bij de 20 weken echo bleek het toch een jongen te zijn! Laat duidelijk zijn: beide geslachten waren welkom geweest. Vooral mijn man moest hier enorm aan wennen en onze omgeving trouwens ook. Werkelijk niemand, inclusief wij zelf, had gedacht dat wij de ouders van een zoon zouden worden! En wij hebben dezelfde soort gedachten gehad over drukke jongetjes die alles slopen etc Nu zijn we er aardig aan gewend, maar ooo wat vinden we jongensnamen moeilijk en wat moet je met die kamer?? Ondertussen komt er gelukkig langzaam wat inspiratie.
Ja, maar je krijgt blijkbaar een beeld in je hoofd op een gegeven moment. Het is niet dat ik een meisje wil puur omdat ik een meisje wil, ik wilde een meisje omdat ik ineens een beeld voor me zag van twee zusjes, en dat voelde goed. Doe dat niet expres of zo
Iedereen wilt gewoon een gezond kindje. Meer dan wat dan ook ter wereld. Maar het is nu eenmaal menselijk dat je droomt en wegzinkt in je gedachtes. Ik kom uit een gezin met 3 meides en dat was wat ik altijd in mijn hoofd had (al vanaf kleinsafaan) Ik zou 3 dochters krijgen net als mijn moeder. Ik zag mezelf al met die meiden door de stad lopen, allemaal de zelfde jurkjes aan enz. Het is afscheid nemen van een bepaald beeld dat je jaren lang in je hoofd had. Ik wist al toen ik klein was dat ik niets liever wilde dan mama worden. Nu heb ik een stil geboren zoon, een gezonde zoon en in oktober wordt mijn eerste dochter geboren. Ik moest wennen aan het idee van een jongen. Maar was uiteindelijk dol gelukkig met beide jongens geweest. En zou die kleine deugniet voor geen goud willen inruilen. Dat neemt niet weg dat ik dit maal weer een lichte voorkeur had voor een meisje. Alhoewel ik nog een jongen ook heel leuk had gevondenden voor N. Maar goed zoals ik al zei het is afscheid nemen van een bepaald beeld dat je voor ogen had en dat is nooit makkelijk. (He had dat hele verhaal niet eens hoeven typen. Deze zin maakt het ook wel duidelijk)
Ik bedoel t ook echt niet veroordelend maar snap t ook niet. Tenminste.. de teleurstelling niet. Ik had ook wel nu zoiets van: als ik de keus zou hebben, zou ik nu een meisje leuk vinden. Maar niet leuker dan een jongen, ik was ook absoluut niet teleurgesteld. Voor mij is t ook geen verschil. Vlgs mij maken we dat verschil grotendeels zelf. Als er zo een klein hoopje ligt, wat maakt t dan uit of t een piemeltje heeft of niet? Maar, jij voelt dat wel en lijkt me naar! Maar je gaat vast intens genieten!! Ik heb een hele rustige,lieve, zachte, Knutselende, knuffelende zoon. Echt wel een knul met z'n auto's en treinbaan etc. Maar als ik de meisjes zie van zijn leeftijd bij vrienden etc. Is hij echt een doetje haha.
Ik vind het heerlijk om een klein jongetje te hebben, we zijn echt twee handen op één buik. En al heb ik niks met Spider-Man en brandweerman Sam er zijn genoeg dingen die we wel samen leuk vinden. Het is een heerlijke kletskop en hij is super gezellig. Eerlijk gezegd wist ik niet wat ik met een meisje aan moest toen ik eenmaal al een jongetje had. En ik fantaseerde over een klein broertje voor ons zoontje. Maar het bleek een zusje, en ook dat is hartstikke leuk. Nu heb ik een jongetje en een meisje die nu al gek zijn op elkaar, en ik vind het hartstikke leuk. Het één is voor mij niet leuker dan het ander. En vergeet niet dat het niet zomaar een jongetje is, dat is straks JULLIE jongetje. Het kleine lieve schattige broertje van jullie dochter.
Mijn dochter van 7 is druk en doet de engste dingen....altijd al druk/onrustig geweest. Drift buien gehad....echt een pittig ding. Liep al voor haar eerste verjaardag, zong al liedjes......was snel weinig baby meer aan. Mijn zoontje van 2 is rustig, knuffeld het liefst de hele dag door. Loopt sinds hij 21 maanden is....doet alles op zijn gemak, begint nu met zingen. Absoluut niet druk. Ik vindt het zelf heel leuk om die verschillen mee te maken. Van een pittig prinsesje en rustig prinsje. Ik had zelf ook altijd gehoopt op een jongen en een meid. Hoe pittig onze dochter ook is voor haar broertje is ze zo lief doet alles voor hem. Geniet van je zwangerschap en je babyboy
Sluit ik mij bij aan. Ik kan mij totaal niet vinden in dingen als ‘het moeilijk hebben met een bepaald geslacht’ Ik dank alles en iedereen nog elke dag op mijn blote knieetjes dat ik een kindje heb mogen krijgen. Wat voor een geslacht dat ook was geweest. Je groeit toch zo met je kindje mee. Dat de kinderen van een ander in jouw ogen druk zijn oid is logisch, maar straks met jouw kindje weet je gewoon niet beter. Het is toch jouw vlees en bloed of dat nou met een piemeltje eraan komt of niet.