Beste moeders (en vaders) van de meiden van groep 7, Onze dochter **** is een bijzonder meisje. Het is een heerlijke meid, waar we ontzettend trots op zijn. Ze is ontzettend lief, zorgzaam, sociaal en heeft heel veel humor. Helaas is het ook niet altijd makkelijk met ****. Ze heeft ADHD, wat haar best wel eens heel erg in de weg zit. Ook heeft ze een voedselallergie. Wanneer ze de verkeerde dingen eet, wordt de ADHD ook extra getriggerd. Haar grootste struikelblokken zijn haar enorme onzekerheid, impulsiviteit en onrust in haar koppie. Het concentratieprobleem hebben we aardig onder controle door de medicijnen. Dit alles veroorzaakt weleens vervelende situaties. Ze kan behoorlijk uit haar dak gaan en door die impulsiviteit lukt het haar niet altijd na te denken voordat ze iets zegt. Ze kan dan echt heel lelijk doen. Helaas beseft ze achteraf pas dat dat echt niet normaal was. Wij en **** zelf ook, vinden dat echt heel rot. Ze wil ook niemand verdriet doen. Achteraf heeft ze altijd zo'n spijt. We kunnen ons voorstellen dat dat voor jullie soms ook lastig te begrijpen is. Wat ze ook heel moeilijk vindt en ik ook, is het feit dat ze ook vaak niet de oorzaak van een ruzie is, maar door haar heftige reactie uiteindelijk de boosdoener is. Wat natuurlijk ook niet eerlijk is. Het laatste wat ik natuurlijk wil bereiken hiermee, is dat er altijd wordt gedacht en gezegd; Het zal **** wel zijn, want die heeft ADHD. Zelf heeft ze het er momenteel heel erg moeilijk mee. Ze heeft er heel veel verdriet van. Van zowel de ADHD als die voedselallergie. Ze is zo boos dat zij dit allebei heeft. Ik heb lang getwijfeld om dit te delen. Het is toch een heel gevoelig en persoonlijk iets. Maar ik hoop hiermee op een klein beetje begrip voor ons meisje. Het is geen naar meisje, maar een meisje met een probleem, waar ze heel erg mee worstelt. Misschien kunnen jullie je kinderen dit ook een beetje uitleggen als er iets is voorgevallen. Wanneer er dingen gebeuren die echt niet door de beugel kunnen, horen we dat ook graag. Zo kunnen we haar direct bijsturen. Buiten dit is het natuurlijk een heel normaal meisje, die er ook graag bij wil horen, normaal wil zijn en vriendinnetjes wil hebben. We zijn dan ook heel hard aan het werk om haar te leren omgaan met haar problemen en hopen dat ze snel zal leren hoe ze alles een beetje kan controleren. Ze zal het zelf niet fijn vinden als we dit delen met andere mensen en dat is natuurlijk goed te begrijpen, maar we vonden het toch erg belangrijk. Ik zou het heel fijn vinden als dit onder de ouders zou kunnen blijven. Alvast bedankt. Groetjes,
Ik ben benieuwd wat jullie van mijn bericht vinden. Ik heb het al gestuurd en ook al hele fijne reacties gehad, maar er is ook nog veel niet gereageerd. Dat maakt me weer onzeker.
Ik vind het heel moedig en mooi dat je dit wil doen. Ik hoop dat het de ouders en daarmee ook de kinderen uit jouw dochters klas helpt haar beter te begrijpen!
Ik heb natuurlijk niks naars meegemaakt met je dochter, dus ik sta er sowieso neutraal in. Ik vind het een heel nette brief, waarin je het probleem aangeeft en dit zeker niet bij een ander neerlegt. Ik denk ook dat het goed is, dat je deze actie neemt. Ook slim om te vragen dit onder de ouders te houden. Ik hoop alleen, dat het niet 'uitlekt'. Kinderen kunnen zo hard zijn! Maar ik zei al: Ik heb niks meegemaakt met je dochter. Kan best zijn, dat ouders die de andere kant van het verhaal hebben meegemaakt, nu al bevooroordeeld zijn, dat het niet overkomt zoals je bedoeld hebt... Maar dan nog zul je er denk ik wel mee baat van hebben...
Als ik dit zo lees vind ik dit heel mooi! Moedig ook om jezelf toe kwetsbaar op te stellen. Ik weet natuurlijk wat er ooit is voorgevallen dus misschien zullen er ouders denken 'heb je **** en haar ouders weer' maar dat kan je denk ik ook wel zelf inschatten.
Het is niet heel extreem hoor en het zijn nog steeds allemaal vriendinnetjes. Ik krijg al reacties dat ze idd pittig is en soms heftig uit de hoek kan komen, maar dat ze het wel een hele lieve meid vinden. Dat is ze ook absoluut. Dus wat dat betreft ben ik niet zo bang dat ze het verkeerd zullen opvatten oid. We doen enorm ons best en dat wordt gelukkig wel gewaardeerd. Ik was alleen bang dat mensen het misschien overdreven vinden om dan zo'n hele brief te krijgen. Of dat het gek is dat ik hier zo open over ben.
Ik vind het heel dubbel, het kan twee kanten uitslaan als je zoiets doet. Zelf zou ik bij het krijgen van zo'n brief of mailtje denken waarom nu ineens uitleg ze zit al in groep 7. Er zal wat gebeurd zijn waardoor je besloten hebt deze brief te maken. Maar vraag me af of dit de juiste manier is. Heb je dit overlegd met de leerkracht? Wellicht was het uitleggen in de klas ook een manier geweest om de leeftijdgenootjes te informeren. Persoonlijk vind ik de brief heel kwetsbaar. Maar ik denk dat je er de beste bedoelingen mee hebt gehad en ik hoop dat het een positieve uitwerking za hebben.
Wat een mooie brief. Als mama van een zoontje met ongeveer dezelfde problematiek herken ik zo wat je beschrijft... het onbegrip,de vooroordelen,de praatjes achter je rug,de goedbedoelde adviezen...
Dit was de eerste reactie Lieve ****, Wat moedig om dit te doen! Ik denk dat uitleggen inderdaad meer begrip geeft onder de kinderen. Ik vind **** een heel lief meisje en ik wens jullie heel veel sterkte en liefde on **** hierin te begeleiden. Het is moeilijk voor iedereen, voor jullie en zeker voor ****! Ik zal het met **** bespreken en hopelijk doen alle ouders dit zodat ze zich op school wat beter gaat voelen. Bedankt voor je berichtje!
Mooi beschreven, fijn ook dat sommige gereageerd hebben met begrip. Ga er van uit dat een groot deel ook niet zal reageren. Niet altijd omdat ze niet willen, maar misschien ook omdat ze niet weten wat.ze.moeten zeggen. Hoop dat deze brief bereikt wat je graag wilde, veel succes.
Mooie brief! Fijn dat je al goede reacties hebt gehad. Sterkte ook, het is niet makkelijk om te zien dat je kind het moeilijk heeft.
Ik vind het op zich wel een goed idee en vooral ook heel lief dat jullie als ouders zo proberen meer begrip te creëren voor haar. Zelf had ik er denk ik ook voor gekozen het in de klas te laten bespreken. Enerzijds wil je het nu onder de ouders houden (heel begrijpelijk!), maar hoe moeten de andere kinderen het dan beter snappen? Hier hebben ze bijvoorbeeld vorig jaar in groep 5 het eens vrij uitgebreid gehad over ADHD, omdat er twee jongens in de klas zaten die hier enorm veel hinder van ondervinden en soms totaal onbegrepen werden door de rest van de kinderen (en hierdoor geregeld gemeden werden). Dit is toen dus klassikaal besproken. Niet in de zin van die is 'ziek', maar die en die hebben ADHD, wat houdt dit in en ze kunnen daardoor soms bepaald gedrag vertonen. De kinderen die het betrof hebben er ook over kunnen vertellen, wat ze fijn zouden vinden op bepaalde momenten e.d. Er is daardoor nu veel meer begrip voor die jongens. Natuurlijk is dat niet perse een betere manier, maar misschien kan ze als ze daar zelf aan toe is toch iets dergelijks proberen als ze de klas daar 'veilig' genoeg voor vindt.
Beste Abri, mijn dochter heeft, toen ze net de diagnose had gekregen, haar spreekbeurt in de klas gehouden over ADHD. Maar dat is ondertussen al 2 jaar geleden. Dus dat is zeker al een keer gebeurt. Maar een kind van 7 kan de basisdingen vertellen, maar niet heel diep.
Maar wel haar eigen ervaringen.. De meeste ouders zullen ook niet direct weten hoe en wat met ADHD (het ook niet echt op gaan zoeken) en het verschilt ook weer per kind. Dan verduidelijkt de brief wel iets, maar het maakt het niet direct begrijpelijk. Zeker niet als ouders dit dan deels weer doorgeven aan hun eigen kind als hun kind met iets thuiskomt over jullie dochter. Neemt niet weg dat ik het een hele goede actie van je vindt hoor zo'n brief!
Geen idee waat het presies om gaat maar! Dit zou zo mijn moeder geweest kunnen zijn. Ben zelf ook een adhder en ook heel veel problemen veroorzaakt, me schooltijd is voor mij ook in alle gevallrn een trauma geweest omdat ze me niet begrepen. Basischool wou me niet testen want ik zou het niet hebben maar kreeg wel elke keer strag en er werd niet naar me geluisterd. Middelbare idem, en op mbo kwam naar boven dat ik afhd haf maar agh was oud genoeg om zelf te weten dus wederom geen hulp! Ik wil je echt meegeven sta in je schoenen om.echt duidelijk te maken dat je dochter steun nodig heeft, waarscheinlijk kan ze ook moeilijk leren? Deze syein wouden ze me echt miet geven en dit heeft voor mij nu nog problemen (waarscheinljjk al te zien aan me tekst) Ik kan het nu gelukkig heel goed onder controle houden zonder medicijnen deze wou ik absoluut niet. Als je eventueel vragen heb mag je me een pb sturen, wie weet heb je er misschien wat aan )niet alles is hetzelfde natuurlijk)
Ik vind het moeilijk om hier iets van te vinden, omdat je nu alleen één kant van het verhaal hoort. Natuurlijk vindt vrijwel iedere ouder zijn of haar kind lief. Ik ben dus ook mijn hele schooltijd getreiterd door dit soort "lieve kinderen" die er "niks aan konden doen" dat ze zo zijn. En soms gaven die ouders mij ook nog eens de schuld want ja, ik lokte het kennelijk gewoon uit. Moeilijk te oordelen dus, al lijkt het me voor jou als moeder zijnde natuurlijk erg moeilijk en dat begrijp ik zeker wel. Ik heb mezelf ook wel eens in de problemen gewerkt door mijn stoornis (ass), zo wilde ik bv. niet liegen als een hele groep kinderen had afgesproken om dat te doen. Was ik weer de spelbreker (en nadien uiteraard het pispaaltje).
Ik vind het een hele nette brief en ontzettend lief dat je dit voor je dochter doet. Maar ik sta in dit verhaal aan de andere kant. (Niet bij jouw dochter maar een ander kind met adhd) Ik vind het ontzettend lastig mijn zoon heeft een vriendje in zijn klas en speelt graag met hem. Hij heeft ook adhd en kan een ontzettend lief kind zijn en ze spelen vaak bij mij thuis ook erg lief. Maar de verhalen die ik hoor wat er op school gebeurd... ik hou mijn hart vast. Tot het vorig schooljaar bijna klaar was. Ik kreeg van een andere moeder te horen dat mijn zoon zo boos was steeds op school. Na een gesprek met hem kwam de aap uit de mouw en gaf hij aan dat zijn vriendje hem bang maakt. Hij en een andere jongen spelen graag samen en het jongetje met adhd speelt ook graag met die andere jongen waardoor mijn zoon dan niet meer mee mag doen van hem. Hij gaat dan tussen hun in staan en gaat mijn zoon achterna over het schoolplein. Waardoor hij ontzettend bang is dat hij mijn zoontje pijn gaat doen. Want dat doet hij regelmatig bij andere kinderen ook. Mijn zoon is dus gewoonweg bang van hem....dat kan niet vind ik. Om een lang verhaal kort te houden. Ik wil veel rekening houden met kinderen waar iets mee is maar niet als mijn kind daar de dupe van wordt. Dan is het tot hier en niet verder! Hopelijk komt alles goed met jouw meisje en haar klasgenootjes want dat is toch het belangrijkste. Sterkte!
Lieve Islah, heel naar dat je dit hebt meegemaakt tijdens je schooltijd. Dit wens ik niemand toe. Dat spijt me heel erg voor je. Ik zal nog even voorop stellen dat ik absoluut niet iemand ben die zegt mijn kind doet dit niet en alles afschuift op haar ADHD. Nooit gedaan!!! Wij zitten er bovenop. Ik loop elke dag na school de klas in om te vragen hoe het is gegaan. Wanneer er iets is voorgevallen, zullen er (zo nodig) maatregelen worden getroffen. Ik ben juist de moeder die altijd als eerst mijn eigen kind beetpakt, ook weleens onterecht. Dat misverstand wil ik even de wereld uit helpen. Ik kijk niet naar een roze bril naar mijn kinderen en ben heel realistisch. Ik weet precies hoe het zit. Ik ben juist nu voor het eerst alles eens echt goed van haar kant aan het bekijken. Niet dat ik dat nooit heb gedaan natuurlijk, maar nooit op deze manier. Daar heeft ze ook recht op. Buiten haar ADHD is het echt een leuk kind. Ze is niet "zogenaamd" lief. Ze is echt een lief kind. Zal ook nooit kinderen pesten!!! Ze neemt het juist op voor kinderen die gepest worden. Wat het grootste probleem is, is wanneer er een ruzie(tje) ontstaat, zij best wel extreem boos kan worden en dan gaat ze lelijke dingen zeggen. Dat vind ik een zeer groot verschil.
Ik vind het vervelend voor kinderen die aan de andere kant staan en ook daarom schreef ik deze brief. Om ook te laten weten dat we het heel vervelend vinden. Met de vraag erbij om melden wanneer er dingetjes gebeuren, zodat we in kunnen grijpen. Ik schrijf dit dus zeker niet alleen voor mijn eigen dochter. Maar ik vind ook zeker wel dat zij ook het recht heeft om een beetje begrepen te worden.