Lieve dames. Morgen is ons ze kleine man 3 weekjes oud. Maar wat voel ik me slecht. Heb nog een moment kunnen genieten sta continu onder stress zenuwen en spanning. Pieker me suf en ben zo zo ontzettend verdrietig . Het voelt alsof ik 1000 keer per dag de mount everest op en af moet klimmen. Naast onze kleine man hebben we nog een prachtige dochter van 5.5 jaar. Ben ondertussen al twee keer bij de huisarts geweest en die vind dat ik heel dicht al dan niet al helemaal in een pnd zit. Ik leef in een enorme donkere tunnnel waar geen enkel lichtpuntje zichtbaar is. Manlief is ontzettend lief en behulpzaam onze directe omgeving staat dag en nacht voor ons klaar. Maar mijn schuldgevoel en gevoel van waardeloos zijn overheerst. Ik kan dr hele dag huilen. Voor de buitenwereld probeer ik een masker op te zetten. Maar ik ben op. Maandag belt een coach op die hierin in gespecialiseerd om zo snel mogelijk een afspraak te maken. Maar zou zo graag met meiden willen praten die ervaring hier mee hebben.
Och meid toch Mijn pnd was niet opgemerkt, maar was er wel (bijna?). . Ik dacht hele erge dingen en voelde me heel zwaar. Echt alsof ik de wereld op mn rug had. Ik heb geen hulp gekregen of gevraagd . het domste ooit. Uiteindelijk had t bij mij echt met de hormonen te maken en is het geleidelijk weggeebt.. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld tov mijn kind..toen de wereld weer wat lichter was heb ik haar (ze was een maand of 6) alles verteld en mijn excuses gemaakt. Klink heel zweefteef, maar was erg fijn. De band is nu oke en ik heb na de derde bevalling geen soortgelijke gevoelens gehad. Helemala hetzelfde is t dus niet, maar wilde je toch mijn ervaring meegeven. Het gaat voorbij! Echt!!! Ik kreeg trouwens wel heelveel hulp en ontlasting(omdat ik er lichamelijk ook niet best aan toe was). Dat heeft me er wel doorheen geholpen .
Och meid toch Mijn pnd was niet opgemerkt, maar was er wel (bijna?). . Ik dacht hele erge dingen en voelde me heel zwaar. Echt alsof ik de wereld op mn rug had. Ik heb geen hulp gekregen of gevraagd . het domste ooit. Uiteindelijk had t bij mij echt met de hormonen te maken en is het geleidelijk weggeebt.. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld tov mijn kind..toen de wereld weer wat lichter was heb ik haar (ze was een maand of 6) alles verteld en mijn excuses gemaakt. Klink heel zweefteef, maar was erg fijn. De band is nu oke en ik heb na de derde bevalling geen soortgelijke gevoelens gehad. Helemala hetzelfde is t dus niet, maar wilde je toch mijn ervaring meegeven. Het gaat voorbij! Echt!!! Ik kreeg trouwens wel heelveel hulp en ontlasting(omdat ik er lichamelijk ook niet best aan toe was). Dat heeft me er wel doorheen geholpen .
Hallo Imke, ik heb helaas ook ervaring met een postnatale depressie. Het begon al in de kraamweek, ik voelde me enorm onzeker, was constant wakker, enorm waakzaam en voelde me altijd gestrest. Ik hoopte dat dit erbij hoorde en dat het vanzelf over zou gaan. Maar het werd alleen maar erger. Ik bleef enorm gestrest en was bang mijn kindje in de supermarkt te vergeten, of te laten vallen en nog voor veel ergere dingen die ik liever niet uit wil typen. Na een maand aanmodderen heb ik de gyn gebeld. Ik mocht gelijk langskomen en hij nam mijn verhaal gelukkig serieus. 'S avonds waren mijn zoontje en ik opgenomen in de psychiatrie. Wat een enorme last viel er van mijn schouders. Eindelijk leerde ik weer te ontspannen. Ik ben ruim een maand opgenomen geweest en ik vond het erg eng om weer naar huis te gaan, maar ik word ook na de opname goed begeleid. Ik ga keer per week naar de dagbehandeling, om de week naar de psycholoog en soms ook nog langs de psychiater. In overleg neem ik geen medicatie, ik ben erg blij dat het zo ook beter wordt, maar ik stond en sta er zeker voor open als het zonder medicijnen niet lukt. Het is een moeilijke weg, bij mij is het een combinatie tussen de hormonen, maar ook mijn eigen jeugd. Er is heel wat te verwerken. Hoe overleef je dit? Dat vraag ik me ook soms af. Als ik eerlijk ben gaat het hier nog steeds met ups en downs, maar ik heb het gevoel dat de "downs" minder heftig worden, dat ik er beter mee om kan gaan. Dan is er natuurlijk ook mijn kleine mannetje en ik weet dat hij mama ook nodig heeft. Dat geeft mij heel veel kracht. taliaa verteld in haar stukje dat ze haar kindje alles heeft uitgelegd en haar excuses heeft aangeboden, ik ben ook zo een zweverig type. Ik leg heel vaak aan mijn zoontje uit dat het met mama niet zo goed gaat, maar dat hij helemaal perfect is zoals hij is en dat hij niet verantwoordelijk is. Ik heb heel veel aan de hulp van buitenaf, dus ik hoop dat de coach jou hierin goed kan helpen. Ik wens je heel veel succes en ik hoop je met mijn verhaal een beetje hoop te geven. Ik ben nu, maanden later nog niet genezen, maar ik doe elke dag weer heel erg mijn best. Ik lees dit topic ook even mee, ik hoop op veel positieve verhalen. Groetjes a2cmieux
Hier nog een verse moeder die zichzelf helemaal niet terug herkent. Ik voel me lusteloos, kan helemaal niet tegen prikkels, of als de baby even huilt wordt ik enorm geïrriteerd terwijl ze bijna ooit huilt. Ik huil steeds en heb het gevoel overlast verantwoordelijk voor te zijn. Mijn zwangerschap en kraamtijd zijn ook behoorlijk stressvol geweest door ernstige problemen veroorzaakt door mijn ex. Ik twijfel ook enorm...ik wil niet onnodig onrust veroorzaken, maar ik heb het gevoel ook richting pnd te gaan. Wellicht is het toch het beste de huisarts te bellen....ik blijf ook even volgen hier in elk geval
Begin met iemand bellen waar je je fijn bij voelt. Huisarts, vriendin, moeder, maar bijvoorbeeld kun je ook best nog bij de vk terecht. Daar voel ik me dus heel veilig en gehoord om mjijn verhaal te doen. Samen kun je dan verder kijken naar eventuele professionele hulp. Ik kan je zeggen, alleen kom je er niet. Tip die ik je ook wil geven, zet je masker af. Hulp komt soms uit onverwachte hoek en zolang jij doet alsof alles oke is komt er ook geen hulp. Mijn masker is inmiddels meestal af ook op bijvoorbeeld het schoolplein en jeetje wat zijn er dan ineens veel 'dezelfde' mensen en verhalen en moeders die willen helpen en ontlasten!