Wij leren u te zeggen tegen onbekende volwassenen. Bij de twijfelgevallen zoals heit en mem (papa en mama) en pake en beppe (opa en oma) en de juf kun je het omzeilen door bijv te vragen; Wil mem mij helpen? Ik vind oma lief Ik wil juf wat vertellen. Tegen volwassenen vind ik 'je' niet altijd beleefd klinken, maar 'u' vind ik te formeel voor een bekende, vandaar de tussenvorm. In het Fries is dat overigens heel gebruikelijk, misschien dat wij het daarom ook vrij normaal vinden.
Ik heb altijd geleerd dat je tegen ouderen u zegt, totdat ze aangeven dat je mag tutoyeren. Dan is het heel onlogisch om u tegen familieleden te zeggen, zelfs opa wilde dat niet hoor. U-zeggen was hier al 'uit' toen ik klein was. Zelf de leraren op school werden getutoyeerd.
Dan leer je je kind dus eigenlijk om verkeerd Nederlands te gebruiken om die woorden te omzeilen? Beetje krom lijkt mij.
Ik hou niet van dit soort onzinnige regeltjes. Ik vind het fijner als ik niet constant een politieagente hoef te zijn om dit soort onzin dingen. Je kind steeds verbeteren met: U. Nee.. ik vind u ouderwets, afstand kweken en niet nodig.
Brrr nee vind het echt heel gek staan als kinderen u zeggen tegen hun ouders! Had vroeger als kind een vriendinnetje dat u zei tegen haar ouders, ik durfde daardoor niks meer tegen die mensen te zeggen . Terwijl ze verder wel vriendelijk waren. Mijn dochter zegt tegen iedereen 'je'. Omdat ze tegen onbekenden geen woord uitbrengt en tegen bekenden 'je' mag zeggen .
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wij hebben deze discussie thuis ook gehad. Ik vind u inderdaad afstand creëren en ik vind dat respect er ook is als er je en jij gezegd wordt. Het idee dat er alleen respect is met u vind ik ouderwets. Mijn man en ik verschillen/verschilden daarover van mening. Misschien ook omdat hij zijn ouders altijd met u heeft aangesproken en ik de mijne niet. Maar ik weiger echt om mijn kinderen mij met u aan te laten spreken. We leren ze wel dat ze mensen die ouder zijn en die ze niet goed kennen, met u aan moeten spreken en dat opa en oma van papa's kant dat ook fijn vinden. De oudste heeft dat inmiddels heel goed door en doet dat dus ook heel netjes. Wat mij betreft prima zo. Wat anderen doen moeten ze overigens helemaal zelf weten, dit is mijn mening voor mijn situatie.
Nou ja zeg?! Tenenkrommend?! Waar slaat dat nou weer op!? Ik ga toch ook niet roepen dat ik het asociaal en onbeleefd vind als kinderen "je" zeggen. Als we elkaar eerst eens in onze waarde laten, dat zou pas beleefd zijn Of je persoonlijk of afstandelijk met elkaar omgaat heeft weinig/ niks met taalgebruik te maken. Mijn kinderen zeggen u tegen ons, maar alles is hie in huis bespreekbaar, we zijn echte knuffelkonten,menz. Dus dat heeft helemaal niks met het "u"zeggen te maken.
Ik denk ook dat het net is wat je gewend bent. Mijn schoonouders zijn bv. ook absoluut geen afstandelijke mensen.
Dit. Mijn vriend heeft zijn hele leven U gezegd tegen zijn ouders. Dat kwam met name door zijn vader die heel ouderwets was in alles. Zijn vader is een paar jaar geleden, maar tegen zijn moeder zegt hij nog altijd U, terwijl hij de zussen van zijn moeder bij voornaam noemt . Ik zeg ook gewoon je/jij tegen zijn moeder, vindt ze prima. Maar mijn vriend krijgt dit niet meer voor elkaar, het is te ingesleten. Verder hoeft onze kleine man straks alleen maar u te zeggen tegen vreemden en oudere mensen (niet tegen ouders of grootouders).
Ik vind het niet nodig maar ik denk dat het ook heeft te maken met wat je vanuit huis bent gewend. Ik hoefde thuis nooit u tegen mijn ouders te zeggen maar mijn moeder kreeg wel heel vaak complimenten dat ik altijd zo beleefd en netjes was dus komt zonder u tegen de ouders te zeggen ook wel goed. Ik vind dat je gewoon moet kiezen wat het beste bij jullie past en je niets aantrekken van wat een ander daarvan zal moeten vinden.
Lies, natuurlijk moet je doen wat je zelf gewend bent! Maar ik vind u zeggen een afstand creëren, net als dat er mensen zijn die hun ouders met 'moeder' en 'vader' aanspreken. Aan de andere kant heb ik een vriendin die haar ouders bij de voornaam aanspreekt, dat is best 'vreemd' om te horen, maar waarom niet? Dit doet ze al van jongs af aan en ze is best goed opgedroogd. Als het beestje maar een naam heeft. Hier zal er getutoyeerd gaan worden, al noemt ze ons geregeld bij onze voornaam. Of ze corrigeert mij; Neeeee mama, hij heet PAPA, geen R..!. Het is ook zo verwarrend voor haar hahaha. En het is de bedoeling dat ze enige beschaafde opvoeding van ons krijgt, dus ze moet wel vreemden en ouderen met u gaan aanspreken,wel zo netjes.
het kindje is bijna 3,5 jaar oud. als het goed is praat een kind op deze leeftijd best wel vloeiend. ik vind, ouderwets of niet, wel een afstand creeert omdat ze wel een beetje laat hiermee begint. zoals ik zei zoontje leerde u tegen oma's zeggen vanaf het moment dat hij met ze echt ging praten. ik kan me niet voorstellen dat het geen afstand creeert ook als je 'heel speels' mee begint. maar goed, als de moeder vindt van niet dan zou het zo zijn.
Het heeft denk ik ook met je instelling te maken. Ik vind mijzelf een gelijke met de kids, niet meer, niet minder. Tuurlijk ben ik als ouder eindverantwoordelijke, maar ik ben niet "de baas". Dat gevoel vind ik dat je creert met u, je bent "meer" of " anders" dan je kinderen, daar zeggen zij tegen jullie, maar niet andersom. Als je nou ook u tegen de kindjes zou zeggen zou ik het heel anders vinden.
ik heb mijn kinderen nog nooit als een politieagente te hoeven verbeteren, aangezien ze al vanaf dat ze kunnen praten alle volwassenen u noemen Het is hier dan ook geen regel, ofzo ( ook onze kinderen hebben de fase gehad dat ze het stoer vinden om ons bij onze voornaam te noemen en dat vind ik ook gewoon grappig hoor), maar het is heel natuurlijk zo gegaan.
Daar staan wij dan idd verschillend in ( al heeft dat wat mij betreft niks met "u" of "jij" te maken). Ik vind " de baas" nogal negatief klinken, maar wij bepalen als ouders wel de regels in huis en daar hebben de kids zich wel aan te houden. Niet dat hier nooit over te discussieren valt, maar wij als ouders weten nu eenmaal vaak beter wat goed is voor onze kinden, dan wat de kinderen zelf willen. In die zin zijn wij dus niet de gelijke van onze kinderen en dat zou ik ook niet wenselijk vinden.
Hier ook zo. Ik vind dat je, door je kinderen u te laten zeggen, je ze niet als gelijke benadert. Alsof ze "lager" zijn dan jij. Dat heb ik er op tegen, want ik ben niet "meer" of "hoger" dan mijn kinderen.
Ik zeg ook altijd u tegen de tandarts, de huisarts, de dominee, de belastingadviseur. Ik vind dat netjes en respectvol. Niet dat ik zozeer vind dat ze " hoger" of "meer" zijn en vind dat dus ook niks te maken hebben met afstand. Ik voel me ook niet "hoger" dan mijn kinderen, maar ben er wel van overtuigt dat ik meer en beter weet wat goed voor ze is. Het zijn nl nog kinderen die zelf nog niet altijd goede beslissingen kunnen nemen en leiding nodig hebben. Ze zijn niet mijn vriendjes, maar mijn kinderen. Maar dat ik dat vind heeft voor mij niks te maken met het "u" zeggen. Dat vind ik gewoon netjes en beleefd. Hoe vinden jullie het als jullie in de winkel aangesproken worden met "u"? Vind je dat netjes en beleefd, of voel je je "meer" of "hoger" dan de cassiere?