Hallo allemaal, Ik zit de laatste tijd absoluut niet lekker in mijn vel ( heb Borderline, heeft er denk ik niks mee te maken ). Mijn schoonmama is afgelopen jaar ontzettend ziek geweest en heeft een levertransplantatie moeten ondergaan. Ze is godzijdank er weer boven opgekomen en we hebben haar weer terug. Toen ze zo ziek was werd ze zeg maar ook een soort vroegdement/in de war. Dat heeft hele grappige situaties opgeleverd, maar ook erg verdrietige. Ze wist nog wel wie we waren, maar zei bijvoorbeeld, dat ze liever dochters heeft dan zonen ( dit terwijl ze ontzettend veel van haar zonen houdt ) en ook wist ze op het laatst niet dat ze ziek was. Dan moesten wij naar R'dam naar het ziekenhuis en dan werd ze boos omdat het 'toch niet voor haar was, maar voor haar man'... Ook was ze ontzettend verdrietig toen de nieuwe lever werd afgekeurd ( voor haar ), want ze was ervan overtuigd dat zij nu degene die haar lever moest krijgen niet geholpen kon worden. Ik merk dat ik het heel moeilijk heb de laatste tijd. Het is ook rond deze tijd begonnen. En het is denk ik de heftigste tijd geweest uit heel mijn leven ( op mijn pubertijd na ). Heel mijn hart huilt, maar is ook vrolijk als ik haar weer zie. Er zijn wel hele mooie dingen uit voort gekomen, mijn band met pa en ma is zo sterk geworden dat ik ze echt beschouw als mijn 2e ouders. Maar ik kan er gewoon niet over uit dat ik hier zo mee zit. Mede omdat mijn schoonouders, zus en man er nou ja, nooit meer over praten. Het kennelijk al verwerkt hebben. Dus dan durf ik er ook niet over te praten. Ik wordt ook steeds rustelozer, prikkelbaarder. En heb een neiwe behandelaar, want mijn andere ( geweldige ) behandelaar is weg. Dus daar heb ik dan ook niet zo'n goede band mee. En misschien ook een beetje stom van me om te denken, maar ik heb het gevoel dat ik niet moet zeuren. Ze leeft nog! Er zijn genoeg anderen die een dierbare moeten missen. Dus nou ja, ik ben gewoon er erg mee bezig. Als dit het verwerkingsproces is, duur het wel lang... Sorry voor mijn lange verhaal, Liefs, Sewgirl
Ik denk dat het heel logisch is dat je dit voelt als je je schoonouders als 2e ouders kunt zien. Het had anders kunnen aflopen en dat is natuurlijk ook in je gedachten geweest... Misschien dat je tóch aan je man kunt aangeven dat je zo geschrokken bent en je nog zo rot voelt. En misschien wil je schoonmoeder er zelf ook graag over praten? En je nieuwe behandelaar, zou je dit niet kunnen delen met hem/haar? Jouw verhaal is 'nieuw' voor die persoon en dus zou je je ei kwijt kunnen wellicht. Sterkte ermee! En je niet druk maken over hoe lang dit 'hoort' te duren, hoor
Hallo allemaal, Dank jullie voor de lieve antwoorden. Ik denk inderdaad dat het toch maar het beste is om hier wat professionele hulp voor in te schakelen, mijn behandelaar. Ook heeft mijn man gezegd, dat ik altijd bij hem kan komen. HIj heeft per slot van rekening het zelfde meegemaakt. In ieder geval, bedankt voor de racties, Liefs, Sewgirl
Een hele grote tip. Blijf nooit, maar dan ook nooit met je emoties of zorgen rondlopen. Praten meis, dat is wat je moet doen! Zeker als je borderline hebt, is het al zo lastig om met je gevoelens om te gaan. Praten kan dan wat orde scheppen in de chaos in je hoofd. Blijf je gevoelens voor je houden, dan krijg je de klap onherroepelijk op een later tijdstip gepresenteerd. En ik denk dat ik wel weet wat die klap kan betekenen. Fijn te horen dat je bij je man terecht kunt, hij heeft idd hetzelfde meegemaakt, dus kunnen jullie er samen over praten.
Hallo! Mijn vader is heel ziek geweest, heeft bijna een jaar in ziekenhuis gelegen en al die tijd moesten we gewoon door gaan want alles ging door natuurlijk! Pas een half jaar/jaar na dato toen mijn vader weer lekker thuis was en opgeknapt was kreeg ik huilbuien en voelde ik me niet lekker in mn velletje... dus pas toen alles in rustig vaarwater kwam kwamen bij mij alle emoties en frustraties van dat jaar eruit! Is heel normaal alleen mensen snappen het niet want het is toch over, alles is toch goed.. maar ja de een verwerkt het direct en een ander pas later.... ik zou er idd met iemand over praten! Ik kon met mijn moeder hierover praten want die had hetzelfde maar anders had het ook moeilijk geweest! Heel veel succes meid!
Hallo allemaal, Aan Zonnestraatl, ja ik weet idd dat ik mijn hoofd niet te vol moet laten worden... Ik moet inderdaad ook voorkomen dat die klap er komt. Aan Gina82, hier heb ik echt wat aan. Ik heb dit dus ook, het is nu ongeveer 6 maanden dat ze die transplantatie heeft gehad, en nu komen er juist na deze periode die gevoelens heel heftig. Terwijl toen ze zo ziek was ik ben doorgegaan, mezelf op de automatische piloot had gezet, zo leek dat.. Ik denk dat ik het vanmiddag ook maar eens met mijn moeder ga bespreken, misschien dat zij wellicht iets kan betekenen voor me. Meiden, ik wens jullie een gelukkig 2008! En bedankt voor alle tips en adviezen en steunende woordjes! Heel veel liefs, Sewgirl
Zou ik idd ff doen, laat het ook maar lekker over je heen komen! De anderen hebben het gaandeweg verwerkt en jij doet dat nu, en daar is niks mis mee alleen reageren anderen er anders op! Heel veel succes en jij ook een gelukkig nieuwjaar! Liefs Gina