Hallo, Ik plaats dit bericht even anoniem want ik vind het nogal moeilijk. Wij zijn een samengesteld gezin, met twee kinderen van mezelf en een zoon van mijn ml. Er zijn al 2 jaar problemen met zijn zoon en ex. Dat ik echt even niet meer weet wat ik moet doen. Ze hadden eerst co ouderschap en is terug gedraaid. Dus er kwam rust bij ons in huis. Alleen als zijn zoon er is in de weekenden dat loopt ml op zijn tenen. En doet lelijk tegen mij, geen respect ook meer voor me, als ik zijn zoon even toespreek ( hij luistert naar mij dus wel ) dan vind hij me te consequent! Nou heb ik mijn kinderen met respect opgevoed, en zijn zoon totaal niet. Heeft echt overal lak aan en is inmiddels al paar keer met justitie in aanraking gekomen. Als hij hier is, verdwijnen er dingen of er worden dingen verstopt, en ml zegt dan doodleuk dat is hij niet geweest.. Hij is 14 jaar trouwens. Nu wil het geval dat de co ouderschap word terug gedraaid dus komt hij om de week weer bij ons wonen. Ik kan daar geen nee tegen zeggen want hij heeft daar net zo goed recht op als mijn kinderen. Maar het grootste probleem is dat we niet op 1 lijn zitten. Heeft zijn zoon een grote mond en ik zeg daar iets van ( vader doet dit niet) valt vader mij aan waar alle kinderen bij zijn. Echt kan genoeg op noemen wat er ondertussen gebeurt is maar dat is te veel. Daarbij komt ook, dat vader wel elke week de kroeg in duik en ik moet dat maar goed vinden. Zelf ga ik zelden weg, of we gaan samen. Gister leuke avond met de meiden gepland en ja hoor ervoor moet hij het weer verzieken. Tijden het eten hoor ik dan weer dat ik mijn kinderen maar eens goed op moest voeden! Ging om vla die mijn dochter had opgemaakt en hij wilde ook... Nou zijn het echt kleine dingen maar soms denk ik wel eens waarom doet hij toch zo. Onmacht?? Wil hij mij zo claimen? Gelukkig heeft ie wel een gesprek met een psyg omdat ie toch zelf wel inzag dat ie te gestressed was. Ben inmiddels zwanger 10 weken en ik ben er dolgelukkig mee.( hij zegt dat ie nog niet blij kan zijn door al het negatieve, maar dat komt bij hem vandaan) Maar vrees echt voor de hele situatie want ml praat al een dag niet met me, en ik loop met een knoop in mijn maag. Hij is ook wel aardig met narsistische opmerkingen... of het dan een narsist is weet ik niet. Zo zegt ie, dat ik met mijn kinderen tegen hem span. Als hij niks doet in huis er helemaal niks gebeurt. Nou ik doe echt alles hoor hier. Hij zei dat hij wel zou gaan vertrekken, dus ik zei nee hoor ik pak wel mijn spullen ( heb mijn huis nog) Daarna zeiden we niks, toen ging ik naar bed en kreeg ik van ja jaag me maar mijn nest uit. Terwijl ik niks zei. Pff ik weet het echt even niet meer hoor, is ook een war verhaal geworden zie ik . Vraag me gerust wat hoor, kan daar misschien makkelijker antwoord op geven. Dan zo de situatie uit te leggen.
Wat een rotsituatie voor je. En dit soort spanningen zijn ook niet goed voor je zwangerschap. Hoelang zijn jullie samen? En is hij altijd al zo met jou en de situatie met de kinderen omgegaan? Is het misschien even een fase waar jullie doorheen moeten. Mijn vriend en ik zijn ook wel eens door een dal gegaan dat je, wanneer je er in zit, echt geen heil meer in ziet en een tijd later zijn we weer heel gelukkig.... Misschien gezinstherapie? Want lijkt me vreselijk om met een dief in huis te wonen die alleen maar beschermd wordt door zijn vader...
We zijn inmiddels 3 jaar samen. En we hebben eerst een tijd heen en weer gependeld van mijn huis naar zijn huis. Mijn huis is te klein voor met ze alle. Die van hem is mega groot. Gaat me niet eens zo zeer door hoe zijn zoon doet, maar zijn reacties steeds. Ik spam met mijn kinderen tegen hem, beweert hij. Kreeg gisteren werkelijk alles naar mijn hoofd toe. Hij heeft een hele lange relatie achter de rug ( is zelf vreemd gegaan) en ik heb er een aantal gehad. Daar probeert hij me dan mee te raken. Als we uit gaan bv en ik krijg een knuffel van een mannelijke vriend dan ben ik een slet en lok ik het uit. Hij knuffelt met iedereen en zoent zelfs boven op iemand zijn mond. Ben zelf niet jaloers weg gelegd maar dit snap ik niet Ik mag niks en hij mag alles!! Vreemd allemaal en zoek het probleem dus steeds bij me zelf op, terwijl ik weet dat het niet aan mij ligt. Uitspraken van de week van hem Je kan beter terug gaan naar je huis dan hou je al je tegoeden. En ik erken het kind niet pas na Dna! ( sarcastisch?) En kind kan beter jou achter naam krijgen. Als we uit elkaar gaan dan betaal ik geen alimentatie hoor, en hoef het kind pas als die 5 jaar is, daarvoor heb je er niks aan! Harde uitspraken, en of die het meent. Ik weet het niet maar hij zeg ze wel. Weet niet wat wijs is, blijven of weg gaan, hou echt wel van hem en dat weet ie dondersgoed!
Heel eerlijk? Als hij met zo weinig respect met jou en je dochters om gaat en zijn zoon blijkbaar de baas in huis is in plaats van jullie..ik zou rennen, terug naar mijn eigen huis, blij zijn dat hij niet wil erkennen, kindje mijn naam geven. Wat voor voorbeeld is het gedrag van zijn zoon voor jouw dochters? En het feit dat er geen consequenties op volgen?
Zo voelt het soms wel ja, alleen draait het juist om en ben ik de baas in huis. Zo ga ik iedere keer weer twijfelen aan mezelf en of hij gelijk heeft. Maar na een tijdje kom ik tot conclusie dat ik die fouten niet maak. Heb mijn kinderen opgevoed met respect voor andere. Dat is er helaas bij hem en zijn zoon niet te zien. Ik dacht altijd ach komt door zijn huwelijk en komt wel goed, ik ben zo positief dat hij dat ook wel word. Nou niet dus. Ben wel zwanger, hoe ga ik dat in godsnaam doen allemaal pfff Mijn kinderen vinden het niet normaal, die hebben altijd rust gehad in huis en dat is er nu niet meer, vriendjes mogen niet mee, is lastig, is een zooitje in huis dan. Ze tonen geen respect voor zijn wil Mijn kinderen mochten altijd vriendjes mee nemen, maar naar zijn zeggen zag hij ze daar nooit!! Nou echt wel hoor
Jeetje wat heftig zeg. Hij heeft totaal geen respect voor jou. Op deze manier ga je dit echt niet een leven lang volhouden. Dat is niet goed voor jou maar ook niet voor je kinderen en die zijn ten alle tijden het belangrijkste. In jouw situatie zou ik zelf een relatietherapeut inschakelen. Een samengesteld gezin is heel moeilijk en duurt zeker 7 jaar voordat dat een beetje gaat lopen (1 op de 3 samengestelde relaties gaan stuk en dat is veel). Mag ik vragen (of heb ik er overheen gelezen) of je gepland of ongepland zwanger bent geworden. De reden dat ik dat vraag is omdat hij begint te roepen over DNA testen e.d. Niet dat het uitmaakt maar als het gepland is begrijp ik hem al helemaal niet. Denk aan jezelf en je kindjes. Ik weet dat dat heel makkelijk praten is voor iemand van buitenaf die je niet kent maar je gaat jezelf echt voor je hoofd slaan als je nog jaren aan blijft aanmodderen en achteraf er toch een punt achter zet en al die jaren in een ongelukkige relatie hebt gezeten. Dus, Therapie lijkt mij in deze de laatste strohalm omdat je al diverse keren met hem hebt gesproken en er niks veranderd. Ik zelf heb nu 7 jaar een relatie met een man die ook kinderen heeft. Samen hebben we er ook 1 (ongepland) Maar we hebben vanaf begin af aan en nog steeds een LAT relatie en het gaat echt prima (mijn vriend heeft namelijk ook een psychische stoornis dus samenwonen zal er voorlopig niet inzitten Maar hij volgt intussen therapieen wat heel erg goed werkt dus wie weet in de toekomst). Misschien is dit ook wat voor jullie? dat je niet elke dag op elkaars lip zit. Ik wens je iig heel veel sterkte
Hij loopt nu zelf bij een psycholoog. Dat vind ik heel erg goed van hem. Maar gister zei die ik ben nog gek ook dat ik er loop, ligt allemaal aan mij zeker. De zwangerschap is gepland ja, en heb zelfs paar miskramen gehad. Medeleven tonen is er weinig bij, hij doet zijn best maar dan komt ie weer met sarcastische opmerkingen waar ik dan helemaal niks van snap. voorbeeld twee jaar geleden een vriendinnetje van mijn dochter overleden. Wij heel verdrietig ( ze had zelfmoord gepleegd ) en hij zei doodleuk snap niet waarom je het zo aantrekt! Ach ze kwam maar 8 jaar over de vloer hier. Vervolgens ging hij avonds de kroeg in met een vriend en liet mij alleen. Op de crematie, liet hij mij ook alleen gaan omdat er ineens een vriendin voor de deur stond en ik hem niet nodig had. Zo veel dingen gebeurt waar ik dan op dat moment denk wat doe ik hier nog, maar daarna praten we weer, en is het weer goed. Probleem ligt ook bij mij, ik accepteer het allemaal! En waarom?
Dat hij zelf al naar een psycholoog is gestapt is zeker heel erg goed en is de belangrijkste stap Maar hij moet zelf dus onder ogen zien dat er iets mis is en ervoor open staan om geholpen te worden. Als dat niet het geval is dan heeft Therapie echt geen zin. Het kan zijn dat er wel een stoornis in het spel is waardoor hij geholpen kan worden. Bij mijn vriend heeft een bepaald soort training heel erg geholpen in zijn gedrag. Hij heeft o.a. een anti sociale persoonlijkheidsstoornis dus ik herken wel wat dingen die je opnoemt van jouw vriend Maar ik kan geen diagnoses natuurlijk stellen. Ik hoop echt voor je dat hij bij de psycholoog voorlopig blijft en dat er wat naar voren komt m.b.t. zijn gedrag want de dingen die jij opnoemt zijn niet ´normaal´.
Ja de ene keer beseft ie donders goed dat ie fout bezig is en de andere keer komt die duivel weer naar boven en moet werkelijk alles wijken voor hem En dat breekt me echt op. Heb hier ook maar kleine dingen gemeld nog niet eens alles is opgenoemd. Dus ik weet ook wel hoe hij is, maar is moeilijk te accepteren. Veranderd hij? Ja dan kan ik er iets mee, veranderd hij niet. oeff dan vrees ik echt voor de toekomst hier. mijn opvoeding is niet goed, maar mag wel zijn kind straks opvangen als de co ouderschap in januari door gaat. alles en iedereen is fout, echt geen positief woord uit die man te krijgen hoor snap er de ballen van
Hoi EvenAnoniem, Ik zelf ben getrouwd met een man met 2 kinderen. Ik had zelf geen kinderen. Ben nu ondertussen wel zwanger van onze tweeling. Ik kan mij voorstellen dat een samengesteld gezin niet altijd even goed meevalt. 't is vaak wikken en wegen. Het is zeker niet ideaal, vind 't nog steeds wat tegen de natuur in, als ik 't zo mag zeggen . Nu ik moet eerlijk zeggen dat ik een superlieve man heb die mij werkelijk waar BOVEN zijn kinderen plaatst. Ik vond dit vroeger altijd gek als hij dit tegen vrienden vertelde. Hij zei maar steeds; 'mijn vrouw komt voor mij op de eerste plaats.' Vond dat in 't begin zelfs een beetje gênant, maar ondertussen is dat hetgene onze relatie zo sterk maakt. Ik heb to-taal geen last van getrek of geduw. Als ik mijn mening zeg, vindt hij dit héél normaal, hij zal er zelfs achteraf nooit meer over beginnen. Mijn mening is voor hem belangrijker (zo zegt hij zelf) als de zijne. Om een voorbeeld te geven.. als 1 van de kinderen vraagt om naar de cinema te gaan, zal hij altijd zeggen; 'vraag het even aan Yaamke als zij dit goed vindt.' Op deze manier leren de kinderen 'respect' hebben tov mij (als stiefmoeder). Nu ik begijp ook wel dat niet iedereen's partner zo is, de mijne is dan misschien ook eerder een uitzondering . En het feit dat er bij jullie kinderen van andere partners langs beide kanten zijn maakt het misschien ook moeilijker... Hoop dat je eruit geraakt. Anders samen in therapie? Kan in sommige gevallen ook wel helpen denk ik. Veel succes!
Lieve Evenanoniem, Wat een verhaal zeg, ik krijg er gewoon koude rillingen van! Het is een zeer ingewikkelde situatie waar je momenteel inzit. Aan de ene kant wil je het goede voorbeeld zijn voor jouw kinderen en aan de andere kant wil jij je partner niet tekortdoen. Dan komt zijn zoontje ook nog bij jullie inwonen en heb je een nieuw leventje in je groeien. Kortom: allemaal onrustige dingen. En zorg dan maar eens dat jij jezelf niet vergeet... Je wordt behoorlijk heen en weer geslingerd tussen alle partijen. Nu is het zo dat je deze partijen niet allemaal tevreden kunt houden. Er is maar één jij en je kunt je nu eenmaal niet in vieren splitsen toch? Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien vreemd, maar is ook zo logisch als wat. Boven iedereen (ja OOK de kinderen) ben JIJ het belangrijkst. Eerst moet JIJ goed in je vel zitten voordat jij voor anderen kunt zorgen. Als jij niet goed functioneert, kan de rest dat ook niet. Ga maar eens op een stoel zitten met 3 poten, wedden dat ie wankelt? En dat zit niet erg lekker he Je draagt een kindje in je buik met je mee. Deze voelt en krijgt alles mee wat jij meemaakt aan stress etc. Nu probeer ik je allesbehalve een schuldgevoel aan te praten, maar ik bedoel hiermee wederom dat je ervoor moet zorgen dat JIJ in balans bent. Buiten het kindje in je buik heb je al twee kinders rondlopen die ook de nodige zorg en aandacht nodig hebben. Weer ben jij degene die dat moet geven, dus zorg dat je eerst die energie en kracht hebt. Als je het zelf niet hebt, kun je het ook niet weggeven nietwaar? Deze partijen hebben jou het hardste nodig, waar of niet? Dan komt je man. Deze persoon is volwassen en is geheel verantwoordelijk voor ZIJN EIGEN leven. Hij leunt op jou, vraagt op een zeer negatieve manier aandacht en pikt gewoon jouw energie die jij nu zo hard nodig heb! Misschien doet hij het bewust, misschien niet, maar feit blijft dat jij hem deze aandacht gewoon niet kunt (mag) geven. Op deze manier blijf je zijn gedrag 'voeden' en zal het alleen maar verergeren. Geloof me, ik heb zelf een soortgelijke relatie gehad, en ik ben nu ontzettend blij dat dit voorbij is. Ik ging eraan onderdoor en het heeft me alleen maar ellende opgeleverd. De zoon van jouw man is de meest onbelangrijke partij in het spel. Bovenal is hij de zorg van jouw man en zijn ex-vrouw. Nu begrijp ik dat hij bij jullie komt inwonen en dat het hele gezinsleven hierdoor beïnvloed zal worden. Nogmaals, mocht jullie basis sterk genoeg zijn, dan komt dit ook wel goed met dat jongetje. Ik zeg niet dat dit makkelijk zal zijn (het zal gerust de nodige voeten in de aarde nodig hebben) maar probeer de basis sterk te houden. Mocht jouw man de verantwoordelijkheid over zijn leven en gedrag niet willen nemen, dan is het aan jou de keuze of jij hiermee kunt leven en wil doorgaan. Jij kunt op deze manier niet doorgaan, want het sloopt meer dan je lief is. Het is een sluipmoordenaar. Ik begrijp dat je dergelijke keuzes niet één twee drie kunt maken, er zijn tenslotte kinderen in het spel, maar ook hierbij moet jij je afvragen wat het beste zal zijn voor jou en je kinderen. En ik zeg het expres in deze volgorde. Wat is het beste is voor jou, zal het beste zijn voor je kinderen. Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen. Liefs, Eveline
Lieve Eveline, Dank je wel voor je antwoord, eigenlijk wist ik dit al maar misschien is het beter om het gewoon te horen. Sta altijd voor iedereen klaar en is nu even op hier bij me. Heb mezelf ook voorgenomen dat ik straks aankijk hoe hij thuis komt. Zal hier ook zeker niet op deze manier mee door gaan want dit kost mij mijn kop en die van de kinderen ook. Die hebben het al zwaar genoeg zo. Waar ik mee zit is met die kleine nu, wat gaat er gebeuren als ik besluit weg te gaan. Als ml niet wil veranderen. Dat is nu voor mij even op dit moment te veel, we kozen er samen voor. Maar nu het eenmaal zo ver is, heb ik niet een keer een lief bericht of antwoord van hem gehad en dat doet pijn.
Ik begrijp dat het lastige keuzes zijn en dat het zeer doet.. zeker in deze situatie. 1 ding, personen kun je NIET veranderen. Ik heb in het verleden steeds met dezelfde situaties te maken gehad: partner had eigenschap waar ik echt niet mee kon leven (hij noemde mij zogezegd niet zo intelligent en vond dat wij daardoor een niveauverschil hadden). Dit heeft mij veel verdriet gedaan en dit was het begin van het einde. Nog anderhalf jaar geprobeerd door te modderen waarin hij keer of keer beloofde te veranderen. Uiteindelijk brak het mij zodanig op dat ik ben weggegaan. Een andere ex van mij leek een beetje op jouw man qua gedrag. Wanneer hij boos werd, draaide hij om als een blad aan een boom en hij werd de duivel zelf. Koppig, negeren (soms 2 weken), kinderachtig, noem maar op. Dit haalde het slechtste in mij (en hem!) naar boven, vooral omdat ik stapelgek op hem was en dit gedrag bleef voeden door continu toe te geven en te verzoenen. Ook deze persoon bleef zeggen dat hij zou veranderen en even leek het erop dat hij dit ook zou doen, maar een goed jaar later verviel hij weer in zijn oude gedrag. Een vos verliest zijn haren maar niet zijn streken! Daarbij heb ik nog nooit een relatie meegemaakt (ook van anderen..) waarin het koppel samen bleef als één van de twee de ander wilde veranderen. Er werd altijd doorgemodderd (soms jaren), maar uiteindelijk waren er twee mensen doodongelukkig en gingen ze uit elkaar met de woorden: had ik jaren eerder moeten doen, maar ik durfde niet uit angst. Wat is het ergste wat kan gebeuren? Nu stel ik mezelf altijd lukraak de vraag: kan ik de situatie accepteren? Zo ja, prima. Zo nee, wat moet er gebeuren voordat ik de situatie kan accepteren? Is dit haalbaar? Natuurlijk is dit maar een ruwe schets, een goed gesprek met je partner over eventuele ontevredenheid is altijd goed natuurlijk. De enige die jij kunt veranderen, ben jijzelf. Kies voor jezelf. Wat wil JIJ.
Lieve meiden allemaal bedankt echt super lief van jullie hier gisteren heel lang en goed gesproken met elkaar, hij weet dat ie goed fout zit, en onmacht bij hem is. Daarin tegen gaat het goed mis met zijn zoon en met mijn kinderen juist het tegenovergestelde. Stukje jaloerse en hij denkt dat ik zijn zoon een etterbak vind. Alles behalve waar, zijn zoon heeft het gewoon zwaar gehad en nog, en zit vol woede. Hopelijk gaat het gauw een stuk beter met hem. Zelf zal hij door gaan met praten met een psycholoog. Wat alleen maar ten goede kan zijn. Heb ook aangegeven dat ik ook wel wil praten. Als we er samen maar uitkomen. Hij heeft een soort van idee dat ik alles beter weet, en zo bedoel ik dat helemaal niet. Ik wil juist dat het met zijn zoon net zo goed gaat als met mijn kinderen, alleen kan ik dat niet alleen. Hou jullie nog wel op de hoogte maar voor nu is er rust. Gelukkig en heeft ie laten blijken dat IK aan mezelf moet denken en aan ons kleintje. Das toch wel heel lief, maar hij moet ook aan zich zelf denken anders loopt hij zichzelf behoorlijk voorbij.
Beste even anoniem, Dat klinkt gelukkig al wat beter. Wat ik wel mis, is: wanneer gaat hij aan jou en jouw behoeften denken? Als is het maar de behoefte aan er samen uit te komen. Hier hebben we ook een samengesteld gezin en bij beide kanten de beste bedoelingen, maar na bijna 3 jaar is het mij wel duidelijk geworden dat ik mijn grenzen heel scherp moet stellen en heel duidelijk moet zijn in wat ( voor gedrag of ingrijpen) ik van hem verwacht. Als er bij zijn kind iets gebeurt dat over mijn grenzen gaat, dan probeer ik eerst hem in te seinen, lukt dat niet ivm niet oppakken van signalen / negeren van signalen, weet hij dat ik ingrijp als dit gedrag door gaat. Helaas voor stiefkind heb ik een onderwijsachtergrond en kan ik me heel duidelijk uitdrukken. (klinkt erg onaardig, maar term stiefkind gebruik ik even om t anoniem te houden, mijn stiefkind heeft ook erg leuke kanten, gelukkig) soms scheelt het al om gedrag en persoonlijkheid te scheiden, kind is van nature lief en leuk, maar vertoont soms onacceptabele gedragingen. Natuurlijk is zijn kind net zo welkom als de jouwe, maar omdat het op jouw thuis invloed heeft, mag hij zich ook wel een beetje om jou druk maken. Wie weet kan je hem de vraag stellen hoe hij het voor zich ziet dat jullie samen het zo goed mogelijk gaan doen met zijn zoon? Wat is zijn plan van aanpak, welke rol voor jou? Welke grenzen en welke afspraken tussen jullie onderling? Daar vaart zijn zoon ( en jij en je kinderen) namelijk het meeste wel bij. Papa en (stief) mama of andersom, mama en stiefpapa zijn het begin. Als het daar niet goed zit, wordt het voor alle kinderen al lastiger. Hou zolang het enigszins kan je huis aan, hier dacht ik ook als eerste praktisch en heb van het opzeggen van de huur in eerste instantie wel spijt gehad, alle opofferingen die ik deed, werden best als vanzelfsprekend aangenomen, waardering heb ik daar pas veel later voor gekregen.
Eerlijk? Ik zie dit niet te gauw goed komen. Net eerder slechter gaan als er binnenkort een kind en een halftijdse puber bijkomen. Zeker als jij van je partner dan ook nog es niks mag zeggen op die puber. Een geplande zwangerschap en meneer begint over DNA-testen? Hij mag alles in de kroeg en jij niets? ... Als het zo doorgaat, zou ik hem inderdaad zijn kind niet laten erkennen. En het dan desnoods maar op je ééntje doen. Je dochters heb je ook groot gekregen uiteindelijk (ik weet niet hoe oud ze juist zijn, maar ze lijken mij alleszins ouder dan 6 à 8). Dat huis zou ik toch ook nog maar een tijdje proberen aan te houden, dat je tenminste iets hebt om op terug te vallen indien nodig. Vergeet ook niet dat jouw dochters onbewust dingen meekrijgen van al zijn gemekker en discussies. En dat wil je echt niet!