Ik heb toch geen hersenbeschadiging....en heb vroeger vaak op de gang op de trap gezeten,en als ik lag te kliederen met eten en niet wilde eten zetten ze me met de stoel in de gang....mijn bordje was daarna zo leeg. Oh en ik heb schatten van ouders die het allemaal top hebben gedaan met de opvoeding,ik ben trots op ze.
mijn kinderen krijgen zeker weten wel straf als ze te ver gaan. ik zie soms kinderen die nooit gestraft zijn en dat is wel te blijken in hun gedrag dat eeuwige gepraat en 10 x waarschuwen vind ik dus niks
Die onderzoeker is niet goed..... Ze verzinnen steeds weer wat anders. Bij mij mogen ze gewoon nadenken op de trap.
Een straf die past bij het gedrag. Ik vind iets stukgooien en dan naar de gang niet logisch. Een kind leert zo dat hij niet mag gooien omdat mama dat zegt maar niet omdat het stuk gaat en dat iemand heel verdrietig wordt als je iets stuk maakt. Ik zou het hem dus zelf op laten ruimen..duidelijk laten merken dat je hier verdrietig/teleurgesteld van wordt. En een kind wat bv expres met stiften op de muur/tafel kladdert dan leg je de stiften weg.
hmmmm, ik weet het niet, het schuldgevoel dat mama verdrietig is nu (je moet dan dus een tijdj verdrietig kijken en doen, of in ieder geval niet blij praten) lijkt me psychologisch een groter effect hebben dan even op de gang/kamer, en daarna beloven niet weer te doen en weer normaal tegen elkaar te doen... ik blijf nite hangen in negativiteit, hij luistert niet, krijgt straf, snapt wat er gebeurd is (hopelijk) en belooft dat het niet weer gebeurt, dan is het bij mij klaar....
Je hoeft niet een tijdje verdrietig te doen..je benoemt dat. En bij grotere kinderen vraag je hoe zij het vinden als iemand de lievelingspop/ auto kapot maakt. Maar in ieder geval is het ervaren van emoties van anderen minder heftig voor een kind dan het isoleren. De leeftijd waarop je dit toepast is er nog geen sprake van een schuldgevoel namelijk. Op die leeftijd beginnen ze emoties te leren en daarom is het zo belangrijk om die te benoemen.
Er valt toch met geen enkele peuterpuber te praten zodra ze boos zijn, en al helemaal niet wanneer ze midden in een driftbui zitten! Ik probeer altijd zo kalm mogelijk te blijven (lukt ook echt niet altijd...) maar mijn dochter kan er soms ook echt in blijven hangen en dan is haar even apart zetten het enige wat werkt. Zodra ik haar even op de gang zet is het heel snel over en maken we het weer goed met een dikke knuffel. Dat dit slecht zou zijn voor mijn kind gaat er bij mij echt niet in...
Eens dat bij deze situatie beter gepraat kan worden, maar als ons peutertje maar blijft krijsen om niets, gaat hij toch echt even apart van de rest... Dat kan zijn kamer zijn, krukje in een andere ruimte... Maar dan wel daarna even rustig praten over het waarom. Ik zoek dus een middenweg in die twee kanten. Daarnaast was puberdochter te ver gegaan tijdens een uitgaansavond. Alcohol op wat door ons nu nog verboden was qua leeftijd... Toch gedaan... Nou dan praten we, maar hangt er ook een straf aan vast van huisarrest. Met alleen praten hadden we er niet gekomen en nu hebben we het gewenste effect wel bereikt.
In dit specifieke voorbeeld zou het bij mij niet eens zo ver komen: ik had het desbetreffende voorwerp al uit zijn handen gehaald. Dat is dan al de straf: jij wilt niet zorgvuldig omgaan met mijn/jouw/onze spullen? Dan mag je ze niet onder jouw beheer houden. Ik zie het heel vaak: ouders die alleen dingen zeggen en als het kind niet luistert, dan straffen. Hier werkt het heel goed (en ja, het is intensief en dat is dus deels de reden dat er straks vier jaar tussen de eerste en de tweede zit) om véél fysieker bezig te zijn met opvoeden. Een kind dus 1 keer roepen als het ergens heenloopt waarvan jij het niet wilt en er dan direct achteraan en hem mee terug nemen. Vooruitkijken, dingen in de gaten blijven houden. Ik zie vaak al van mijlenver aankomen wat een kind (hoeft niet eens het mijne te zijn) van plan is. Ik kan dus ook 99 van de 100 keer iets voorkomen. Er worden hier bijvoorbeeld ook vaak vragen gesteld over wat te doen als je kind slaat. Ze heeft hier ook zo'n periode gehad en ik denk dat het haar 1 keer gelukt is de bril van mijn hoofd te slaan. Alle tientallen andere keren had ik haar handje al vast voordat de voorwaartse beweging echt werd ingezet. Klinkt misschien raar, maar ik heb het idee dat dat deels ook komt door het feit dat we twee honden hebben, waarvan 1 boxer. Daarbij moet je ook anticiperen op hun gedrag, want er zit altijd iets onvoorspelbaars in. Als je dat niet doet, blijf je ook achter de feiten aanlopen.
Ik heb ook niet gezegd dat er nooit een straf of consequentie mag volgen. In sommige situaties ontkom je daar niet aan. Maar een consequentie als: je ruimt alle rotzooi op die je gemaakt hebt of ik pak je stiften af. Is wat anders dan een kind isoleren. Natuurlijk volgt er na het alcohol voorbeeld een gesprek en een consequentie. En op dir leeftijd is dat huisarrest ook geen punt. Het isoleren waar ik "tegen" ben gaat over net als in het artikel op de leeftijd van jonge kinderen niet over pubers he??
En vergeet de gewetensontwikkeling niet! Ik denk ook dat het op lange termijn beter is voor de maatschappij als je dingen doet of nalaat uit een innerlijke overtuiging en niet omdat je bang bent voor straf. Wat dat betreft zijn veel mensen blijven hangen in het peuterstadium: 'Hier wordt niet geflitst (mama ziet het niet), dus ik kan best even de voet op het gaspedaal zetten.' 'Frauderen is niet zo erg, dat merkt zo'n groot bedrijf toch niet.' *Duikt weg voor hoongelach.*
Dat stuk van die hond zou ik niet weten haha maar ben het verder met je eens wat betreft voorkomen. Goed kijken en luisteren naar een kind voorkomt heel veel van dit soort situaties. Zeker omdat een kind wat iets stukgooit dat vaak uit frustratie doet..net als volwassenen die wel eens met een deur slaan. Als je weet wat je kind bezighoudt (dat lukt niet altijd) zie je aan kleine signalen al dat er iets is en kun je vaak escalatie voorkomen.
Op zich met je eens. Ik denk dat uitleg over gevolgen van bv drugs/alchol in hoop eigen overtuiging te brengen beter werkt dan puur verbieden. Maar hoe doe je dat dan op jonge leeftijd? Het vermogen tot innerlijke overtuiging komt pas met de jaren, in het begin zien ze nog nergens gevaar in. Heb het dan over 1-2 jaar en bv grijpen naar dingen die heet/gevaarlijk zijn of stuk kunnen. Als ze een paar keer 'au' gehad hebben gaan ze wel snappen als je zegt nee dat doet 'au'... maar stuk? Dat komt pas met 3-4 jaar denk ik...? Of ander kindje duwen/bijten? Je hebt gelijk dat je het best voor kan wezen, maar eigenlijk vind ik de intentie tot slaan/bijten al genoeg voor 'straf'. In oppas van de kerk lopen/kruipen heel wat baby's en peuters door mekaar, sommigen hebben van die periodes dat ze makkelijk bijten. Je probeert wel steeds op te letten maar kan snel gebeurd zijn... ik zet kindje dan tijdje op stoel met uitleg dat hij echt niet mag bijten. Dan zou ik volgens artikel dat kindje schade aan doen? Denk dat gebeten kindje meer risico op schade heeft... uitleg dat dat andere kindje nu pijn en verdriet heeft boeit de bijter niet bepaald. Tot hij misschien zelf gebeten wordt en merkt dat het echt niet leuk is...
Ik krijg soms het idee dat je werkelijk niks meer kan doen of zeggen want alles is beschadigend Maar... Dat gezegd te hebben, hier ook geen time-outs of trap oid. Zéker niet bij een driftbui. Als dochter een driftbui heeft, laat ik haar gaan en zonodig hou ik haar vast om te troosten. Misschien ben ik gek, maar ik zou echt niet willen dat zij overhoop ligt met zichzelf en het zelf maar moet uitzoeken en haar afzonderen. Wij werken hier eigenlijk alleen met consequenties die een logisch vervolg zijn en ben daar best streng in. Niet opruimen na 2x gezegd te hebben? 3x is de laatste waarschuwing anders vliegt het in de prullenbak. Maar daarvan valt vast ook wel wat te zeggen. Mijn man heeft een keer chantage genoemd en ja...daar zit wat in. "Als jij dit niet doet, dat gebeurt er dat" Onder volwassenen zou dit chantage/manipulatie zijn. (Of denk ik dan heel raar?) Het zal dus nooit goed zijn. Niet straffen, niet laten huilen, niet naar de crèche, borstvoeding geeft hechtere band, niet uitvallen als je je geduld een keer verliest, niet teveel complimentjes (ook weer niet goed) noem maar op. Je zou er zelf bijna een complex van krijgen. Ik denk dat als kinderen genoeg liefde krijgen. Dat het wel goed zit
Omg, in de hoek een vorm van mishandeling het moet niet gekker worden. Iedereen heeft zo zijn eigen manier van opvoeding, en beide manieren heb ik in mijn omgeving gezien. En het meeste effectieve manier naar mijn inziens is toch echt wel het ''strafhoekje'. Wat ik heb gezien bij waarschuwingen geven en het kind duidelijk maken dat het niet mag en verder geen consequenties, is dat het op een gegeven moment niks meer doet bij het kind. Want er zit geen consequentie aan vast waarvan het kind zeker weet dat hij ook echt daadwerkelijk een fout heeft begaan en daarbij dus een grens heeft overschreden bij de ouder. Hij krijgt een waarschuwing, heeft dag een impact op een kind? Naar mijn inziens niet. Ik denk dat het ook echt afhangt hoe je die methode toepast over het strafhoekje. De methode die ik zie, is inderdaad 3x waarschuwing, uitleggen waarvoor je waarschuwt en eventueel gevolgen als het fout gaat, na 3x waarschuwen op de gang, na een paar minuten als het kind wat bedaard is naar je kind toe lopen en vragen of het kind weet wat hij/zij fout heeft gedaan en waarom hij/zij dat niet mocht doen. Deze methode zou ik dus ook toepassen op mijn kind,.
Klopt, alleen dit voorbeeld speelde pas bij ons thuis, dus wilde ook even de pubers apart aanhalen als voorbeeld. Bij kleine kinderen werkt het natuurlijk heel anders, direct met je eens.
Bijzondere opvatting inderdaad, op zijn zachtst gezegd. En ik ben het ermee eens dat je veel kunt bereiken als je van tevoren zegt wat je van de kinderen verwacht en positief blijft. Bij mij in de klas werkt het beter als ik zeg, zooo Pietje is al goed stil zeg! Ipv dat ik zeg stil zijn jan! ook bij mij in de klas komt het wel eens voor dat een kindje even uit de kring wordt gezet, uiteraard niet zonder dat ik al het een en ander gezegd heb of geprobeerd. Zoals bijvoorbeeld het kind laten wisselen van plek met een ander kind, maar soms gaat een kind zo over grenzen heen, dat het dan wel even mag voelen dat het dingen doet wat echt niet mag. Ouders van betreffende kind vertel ik ook dat dit is gebeurd en die zijn het ook eens met mijn aanpak (andere ouders ook) want uiteindelijk komt het steeds minder voor (gebeurd sowieso al heel weinig dat ik een kindje uit de kring zet voor even).En uiteindelijk laat het kind zien dat het weet aan welke regels het moet houden en gaat het niet meer over grenzen. Vind het artikel niet erg inhoudelijk, zou er best wat meer over lezen.