Ik ben niet zo snel van het 'Ga maar weg' idee.. Maar in dit geval zou ik echt zo snel mogelijk terug naar NL gaan. Die verzekering kan je ook regelen als je er al bent.. (Is het niet zo net als in NL dat je ook voor buitenlandse zorg verzekerd bent via je Duitse verzekering?) Als hij nu al moeilijk doet om dit soort dingen (even los van dat sommige vaders het vooruitzicht van een kind lastig vinden..).. 3 Dagen geleden in het ziekenhuis en hij vraagt nog waarom hij moet komen?? Nou sorry hoor, die gaat echt niet veranderen, en je schrijft ook nog dat het eerder ook al allemaal om hemzelf draaide.. Ik zou zorgen dat je omringd wordt door mensen die wel om je geven en je willen helpen in plaats van een man die niks voor je overheeft..
helaas staat zijn burn out hier redelijk buiten,hij is al vanaf het begin van de zwangerschap zo...burn out is pas sinds maart.hij gaat sinds april naar een psycholoog maar de psych zegt niets tijdens een sessie.vriend wil niet naar een andere en ook niet over de therapie praten,ik vraag wel iedere keer hoe het was maar een antwoord krijg ik niet... ik wil idd niet te snel opgeven ivm de kleine maar de gedachte om weg te gaan speelt al een beetje sinds kerst,na een flinke bonje leek het beter te gaan tot nu
Hier heb ik over na zitten denken maar omdat hij de kleine nog niet wil erkennen en de vader op papier dus onbekend is heeft hij al weinig kans... ik ben iid in nl verzekerd voor zorg via duitse verzekering alleen het nadeel is dat de zorg in nl duurder is en dan zit ik met een flinke rekening...overigens is alles voor de bevalling al geregeld,nu nog zoeken naar een andere vk enzo schiet ook niet op. ik weet zeker dat ik bij mijn moeder terecht kan,geen probleem...ik hoop ergens dat het niet nodig is en hij verandert zodra hij de kleine ziet
Ik vind dat er te snel word geroepen op weg te gaan. Problemen zijn er om op te lossen pas wanneer je echt denkt alles te hebben gedaan en niks geholpen heeft kan ze weggaan. Vooral nu ze ook zwanger is, je kan niet zomaar een kind bij zijn vader weg halen en naar een ander land vertrekken dat doe je vind ik in overleg. Misschien weet hij niet hoe hij om moet gaan mrt de veranderingen door de zwangerschap of het ligt ook deels aan zinn burn out... Het beste is om achter te halen waarom hij zich zo gedraagt en aangeven wat je dwars zit etc.. hopeljjk komen jullie eruit en veranderd hij wanneer de baby er is.
+1.. weggaan kan altijd nog. Ik zou ermee wachten en eerst proberen je op de bevalling te concentreren.
Ik ben ook niet zo van het weggaan wanneer er kinderen in het spel zijn, maar ts lag drie dagen in het ziekenhuis en dreigde hun babybte verliezen, hij kwam 1 keer een kwartier langs, sorry hoor, maar dan zou ik echt snel weg zijn.
Dat is ook precies waarom ik nog niet weg ben,ik hoop dat hij verandert als de kleine er is..aan de andere kant weet hij hoe het is met een zwangere vrouw omdat hij al 2 jongens heeft.ik weet dat ik op het moment niet veel kan hebben en geef dit ook duidelijk aan als mijn pet scheef staat zeg maar zodat we geen "hormonenruzie's" krijgen.voor mijn gevoel cijfer ik mezelf weg... ..hij gaat straks toch zijn zoon ophalen,die blijft dan ook slapen en eet morgenavond dan ook nog mee.ik heb vandaag al meerdere keren aangegeven dat ik me slecht voel maar daar reageert hij niet op.ook heb ik al een keer gezegd dat ik niet wil dat hij blijft slapen,word ook niets mee gedaan.prima jongen verder maar eist echt wel zijn plek op en vind het normaal om de koelkast leeg te eten. wel vind hij het weer eens nodig om tekeer te gaan tegen me omdat ik mijn kopje niet in de afwasmachine gezet heb,dat ik bijna alles doe in huis terwijl hij op de bank ligt te slapen komt niet aan bij hem.
Dat is ook iets wat niet kan vind ik maar het kan ook ergens anders aan liggen dan dat hij uit luiheid niet wilde gaan. Mijn vader lag ook in het ziekenhuis en ik vond het zo erg om hem daar zo te zien liggen en ging echt met moeite niet omdat ik niet wilde maar het deed me zoveel pijn om hem daar zo te zien lijden.. Daarom zei ik probeer er eerst achter te komen waarom hij vreemd gedrag vertoond..
Hij vond het saai om op bezoek te komen...het was niet vanwege werk ofzo omdat hij al een tijdje werkeloos is,eerst omdat we net verhuisd waren nu omdat het niet gaat vanwege burn out.
Mijn instinctieve eerste reactie is: Wegwezen. Als hij een zwangere vrouw al nauwelijks in zijn buurt kan verdragen wat zal er dan gebeuren als er een pasgeboren baby in huis is. Kan hij die stress en slapeloze nachten wel aan?
Gedeeltelijk zat het afstandelijke gedrag er wel in,niet vreemd als je naar zijn ouders kijkt....dan straalt een blok ijs op de zuidpool nog meer warmte uit.zijn ouders,vooral zijn moeder, wekken de indruk dat ze niet zitten te wachten op een kleinkind.zijn moeder vind zich te oud om nog een keer oma te worden... gedeeltelijk zijn zijn gevoelens op slot gegaan sinds we in duitsland wonen,ik dacht echt dat we goed konden praten over wat we meegemaakt hadden en alles,ik had het mis.ergens geeft hij genoeg om me om met me te willen trouwen al geeft hij ook aan dat het belasting technisch meer oplevert als hij weer gaat werken en hij wil dan mijn achternaam omdat zijn ex vrouw nog steeds zijn achternaam heeft...klinkt niet echt romantisch. naja,voor nu maar weer even de brave stiefmoeder gaan spelen... nu ik btw alles zo een beetje terug lees is het net alsof ik hem verdedig/zijn gedrag goed praat...zet me wel aan het denken eerlijk gezegd,mede dankzij de reactie's van jullie...
En jij hoopt dat hij verandert als de kleine er is.........dat hij dan wel ineens rekening met je houdt en je respecteert en je meehelpt..... Lieve TS, probeer alsjeblieft de realiteit onder ogen te zien en schotel jezelf geen utopie voor..... Ik denk dat het in werkelijkheid nog veel zwaarder voor je wordt....je hebt nu nog een baby om voor te zorgen buiten het feit dat je alles al alleen doet en jezelf wegcijfert. Hij weet dat je jezelf wegcijfert en maakt daar misbruik van, hij vind het allang best. Open je ogen, durf jezelf te confronteren met je diepste instinctieve gevoelens en doe er wat mee, want dit blijft zo doorgaan anders. Ik hoop echt dat je voor je eigen geluk kiest samen met je kindje, want ik denk niet dat je er gelukkiger van zal worden om zo verder te leven en jezelf te laten kwetsen en weg te cijferen..... Ik zeg dit wel zo makkelijk en ik weet, als je in het schuitje zit hebben anderen makkelijk te praten, maar........wat houdt je tegen naar de weg voor een gelukkiger leven? Waarschijnlijk is het angst, angst voor het onbekende. Maar angst is de slechtste raadgever. Wat heb je te verliezen als je al ongelukkig bent......niks toch. Het risico nemen en door je angst heen gaan bezorgd je wellicht een gelukkiger en volwaardiger bestaan. Heel veel succes met de laatste loodjes! En met deze moeilijke situatie....
Ik zou zeggen van eerst te bevallen (dat je op zijn minst verzekerd bent) en dan kijken hoe de situatie draait. Op dit moment lijkt jullie relatie mij nog weinig waard. Lukt het bijvoorbeeld 3 à 6 maand nog altijd niet samen, zou ik in overleg wel uit elkaar gaan en terugkeren naar Nederland. Samen met de baby. Zolang het kind niet op zijn naam staat en hij hem niet erkend heeft, kan hij overigens geen aangifte wegens "ontvoering" doen als je 't kind meeneemt. Ik zou dus voorlopig niet op erkenning aansturen. Dat kan later nog altijd. Zijn burn-out en zijn slaapproblemen zullen wel meespelen in zijn gedrag. Maar dan moet hij wel hulp aanvaarden en zijn masker dragen. Bovendien zijn er 100'en van zo'n soort masker, dus als het ene irriteert, kan hij altijd anderen testen. Mijn partner heeft ook zo'n masker en slaapt er al 5 jaar mee.
Weet je, het gaat erom dat er respect is in de relatie en dat je rekening houdt met elkaar.. En uit elk dingetje dat je post maak ik op dat dat bij hem ontzettend ontbreekt.. En dat zal in mijn ogen echt niet spontaan veranderen omdat jullie straks samen een kindje hebben.. Dus daarom blijf ik bij mijn standpunt dat je beter nu weg kunt gaan en tijdens je laatste weken + bevalling mensen om je heen hebt die wel van je houden, om je geven en je steunen in plaats van te doen alsof je niet bestaat..
Och jee meis, dat is echt niet goed als hij jullie eigen kindje niet wil erkennen! Dan kan ik me bijna niet voorstellen dat er sprake is van liefde..ik kan het mis hebben natuurlijk. .. Ik zou, als ik in jouw situatie zou zitten, tijdelijk naar nederland gaan en tot na de bevalling bij je ouders blijven. Dan hebben jullie beide tijd om er over na te denken, jij hebt dan tenminste liefdevolle personen om je heen en je behoud eerst nog je verzekering.
Een burnout heb je niet van de één op de andere dag. Bij mij viel het kwartje pas vorig jaar april. Dat het niet goed met me ging, bedoel ik. Ik heb me gelijk ziek gemeld. Bij de psycholoog is een burnout geconstateerd, met een onderliggende depressie. Teruggekeken blijkt, dat ik toen al ruim een half jaar met een burnout rondliep en het half jaar ervoor opbouwend naar de burnout toe. Ik zou de psycholoog zelf eens bellen en vragen of hij geen baat biedt bij een sessie met jou erbij, omdat jij constateert dat het thuis niet lekker gaat.