Ik weet het even niet meer... Sinds ik zwanger ben hebben we zo vaak ruzie. Ik verwachtte gewoon meer van hem. Hij is naar mijn mening nauwelijks betrokken. Ik zoek alleen alles uit, van babykamer tot geboortekaartjes. Laatst zei hij: je mag ook alleen met mijn moeder alles gaan uitzoeken en kopen, ik vertrouw je wel op je goeie smaak. Dus ik zei dat ik dat echt niet wou en dat ik samen wou kijken. Toen zei hij: oké maar dan ga ik ergens zitten en een boekje lezen want ik haat winkelen. Roep me maar als je wat gevonden hebt. Wat een teleurstelling.... Ook bij de geboortekaartjes doe ik het alleen. Hij geeft wel zijn mening (vaak vind hij het niks) en zoek ik weer braaf verder. Ik vind dit zo jammer. Met alle echo's gaat hij wel mee. Mijn buik voelt hij af en toe is... Terwijl hij de baby wel kan voelen lijkt het hem niet veel te doen. Namen bedenken doet hij wel. Maar daar komen we niet echt uit. Hij is ook niet echt zorgzaam of begripvol over mijn hormonen en bekkeninstabiliteit. Hij doet niet extra lief ofzo. Ik krijg geen kopjes thee en knuffels. Waar het dus op neerkomt: ik voel me zo alleen Terwijl dit juist een hele bijzondere tijd is. Hij leeft gewoon zoals hij altijd doet. Uitgaan met vrienden, en nou wil hij ook nog met de jongens op wintersport, omdat ik nu niet kan. Dus dan zit ik straks met mijn dikke buik alleen op de bank, nog meer me alleen te voelen... Soms twijfel ik zelfs over de relatie. Ik vind het zo erg hoe het gaat. Veel ruzie en ik daardoor veel harde buiken. Verwacht ik misschien te veel van hem? Ben ik de hormonenheks die ik natuurlijk niet hoopte te worden? Ik weet het even niet meer
Eeehhhh..... Nee, ik vind je geen hormonale heks en naar aanleiding wat je schrijft heb ik niet het idee dat je teveel van hem vraagt. Vergeet niet dat deze periode ook voor de mannen erg spannend en onwerkelijk is. Zij voelen niet wat jij voelt. Heb je het er met hem over gehad, hoe jij je nu voelt en wat je van hem "verwacht"? Belangrijkste is dat je blijft communiceren!! Succes meid
Wat vervelend zeg, kan me goed voorstellen dat je je zo alleen voelt. Heb je dit al met hem besproken? Of draait het enkel uit op ruzie? Ik zou de optie relatietherapie bespreken, al kan ik uit je post misschien er al uithalen dat je man daar niet het type voor lijkt? Misschien is hij bang voor wat komen gaat en daarom zich zo gedraagd?
Ik kan je alleen maar de raad geven om te proberen je er over te zetten. Mannen gaan helemaal anders om met een zwangerschap dan vrouwen. Ik heb bij ons eerste ook alles helemaal alleen gedaan. Alles zelf uitgezocht, zijn mening gevraagd, die hij amper gaf, en dan zelf gekozen. Hij was ook helemaal niet extra lief en de eerste 2 weken dat de baby er was, was hij heel afstandelijk en raar. Maar nu is ons meisje 2,5 jaar en hij is de beste papa die je je kan voorstellen, hij is ook veel meer betrokken bij deze zwangerschap, al doe ik weer alles zelf en gaat hij bijna nooit mee naar de controles. Ik denk dat hij gewoon niet helemaal besefte dat er effectief een baby kwam de eerste keer. Misschien is het bij jullie ook zoiets?
tja mannen.... Hier was het ook zo. Hij was dolgelukkig toen we een positieve test hadden maar daarna was hij ook nooit erg betrokken bij alles. De echo's ging hij ook mee als hij kon, maar veel moest ik zelf uitzoeken. Hij had zoiets van, jij kan dat beter, doe maar je goesting. Natuurlijk wou ik ook zijn mening. Wij als vrouw voelen het kindje en hebben direct meer besef van het wezentje in ons. De man natuurlijk niet, nuja af en toe kan hij eens een schopje voelen... We lopen dan natuurlijk door de hormonen ook nog eens gevoeliger en kunnen het dan al helemaal niet hebben dat onze man/vriend gevoelloos doet... Maar het komt goed! Was bij mij toch... Hoe verder de zwangerschap hoe meer besef hij kreeg dat hij papa wordt. Plots deed hij alle moeite van de wereld om bij de echos te zijn en we hebben de laatste weken samen leuk gewinkeld Praat erover en zeg hoe je je voelt. Probeer ook wat begrip te hebben voor hem. Jullie komen er wel uit! Succes en ook proficiat met je zwangershap!
Ik snap je gevoel heel goed. Bij de eerste voelde ik me ook zo alleen, maar ik denk dat het echt mannengedrag is. Mijn man was ook dolblij met de positieve test maar daarna de dag erna was het weer terug naar de orde van de dag (bij wijze van). Hij is ook naar alle echo's en controles enzo mee geweest, maar met babyspulletjes enzo was hij ook niet betrokken, hij vond het wel best als het kind maar een bed had om in te slapen Boeide hem niet of de kamer nou blauw of geel werd. Ik heb me daar ook zo gruwelijk aan geïrriteerd toen dat ik me soms wel eens af vroeg of hij wel een kindje wilde. Aan mijn buik zitten kon ik tijdens 40 weken zwangerschap op 1 hand tellen en vaak moest ik het nog vragen ook van 'oh schat hij is aan het schoppen voel eens'. Toen onze zoon werd geboren werd hij volgens mij ook als vader geboren Hij is echt een super lieve en goede vader voor onze zoon, dat wel. Dus ik denk dat hij gewoon niet zoveel met de zwangerschap heeft. Bij de tweede zat ie wel vaak aan mijn buik, ik was helemaal verbaasd en hij had zelfs (hij werkt naast prenatal) een jurkje!!! gekocht toen voor onze dochter, nog een lelijke ook haha... maar ik vond het geweldig dat hij gewoon zelf naar de babywinkel was gegaan (een dag nadat we te horen kregen dat het een meisje was). Denk dat hij meer bewust was toen wat er in mijn buik zat omdat we ons zoontje al hadden. Helaas zijn wij onze dochter verloren na 23 weken zwangerschap.... dus nu bij de derde is hij net zoals bij de eerste, niet betrokken... maar dat kan nu misschien ook komen als een soort van bescherming en zich nog niet helemaal durft open te stellen voor dit kindje, pas als het gezond en wel geboren is. Maar dat vind ik nu ook wel begrijpelijk. Dus ik zou zeggen, laat je verwachtingen varen en straks zal hij vast een heeeele betrokken papa zijn
Ik liep hier ook heel veel tegenaan. Eigenlijk pas vanaf het moment dat je schopjes aan d buitenkant kon gaan voelen sloeg mijn man om als een blad aan een boom. Nu is het opeens veel tastbaarder voor hem en begint hij het ook steeds leuker te vinden.
Ik denk niet dat het typisch iets voor mannen is, of mijn vent moet een heel aparte zijn. Mijn vriend gaat graag mee naar de controles, heeft een papa boek gekocht, gaat in de avond nog speciaal wat voor mij halen. Ook regelmatig vragen hoe ik mij voel of doet hij iets in het huishouden. Dus het kan wel. Ik denk dat het voor sommige mannen niet te bevatten is en vaak misschien ook zo reageren uit onzekerheid.
Mijn man is ook zo komt ook omdat hij veel bezig is met zijn werk. De keuze tussen het ene roze kussentje of het andere roze kussentje laat hij ook liever aan mij over. Sinds een paar weken kan hij haar ook goed voelen en wordt het voor hem ook veel echter. Maar ik zie hem nog niet van tevoren de kleertjes uitwassen of 3x per dag de babykamer inlopen.. tja.. hij heeft daar nou eenmaal niet zoveel mee. Je kunt je gevoelens wel uiten, maar hem veranderen lijkt me onmogelijk. Misschien dat je partner het allemaal nog heel spannend vindt? Wie weet verandert het na de 20 weken echo wel..
Ik denk inderdaad dat het ook heel erg aan de man zelf ligt, de 1 doet er net wat meer mee dan de andere. Mijn vriend doet ook ontzettend lief tegen me en is ook erg bezorgd om me. Pas geleden is ie nog naar ee benzinepomp gereden om chocomel te halen, terwijl hij voor ee zwangerschap altijd riep dat ie dat soort dingen nirt zou doen. Nou toch wel Ik kan je alleen als raad geven hem te vertellen hoe jij je nu voelt. Hopelijk begrijpt ie het dan en anders verandert ie waarschijnlijk wel als de kleine er eenmaal is. in ieder geval sterkte voor nu..
Ach ja...mannen Zo ging het hier precies hetzelfde hoor Als mijn zoontje bewoog en ik riep KIJK , dan keek hij even zijn scene op tv af, nou dan was de beweging weer weg. En als ik dan zei voel es, had hij het geduld om precies twee tellen zijn handen erop te leggen en dan natuurlijk niets te voelen. Hij leefde wel mee, op zijn manier. Hij deed meer met de oudste en nam door mijn gezondheidsproblemen het hele huishouden en zorg van de oudste over. Pas in de week dat ik werd ingeleid, heeft mijn man de kamer afgemaakt...was dat effe stressen. Nu heb ik een TP gehad en vraagt hij elke dag (zit op dag 4 na tp) of ik wat voel...gek wordt ik ervan en onzeker, nou leeftie mee is t weer niet goed Je vraagt en verwacht veel te veel. Stel je verwachtingen bij en je zal veel blijer en gelukkiger zijn!
Hier nog zo'n kerel.. Bij de eerste was hij meer betrokken maar ook niet super. Deze keer is hij helemaal niet betrokken. We zijn zo 28 weken en ik blijf steeds vragen of hij nu ook eens een keer over een naam wil gaan nadenken.. Heeft ml tot nu toe nog niet gedaan. Erkenning is nog niet geregeld, controles op 1 echo na doe ik alleen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het ook niet nodig vind dat een man elke controle.mee gaat, boeken leest, mee gaat shoppen, behalve dan dure uitgaven zoals.kamertje, kinderwagen enz. Vind ik persoonlijk helemaal niks maar dit is weer het andere uiterste. Je bent dus echt niet de enige met een onbetrokken kerel.
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik maak er toch wel een beetje uit op dat mannen gewoon zo zijn. Tenminste... Veel mannen. Ik ga vanavond met hem praten. Dat heb ik al eerder gedaan maar het hielp toen niet echt. Ik maakte verwijten en hij voelde zich aangevallen. Dus ja, dat helpt niet. Ik moet wel zeggen dat ik door de hormonen sneller huil en boos ben. Ook niet heel gezellig voor hem... Tja het is wat, zwanger zijn. Ik hoop dat mijn man ook heel lief voor ons kindje wordt als het geboren is. Maar dat weet je pas als het zover is. Ik ben in ieder geval blij om zo veel reacties te lezen waarbij er herkenning is. En dat het helemaal niet hoeft te betekenen dat hij dan een slechte vader gaat worden. Zwangerschap brengt wel onzekerheden met zich mee. Over manlief maar ook of alles goed zal gaan die 9 maanden lang. En daarna... Maar als ik de kleine voel schoppen in mijn buik maakt dat alles weer helemaal goed
Oooh de mijnen gaat zelfs niet eens mee naar de controles en echo's, hoeft ook niet, is ook niet zoveel betrokken bij mijn zwangerschap, maar is wel een hele goeie papa voor onze dochter van 5. Zwanger zijn is zoiets aparts, voor een man vrij abstract en onwerkelijk. Ik vind het best wel oké op die manier, hij hoeft me echt niet te pamperen. En gelukkig is hij niet zo'n type die opvoedboeken of papa-boeken koopt.
Ik herken wel veel dingen in je verhaal. Veel typische mannelijke gedragingen! Vooral dat over het shoppen, kaartjes uitzoeken enz Gelukkig is hij wel begripvol tegenover alle kwaaltjes en de dingen die ik niet meer kan doen. Helaas is hij dr ook vaak zat chagrijnig over dat hij zoveel moet doen naast zijn werk terwijl ik de hele dag thuis zit. De baby komen voelen is hij wel echt heel lief in. Maar hé, het is en blijft een man dus na een por vanuit mn buik port hij me gewoon hard terug en dan vind ik het wel weer welletjes..
Ik dacht dat mijn man de enige was..Hij is ook niet zo betrokken.. Hij vraagt nergens naar, hij is niet extra lief en ook zit hij bijv niet aan mijn buik ofso. Enige wat ik merk is dat hij me goed meehelpt met het huishouden thats it Qua spulletjes moet wel alles volgens zijn manier zooo irritant dan denk ik wel van jeetje had ik maar een man die zei doe maar wat jij wilt..
Hormonale heks. Nee dat zal je niet zijn. Betrokkenheid mag wel. Shoppen, tja kan eventueel met schoonmoeder of eigen moeder. Desnoods samen aan de pc & dingen na kijken. Eventueel smaak combineren. Misschien interesseert het hem gewoon niet. Mijn man is ook niet extra lief, godzijdank!! Als ik me dat moet voorstellen, 9 maanden lang alleen maar extra lief, op de wenken bedienen, als het kind geboren is, ben je zo aan die luxe gewend dat je daar weer een gemis voelt als het ineens stopt. Huishoudelijk, doen we meer samen. Neemt dingen uit handen, mag bepaalde dingen ECHT niet doen. Het is alleen, vragen, als ik niks vraag. Gebeurt het niet. En terecht, hij hoeft niet proberen te ruiken wat ik wil. Controle's met echo's, iedere afspraak met hem erbij. Hij plant ze in met de vk. Geen wordt er door hem gemist. Aan de buik voelen, vindt hij niks. Als ik hem erop attendeer voelt hij even, maar liever niet. Aangekaart en hij heeft aangegeven dat het voor hem raar is. De buik zien bewegen, wilt hij wel maar de kleine laat het niet toe. Geboorte kaartjes, hebben we cadeau gekregen. Teksten heb ik uitgezocht en ingeplakt. Namen, beiden een eigen lijstje 5 namen. overeenkomende namen eruit gepikt en samen besloten welke naam het werd. Ik vermoed dat wij zwangeren, een bepaald beeld vormen van hoe een zwangerschap hoort te zijn, hoe de man zich moet gedragen. Echter werkt dat niet zo. Mannen voelen niet wat wij voelen & de een vindt het fantastisch om die kleine te mogen voelen, de ander vindt het maar raar en doet er weinig mee. Toen mijn man de kleine voor het eerst voelde, vond hij het fantastisch. Daarna werd het raar. Het hartje voor het eerst horen kloppen, werd gefilmd. De echo waar ze duidelijker op te zien was, werd gefilmd. Probeer een middenlijn met je partner te trekken. En praat! Dat helpt, als jij je ei kwijt bent, kan hij zijn ei ook even lossen. Op wintersport vind ik wat ver gaan. Zou daar ook even een goed gesprek over voeren. Stel er gebeurt wat met jou, of de kleine. Dan is hij ergens anders dan waar hij hoort te zijn. Verder, ja denk aan een middenlijn. Probeer eens samen een lijstje te maken, wat jullie samen verwachten. Goede oefening voor de komende opvoeding? Samen 1 lijn trekken?
Hey michelle... Ik weet een beetje hoe jij je voelt, mijn partner was in het begin van de zwangerschap net zoals jij je vriend ook beschrijft... Achteraf bleek hij gewoon heel bang te zijn dat hij zijn '' oude'' leventje helemaal op moest geven... Achteraf is er idd wel veel veranderd, maar kan hij af en toe nog wel uit, of weekendje weg met mijn zwager... ( onze dochter is inmiddels 6 jaar)... Ook was hij gewoon heel bang dat er iets mis zou gaan met mij of de baby waardoor hij afstandelijk werd... Heb hem ook uiteindelijk voor de keus gezet, of met mij en de baby die op komst was ( toen) of dat ik bij hem weg ging en ons kindje wel vol liefde alleen op zou gaan voeden...Waardoor er bij hem toch een '' knopje'' is omgegaan... Nu is hij de allerliefste en zorgzaamste papa die ik ken.... Hoop dat jullie er samen toch uit komen... Groetjes stefanie... EN nog even te reageren op je mening over jezelf.... Je bent GEEN hormonale heks..... Ons vrouwenlichaam veranderd gewoon 100% als wij zwanger zijn, en ja dan zijn onze hormoontjes gewoon met elkaar in gevecht waardoor we ons het ene moment helemaal super voelen en het andere moment overal om huilen terwijl er niks is....
Wat een geruststelling dat ik niet de enige ben en ook geen hormoneale heks ben Ik heb gisteravond met mijn vriend gepraat. Nou ja gepraat.... Gehuild en gepraat. Want zo gaan die dingen de laatste tijd.haha Hij was redelijk stil en zei dat hij het wel begreep. Maar dan mannen idd anders zijn. Dat het niet een kwestie is van geen intresse, maar dat hij het niet voelt en dat hij ook nog geen vader is. Ik vertel het nu natuurlijk een beetje beknopt, maar het was wel een verhelderend gesprek. Ik heb mijn verwachtingen ook bijgesteld, na jullie reacties en ons gesprek gister kwam ik er toch wel achter dat het gewoon de onbekwaamheid van de mannen is. Ze kunnen er niks aan doen. Hij wil in ieder geval zijn best gaan doen om meer betrokken over te komen. En ik zal wat liever doen. Dan moet het goedkomen denk ik. Thanks voor alle reacties We kunnen hier trouwens ook een klaagmuur beginnen over onze ongeïnteresseerde mannen.
Ik wil je nog iets meegeven. Het kan goed zijn dat hij nog niet na de geboorte de super betrokken vader is die jij graag ziet. Nu ben ik 37 wkn zwanger, maar ik herken veel van jouw verhaal tijdens de zwangerschap vd oudste die bijna 4 is. Tijdens die zwangerschap was hij ook weinig betrokken. Na de geboorte vond hij het wel leuk, maar vond het ook allemaal wel eng en breekbaar waardoor ik veel meer deed dan hij. Pas toen dochter haar eerste stapjes ging zetten (waar hij bij was, ik was aan het werk) en er steeds meer interactie kwam, vond hij het leuk. En nu vindt hij het helemaal leuk, fietsen, speeltuinen, stoeien. Succes!