Erg he meid? Wat zul je moe zijn. Vermoeiend. Heb je alle lichamelijke ongemakken laten uitsluiten? Oren bijvoorbeeld? Ik heb toen ook meerdere dingen geprobeerd. De harde aanpak vond ik niets. De reden waarom ze stoppen met huilen is omdat ze denken dat er niemand voor ze is. Ondanks dat E rustig lojken blijkt het corrisolgehalte in het bloed vele malen hoger dus ze zijn alsnog gestresst. Dat wilde ik biet. Bij mij hielp het om alle controle los te laten. Toen werd E. ook anders.
Dat vroeg ik me ook af. Bij ons werkte in bed leggen ook niet. Maar dat is denk ik per kindje verschillend. We hebben haar zojuist samen naar bed gedaan. Eerst heel erg veel geknuffeld. Ze mocht nog even met pappa's baard en ketting spelen op de slaapkamer (vindt ze leuk). Muziekje aangedaan. Samen gezongen en kusjes gegeven (die geeft ze ook terug heel schattig). De sfeer was goed. Hebben haar daarna op bed gelegd want ze begon in haar ogen te wrijven ... en toen was het goed. Geen kik gegeven en heerlijk in slaap gevallen. Misschien dat het 't verschil tussen overdag en 's nachts. Hoe dan ook gaf het me een heel voldaan gevoel.
Als samen slapen niet werkt, is een fysieke/medische oorzaak vaak wel het probleem.... hier dus iig wel. Zijn de oren van je dochter nagekeken door de KNo, of enkel door huisarts of kinderarts? Want hier vonden huisarts en kinderarts de oren ook niet zo'n punt, terwijl de KNO dus afgelopen donderdag aangaf dat -hoewel er niet vreselijk veel vocht zit- de spanning op de trommelvliezen vrij groot is en zeer waarschijnlijk de slaapproblemen veroorzaakt. Toch buisjes hier dus al... Bij onze oudste was dat de sleutel tot doorslapen. Helaas toen pas met 19 maanden. Nu dus dik een jaar eerder en dan dus over niet al te lange tijd hopelijk ook beter slapen
De link die jij geeft, geeft bar weinig info. Daar kun je dus ook totaal helemaal niets mee, of je je kind nu wel of niet wilt laten huilen Wat ik er iig uit begrijp, is dat het sowieso goed is om niet direct bij de eerste kik bij je kindje te staan. Ik denk dat er weinig moeders zijn ook die dat echt consequent doen, en de moeders die echt voortdurend bij elke eerste kik bij hun kind staan, ja, die zullen zowieso kapot zijn, want dan kun je bezig blijven Het is altijd goed om even af te wachten wat er op die eerste kik verder gaat volgen. Regelmatig zal een kind namelijk na een korte kik of aan half minuutje huilen wel verder slapen. Prima dan dus: je kindje had jou dan niet nodig en als jij er dan wel direct bij staat, maak je je kind juist onnodig wakker en geef je prikkels die het voor je kind juist onrustiger maken. Mijn indruk is dat dit artikeltje voornamelijk daarover gaat, en adviseert om dat afwachten steeds iets verder op te bouwen. Daar is idd niets schadelijks aan, MITS het gaat om gewoon jengelen of huilen. Krijsende kinderen troosten zichzelf niet en hebben altijd een volwassene nodig om getroost te kunnen worden. En beneden het half jaar zijn experts er redelijk unaniem over: troosten. CB's die dan met laten huilen komen, (en zeker als er niet even doorgevraagd is HOE het huilen klinkt!) zijn echt blijven steken in de jaren '50
Eigenlijk zeg ik ongeveer hetzelfde Rozemarijke. Ik bedoeld op elke kik reageren niet heel letterlijk. Ik liet haar wel even liggen maar ze ging al gauw van de eerste versnelling in de tweede en dat ging uiteindelijk over in krijsen. Ik probeerde wel altijd binnen 5 a 10 min. te reageren. Het verschil was bij mij voorheen dat ik haar in slaap ging helpen. Ik bracht haar eerst met een flesje in slaap en legde haar slapend terug of ging wiegen. Dit werkte op een gegeven moment averechts. Ze werd dan vaker wakker. Er is ook ooit uit ws onderzoek naar voren gekomen dat, kinderen die uit zichzelf in slaap vallen, langer doorslapen dan kinderen die in slaap geholpen worden. Het enige verschil met nu is dat ik haar zelf in slaap laat vallen. Aan het begin wel door erbij te zijn en/of om de 5 min. te controleren. Nu laten we haar even huilen maar hoor ik aan haar huiltje dat het een vermoeidheidsjengeltje is die vaak niet langer duurt dan 5 min. We geven haar dan vooraf beneden heel veel knuffels en we hebben nu meer structuur op de dag en een bedritueel. Ik heb het gevoel dat ze dit beter snapt. *Ik heb het wel over vanaf de leeftijd van 7 maanden! En als het medische (zo goed mogelijk) is uitgesloten moge dat duidelijk zijn!
Ja, ik meende al wel dat we het aardig eens zijn Klopt hoor, wat jij zegt, dat kinderen die de gelegenheid krijgen om zelf even in slaap te komen, betere slapers zijn dan kinderen die bij elke jengel getroost worden. Daar ben ik ook helemaal geen voorstander van, bij elke kik maar klaar staan. Maar de link die jij gaf, geeft wel bar weinig info en daar kun je al te gemakkelijk uit halen dat laten huilen altijd maar de eerste oplossing is die je moet kiezen. En wat je al zegt: onder een bepaalde leeftijd is dat niet handig en bij medische omstandigheden al helemaal niet. Wat dat laatste betreft ben ik helaas nogal ervaringsdeskundig en iedereen die denkt dat ook die kinderen zelf wel in slaap kunnen komen, is vrij om hier een weekje te komen logeren en het uit te komen proberen. Praten we daarna eens verder
nu hebben wij gelukkig een hele goede slaper maar samen slapen werkt hier ook niet, ze wil altijd in haar eigen bedje liggen met haar schaapje. ze heeft vanaf 6 weken gelukkig geen lichamelijke klachten meer dus dat is bij ons niet de oorzaak dat ze niet bij ons wil slapen. laatst was ze per ongeluk tijdens de fles in slaap gevallen en werd ze midden in de nacht krijzend wakker omdat ze zo was geschrokken. wou ook niet meer alleen in het donker in haar eigen bed liggen maar ook niet bij ons in het donker. oplossing was het ganglicht aan en in haar eigen bedje. volgende nacht was het weer goed.
ik moet wel eerlijk zijn, als ik in jouw schoenen stond (heb niet alle pagina's doorgelezen, sorry) en ik wist zeker dat mijn dochter niets mankeerde dat ik voor de harde aanpak ging. je dochter heeft haar slaap ook hard nodig en jullie ook! ik vind haar nu oud genoeg om te leren dat de nacht is om te slapen en al helemaal als dit al vanaf haar geboorte zo gaat. sterkte voor jullie, dit valt niet mee!
Dacht ik al wel, ik had ook het gevoel dat we het eens waren. Wat rot dat jouw kindjes oorproblemen hadden aan het begin. Ik dacht dat dit ook bij mijn meisje speelde omdat ik hier als baby ook last van had. Hopelijk gaat het nu beter! Eigenlijk vind ik het wel fijn dat het artikel het heel algemeen stelt. Inderdaad is de enige duidelijke boodschap dat je je kindje best even 5 min. (gecontroleerd) mag laten huilen. Ik zelf denk dat je het voor de rest moet afpassen op jouw kindje en dat er geen vaste regels zijn. Is misschien wat vaag maar het beste zou je dan idd bij elkaar moeten gaan logeren om de realiteit te zien. Ik weet zeker dat het er dan bij iedereen weer anders aan toe gaat en dat is goed.
Ik ben wel heel erg moe geweest. Gelukkig verwachtte mijn partner toen niet dat ik nog voor hem en de oudste ging zorgen. Hij zorgde voor mij!
Dat vind ik een gevaarlijke uitspraak. Er is echt wel een grote groep baby's die niet aan slapen toekomt als ze bij de ouders in bed liggen. Elke afleiding is er dan eentje teveel. Mijn dochter heeft nog nooit bij me geslapen. In fases waar zij zich minder lekker voelde en slechter sliep, heb ik het echt wel geprobeerd want ze mag gerust bij me in bed, maar ze heeft in haar 14 maanden nog nooit 1 nacht bij me kunnen slapen. Baby's die snel geprikkeld zijn, vallen moeilijker in slaap bij afleiding. Er is dan geen sprake van een medische oorzaak. Ik lees op dit forum vaak over baby's die rust nodig hebben en ik denk dat er dus best een hoop zijn die gebaat zijn bij een vast ritueel en hulp nodig hebben om in slaap te vallen. Ik zou ook nooit een baby een half uur laten huilen maar ik weet wel dat mijn dochter vooral op jonge leeftijd mijn hulp nodig had om zich over te geven aan het slapen. Ik heb haar steeds weggelegd en de methode uit het boek 'Baby in een ritme zonder te huilen' toegepast. Dat werkte, al bleef het slapen altijd een moeilijk punt. Ik zorgde voor veel rust overdag en ze sliep meestal thuis.
Hoho, voordat iedereen aan de haal gaat met mijn opmerking: ik doe die binnen een topic over baby's met slaapproblemen en geef aan dat baby's die slecht slapen 's nachts en bij wie samen slapen niet werkt, dat er DAN vaak sprake is van medische problemen. Een kind dat EN in eigen bed niet slaapt EN bij mama op de arm niet, heeft vaak pijn. Vaak, dus niet altijd. Er zijn uiteraard altijd baby's bij wie er dan toch weer een andere oorzaak speelt, waarvoor een andere oplossing nodig is.
Ik doel juist op de groep die niet alleen in slaap valt in eigen bed door overprikkeling, en daardoor ook (zonder medische oorzaak) niet bij de moeder. Deze baby's zijn gebaat bij een aanpak waarbij soms kort huilen wel nodig is. Deze info is juist van belang in dit topic.
Maar ik zeg toch ook niet dat alle baby's die moeite hebben met alleen slapen en met slapen bij mama, medische problemen hebben?
Hier ben ik het ook wel mee eens. Uit ervaring weet ik ook, dat kindjes die snel overprikkelt zijn, ook in hun eigen bed moeilijk in slaap kunnen komen, of lang kunnen doorslapen. En kort laten huilen, lopen ze geen trauma van op. Ligt ook aan de manier hoe een kind huilt natuurlijk. Maar dat hoor je als moeder zelf ook wel neem ik aan. Mijn dochter huilt/jengelt zichzelf ook in slaap, dat is hooguit een paar minuten. Verder vind ik het advies van het CB over de harde aanpak echt not done. (maar ja ik vind wel meer van het CB not done ) Even laten huilen idd anders, maar uren laten huilen tot een kind overstuur en hysterisch wordt, vind ik echt slecht. Probeer dan een middenweg te zoeken, wel laten huilen, maar ga dan om de vijf minuten checken, en bouw dit zo steeds verder op, dat je er meer tijd tussen gaat laten. Maar idd niet zomaar een klein kindje aan zijn/haar lot overlaten.
Hier ook een meisje wat snel overprikkeld is en niet bij mij in slaap kon vallen. Hier de eerste maanden haar in slaap gewandeld/gedragen met een hoedje over haar ogen zodat ze niks zag. Vanaf 3,5 maand overdag in haar bedje in het donker. Ik bleef erbij tot ze sliep. Ik zorgde ervoor dat ze mij niet hoorde of zag. Zonodig wreef ik over haar rug, hand op hoofdje of speentje geven en dan viel ze zonder huilen in slaap. Het was bij haar ook nodig dat ik bij de 1e kik bij haar bedje stond zodat ze niet hoefde te huilen. Huilen werd krijsen wat niet 123 stopte. Sinds een paar maanden, en ze ook zelf haar speentje kan pakken, jengelt ze soms even maar valt dan ook zelf in slaap. Nu even een fase van verlatingsangst en dan kan ik er niet altijd onder uit om haar even te moeten laten huilen. Bij mij in slaap vallen lukt niet, bij haar blijven ook niet en als ze moe is moet ze slapen. Maar laat haar maar heel even dan huilen, 5 min. als max en dat haalt ze eigenlijk nooit. Zonodig lukt het s avonds wel om met haar op het grote bed te liggen. Dan huilt ze soms wel maar blijf ik erbij tot ze slaapt. Bij mijn jongste heeft het erg geholpen om haar te laten slapen met geluid aan, zonder kon ze de ontspanning niet vinden om te kunnen slapen. Inmiddels kan ze prima zonder maar doe ik 't vaak nog voor eigen gemak (schrikt ze niet wakker van onze oudste).
Elk kind is anders en dat geldt ook hier. Je kunt dit niet zo algemeen stellen. Onze zoon werd juist extra hysterisch als we steeds kwamen en weer weggingen. Als we om de paar minuten gingen, kon hij het huilen en krijsen uren volhouden. Als we na een paar minuten even één keer keken of er niks aan de hand was en hem daarna met rust lieten, was het veel sneller gedaan. Hij was toen trouwens wel ouder dan een jaar en al een heel voortraject gehad. Maar voor ons was een paar nachten langdurig laten huilen wel de oplossing. Voor die tijd waren we niet alleen zelf doodmoe, maar hadden we ook een kind dat letterlijk de wallen onder de ogen had van slaapgebrek. Na een week doorpakken, sliep hij zelf ook veel beter. Het was bij onze zoon echt de gewenning van aan de borst terug in slaap vallen. Hij wou gewoon niet zonder. Maar ondertussen brak het ons allemaal op. (En hij werd bovendien te zwaar, dus er moesten sowieso voedingen vanaf.)