o wat snap ik dit wij hadden een paar jaar terug hier ellende maar dan om wat anders, mijn man ging naar de huisarts en is daar gaan zitten janken terwijl ik hem nog nooit jankende had gezien. wat voelde ik me buitengesloten, vernedert en nutteloos want waarom kon mijn man dat niet bij mij? we hebben hier 1 keer over gesproken daarna is het de doofpot in gegaan. nu net het afgelopen jaar zijn wij gestart met een soort therapie, dit is dan inmiddels al 4jaar na de ellende. gelukkig staat mijn man open voor deze therapie want anders denk ik wel dat ik weg was geweest, het boek wat hier eerder benoemd word in het topic wil ik dan ook graag wel eens lezen.
Wat vervelend (zwak uitgedrukt) voor je dat hij wel met anderen praat maar jij nog steeds geen idee hebt. Ik hoop van harte dat je snel wat meer duidelijkheid hebt en weet waar je aan toe bent want dit moet slopend zijn. Succes
Meid wat moeilijk dat je nog steeds niet precies weet waarom hij dit doet. Hopelijk komt hij snel tot inzicht dat jij recht hebt op uitleg voor jouzelf en je zoontje. Nogmaals veel sterkte.
En dat zou heel goed kunnen. Mannen kunnen namelijk ook een post natale depressie krijgen. En als het echt een depressie is dan zou ik niet meteen de deur dichtdoen. Ik heb een postnatale depressie gehad en ons huwelijk liep ook niet echt lekker meer.ik voelde gewoon ( bijna ) niets meer, behalve irritaties. Zowel naar de kinderen als naar mijn man. En dat is niet bevorderlijk voor je relatie. Ik WIST dat ik van ze hield, maar voelen deed ik het niet meer. En mijn man kon alle emoties van de wereld aan mij laten zien en mij heel vaak vertellen wat het met hem deed, het kwam niet bij mij aan. Ik was niet echt op deze wereld Ik ben heel blij dat mijn man achter mij is blijven staan....nu gaat het gelukkig met ups en downs weer beter en kan ik weer voelen dat ik van zowel mijn man als mijn kinderen enorm veel houd. Heel veel sterkte de komende tijd. Makkelijk is het in ieder geval niet, wat de reden van hem ook mag zijn.
Ik heb eerst flink na gedacht of ik mijn reactie / verhaal wel zal plaatsen omdat ik ook veel reacties heb gelezen en het lang niet met veel dingen eens ben die gezegd zijn maar heb besloten het toch te doen. Jou verhaal komt mij namelijk zo mega bekend voor (alleen hier geen kindje in het spel destijds)! Op 26 juli 2012 zijn wij getrouwd een mega geweldige dag gehad, heel groot uitgepakt en eigenlijk gewoon een perfecte bruiloft, vlak daarvoor nog 2 keer op vakantie geweest samen enorm genoten en niks wat er op leek dat in September de bom zou barsten! Vanaf ongeveer 2 weken na de bruiloft hadden we af en toe een meningsverschil, en leek mijn man erg snel geirriteerd om de meest kleine dingen, hierdoor ontstonden steeds irritaties en dus ruzietjes. Mijn opa (Waar mijn man ook erg close mee was) overleed ook nog eens precies 2 weken na de bruiloft dus ik had eigenlijk al genoeg kopzorgen. In september werd ik wakker op de verjaardag van mijn man, en was hij in eens weg, lag niet naast me, was niet beneden, en ik had een apje dat hij na al die jaren zijn vader was gaan op zoeken om weer contact te leggen (die woont hier 2 uur rijden vandaan). Ik snapte hier niks van en was perplex, ik heb hem namelijk zo vaak aangemoedigd daar heen te gaan, maar het antwoord was altijd nee en ik moest er over op houden. Goed, ik was erg boos, en die dag hebben we ook knallende ruzie gehad alle dingen die ik voor de verjaardag had gepland van hem heb ik moeten afzeggen/bellen. Heel erg gezellig dus! We hebben dit uitgepraat en het leek goed, maar niks was minder waar, de 3 dagen die daarop volgden ook erg veel ruzietjes om wat het leek niks..... Tot hij op maandag 17 september zei dat hij bijna geen gevoel meer voor me had, niet verder wilde voorlopig en uit elkaar wilde. Mijn wereld stortte compleet in. Ik wist totaal niet waarom, we waren net 6 weken er voor getrouwd notabene en ik zat nog in rouw om mijn opa! Toen hij is gaan douchen die dag heb ik zijn computer geschiedenis gecheckt en zag ik dat op eens zijn fb niet meer automatisch was ingelogd, maar hij wel berichtjes stuurde met een meid. Op zijn telefoon zat op eens ook een beveiligingscode en dat kl*te ding ging overal mee naar toe, zelfs mee met douchen wat normaal niet zo was en hij was continu online op whatsapp onder het mom van jaa groepsgesprekken bijlezen.. Ik vertrouwde het vanaf toen niet meer, maar goed dat was al te laat! Ik moest hem met rust laten en hij was al druk bezig met andere woonruimte zoeken, hij droeg de ring nog wel want scheiden wilde die nog niet zei hij toen. In die dagen die volgden was hij bijna heel de dag weg (we hebben een eigen zaak van uit huis dus hij hoefde niet naar zijn werk), ik mocht nergens naar vragen, ik mocht nergens mee naar toe, en hij liet het wel weten als die zijn avondeten wou want dan kon ik koken zodat het klaar stond als hij thuis kwam. Ik ben hem wel eens gevolgd of gaan zoeken maar helaas dit leverde niks op. Ik heb op gegeven moment afluister apparatuur in zijn auto gelegd toen hij een rondje met de hond om was, en bingo, helaas werden mijn vermoedens bevestigd er was een andere meid! Toen ik hem confronteerde riep hij ook direct uit te willen scheiden, en hij vertrok dezelfde dag nog naar een hotel. Nu snapte ik dus ook die code op zijn telefoon, altijd online op whatsapp, en het bleek dat die meid had gezegd dat hij toch echt contact moest zoeken met zijn vader. Ik heb in die tijd geprobeerd te redden wat er te redden viel maar tijdens gesprekken was er bij hem gewoon bijna nooit emotie terwijl hij normaal emotioneel best gevoelig is, hij liep zoals hier al eerder in een reactie gezegd werd km's op mij vooruit! Hij had ONS al afgesloten, en ging door met zijn leventje, hij kon koud en kill tegen me doen omdat zijn gevoel grotendeels weg was voor mij en er was een nieuwe meid in zijn leven. Gelukkig is hij hier mee kneiterhard op zijn bek gegaan en is hij vlak voor de scheiding rond zou zijn weer met beide benen op de grond gekomen maar daar door heb ik wel 4 maanden in complete ellende moeten leven. Hij kreeg een huisje, we woonden dus op eens niet meer samen en hij ging elk weekend lekker feesten en stappen, en ik? Ik ging kapot! Maar op dat moment leek dat hem niks te doen. Nu heeft hij enorm veel spijt, en nu zijn we gelukkig ook weer samen en weer helemaal verliefd op elkaar (dus dat is wel erg leuk), maar het heeft heel wat vechten gekost en enorm veel tranen, de scheiding hebben we gelukkig op tijd af kunnen blazen maar het heeft wel een enorme deuk opgeleverd in mijn vertrouwen en ik denk dat als jullie hier uit komen dat dat ook zeker bij jou het geval zal zijn. Ik ben het dus niet eens met reacties hier boven als je merkt het wel wanneer iemand vreemd gaat enz, want bij mijn man merkte ik dus echt helemaal niks (en hij gooide het op vriendschap met die meid en zou zogenaamd alleen goed met haar kunnen praten maar met vrienden zoen je bijv niet)! Ik had het nooit achter hem gezocht, hij die altijd het hardst schreeuwde dat zal ik nooit doen want ik heb gezien hoe dat bij me ouders ging deed dat toch wel echt zelf! Ik zeg niet dat je man vreemd gaat, maar ik zou me er niet geheel voor afsluiten om het wel in je achterhoofd te houden! Heel veel sterkte want ik weet door wat voor een hell je nu gaat en ik vind het echt knap dat je zo wil vechten voor jullie kleine en voor je relatie! Ik hoop dat hij "alleen maar" met zichzelf in de knup zit en jullie hier samen uit weten te komen maar ik wilde toch mijn ervaring delen omdat jou verhaal me erg bekend voor komt!
Wat moet dat een vreselijke tijd voor je zijn geweest shantii. Fijn dat jullie nu weer bij elkaar zijn en lekker verliefd. Hopelijk blijft dat zo en mogen jullie de liefde bezegelen met een wondertje.
Ik herken dit heel erg van mijn vriend. Hij heeft dit vorig jaar gehad, in de periode dat ons kindje ongeveer 2-7 maand was. Hij gaf aan dat hij heel erg de tijd met z'n tweetjes miste, dat alles ineens om het kindje draait en dat hij daar heel veel moeite mee had. Hij had in die periode ook weinig met ons kindje. Hij heeft dit zelf ook ervaren als een soort PND, dus vind het geen gekke opmerking van je. Ontzettend vervelend dat je in die situatie zit nu.. Het feit dat hij er zo koel tegenover staat maakt het moeilijker. Mijn vriend was dat toen niet en trok ook wel meerdere malen aan de bel bij mij. We zijn bewuster aan onze relatie gaan werken, wat vaker dagjes/nachtjes uit samen gepland, en de zomervakantie in Griekenland met z'n drietjes heeft ons toen ook erg goed gedaan. Hopelijk kom je er met hem uit. Als je blijft twijfelen over die telefoon van hem, zou ik er echt nog eens naar vragen als je met hem om de tafel gaat. Jij verdiend op zijn minst iemand die eerlijk naar jou is, maar ook iemand die rustig met je gaat zitten en over alles praat. Als hij zijn telefoon niet wil laten zien aan jou, dan weet je genoeg toch? Sterkte meid..
jeetje meid wat een ware nachtmerrie ik hoop zo dat hij bij draait onwijs veel sterkte en een hele dikke knuffel
Hier om mij heen 2 vrouwen met hetzelfde verhaal mannen leken ook depressief en allebij bleken ze toch een ander te hebben. Dus zou daar toch rekening mee houden. Telefoon bij zich houden en kill doen tegen jou enzo in 1x nee dat klopt niet natuurlijk, als mij man dit zou doen zou ik hem ze telefoon af pakken en zeggen nu die code geven anders weet ik genoeg en daar is het gat van de deur ben geen maf die met me laat spelen. Daar zou ik echt t trots voor zijn snap ook heel veel vrouwen niet wat sommige allemaal wel niet pikken van hun man.
hij gaat hulp aanvaarden..!! zegt ie.. nu hopen dat hij niet terugkrabbelt voor het zover is... maar er is zeker geen ander hoor, echt een zware depressie... al denk ik heel af en toe dat ik niet weet wat ik liever had gehad... op een klootzak die vreemdgaat mag je tenminste kwaad worden en je frustratie uiten.. nu wordt ik minstens zoveel gekwetst, krijg ook geen liefde meer, maar moet mezelf steeds voorhouden dat hij zichzelf niet is en er niks aan kan doen...
Pfff wat een heftig verhaal zeg, allereerst heel veel sterkte de komende tijd. Fijn dat je man hulp wil accepteren, hopelijk komt het dan beetje bij beetje weer in orde. Ik kan begrijpen dat het voor jou heel moeilijk is, je hebt allerlei emoties waar je mee zit en dan ook nog eens een kleine die je aandacht vraagt. Heel veel respect voor jou hoe je er mee omgaat. Ik zal voor je duimen dat jullie er samen uit komen. Dikke knuffel
nare man..? zp is wel erg braaf geworden hè..? nooit ja, het mag duidelijk zijn dat ik daar wat anders bedoelde.. @ nijnonijntje heb hem gesproken, maar er is voor mij weinig doorkomen aan.. hij heeft zo'n vertekend beeld van alles, zoekt het probleem daar waar het helemaal niet zit.. allemaal frustraties over super onnozele dingen... Dit stukje gaf mij veel herkenning: die irritaties.. en hij heeft tegen zijn moeder gezegd dat ie nog wel van me houdt, maar het niet meer voelt en de wil om te vechten is weg...
O esme...heftig zeg. Hopelijk aanvaard hij de hulp dan snel en kan hij die liefde weer terug vinden. Dat is hoe rot de situatie ook is, voor hem ook wel heel snue hoor. Sterkte meis.
Wil je geen rotgevoel geven maar ik denk nog altijd dat er een ander is waar hij verliefd op is geworden.
Wat erg zeg!!! Ik begreep dat nooit zo goed als ik zulke verhalen hoorde. Als je samen een kind krijg is dat nou eenmaal niet alleen heel erg mooi, maar soms ook erg zwaar! Voor beide partners kan het soms heel moeilijk worden, en zelfs tot een depressie leiden. Ik zou wel eerst erachter proberen te komen of er toch niet iets anders speelt. Is hij bijv bij anderen ook zo depressief? Heeft hij nog zin in werk of in hobbies? En is hij alleen bij jou zo down? Dan zou er ook iets anders kunnen spelen...
Heb een tijdje gewacht om te reageren maar herken het verhaal. 1.5 jaar geleden gaf mijn man ook vanuit het niets aan dat hij het allemaal niet meer wist, hij wist niet of hij nog wel van mij hield en of dit was wat hij wilde. Mijn leven stortte in ... Duidelijker kon hij het niet maken en hij gaf alleen het gevoel te hebben van twijfel over ons. Wij zijn er wel uit gekomen, relatietherapie gehad maar niet lang omdat het niet klikte met de therapeut met ons beide. Het heeft ruim 4 maanden geduurd ( en wat duren die lang ) voordat hij eindelijk besefte dat hij wel verder met me wilde. Wat ook speelde in die periode van twijfel is dat hij het ongelofelijk vervelend had op zijn werk en hij zat dus al niet lekker in zijn vel. Mijn man is geen persoon die praat dus hij heeft alles opgekropt toen. Hij had intussen ene nieuwe baan nadat hij verteld had van zijn twijfels en ik denk dat dat ook geholpen heeft. Hier dus geen ander, ik dacht toen zelf aan een vroege midlife crisis. Zo,n gevoel van : is dit nu wat ik wil? Ik hoop dat jullie er ook uit komen! Heel veel sterkte
Ik denk ook nog steeds dat er wel een kans is dat er een ander is,.. Natuurlijk zegt hij dat hij depressief is.. Want hij schaamt zich natuurlijk dood en durft niet te zeggen dat er een ander wijf is... Als hij depri is? Wat zijn zijn redenen dan dat hij wegvlucht? Niet met jouw praat? Z'n telefoon niet opnam toen hij bij die 'vriend' was? Berichten zogenaamd niet gelezen heeft? Wachtwoorden veranderen? Wel tegen z'n ouders zijn ''verhaal'' doen maar niet tegen zijn vrouw! De moeder van zijn kind! Echt meid,. Ik denk dat je toch even met andere ogen naar het verhaal moet kijken...