ben ik nou zo'n muts(kind wegbrengen)

In dit geval gaat het om opa en oma en niet om een 'andere (willekeurige) persoon' en de toegevoegde waarde is, dat het een bloedband is. Ik vind eerlijk gezegd dat je je kind niet mag onthouden om een leuke band met hun op te bouwen (tenzij opa en oma een hele slechte invloed hebben, roken, drinken, vloeken, tieren noem maar wat op). Een goede band met familie maakt mensen sterk...Je geliefd voelen maakt je sterk en je geliefd voelen door je directe omgeving vind ik gewoon iets heel gezonds.

Dus dat voegt het in mijn ogen toe.

 

Ik denk ook het vertrouwen krijgen/ hebben in andere mensen. Als jij er altijd bij bent, weet een kindje op een gegeven moment dat mama of papa er altijd is en is vertrouwen in een ander niet nodig.
Het zelfde met spelen/ ontdekken, mama of papa is er dus het kan, ze hoeven niet bang te zijn. Mama of papa vangt wel of lost iets op, het voelt veilig!
Maar wat zouden de kindjes doen als je er niet bij bent? Zijn ze dan nog spontaan? Of durven ze dan juist minder omdat het vertrouwde gezicht niet in de buurt is??

 

Maar hij heeft variatie in contact, enkel is er tot hiertoe altijd een van ons bij geweest. Uiteraard is dat nodig voor een goede sociale ontwikkeling en uiteraard is het nodig dat kindjes ook aan anderen gehecht zijn ipv alleen aan de ouders. Maar nogmaals, ik zie niet in waarom dat anders zou zijn als de ouders er bij zijn. Als wij bijvoorbeeld bij mijn schoonouders op bezoek gaan, dan zie ik die puk van ons amper, die is voornamelijk bezig met opa (samen computeren of buiten kijken, ...) Enge dingen kan opa net zo goed en stoer oplossen als mama en papa en hij snapt ook dat anderen andere regels hanteren dan wij. Want of wij er nu bij zijn of niet, op andere plaatsen gelden de regels van de bewoners.

Als je behoefte hebt aan met zijn twee weg te gaan of zelfs alleen te gaan shoppen of noem maar op, dan begrijp ik heel goed dat je je kindje ergens laat logeren (of voor een paar uur ergens brengt). En als ons ventje dadelijk vraagt om ergens te mogen logeren, dan heb ik daar ook geen enkel probleem mee, maar nu is er voor ons gewoon nog geen reden geweest om hem ergens "achter" te laten.

 

Ik lees het topic met gemengde ideeën.
Hier is de kleine man ook nooit weg geweest zonder mij of mijn man.
Familie woont allemaal ruim 2 uur hier vandaan.
Mijn moeder kan door lichamelijke beperkingen niet als logeeradres en bij mijn s.ouders wil ik niet. Ik ben niet goed genoeg in hun ogen en dat maken ze altijd flink duidelijk. Jarenlang heb ik die opmerkingen van me af laten glijden, maar sinds ze slecht over mij praten tegen ons zoontje krijgen ze hem niet te zien zonder dat 1 van ons erbij is. (plus dat ik weet dat neefje daar een tik krijgt als hij echt niet wil luisteren en dat wil ik absoluut niet hebben )

Als hij straks oud genoeg is gaat hij 2 ochtenden naar de psz.
Ik zal het de eerste paar keer flink wennen vinden, maar het lijkt me ook best lekker. Even de ruimte om flink in huis aan de slag te kunnen of gewoon tijd voor mezelf of zo.
Bij de psz heb ik ook een goed gevoel, toen we gingen kijken liep hij ook al lekker rond.
Hij is heel sociaal, dus ik gun het hem echt om straks vriendjes te maken op de pzs.
Die gaan dan ook naar dezelfde kleuterschool en is dat niet zo'n grote stap.

Ik ben dus ook zo'n moeder, of eigenlijk zijn wij ook zulke ouders die hun kind nog nooit bij iemand anders hebben gelaten.

 

Natuurlijk mag je je kindje niet onthouden om een goed band op te bouwen met familie! Maar zoals ik ondertussen al een paar keer heb gezegd (), ik zie niet in waarom wij er dan niet bij zouden kunnen zijn. Ons ventje is stapelzot op zijn oma's, opa's, ooms, tantes, neefjes en op een aantal van onze vrienden.

Vertrouwen in anderen is er zeker ook hoor Luannie, als hij zich pijn doet of ergens bang van is, en hij is op dat moment bijvoorbeeld alleen met opa buiten, dan kan opa hem prima troosten.

En om aan te geven hoe "onzeker" hij is: we zijn een keertje bij een school opendeurdag gaan kijken (om alvast een peuterspeelzaal uit te kiezen die er aan vast zit) en ze deden een soort van weekafsluiting om te laten zien hoe het er aan toe ging in deze school. Ons pukje ging gewoon mee in de kring van kindjes zitten. Omdat hier alleen kindjes zaten, zijn wij een heel stuk verder weg gaan staan. Op een gegeven moment was het zitvlees weer op en is hij opgestaan uit de kring. Hij is wel onmiddellijk beginnen rondkijken naar waar wij waren, maar hij dacht nog niet eens aan huilen toen hij ons niet meteen zag. Dat vond ik toch bijzonder stoer voor een kereltje van (toen net) anderhalf, zo tussen de kindjes die allemaal een stuk ouder waren en voor zijn gevoel toch wel eventjes helemaal alleen.

 

Omdat het ook heel leuk is als jij als moeder er gewoon niet bij bent om hun in hun nek te hijgen. Waarvoor heb je zoveel wantrouwen? Want zo komt het over...

 

@Karoke,


Ik begrijp ook niet helemaal waarom je er per se bij wilt zijn. Het klinkt bijna dwangmatig namelijk en imo niet heel gezond voor je eigen geestesgesteldheid. Je mannetje is nu 20 maanden, blijf je er ook zo bovenop zitten als hij straks ouder is? Je kindje lijkt sociaal zeer sterk, maar hij heeft ook altijd in zijn achterhoofd dat jij er bij bent. Kids houden hun ouders constant in de gaten, of je het nu doorhebt of niet. Ik ben benieuwd of hij ook zo in een groep gaat staan etc. op het moment dat jij een keer afwezig bent.

 

@karoke

Omdat hij door jullie aanwezigheid goedkeuring krijgt in de contacten die hij met anderen aangaat. Jullie lachen als hij een grapje met oma maakt, of even een knipoog als hij bij zijn oom op schoot zit. Een paar maanden geleden had hij dit allemaal nodig om te leren dat het ook leuk kan zijn om gezellig te doen met anderen. Nu hij eenmaal ervaren heeft dat zijn leventje niet bestaat uit alleen maar papa en mama is de volgende stap dat hij mag gaan ervaren dat hij ook op eigen houtje contacten mag aangaan en dit mag gaan uitbouwen, zonder de "stille" aanwezigheid van papa en mama. Bij verdriet leert hij dat de kus van oma ook voldoende is als jij niet in de buurt bent. Daarbij voelen kinderen zich ook heel trots als ze iets ondernemen zonder papa en mama. Bijv. hand in hand met opa een middag op pad. Het vertrouwde van papa en mama valt even weg, maar er komt een nieuw vertrouwen voor in de plaats. Zo groeit hun wereld en bij positieve ervaringen dus ook hun zelfvertrouwen.

 

Ik denk dat het afhangt hoe belangrijk iemand familiebanden vindt.

Voor mij zijn opa en oma hele naaste familie, die komen meteen na de ouders. Ook wat betreft de hechting. Ik vind het persoonlijk heel belangrijk dat onze kinderen goede hechting hebben met opa's/oma's/ooms en tantes.

En niet dat je daarvoor nodig is dat wij er niet bij zijn. Maar dat het even weggaan van papa en mama totaal niet 'bijzonder' of 'heftig' is oid. Onze kinderen voelen zich compleet thuis bij de hele familie, en kijken niet eens om als wij dan even weggaan.
Als wij op zaterdag bij schoonouders zitten, zou het niet eens in me opkomen om kids mee te slepen als ik even naar ikea wil of zo. Ze zouden niet eens mee willen, ik moet ze dan echt gaan smeken om uit de kamer van hun oom te komen (die nog thuis woont)

Daarom vind ik de post van ts een beetje 'overdreven', in mijn beleving heeft een kind gewoon recht op een hechte band met grootouders.
En als de moeder geen vertrouwen heeft in oma voelt het kind dat aan.

Stel dat mama haar kind nooit alleen wil laten met papa. Dat heeft echt gevolgen voor de hechting tussen vader en kind. Dat geldt volgens mij ook voor grootouders.
Alleen hoeft dat naar mijn mening niet vanaf de geboorte te zijn, maar vanaf ong 1,5jaar.

 

Ik vind het ook overdreven. Mijn oudste us regelmatig bij zijn opa en oma, blijft daar soms ook slapen en vindt het geweldig. Hij vraagt er ook om.
Mij lijkt het fijn voor de kinderen om in een hechte familie op te groeien met mensen die ze goed kennen, dat wil ik ze niet ontnemen.

Daarnaast hoevaak lees je hier wel niet dat stellen uit elkaar groeien? Mijn man en ik pakken met enuge regelmaat tijd voor ons samen en (heel zwartwit gesteld) dat lijkt me toch wel gezond voor je relatie. Daarnaast ben ik naast mama ook nog Marieke en heb ik zelf ook recht op wat dingen voor mezelf.

Misschien is dat dumpen, maar ik word er gelukkig van en mijn zoons vinden het geweldig dus het boeit me niet.

 

Snap ik, dat is het ook. Maar misschien wordt het wel nog moeilijker naarmate je er langer mee wacht? Het zal toch ooit moeten

 

Ik heb juist het omgekeerde. Ik vind het lastig om hem op de psz te brengen. Daar gaat hij per juni naar toe. Hij is er aan toe hoor, daar niet van, maar daar gaat het heel anders eraan toe dan thuis, of bij opa en oma.

Opa en oma zijn, mijn ouders alleen, zijn de enigen waar ik hem echt volledig aan toe vertrouw, en waar hij dolgraag is.
Ik ga elke dag met hem daarheen, mijn paarden staan er.

Maar nu ik zwanger ben en veel kwalen ontwikkeld heb (heb al hashimoto, bekkeninstabiliteit, zwangerschapssuiker) ben ik elke week wel een paar uur in het ziekenhuis, of moet ik even bloedprikken (lang wachten), dan breng ik hem echt bij opa en oma.

Daarbij heb ik teveel harde buiken en moet smiddags verplicht rusten, en als ik die dag geen ziekenhuis bezoeken heb of bekkentherapie, dan gaat hij 2 uurtjes naar opa en oma, zodat ik echt kan rusten.

Kan nu al niet meer slapen van de gedachte dat hij per juni naar de psz gaat.

 

ik ging die karaoke al verwarren met jou. In ieder geval denk ik er wel hetzelfde over. Dat het moeilijk voor je voelt, ok, dat kan, maar opa en oma zijn gewoon leuk. En het is gewoon goed voor je kindje als je hem ook aan mensen naast jezelf toe kan vertrouwen, helemaal als het opa en oma is. Dat is alleen maar mooi. Opa en oma hier wonen op een steenworp afstand, maar alles is eeuwig belangrijker. Doodzonde vind ik het, vooral omdat ik merk dat onze dochter wel gek op ze is. Wees er gewoon blij mee als ze zo open staan voor je zoontje.

 

Ik begrijp je ook, ik heb laatst een topic geplaatst over dat mijn vriend en ik in juli een weekendje samen weg gaan en mijn zus en haar man (die inmiddels 2 zonen heeft grootgebracht, dus vertrouw er volledig op dat dat goed komt ) bij ons in huis komen om op Dennis te passen dat weekend. Ze wonen in Friesland, vandaar dat brengen niet zo gemakkelijk is, maar toch zien we elkaar zo vaak mogelijk omdat ik wil dat Dennis een band met ze kan opbouwen.

Mijn zus heeft al aangegeven dat ze bijna niet kan wachten, ze heeft er zoveel zin in om Dennis even voor zichzelf te hebben!! Ik heb toen haar kinderen klein waren ook heel vaak opgepast, ook toen m'n zus en haar man even samen weggingen of met vakantie zelfs. Ik (samen met m'n ex) vond het geweldig en geloof me, haar kindjes ook. Ik heb nu nog een zeer hechte en fijne band met haar zonen (inmiddels 18 en 20 jaar!) en ik weet zeker dat dat niet zo was geweest als ik ze minder had gezien en minder tijd - op mijn eigen manier - met hen had doorgebracht. Het geeft nèt even dat beetje extra, je kunt 'geheimpjes' met ze delen waarvan papa en mama niet op de hoogte zijn en als er ècht iets is wat ze liever niet met hun vader of moeder bespreken (geloof me, die tijd komt namelijk ècht!) bellen ze mij.

Dat is een hele fijne gedachte weet je, ook voor mijn zus. Haar oudste heeft best veel problemen gehad (ADHD o.a.) waar zij niet altijd raad mee wist omdat ze te dichtbij stond en hij het dus niet aan haar wilde vertellen. Als hij toen niet mij (en mijn moeder ook, die heeft ook veel opgepast) had gehad weet ik niet wie hij anders in vertrouwen had kunnen nemen. Vrienden / vriendinnen vertel je namelijk ook niet alles. Familie heeft wat dat betreft zeker een belangrijke 'functie' in het leven van een kind, zeker naast de ouders.

Maar om een lang verhaal kort te maken, wij gaan dus straks een weekend samen weg en daar kijk ik ontzettend naar uit (eindelijk weer eens niets hoeven en genieten met m'n vent!!) maar aan de andere kant ook behoorlijk tegenop. Ik vraag me af of Dennis ons niet ontzettend gaat missen enzo.... Maar gelijk als die gedachte opkomt, denk ik aan hoe hij heerlijk verwend zal worden die dagen en hoeveel mijn zus van hem houdt en haarzelf totaal zal wegcijferen (ze heeft fybromyalgie en da's niet altijd even fijn) om te zorgen dat Dennis een wereldweekend heeft.

Juist als je je kindje wat meer loslaat, d.w.z. bij opa en oma of een lieve gastouder (als ik moet werken) of zus in mijn geval, brengt, kan hij een vertrouwensband opbouwen zonder dat hij wéét dat de ogen / oren van papa en mama vlakbij zijn. Dat kan 'm afremmen om zich helemaal open te stellen voor anderen... jij bent erbij dus hij 'voelt' jouw aanwezigheid.

Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, ik kan me zeker inleven in je gedachtengang maar ik denk dat je ook in het belang van je zoontje moet denken, het zal echt een dikke plus in zijn leventje zijn als hij eens alleen bij opa en oma mag zijn.

*edit* Mijn zus heeft destijds ook laten vastleggen dat haar zoons, mocht er iets met haar en haar man gebeuren naar mij zullen gaan. Haar 1e man is op 25-jarige man overleden, dus ze weet dat er zomaar iets kan gebeuren en dit zijn vanzelfsprekend erg belangrijke dingen om vast te leggen. Omgekeerd zijn zij nu degenen waar Dennis heen gaat als er iets met ons gebeurt.

 

Haha, weet je wat grappig is? Een aantal van jullie vinden dat ik wantrouwig en zelfs dwangmatig klink, terwijl ik het altijd zo dwangmatig vind klinken dat kindjes maar zo snel mogelijk zelfstandig moeten zijn en "groot". Wie zegt dat het "moet" om kindjes zo jong ergens alleen te laten zijn? Er zijn legio plaatsen waar dat niet het geval is, hebben ze daar dan alleen maar mietjes voortgebracht?

Ik heb nu ook allemaal beelden in mijn hoofd dat ik er bij sta te hijgen, elke stap die hij verzet. Jullie geven overigens een kindje wel veel krediet. Denken jullie nu echt dat, als hij al een tijd buiten is met opa of achter de computer (andere kamer) met een oom of noem maar op, dat hij dan constant in zijn achterhoofd heeft dat mama of papa er ook is? En dat al sinds hij nog geen jaar is? (nu snapt hij dat wel hoor, daar niet van) Misschien dat hij wel het een of ander telepathisch contact kan maken met me als ik me in een andere kamer bevind, of op een paar honderd meter afstand, maar dan zou hij dat ook kunnen als ik een paar kilometer weg ben, niet?

Bovendien denk ik niet dat onze puk het verschil snapt tussen pa en ma gaan weg of pa en ma gaan even met zijn tweetjes alleen naar buiten of zo. Want uiteraard gebeurt dat wel, we zijn wel vaker voor een minuut of 10 (of langer, al een paar keer +- een half uur en aangezien een kind nog niet zo heel veel heeft met tijd, maakt het volgens mij nog niet eens uit of het een half uur of 3 uur is) compleet uit het zicht. Hij kijkt nog niet op of om en als hij dan een keertje valt is het maar net zoveel drama als dat we in de geburen zijn.

Ach ja, 11 mei zullen we het wel weten of we hem compleet de vernieling hebben in geholpen of niet, dan moeten we naar een receptie en dat vind ik niks voor een kindje. Het is overigens absoluut niet dat ik het een probleem vind om hem ergens achter te laten, het is gewoon nog niet voorgekomen dat het "nodig" was. Of eigenlijk een paar keer wel, maar zal je zien dat er dan niemand is die kan oppassen. (mijn familie woont gemiddeld 100km hier vandaan en man heeft niet veel familie)

Ik denk werkelijk waar dat er, in mijn geval, een beetje heel veel heisa om niets wordt gemaakt. Er wordt gedaan of ik constant een hand ergens rond hem heb bungelen, maar het monstertje is al behoorlijk wat keren nog niet eens in mijn zichtlijn (twijfel aan dat woord) of binnen mijn gehoorbereik (wat best groot is ) geweest. Nog hij, nog ik heb daar stress door ondervonden.

Maar ts, want eigenlijk gaat het hier natuurlijk wel om jou , hoe zat het dan met het kdv? Want dat is me nog steeds niet duidelijk. Gaat het echt puur om het niet bij oma en opa willen laten, of wil je je kindje nergens meer laten? En waarom dan wel toen naar het kdv?

 

Daar vind ik je inderdaad een heel goed punt maken. Als je je kindje nergens laat omdat je geen vertrouwen hebt in anderen, dan zal dit ongetwijfeld een weerslag hebben. Want dan ga je er, denk ik, al wel snel constant met je neus bovenop zitten. Dan laat je (bijvoorbeeld) opa niet even met puk alleen gaan wandelen of ga je zelf niet even een stukje om met zijn twee. En dan denk ik inderdaad dat je fout bezig bent, want dat zijn dingen die kindjes echt wel oppikken en die sporen kunnen achterlaten.

Zouden we dan eigenlijk toch allemaal hetzelfde bedoelen in wezen en gewoon andere nuances leggen???

 

@Karoke; Ik weet niet of je het ook tegen mij had in je voorlaatste post, maar ik richtte mijn post aan TS, als reactie op haar post.

Ik snap trouwens heel goed dat je je kind niet 24/7 in een houdgreep hebt, dat je je kind natuurlijk bepaalde vrijheden geeft, het ging mij erom dat ik jullie gedachtengang wel kan begrijpen maar dat het ook gewoon LEUK (en leerzaam, en prettig, en goed voor het zelfvertrouwen... ) voor een kind kan zijn om eens ergens anders zonder zijn/haar ouders te zijn.

Dat is geen must, nee. Maar er zijn zoveel situaties te bedenken waarin het belangrijk en alleen maar heel erg fijn kan zijn dat je kind ook bij iemand anders terecht kan dan alleen de ouders. Dat zeg ik uit ervaring. (Zie mijn vorige post. )

 

Ik had het niet op iemand gericht hoor, eerder algemeen om wat ik voornamelijk in andere topics lees.

En ik begrijp wel dat het belangrijk is dat je kindje ergens anders terecht kan, begrijp alleen niet waarom dat in ons geval niet zo zou zijn. Ik weet echt zeker dat ik hem dadelijk (de 11e dus) met een heel gerust hart kan achterlaten bij mijn schoonzus en dat ons ventje daar geen traan om zal laten en als hij iets eng vindt, of zich pijn doet, dan zal hij echt wel op zijn tante vertrouwen, want dat heeft hij al eerder gedaan.