en als ze dan zegt ik wil niet naar de slager? Wat zeg je dan? Of negeer je dat? Mijn kleuter heeft namelijk overal een weerwoord op, ongelovelijk. Altijd het laatste woord, op alles wat ik zeg wel een antwoord. Ik sta vaak echt met mijn mond vol tanden.
@costly: ozne dochter is heel goed in "dat wil ik niet" "nou dan blijf ik wel thuis" (eh nee.. je bent 4!) "ik wil niet naar huis ik ga wel daar en daar spelen" (nou niet dus) ik ben heel erg van het positief opvoeden maar ook echt niet te beroerd om iets te verbieden hoor enige is dat ze nooit genoegen neemt met "omdat ik het zeg". uiteindelijk legt ze zich er dan wel bij neer... maar effectiever is gewoon om te vertellen waarom je iets niet wil.. dan is ze een stuk meegaander.
Oke, misschien heel kort door de bocht. Maar zo is het wel. Als ze nu al in discussie gaat over wat ze wel en niet wil. Hoe moet dat dan als ze 14 is? Wij zijn ouders, wij bepalen. Wat ik dan nog wel eens doe is zeggen: Na de slager gaan we... even langs de hertjes met wat oud brood oid. Probeer het wel positief te houden, anders zit je met een dreinend kind.
Ik heb ook een hele pittige meid, ik bedoel ze kan een voetbal van een flinke 8 jarige afpakken en dat ie hem niet meer DURFT terug te pakken omdat ze hem zo'n grote waffel geeft met UHUH (en dan vingertje heen en weer schudden, net zo'n negerinnenvrouw gevangen in een 2 jarig!! meisje) maar ze heeft wel respect voor mij te hebben en dat heeft ze ook. Dus regelmatig een retourtje trap (blijft ze ook zitten want niet blijven zitten betekend naar je kamer en daar staat geen speelgoed en haal ook haar knuffels weg als het moet, prikkelvrij dus en niet leuk) als ik nee zeg is het ook nee en dat weet ze ook dus niet nog een keer na doen. Ik kan je niet precies vertellen wat ik doe behalve heel consequent zijn al vanaf dat ze 1 jaar is ofzo, toen moest ze 1 minuut op de trap en nu 2 en over twee weken 3 tellen. Misschien moet je een ander afkoelplekje zoeken waar ze dus niet zichzelf kan opsluiten in de badkamer? een matje in de kamer of iets en dan steeds blijven terugzetten want het concept van het strafhoekje is nog niet duidelijk bij haar en dan heeft het geen zin eigenlijk.. Misschien heeft ze niet genoeg input (volgens haar dan hihi) in haar leventje, laat je haar zelf kleding uitkiezen, aandoen, zelf broodje smeren e.d. taakjes geven dus (ook in het huis met opruimen of iets poetsen) ik merk dat als je kinderen serieus neemt en hun een taak geeft dat dat hun fijn laat voelen ook als ze hun eigen smaakje mogen hebben, anders gaan ze zo pittig doen om hun eigen ik te vinden zeg maar (rebellen!!) Verder ; doet ze al een sport of iets om haar (duidelijk) teveel energie kwijt te kunnen dat ze hem kan channelen naar iets nuttigs hihi er zijn al zat dingen die een 4 jarige kan doen..
Lastig! Je verhaal is wel heel herkenbaar voor mij. Ik heb een mannetje van 4,5 dat driftbuien heeft, wegloopt, niet luistert en ga zo maar door. Bij hem is ADHD geconstateerd en dankzij medicatie is hij iets meer stuurbaar, maar het blijft een handenbindertje. Vaak denken mensen dat een 'moeilijk kind' gewoon een niet goed opgevoed kind is, maar je weet zelf wel of je het goed doet met je kind of niet. Opvoedondersteuning kan misschien helpen, dat krijg ik ook. Eerst dacht ik: Jaja, dan gaan ze me zeker vertellen dat het aan mij ligt. Maar nu ik ermee bezig ben merk ik dat ik het zelf allemaal goed weet, maar dat het soms goed is om samen met een ander na te denken over mogelijke oplossingen voor probleemgedrag. Meestal kom ik uit mezelf met een mogelijke oplossing en niet zozeer de 'deskundige', zij zorgt er alleen voor dat ik er even voor ga zitten om na te denken over wat er misschien anders kan. Wie weet kun je het eens aankaarten bij je huisarts?
Even wat tips voor jou (ik was gisteravond bezig met een uitgebreid verhaal, maar er kwame een telefoontje tussen, dus nu de korte versie : - Probeer zelf te rusten wanneer je kan. Als je geen rustmomenten op een dag hebt, verander dan iets in je leefsituatie / afspraken met je man waardoor je rust kan krijgen. Als ik vermoeid ben kan ik ook minder verdragen van mijn kinderen. - Accepteer dat een je dochter moeilijk alleen kan spelen. Raak daar niet gefrustreerd over. Het helpt niet. - Als je samen iets onderneemt (kleuren, kleien) doe het dan met al je aandacht en schakel je gedachten over alles wat nog 'moet' uit. - Houdt contact met je dochter als jij iets anders doet. Geef haar complimenten of zing samen een liedje. Wat hier fantastisch werkt: wedstrijdjes maken! - Geef de volgorde van activiteiten aan en wat je daarbij van haar verlangt. Gaat het goed dan beloon je haar met een sticker. Wat hier werkt is samen een stickervelletje uitkiezen. Wat me wel raakt aan je verhaal is dat je haar zelf irritant en vervelend begint te vinden. Je weet toch zelf ook wel dat je dochter dit aanvoelt? En juist daardoor negatief gedrag gaat vertonen? Probeer uit die negatieve spiraal te komen. Hele grote kans dat zij ook positief gaat reageren. Succes!
Eens. Doordat zij het aanvoelt versterkt haar gedrag alleen maar. Het is idd zaak om uit die negatieve spiraal te komen. Met name dat stukje accepteren dat ze nou eenmaal niet/moeilijk alleen kan spelen en heel veel aandacht nodig heeft vind ik moeilijk. Ik heb nature moeite met alles wat met claimen te maken heeft. Vroeger had ik vriendinnetjes die mij erg claimden, vreselijk vond ik dat. Dat is dus iets van mij waar zij niks aan kan doen maar waardoor onze karakters botsen en haar gedrag versterkt wordt en ze mij dus extra gaat claimen en uitdagen. Doet ze bij anderen dus ook, maar ik heb er blijkbaar het meeste last van. Heb het er wederom met mijn moeder over gehad en die zei ook dat het iets van mij is, dat ik al mijn hele leven moeite heb met mensen die 'iets van mij willen, claimen, mij geen rust 'gunnen', met niet laten'. Blijkbaar heb ik een dochter gekregen die dit in zo'n mate bij mij uitlokt dat ik er wel iets mee moet doen. Ofzo. Bedankt voor al jullie tips! Hoewel ik de meeste eigenlijk al wel toe pas/toegepast heb. Het lijkt wel alsof er alleen al door het hier neer te zetten al iets veranderd is. Ik ben relaxter naar haar toe en zij is iets makkelijker in de omgang. Kan uiteraard ook met het weer te maken hebben Input heeft ze genoeg. Ik moet haar juist soms een beetje in bescherming nemen omdat ze geneigd is over haar grenzen te gaan. Af en toe een middagje thuis is dan erg nodig, ook al is voor beide partijen niet altijd even gezellig Ze moet dan wel even tot rust komen. Ze is vanaf baby af aan idd pittig. Ze is 6 weken te vroeg geboren en toen ze uit mijn buik kwam krijste ze de hele verlosafdeling bij elkaar Eerste wat de gyn en verloskundigen zeiden was: 'daar ga je nog je handen vol aan krijgen!' haha. Ze was een huilbaby, wou niet alleen in haar bedje slapen, wilde constant bij ons zijn etc. Dit is eigenlijk altijd zo gebleven. Ik zie ook groot verschil met mijn zoontje zijn karakter en die van haar. Hij is ook wel driftig, maar wat relaxter, vind meer prima en kan zichzelf redelijk vermaken. Heeft ons niet zo nodig zeg maar. Gevoel voor humor heeft ze ook. Ze haalt echt grappen uit, om je rot te lachen. En ze is verbaal zo sterk, sta soms echt met mijn oren te klapperen. Ze lult je zo onder tafel Die rustmomenten voor mijn man en mij zijn idd hard nodig. Ik heb een drukke baan wat me veel energie kost (maar ook oplevert). We gaan deze week heerlijk 2 dagen met zijn tweetjes weg en de kids logeren bij opa en oma Als ze nu 'straf' krijgt zetten we haar alvast in de badkamer ipv op de gang hebben we bedacht. Zo kan ze dat niet uit zichzelf doen daarna. En dat vindt ze niet leuk! Dus schijnt te werken. Het aankaarten bij mijn huisarts hoeft niet. Ik zit in hulpverleningsland en weet waar ik moet zijn als ik professionele hulp nodig heb. Zover is het nog niet. Ik weet namelijk ook dat een groot deel bij mezelf ligt. Dan zal ik zelf hulp moeten zoeken. Zit er sowieso wel weer eens aan te denken om een bezoekje psych te doen. Weer even fijn gespiegeld en geconfronteerd worden en heerlijk een uur alleen maar over jezelf praten. Dat doet een mens goed haha.