Maar dat was hier niet het punt. Het ging over mindset en hoe je die kunt veranderen. En daar is dit een mooi voorbeeld van. En nee niet in alle gevallen haalbaar. Maar zo kun je alles wel doodslaan.
Ik vind het vooral een voorbeeld waarbij het onderschatten van de start positie mooi word aangegeven.
Maar er was een partner die achter de persoon stond en hem aanmoedigde, dat is al een stap die sommige mensen niet hebben.
Neen hoor. Hoe die start positie er exact uitzag had ik namelijk geen beeld van. Het feit dat hij de mogelijkheid heeft gehad om bepaalde zaken te doen of sprongen te zetten, wil dus ook zeggen dat de start positie het toeliet.
Uit jou verhaal begreep dat hij die niet uit zichzelf had want zo was hij niet opgevoed, jij hebt hem dat zetje gegeven waardoor hij van zijn opvoeding af is kunnen stappen
Eens gekeken waarover dit boek gaat, de achterflap is al een mooie opsomming. Helaas de werkelijkheid e.
Vind het wel een lastig topic, misschien omdat ik in een luxe positie zit en het wel echt jammer en pijnlijk vind voor dames die het financieel zo zwaar hebben. Hoe hard sommige van jullie (of partner) werken, en hoe jullie allemaal de eindjes bij elkaar weten te knopen daar heb ik diep respect voor. zorgen voor zieke kind, zelf ziek, of partner ziek, dat zijn hele erge rot zaken. vanuit mijn perspectief kan ik wel zeggen dat het gras hier echt niet altijd groener is, wij kunnen dan wel op vakantie, en die nieuwe keuken laten plaatsen, of zomaar uit eten gaan. maar weet dat vooral dingen als samen zijn met je gezin, met je familie, vrienden, dingen samen doen (boekjes voorlezen, samen lachen, een gezellig gesprek met een vriendin met een kopje thee, een picknick in het park met de familie) veel belangrijker is dan alle uitjes, vakanties en nieuwe auto's bij elkaar. misschien klinkt dat makkelijk, maar dat is misschien soms nog wel het aller moeilijkste, om die echte connectie met mensen te hebben. om er voor elkaar te zijn, als partners, ouders, kinderen, familie. Vind het ook wel jammer dat mensen dan denken dat je het allemaal wel kan veranderen, als je het maar hard genoeg wil veranderen, dat je dan opeens van stratenmaker wel CEO kan worden, of dat je dan vanuit arbeidsongeschiktheid opeens wel een full time goed betaalde baan kunt creeren. natuurlijk zijn er mensen die dat kunnen, waarbij er op een of andere manier een deurtje opgezet wordt, en die ook gezien en genomen worden, maar echt heel haalbaar is dat voor de meeste gewoon niet.
Ja maar dat doet zij toch helemaal niet. Dat is hoe jij het wil lezen omdat dat bij jou getriggert is.
Als iemand niet wilt om welke reden dan ook kunnen anderen op hun kop gaan staan maar beweging zal er dan niet komen. Dit gaat mijn inziens zeker ook om intrinsieke motivatie en zoveel meer andere componenten.
Daar ben ik het helemaal mee eens! Ik vind die momenten samen ook veel waardevoller. Een goede familieband hebben, samen een film kijken, een spelletje doen of een taart bakken vind ik zelf veel fijner dan op vakantie gaan. persoonlijk heb ik er meer last van dat er menen zijn die steeds blijven vragen: waarom gaan jullie niet op vakantie, waarom hebben jullie geen auto, waarom wonen jullie zo klein. En dan bij mijn uitleg (die altijd vanuit positiviteit komt; ik ben graag thuis, ik kom ook overal waar ik wil komen zonder auto, we zijn zo blij dat we in dit stadje kunnen wonen en het huisje is heel knus en gezellig etc etc) altijd er van uit gaan dat het beter/groter/duurder moet. Ikzelf heb geen last ervan maar heb wel het gevoel dat ik me steeds moet verantwoorden. wat ik wel fijn zou vinden is als er een beetje spaargeld zou zijn zodat ik maar daar minder mee bezig hoef te houden. (Ik weet precies waar elke euro heen gaat) zodat ik nog wat meer geestelijke ruimte over zou houden voor mezelf, want de rest wordt opgeslokt door mijn gezin. En dat houdt een keer op en wat dan?
inderdaad. Ik vind het daarnaast ook een arrogante gedachte. Omdat iemand dat geluk heeft gehad is het daarom een kwestie van mindset, hard werken en doorzettingsvermogen? Het is allemaal relatief, en gelul. Het is mensen die zich klein voelen nog verder naar beneden drukken en jezelf ophemelen van ‘kijk hoe ik ben beloond door mijn harte werken en positief denken”. Het leven is niet maakbaar. Dat wat maakbaar is - geloof me - dat pakken mensen met beide handen aan. Want niemand wil hard werken voor permanent net te weinig. Er is geen mens op aarde die zich comfortabel voelt bij te weinig, en dus doet men wat zij kunnen. Maar wat maakbaar is voor de ene is niet maakbaar voor de ander. De ene afgekeurde is niet de ander, het ene zorgenkind is niet de ander, de ene niet-opleiding is niet de ander, de ene angststoornis is niet de andere, de ene financiële meevaller, steun, whatever, is niet de ander. Vergelijken is doelloos, je creëert enkel het idee van succes vs falen, zelfs bij mensen die zich niet eens voelde falen door te zeggen : je kan beter doen als je maar wil. Want kijk, Pietje deed het ook.
Mijn dochter wil ook echt niet oefenen voor dyslexie, te veel tegen slagen, en een koppige puber. Maar zij heeft ouders die haar blijven begeleiden, blijven oefenen en blijven steunen als het moeilijk is. Er zijn kinderen met dezelfde problemen waarvan de ouders niets doen, of het opgeven. In dit geval heeft mijn dochter dus weer een puntje winst ten opzichte van een kind dat thuis niet geholpen wordt. Jou man had jou steun. Dat is winst
Ik snap vooral de relevantie van het punt in dit topic niet. Hoe moet het ts beter doen voelen om te weten dat sommigen aan intrinsieke motivatie voldoende hadden om zich te ontworstelen aan een financieel penibele positie?
Eh de discussie cq het gesprek liep zo?Buiten ts om overigens. En daar deden meerdere personen aan mee door op elkaar in te gaan. Beetje flauw om de bal nu bij Ysabella te leggen.
Ah ja dat kan. Meningen verschillen. Ik heb alleen het idee dat er meer zwart wit aan haar wordt toegeschreven dan wat haar punt is. Want dat heeft juist meerdere perspectieven naar mijn idee.