Het gaat niet helemaal lekker bij ons thuis. Mijn wens voor een derde zorgt voor een afstand tussen ons. Ik probeer me er bij neer te leggen. Ben het een en ander aan het verkopen maar het doet me echt veel. Ik krijg totaal geen respons hier op en heb het gevoel er alleen voor te staan. Dit creëert nog meer afstand wat de sfeer niet echt bevordert. Ik vraag me echt af hoe dit bij andere gezinnen gaat? Binnenkort gaan we wel samen een weekendje weg maar om eerlijk te zijn zie ik hier best wel een beetje tegenop. Ik voel gewoon weinig connectie meer ofzo...
Is het enkel die wens voor een derde die voor afstand zorgt? Daarover zou ik gewoon samen blijven praten. Niet in de zin van je zin doordrijven, maar gewoon laten weten wat het met je doet als je de spullen opruimt. Een fase afsluiten is al best een ding, laat staan als je ergens de wens nog hebt, die niet gedeeld wordt. Maar communicatie is in deze een sleutel. Als jij het opruimt en verder zwijgt denk hij wellicht dat het je niet zoveel meer doet. Waarom zou hij er dan over gaan beginnen. Een man kan over het algemeen geen gedachten lezen.
Geen enkel mens op zichzelf kan voorzien in behoeftes die je (of men) hebt (heeft). Alleen al doordat mensen verschillen. Misschien dat een tweeling dat wel kan. Maar een mens heeft meer dan een partner nodig. Dus ik zou erover praten met iemand die het beter begrijpt. Maar wel aangeven bij partner dat je het moeilijk vindt en daarin ook wel steun nodig hebt. En dat jij je eenzaam voelt als jouw verdriet niet erkent wordt. Mijn partner en ik zijn het erover eens dat het goed is zo. Maar dat neemt niet weg dat het afscheid nemen van deze fase ook verdriet doet. Mij meer dan hem. Maar het verdriet mag er zijn en hij vindt ook wel dat er andere leuke dingen tegenover mogen staan die helpen om een andere fase in te gaan.
Wat lastig zeg! Is het dat hij voor nu de wens niet heeft, of wil hij sowieso geen 3e meer? Hebben jullie het er vaak over of helemaal niet? Ik heb hier de wens voor een 4e. Mijn man was ook altijd heel stellig van nee. En van zijn kant begrijp ik dat, hij komt uit een burn-out en vind ons gezin voor nu gewoon druk zat 3 jonge kids. Maar goed ik vind altijd dat een gevoel van 2 kanten er mag zijn, wij zijn nog best jong. Dus ik vind om nu al definitief nee te zeggen gewoon niet nodig. Wij hebben het er een tijd niet over gehad en het gewoon laten rusten. Nu de jongste bijna 3 is word het ook wel weer steeds makkelijker en was er vorige week weer ruimte om het erover te hebben. Ook m’n gevoel uitgesproken en voor nu is het geen nee meer maar voorlopig nog niet. En daar heb ik ook vrede mee ! Dus als leeftijd geen rol speelt is het misschien een idee om het even te laten rusten, en wat ook al werd gezegd er met iemand anders erover hebben die jou wel begrijpt.
Bedankt voor jullie reacties. Het is wel het grootste deel dat voor afstand zorgt. En irritaties daardoor ook op andere vlakken. Ik moet zeggen dat we allebei niet zulke goede praters zijn en het gesprek hierover valt ook altijd snel stil, ook omdat ik het gewoon te pijnlijk vind. Denk dat het dus ook voor een groot deel bij mezelf ligt. Qua tijd, ik zou willen dat we dat hadden maar de 40 komt inmiddels in zicht. Waarschijnlijk maakt dit het nog moeilijker... Ik vraag me gewoon echt af hoe het dan goed blijft gaan bij anderen waar dit ook zo is, want er zijn een heleboel waar de een nog wel de wens heeft en de ander niet. Komt dat dan echt door het te blijven bespreken? Terwijl het dan steeds hetzelfde gesprek is?
Niet door het bespreken. Degene waar de wens niet van vervuld wordt moet het accepteren. Of je moet besluiten uit elkaar te gaan en elders nog een kind te krijgen - als de wens echt zo groot is. Ik denk dat het vrij weinig voor komt (zou ook niet goed zijn) als er wel een kind komt als een van de ouders dat nadrukkelijk niet wil. Dus ja, ik denk dat je in gesprek of therapie samen moet gaan om het , als je man echt niet wil, te accepteren en daar samen achter te gaan staan. En de kunst is het hem niet kwalijk te nemen - juist omdat je nog 2 kinderen hebt die er wel zijn en die je alles wilt geven. Super moeilijk natuurlijk als je wens zo groot is. Overigens, mijn man en ik zijn samen zelf 3 jaar in dubio geweest voor een derde. Als ik wilde wilde hij niet meer en vice versa. We hebben eerst samen besloten er niet meer voor te gaan. We hebben toen heel actief gefocust op wat we wel hadden: onze kinderen, met hen reizen, focus op zelfontwikkeling, genieten dat ze ouder werden en samen tijd kregen etc. Alleen kwam bij ons de derde toch (en toen waren we wel wat in shock) dus de afloop was uiteindelijk anders. Maar ik en mijn man hadden ons denk ik beide wel uiteindelijk door de focus op andere zaken er wel bij kunnen neerleggen (al had ik toen echt moeite met spullen verkopen etc, vond ik echt niet te doen…)
Sterkte! Hopelijk kunnen jullie er goed over babbelen of zoals gezegd wordt het even laten rusten. Misschien denkt je partner er dan wel anders over na een tijdje.
Toch praten. Dat niet doen helpt sowieso niet. En voor jezelf bedenken wat je belangrijk(er) vindt. Ik wilde altijd graag een derde kindje, maar wel mét mijn man. En ook gewenst door beíde ouders. Net als de eerste twee kinderen. Ik heb ooit voor mijn man gekozen, voordat we wisten of we überhaupt kinderen konden krijgen, niet omdat ik hem ‘nodig had’ om kinderen te krijgen, maar omdat ik van heb hield. Natuurlijk heb ik het moeilijk gehad dat dat derde (en wie weet vierde) kindje er niet zou komen/niet komt. Dat heb ik naar hem toe ook uitgesproken. Dat verandert de uitkomst niet, maar ik vind het wel belangrijk dat hij het weet. Vervolgens heb ik geprobeerd me zoveel mogelijk te richten op wat we wel hebben (twee prachtige zeer gewenste kinderen!), wat ik echt niet wilde (een kind dat door een van beide ouders niet gewenst is (of minder gewenst dan de eerste twee) en ook niet twee kinderen die merken dat hun moeder hen niet ‘genoeg’ vindt (niet als persoon, maar wel in aantal, zeg maar)) en gekeken naar andere dingen die wel mogelijk waren (bv. huisdieren). Het maakt de wens niet kleiner, die is immers vooral emotioneel, maar door er bewust cognitief bepaalde gedachten tegenover te zetten ben ik mezelf er niet in verloren. Inmiddels merk ik dat het ergens wel een soort van plekje heeft oid én dat ik cognitief op dit moment ook kan beredeneren dat het minder gepast oid is nu. De kinderen zitten inmiddels op het VO en een baby zou ons leven dus flink veranderen. Als mijn lijf een zwangerschap en bevalling fysiek al zou trekken ed. Ik richt me daarom maar op onze ‘dierenkinderen’; de behoeften van een pup komen voor een deel overeen met de behoeften van een mensenbaby. Een relatie is hard werken. Het gaat echt niet allemaal vanzelf. Zeker niet in de tijd met kleine kinderen. Dan wordt je geleefd. Het is blijven investeren en geven en nemen. Zolang je dat allebei inziet en accepteert, komt het volgens mij meestal wel goed.
Dit inderdaad. Wij hebben twee peuters van 2 en 3 jaar en mijn man en ik worden ook echt geleefd. Het is een soort van op de automatische piloot en we zijn momenteel meer 'maatjes' en ouders dan man en vrouw. Komt ook nog bij dat onze dochter nog niet doorslaapt... Ik accepteer het maar en hopelijk wordt het ooit weer anders
Je zult inderdaad met je man moeten blijven praten. maar ook voor jezelf duidelijk krijgen wat je echt wil, en hoe je je leven met elkaar wilt invullen. Eventueel kun je ook hiervoor met een therapeut praten, maar soms helpt het al om er met andere mensen eens over te hebben een goede vriendin of vriend. of gewoon hier op het forum. alles op papier zetten kan ook helpen. Je zult samen moeten kijken wat jullie toekomst plannen zijn. en als jij met hem verder wil, hij met jou, maar jij dan wel afscheid moet nemen van het krijgen van een 3e kindje dan moeten jullie het daar toch echt samen over hebben. probeer vooral duidelijk te krijgen wat bij hem de reden is waarom niet, wat zijn afwegingen zijn. en probeer zonder verwijten of boosheid naar hem te luisteren. Het is niet eenvoudig, gedurende je leven veranderen je verwachtingen, die zul je naar elkaar moeten uitspreken. je moet met elkaar kunnen blijven praten. zeker met kleine kinderen, maar ook in de volgende fase, wij hebben nu een tijd dat we opeens erachter komen dat we naast papa en mama ook nog man en vrouw zijn, de kinderen worden groter, en hebben ons minder nodig, maar waar zijn wij zelf gebleven. het is een lange reis, en ik wil gewoon met mijn man samen het leuk houden. maar dat kost energie, daar moet je tijd in steken. en soms is het echt hard werken.
Herkenbaar. Mijn man doet nog net niet zingend alles weg terwijl ik met tranen in de ogen sta met de cosleeper. De wens voor een 2e en 3e heeft echt tussen ons in gestaan. Met name de 3e. Man heeft zichzelf altijd gezien met 2 kinderen. En nu de 3e er is, zegt hij ook wel: ik weet niet of we 3 wel aan kunnen eigenlijk. Het is veel. 3 kinderen is gewoon veel. Achteraf gezien heb ik te weinig zijn gevoelens erkend en teveel focus en druk gelegd op mijn kinderwens. Mijn wens vond ik belangrijker dan t gebrek aan wens van hem. Ik was vooral teleurgesteld, gefrustreerd en snapte niet waarom hij niet hetzelfde gevoel had. En dat heb ik ook gezegd. Eigenlijk was het niet eerlijk dat ik elke keer weer erover begon, als ik een gezin met 3 kinderen zag gelijk zei: dat wil ik ook. Of als er een vriendje mee reed in de auto: kijk de achterbank is gevuld, dit voelt zo fijn. Zo achteraf gezien is t nooit een eerlijk en open gesprek geweest. Hij voelde zich ook niet gehoord. En ja hier is de 3e gekomen. Eigenlijk omdat mijn man geen anticonceptie wou gebruiken en ik aangaf: of je maakt de keuze nu en laat je helpen of we gaan ervoor. Ik ben toen gelijk traject ingegaan. Maar doordat er wel verschil in kinderwens zat, mistte ik wel vaak steun.
Nou dit eigenlijk precies. Ik wilde ook heel graag nog een kind, man niet. Ik heb best 'gezeurd' erom en daar heb ik achteraf wel spijt van. Het kind kwam alsnog, ongepland, en we vinden hem beiden heel erg leuk en lief. Maar het is zwaar. En ik merk wel aan mijn man dat hij gewoon 'klaar' is met baby's en alles eromheen, en dat hij dit dus eigenlijk niet wilde. En dat ik dus blij ben dat ik niet zover heb doorgezeurd dat we er bewust voor gingen, want dan had ik me nu wel schuldig gevoeld (nu niet omdat ik niks kan doen aan een gescheurd condoom en een morning after pil die niet werkte). Dat wij vrouwen nog een kind willen is een heel sterk oergevoel. Maar dat mannen geen kind meer willen kan ook een heel sterk gevoel zijn, en ik denk dat daar soms te snel aan voorbij wordt gegaan.
Ga met hem in gesprek over jouw gevoel niet gezien te worden. Niet over een 3e kind. Maar over wat het met jou doet dat jullie niet goed kunnen praten (over tal van onderwerpen). Juist in de tropenjaren heb je elkaar nodig. Anders groei je nog verder uit elkaar. Helaas is mijn ervaring dat het echt niet "vanzelf" weer goed komt als ze ouder worden! Ik zie juist veel scheidingen in die categorie. Mensen zijn elkaar kwijtgeraakt. En mbt een kind of volgende kind zou ik zijn wens accepteren. Hou het tempo van de langzaamste aan. Beide ouders moeten achter de komst van een kind staan. En het moet voor beiden gewenst zijn. Zeker in jullie situatie waarbij er problemen spelen in de relatie zou ik mij richten om dat weer goed te krijgen. Ipv meer spanning en onrust erin te brengen met nog een kind erbij. De kinderen die er al zijn horen voor te gaan.
Ik vind het eigenlijk een soort "zonde" dat je uit elkaar zou groeien om een derde. Niet omdat je niet meer van elkaar houdt. Niet omdat je geen kinderen hebt. Maar om "nog eentje". Koester elkaar en twee heerlijke kinderen, blijf praten over je gevoel, maar accepteer hem ook in zijn wensen. Ja het is een oergevoel maar ga je daar al het andere moois voor offeren?
Wat een fijne reacties krijg ik van jullie. Het is al gauw een onderwerp waaruit nogal wat vooroordelen kunnen komen maar tegelijkertijd ook herkenbaar bij veel vrouwen. Ik ben zeker niet aan het zeuren, want we hebben het er dus bijna nooit over, maar ik word er wel down van en dat merkt hij natuurlijk ook. Ik baal daar echt heel erg van ook en wil het ook zo graag weer leuk gaan vinden. Ik hoopte het hoofdstuk af te kunnen sluiten door alle spullen weg te doen, maar ben er nu alweer mee gestopt. Het stomme is ook gewoon dat ik eerst eigenlijk nooit echt een kinderwens had dus waarom nu een derde willen? Ik moet het ook echt bij mezelf gaan zoeken en voel me al heel erg gesteund door jullie reacties, bedankt hiervoor!
Ik denk dat heel veel vruchtbare vrouwen dat hebben. Uiteindelijk spelen hormonen ook een grote rol hierin. Je lichaam kan immers geen rekening houden met praktische bezwaren. En mannen hebben die hormonen ook niet dus lastiger te begrijpen. Probeer het dus rationeel te zien. Geef je gevoel van afscheid nemen van die wens de tijd. Maar blijf er niet in hangen. Het zal uiteindelijk slijten. Richt je op je kinderen en op je relatie. Dat is nu het belangrijkste. Probeer daar samen aan te werken. Juist nu ze langzaam iets ouder worden kan je meer tijd investeren in elkaar en tijd nemen voor gezamenlijke dingen en voor jezelf (en hij ook).
Misschien is de vraag dan: wat zie je voor jezelf als toekomstbeeld? Waar wil je naartoe? Niet over het aantal kinderen dat je hebt, maar wie wil je zijn als mens? Dat is het beeld om voor ogen te houden
Wat vervelend om dit te lezen. Wat goed dat jullie een weekend weggaan! Jullie hebben nu twee kinderen en er zijn op relatie vlak irritantes? Ik zou eerst proberen naar elkaar toe te komen voor je over nummer drie verder denkt. Stel, er komt een derde kindje je hebt de kans dat er bij een tegenslag of gebroken nachten of problemen in de zwangerschap er altijd eerst naar jou zal worden gewezen. Je geeft aan vroeger geen kinderen te willen en nu de derde wilt. Heeft het met een gemis te maken? Probeer je een leegte op te vullen? Ik hoop echt dat jullie nader naar elkaar toegroeien!
Als ik je reacties lees, kan ik me goed voorstellen dat jij je niet gehoord.voelt en hij niet doorheeft dat het belangrijk voor je is. Je geeft aan beiden geen praters te zijn. Als het belangrijk voor je is zul je dat toch kenbaarder moeten maken dan je nu doet. Kun je nog steeds nul op request krijgen, maar dan heb je in ieder geval respons en duidelijkheid. Een relatie is niet altijd hard werken, soms is duidelijk durven zijn en je gevoelens laten blijken ook genoeg.