Wat een mooi nieuws!! De eerste keer dat jij zwanger werd gaf mij dat zoveel hoop. Ik vond het dan ook zo ellendig waar je daarna doorheen moest. Toen ik hier las dat je weer zwanger was heb ik echt voor je geduimd. Ik ben daarom heel blij te zien dat je een goede echo had!!!!! Ik hoop dat je van dit gevoel kan genieten!! En van de misselijkheid hoop ik dat je je snel beter voelt, helaas herken ik dat namelijk maar al te goed.(was zelfs zo misselijk dat de mensen om me heen blijer leken met de zwangerschap dan ik, gek he? Maar door de misselijkheid was er gewoon geen ruimte) Wilde je toen nog een priveberichtje sturen maar dat kon niet op je profiel maakt ook niet uit: hoe ellendig de misselijkheid ook is, het gaat een keer over én je bent zwanger!
Uhm, even tellen hoor Ik had op een donderdag terugplaatsing van een 5-daagse embryo. En toen moest ik wachten tot de 10e dag erna (zondag). 15dpo dus.
Dank je wel voor al jullie lieve reactie! Iedereen hier is zo enthousiast en lief, bedankt! Dat ook zoveel ‘oudgedienden’ nog zo met ons meeleven vind ik echt heel bijzonder! @Nina90 Het gaat met de medicatie best goed. De ene dag beter dan de ander. Maar nu ik weet waarvoor ik het doe maakt dat het ook zoveel makkelijker. Was zo bang om zo beroerd te zijn voor niks! En nu weet ik dat het in ieder geval een doel heeft en daar hou ik me aan vast. Lang leve de medische wetenschap met pillen! Lieve allemaal, ik verspreid de babydust! Hou je daaraan vast! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.. Hopelijk volgt er voor ieder van jullie een klein wondertje en ik duim voor jullie dat dit sneller mag zijn dan jullie denken en hopen.
Hier hadden we een verrassende wending tijdens het gesprek. Ze stellen nu sowieso icsi voor omdat volgens de arts de koorts zo kort op het inleveren niet invloed kan hebben, dat zou je eerder zien als het 1 of 2 maanden eerder was gebeurd. Waren helemaal verbaasd omdat we dachten dat het zaad steeds door bepaalde invloeden slecht was maar misschien toch ook vanuit zichzelf. Nu mogen we even nadenken over icsi. Al die complicaties en mogelijke effecten op een kind zijn toch wel heftig vind ik. En uiteindelijk hoopte ik op iui want voor mijn gevoel ben je dan niet direct bij het eindstation aanbeland. Dus het is even schakelen maar zo als het lijkt wel de beste kans om wel een kind te mogen krijgen. Hoe doen jullie het trouwens met omgeving informeren? Ik wil voorkomen dat mensen dan heel erg ons in de gaten houden qua wanneer je vrolijk/verdrietig bent wanneer je zegt niet te kunnen afspreken zonder reden enz.
Ooh ja kan me voorstellen dat het toch wel even heftig overkomt meteen naar icsi. Bij mijn zijn vriendinnen op de hoogte en onze ouders. Bij mij vraagt echt eigenlijk niemand erna en ze snappen allemaal als het even niet uitkomt. Mijn moeder had wel aangegeven dat ze er zelf veel mee bezig was ook en dan ze het du fijn zou vinden wat meer mee te krijgen. Ik vond het heel fijn day ze het aangaf en nu geef ik haar gewoon een update als er iets gebeurt is. Ze vraagt dus nogsteeds niets aan mij. Ik vind het zelf heel fijn dat ik het wel met mensen kan bespreken. Maar dan moeten ze wel ook je gevoel en privacy kunnen respecteren. Ik heb het puur op mijn eigen gevoel verteld aan mensen.
Mijn ouders wisten ervan, net als mijn broer en schoonzus. Alleen als ik er zelf over begon, stelden ze vragen. En ze luisterden goed. Mijn schoonouders hebben we niks verteld. Dat wilde mijn vriend niet. Achteraf gezien snap ik dat wel. Het is lastig uit te leggen, maar zij hadden ons hierin niet kunnen steunen. Zij zouden niet op de voor ons gewenste manier met de situatie zijn omgegaan. Wat bedoel je trouwens met 'Die complicaties en mogelijke effecten op een kind zijn toch wel heftig vind ik'? Wat heeft jullie arts jullie hierover verteld?
Bij ons weten alleen mijn schoonouders en mijn beste vriendin het. Mijn schoonouders weten het alleen om praktische redenen, omdat we volgend jaar met z'n vieren (en hopelijk vijven!) op vakantie willen naar Scandinavië. We hebben het dus eigenlijk alleen verteld omdat het voor ons nog wat lastig zover vooruit te kijken. Maar dat begrepen ze super goed, gunnen het ons onwijs, zijn verder heel chill en vragen er niet naar als we zelf niks melden. Mijn beste vriendin weet het sinds een maandje ofzo, en ook die vraagt niet als ik zelf niks meld. Maar wel fijn om iemand te hebben (van de zelfde leeftijd) waar je even bij kan luchten hihi. We hebben nog niet de behoefte gehad om het bijvoorbeeld mijn ouders of zusje te vertellen. Ik ben bang dat ik wel van die "medelijdende" blikken krijg van met name mijn moeder, en daar heb ik gewoon geen zin in. En misschien komt er een keer een moment dat we het wel willen delen met meer mensen, maar voor nu is dit genoeg.
Ja ik vind het ook lastig of het toegevoegde waarde heeft. Ook omdat ik het bij goed nieuws pas na 13 weken zou delen met mensen en ik denk dat vooral schoonouders het niet echt goed begrijpen. Heb helaas niet echt dicht bij vrienden in dezelfde levensfase dus dat is dan wel lastiger om te delen merk ik. Ooit beetje gedaan maar de standaard 'je moet er niet mee bezig zijn' deed wel pijn. Nou wil niemand ongerust maken maar ging om overstimulatie(waardoor ik denk dan moet het moment wel goed uit komen en geen leuke vakantie of iets dergelijks kunnen verpesten en dat hele zwanger worden gedoe beïnvloed al zo vaal leuke momenten zonder dat je het wil) hogere kans miskraam, zou een afwijking bij jongens kunnen zijn(hadden ze zelf niet mee gemaakt maar staat in literatuur dus moet vermeld worden) en las nog andere dingen. Maar begrijp ook dat niet voor alles echt een bewezen link is. Maar het is wel even dat je denkt ging het maar gewoon vanzelf dan heb je voor je gevoel 'geen' risico. Maar nogmaals wil niemand ongerust maken, maar was zelf gewoon niet helemaal op de hoogte van al die bijkomende info dus daardoor voelt het ook als hele grote stap.
Ja ik twijfel wel af en toe. Maar mijn ouders weten het in de zin van dat we een kind willen en we doorverwezen zijn naar ziekenhuis omdat ik op dat moment dacht een keuze voor trouwjurk te moeten maken en wist niet wat ik moest doen. Maar na die info nooit meer wat over gezegd en ze vragen er ool niks over. Merk wel dat ik zelf dus heel erg op let dat ik geen 'hints' geef die lijken op een zwangerschap. Dat ik mijn kleding zo doe dat er geen buikje te zien zou zijn. Terwijl misschien letten ze er niet op, maar toch ben ik er mee bezig. En een vriendin zou fijn zijn maar die heb ik dus niet in dezelfde levensfase. Schoonzus zou kunnen maar die kan dat denk ik echt niet stil houden naar mijn schoonouders toe. Eerst maar even ons definitieve plan afwachten dan weten we ook of we er op momenten rekening mee moeten houden wat van invloed is op anderen. Dank iedereen voor de reacties.
@Anoniempje082022 Onze arts heeft ons wel verteld dat de vruchtbaarheid deels erfelijk bepaald is. Als wij een zoon zouden krijgen, dan bestaat de kans dat hij - net als mijn partner - verminderd vruchtbaar is. Die kans is groter bij ICSI, mits het bij hem in de genen zit. Er kan ook een andere oorzaak zijn natuurlijk. Hoe dan ook. Als wij een zoon zouden krijgen, dan vind ik het onze verantwoordelijkheid om hem erop te wijzen dat hij hier rekening mee moet houden. Wij gaan er ook geen geheim van maken dat het ons niet via de natuurlijke weg is gelukt.
Oh nee ons eventuele kind zouden we ook zeker op de hoogte brengen van het ontstaan. Over erfelijk kans vruchtbaarheid werd bij ons dan niet gesproken als ik het nog goed onthouden heb. Maar wat de arts benoemde was iets anders. Had het hier getypt maar wil niemand ongerust maken dus nu toch weg gehaald sorry. Het zal bij ons ziekenhuis gewoon gemeld moeten worden maar zoals gezegd had de arts het nog nooit mee gemaakt dus ik ga er maar van uit dat het goed komt en niet voor komt.
Voor mij was overstimulatie een zeer reele kans, aangezien ik al sterk op de IUI medicatie reageerde. Toe ik dus ook 16 eislcellen had, hebben ze meteen besloten geen terugplaatsing te doen. Omdat HCG het alleen maar verergerd. Hierdoor heb ik nergens last van gehad. Maarja die kans is natuurlijk wel gewoon aanwezig. Kans op miskraam is inderdaad ook wat hoger en kans op bbz, maar ik ben in 2 jaar helemaal niet zelf zwamger geworden zonder dat er iets te vinden is qua oorzaak. Dus voor mij was de keuze dan ook niet heel moeilijk, wilde graag door naar de volgende hulp. Beter wel zwanger worden, miskraam zou jammer zijn, maar zonder hulp lukt het al niet om zwanger te worden. Mij schrik je dan ook helemaal niet af met nadelen, daar was ik wel mee bekent. Maar denk dat niemand zich daardoor af moet laten schrikken, maar inderdaad wel over na moet denken en vooral beseffen. Denk vooral even rustig na over wat jullie willen. Het is niet niks om er zo mee bezig te gaan als met ivf/icsi.
Hier weer op na de volgende ronde. Menstruatie komt gang. & dan morgen een verjaardag met al die zwangeren & new borns. Ik denk dat ik me af ga melden, ondanks de persoonlijke uitnodiging.
Bij mij in het ziekenhuis hebben ze het niet gehad over risicos voor de baby dmv icsi. Ik heb wel een folder gekregen waarin staat dat icsi baby's 1% (geloof ik) meer kans hebben op aangeboren aandoeningen, maar daar kan ik mij op dit moment echt niet druk om maken. Er zitten sowieso aardig wat erfelijke dingen in de familie, dus als dat straks bij ons kindje ook blijkt te zijn kan ik dat niet persé toewijzen aan de icsi. En overstimulatie was, vanwege mijn vrij lage amh voor mijn leeftijd, niet een groot risico bij mij. Lijkt mij sowieso verstandig om hier goed over na te denken, vooral omdat het zo onverwachts komt. Ook best raar toch, door koorts het hele behandelplan omgooien.. Of heeft je partner altijd al een slechte zaadkwaliteit gehad? Weet je iets over vcm scores?