@Jeske90 zo fijn dat je nu eindelijk in je eigen topic mee kan gaan schrijven. Onwijs gefeliciteerd!! Spannend nog 5 dagen afwachten tot de eerste echo.
Hier gaat het een beetje het zelfde. Misselijkheid blijft aan, met de prednison, andere medicijnen en vochtinfuus is het vol te houden. We hebben de 13 weken echo gehad en alles zag er goed uit. Nipt is ook goed, dus kunnen nu (heel lang) gaan aftellen. Maandag start de verbouwing van onze badkamer, dus maandag wordt een rot dag. We kunnen vanaf 16.00 het huisje op Centerparcs in, dus dat is fijn. Hopelijk gaat het allemaal voorspoedig en hoeven we niet ook nog heel veel andere tijdelijke oplossingen te zoeken. T is al best lastig met de thuiszorg, om de zorg op Centerparcs te krijgen en daarna een week bij vrienden. Hebben besloten een geslachtsecho te laten maken. Moeten nog even een afspraak maken, maar met een beetje geluk weten we eind volgende week gewoon of we een broertje of zusje verachten. We nemen onze dochter ook mee, zodat ze kennis kan maken met de baby. Voor de rest lopen we volledig in het ziekenhuis, dus het is ook leuk om even in een andere setting naar de baby te kijken.
Het is nog pril bijna 7 weken maar dit verklaart mijn misselijkheid en braken wel! beide een kloppend hartje en 1mm verschil in grootte. Verder beide een vruchtzakje. En het aantal weken klopt ook.
Wat fijn de kloppende hartjes! Van harte gefeliciteerd. Hoe voel je je onder het nieuws? Exited of juist spannend of allebei? En wat typisch dat het met iui 2x 1 baby is en nu zonder hormoonondersteuning 2!
Ik voel me nu wel echt enthousiast, het zal pittig zijn maar we kunnen het wel aan. In mijn familie van beide kanten zitten tweelingen dus die kans wist ik al dat er was. Voor mij is het belangrijkste dat het gezond blijft.
Wat een prachtig nieuws, een tweeling! Zo ontzettend bijzonder zeg, ik hoop dat ze beide mooi mogen groeien en straks jullie gezin mogen komen verwarmen! Zo mooi!
Ik ben inmiddels 10 weken en de kleine maakt het goed. Tijdens de echo zwaaide de baby en we konden vingers en tenen zien. Ikzelf iets minder want ben in medicatie omhoog gegaan van emasafene naar metoclopramide. Deze heb ik 5 dagen gebruikt. Vanaf vandaag mag die niet meer. Ik hoop dat ik snel van de misselijkheid en braken af ben. Hoe gaat het met jou?
Hier doet kindje het ook goed! We mogen wekelijks even spieken, en inmiddels weten we dat we een zusje verwachten. Onze oudste (dat voelt zo gek nog, die ene die hier al een tijdje rondstapt) is hard aan het oefenen op grote zus zijn. Ze heeft een pop die regelmatig verschoond moet worden, op schoot moet mét haar arm onder het nekje etc. Mijn buik krijgt ook heel veel knuffels en kusjes. Ben zo benieuwd naar hoe ze straks reageert op de echte baby. Misselijkheid is hier nog volop aanwezig helaas, verwachting is ook niet meer dat het beter gaat worden tot de bevalling. We proberen de prednison wat af te bouwen omdat ik inmiddels echt een hele dikke kop krijg (bekende bijwerking) en dat niet zo goed is voor mijn zelfvertrouwen. Had gehoopt dat het me niks zou doen, onder het mom "als het maar helpt". Maar mensen denken nu dat het heel goed met me gaat, omdat ik dus zo dik/rond ben in mijn gezicht. Krijg steeds opmerkingen als "nou, inmiddels eet je dus wel voor 2 hè, dat is te zien". Terwijl ik dus elke nacht loop te spoken, amper 2kg aangekomen ben (in vocht door de prednison) en het echt verre van goed gaat. Maar dankzij de prednison en de andere rommel kan ik wel 1 ding per dag zonder de volgende dag spijt te hebben. Dus gisteren zijn we even naar de boerderijwinkel in het dorp verderop geweest. Kan of douchen of naar het ziekenhuis of een rondje buiten in de rolstoel etc. Maar dat is al zo veel meer dan tussen de 8 en 11 weken. Mentaal gaat het nog best goed. Had verwacht, op basis van de vorige keer, dat het me zwaarder zou vallen. De thuiszorg maakt echt zo'n gigantisch verschil, omdat ze voorkomen dat ik uitgedroogd raak. Dus geen giga hoofdpijn, lichamelijke zwakte oid. Echt puur en alleen misselijk zijn en spugen. Het enige waar ik echt "last" van heb, is als ik ergens een jonge tweeling zie. Dan steekt het echt in mijn hart, dat er bij ons eentje is weggevallen. Helemaal omdat ik graag 3 of 4 kinderen had gewild, maar dit de laatste zwangerschap is. Heb inmiddels een giga buik, zo zag ik er vorige keer uit met 28 weken Voel inmiddels ook regelmatig beweging, dus dat is super fijn. Houden vast aan de kleine dingetjes. En over 2 weken de 20 weken echo, die vind ik nog wel spannend.
@Jeske90 wat mega schattig dat je de baby hebt zien zwaaien! En fijn dat het met deze helemaal goed gaat. Hoop dat het afbouwen van je medicatie niet te veel extra misselijkheid met zich mee brengt. Blijft bizar dat we van zwangerschap ook zó ziek kunnen worden toch? @Oilell goed dat de thuiszorg je zo helpt! En het klinkt alsof jullie oudste er al helemaal klaar voor is. Magisch he die eerste bewegingen van de baby? Super leuk dat je die nu voelt en de komende weken ook veel blijft voelen! Hier gaat t ook goed. Ben morgen alweer 40 weken De baby is de hele dag door aan het raven in de buik, die zit volgens mij nog prima. Dat de uitgerekende datum straks voorbij gaat is wel mentaal een dingetje. Maar goed, in weet dat hij er over een week of 2 echt wel zal zijn. Maar ben niet zo goed in dit wachten Gelukkig gaat het hier fysiek nog heel goed, waar ik echt mega mega mega dankbaar voor ben. M'n vriend en ik gaan zo hier in de buurt even midgetgolfen als uitje
Het is dus echt een giga verschil in zorg met de vorige zwangerschap. Vorige keer werden we echt aan ons lot over gelaten. Objectief blijft het volkomen ruk, maar het feit dat de gordijnen open kunnen en mijn man beneden koffie kan zetten zonder dat ik moet spugen is dus echt enorme vooruitgang. We hadden ons ingesteld op 9 maanden net zo erg als de vorige keer, dus het "valt ons mee". Het is nogsteeds naar, maar lang niet zo heftig door de goede zorg en medicatie. Dit is helaas de enige manier om een broertje/zusje te maken. Het liefst hadden we 3 of 4 kindjes gehad, maar de conclusie is echt dat dit de laatste zwangerschap is. Ons gezin zal wat dat betreft nooit helemaal compleet zijn. Dokters adviseren echt niet nog een keer zwanger te worden, en mijn man trekt dit ook niet nog een keer. Als we voor onze dochter geweten hadden hoe onze kinderwens, het zwanger worden en het zwanger zijn zou verlopen... dan denk ik dat we er niet aan begonnen waren dan hadden we het een andere invulling gegeven met pleegzorg oid. Nu is dit de enige manier om nog een kindje te krijgen, dus moeten we er doorheen. Maar het offer is groot en veelomvattend (durf sinds we 2 jaar geleden begonnen zijn zwanger te worden geen nieuwe baan te accepteren, ivm mogelijk zwanger niet op vakantie naar het buitenland, geen vroege theaterkaartjes boeken etc). En merk dat ik me onwijs schuldig voel naar onze dochter. Die is nu 3, en moet gewoon 9 maanden lang haar mama missen. Tuurlijk ziet ze me wel, maar ik kan niet lekker met haar wandelen/fietsen/ravotten. Nouja, we houden ons oog op de prijs. En zolang deze baby maar een beetje op haar grote zus lijkt hebben we straks 2 fantastische kinderen.
40 weken kan me voorstellen dat je het dan wel langzaam zat bent. Voor je gevoel is de uitgerekende datum een soort einddatum, dus daar overheen gaan is mentaal altijd even lastig. Hoop voor je dat de baby zich langzaam gaat beseffen dat, hoewel heel gezellig in jouw buik, de ruimte toch vrij beperkt is en lekker naar buiten komt. Vanmiddag wel gewonnen toch?
Ik hoop het ook! Enneh, als je stelt (zoals ik heb gedaan) dat ik met z'n tweeën speel dus mijn puntenaantal door twee moet worden gedeeld heb ik inderdaad gewonnen
Het is wel echt superheftig wat je meemaakt zeg!, daar vallen mijn symptomen in het niets bij. Ik hoop echt voor je dat dit niet 9 maanden lang gaat duren.
Hoi meiden. Ik wilde jullie ook even laten weten dat ik met ivf van de 3e terugplaatsing zwanger ben geworden. Vandaag een mooie knaltest.