Hallo, Ik ben nu zwanger van de 2e. Mijn eerste trimester was ellendig, ik was zó misselijk en moe en hongerig. Ik dacht dat het kwam doordat ik kort ervoor een miskraam had gehad, dus ik voel me al sinds mei zwanger. (=begin vorige zwangerschap) Vanaf 14 weken voelde ik me beter worden, energie kwam terug en ik werd weer vrolijker. Maar nu zit ik net over de helft en ik vind het zwaar worden. Mijn buik groeit sinds de jaarwisseling hard, opeens kom ik moeilijk bij mijn voeten, moeite met bukken. Loop vaak te steunen en te puffen. Maar ook veel rust nodig, ik met dat ik snel een gespannen buik heb. Bijv op mijn werk, ik zit veel, maar het is wel stressvol en ik moet heel alert zijn en constant 'aan' staan. Vandaag 6 uur gewerkt en ik was echt blij dat ik weg kon. Als ik een trap op loop ben ik buiten adem (bedankt ook aan Corona, nauwelijks gesport afgelopen jaar). 's Avonds krijg ik nu al kleinere porties op dus 2 uur later zit ik weer crackers te eten. Misschien spelen de omstandigheden ook mee (lockdown, niemand mogen zien, wel naar werk moeten waar ik me niet zo veilig voel qua corona). En de peuter die rondloopt. De winter die normaal in februari wel even een dipje veroorzaakt. Of is het normaal dat je in een volgende zwangerschap sneller klachten ervaart? Ik kan het me niet zo herinneren uit 2018, alleen op het eind helemaal, vanaf 32 weken ongeveer? Ik voel me echt een enorme zeurkous! Vooral als ik loop te strugglen omdat ik moet bukken ofzo. Ik moet nog wel even....!!!!
Ja!!! Herkenbaar, helaas! Mijn eerste zwangerschap was een droomzwangerschap (lichamelijk) De elke volgende gewoonweg stuk minder. En nu (vierde) vind ik m ook heavy!!! Mijn buik groeit ook als kool en k hijg en puf ook alles bij elkaar bij wat inspanning.. Daarnaast vind ik de kids erbij ontzettend pittig dit keer! Veel en snel moe en vooral ontzetten geïrriteerd! “Helaas” is t toch even de tijd uitzitten... :/
Heel herkenbaar. Vervelend is dat... Mijn eerste zwangerschap was ook zo veel beter. Wel heel misselijk tot week 14, maar daarna was alles prima en weinig kwaaltjes. De tweede en derde zwangerschap zijn fysiek heel zwaar, HG, bekken instabiliteit, moe, slecht slapen enz. Bij mij zijn het dus niet de Corona omstandigheden, sterker nog ik ben blij dat manlief zoveel thuis is en mij mee kan helpen. Hopelijk wordt het nog wat beter voor je en anders goed op jezelf en je grenzen letten.
Toch "fijn" (sorry niet voor jullie) dat jullie het herkenbaar vinden. Je gaat zo twijfelen aan jezelf! @Fraser oh dat lijkt me helemaal naar, HG én bekkeninstabiliteit. En nog twee kindjes. Ik snap wel dat je blij bent met je man! (laatst had ik een zenuw klem zitten, mega pijn, en toen heeft hij ook tussendoor even een poepluier bij een niet-meewerkend peutertje overgenomen.) Veel sterkte nog! @roever ik vind dochter erbij inderdaad ook wel pittig. En dan ben ik ook nog een introvert en type huismus die altijd al veel tijd voor zichzelf nodig had om tot zichzelf te komen. Dus niet lekker in je vel en een heel behoeftig (en lief en leuk!) peutertje is een combinatie.. Gelukkig wel een man die bijspringt met koken en bedrituelen. Maar overdag zit hij boven te werken en ben ik het die (logisch!) alle zorg doet. Ik probeer wel echt goed voor mezelf te zorgen, ook mentaal. Avondje per week alleen in bad, uitgebreid broden en appeltaarten enzo bakken, meer tijd gaan nemen om boeken te lezen. En wat vaker toegeven als dochter een filmpje wil kijken, hoe klein ze ook is, ook haar leventje staat op z'n kop.
@Wollig klinkt bekend hoor. Ik zit inmiddels al op +20 kg. Zo hard ging het bij mijn eerste (ook een meid, toeval?) ook. Dikke buik, moeite met sokken en schoenen... Maar gelukkig wel genoeg energie. Ik slaap wel als een blok, dat wel. Klachten zijn er hier ook genoeg, maar hier gek genoeg nu iets later dan bij de eerste 2.
Ik begrijp jou zo goed. Ik heb soms ook echt even lucht nodig. Ik zat gister zomaar 20 minuten onder de douche, op de douchekruk haha. En soms ga ik even wat surfen online, en dan laten ze me ook wel. In het weekend doet mijn man heel veel, maar hij werkt 80/90 uur per week, 7 dagen lang, dus ik verwacht niet teveel. Hij heeft nu wel een schoonmaakhulp geregeld voor me, dat vond ik al een hele drempel en het is een heel vervelend mens, maar het scheelt mij veel bukken en dus buikpijn. Gewoon je tijd nemen als het kan. Straks is het weer (even) over met de pret haha. Ik heb soms ook het idee dat ik een zeurkous ben en werkelijk alleen maar loop te klagen. Maar mijn vk verzekerde mij van de week dat dat echt niet zo is, en dat een tweede, derde, vierde etc elke keer zwaarder worden.
Hier net zo herkenbaar. Deze zwangerschap valt me ook heel zwaar. Dat ik ook nog Corona kreeg aan het begin van het 2e trimester hielp ook zeker niet mee. lichamelijk is nu (28wk) al net zo zwaar als met de eerste op het einde. Het verschil is vooral dat er nu al een kindje is. Erg weinig tot geen momenten om rust te pakken.
Ik ben 30 wkn zwanger van de vierde en heb me tot de lockdown eigenlijk heel fit gevoeld. afgelopen ruim maand was ik wel vermoeider maar weet het aan drukte. Afgelopen week bleek echter dat ik een lage vitd en bloeddruk had dus denk dat het ook deels daaraan lag. Ik probeer zelf wel elke dag voldoende beweging te krijgen om een klein beetje fit te blijven. Gewoon met de kids een blokje om, is voor hen ook goed
Oh wat erg lijkt me dat, corona te krijgen in de zwangerschap! Dan heb je daarmee ook nog een extra klap gehad in je conditie enzo..
Herkenbaar! Opzich waren de eerste en tweede vrij gelijk qua kwalen. Wel heb ik bij tweede enorm last van hartkloppingen gehad. Het was geregeld zo erg dat ik vanuit bed meteen op de bank plofte en kon ik werkelijk heel de dag niks.. Ik heb heel waarschijnlijk begin 2e zw corona gehad..misschien heeft het daar mee te maken.
Heel herkenbaar. Ik heb m'n laatste zwangerschap als loodzwaar ervaren, terwijl er niet echt ernstige dingen waren. Het was gewoon fysiek heel pittig, overal rond m'n bekken pijn en stijfheid, ik strompelde rond zeg maar. Voelde me al snel zoals ik me bij de anderen pas veel later in de zws voelde. En dan heb ik geen één keer echt tot de 40 weken moeten lopen, geen idee hoe ik dat had moeten doen. Ik zag er ook echt niet uit, was zó ontzettend dik, hoe het kon, geen idee, maar ik was dikker bij de vierde dan bij de tweeling. En dat zat niet tussen m'n oren, want ik hoor nu dus regelmatig: meid, wat was jij dik en opgeblazen, je ziet er nu weer zo goed uit. En dat terwijl ik nog heel wat kilo's er aan heb zitten.
Ik vind het nu ook wel zwaarder dan met de eerste. Met een peuter die rond loopt kan je minder je rust pakken. Ik ben de laatste week weer sneller moe helaas en bukken gaat ook niet lekker. Veters strikken, sokken aantrekken, werk in de zorg dus mensen douchen en aankleden is ook niet fijn meer. Ik vind dat we best mogen zeuren af en toe. Is niet niks wat ons lichaam nu allemaal doormaakt. Is flink aan het werk. Waar ik ook wel baal is mijn gewicht. Ik weet waar ik het voor doe, maar als ik die verhalen lees waarbij vrouwen niet eens 10+ kilo halen ben ik wel jaloers.
Dat is wel aan te nemen. Maar zeker weten weet je het niet. Het was wel even spannend idd. Vooral hoe gaat het verlopen, wat kan ik verwachten. Je hebt geen idee. Maar gelukkig binnen 10 dagen klachtenvrij zoals ze dat noemen. Maar die vermoeidheid was echt niet te doen. Dat is al wel beter dan het het was.
@Framboosje24 gewichtstoename zegt echt niet alles over hoe zwaar het is. Hier eindig ik een zwangerschap altijd met maar een paar kilo gewichtstoename en toch is deze vierde zwangerschap fysiek veel zwaarder dan de vorige. Ik zit nu nog 2 kg onder mijn startgewicht en ben dus lichter dan voor de zwangerschap en fysiek is het dit keer heel pittig. De kilo's zeggen helaas echt niet alles.
Nee dat klopt wel. Vorige keer niet héél veel aangekomen, en volgens iedereen een kleine buik. Maar ik kon toch echt niet meer bukken of normaal aan de eettafel zitten. Baarmoeder+baby waren natuurlijk net zo groot als bij vrouwen met een "grotere buik". Iedereen draagt anders en struggled op zijn eigen manier.
Ik bedoelde ook niet dat vrouwen die bijna niks aankomen het niet zwaar hebben. Ging meer om dat ik baal van mijn gewicht en het er straks allemaal weer af moet. Niet om hoe zwaar iemand het heeft door in gewicht aankomen.
Ook van mij nog een (verlate) reactie! Ik ben nu ook 24 weken en vraag me af hoe ik die laatste 16 (17/18?) ga doen als ik nu al zoveel heb om over te puffen en steunen Ik vond het in de lockdown fijn om zoveel meer de taken te kunnen verdelen met mijn man, er weinig tijdsdruk was en ik niet naar school hoefde te sjezen. Maar ik was ook errug moe door het constant 'aan' staan, het combineren van thuisonderwijs/huishouden/werk en het nooit alleen kunnen zijn. Nu de scholen weer zijn begonnen, valt het me zwaar om weer langere dagen te werken (kon tijdens de lockdown steeds maar een dagdeel vanwege oppas), meer op de klok te moeten leven + het fietsen naar school. En mijn buik is ontploft de laatste weken, dus begin al te waggelen als een pinguin + aankleden duurt steeds langer. Kortom: veel uitdagingen Het is gewoon soms alleen al fijn om het even kwijt te kunnen en te weten dat anderen ook moeten dealen hiermee!
Gedeelde smart is halve smart, he! Klopt, het delen en herkenning krijgen is al fijn! Hier ook een groeispurt sinds de 20 weken echo, gaat echt super hard! Je moet mij zien opstaan als ik lekker onder een dekentje op de bank lig, 5 minuten spartelen als een walrus voor ik rechtop sta