Ik word wakker van de slaapkamerdeur die open gaat. Zachtjes kruipt mijn middelste meisje naast me in bed. Ik voel hoe warm ze is van het slapen. Ze draait zich tegen me aan en valt weer in slaap. Verderop hoor ik de kleinste geluidjes maken in bed. De dag begint. Ik geniet nog even stilletjes van dit gevoel. Deze rijkdom. Dan pak ik mijn telefoon om te kijken hoe laat het is . 6.49 uur. Mijn dag begint. Ik open Twitter en meteen zie ik het nieuws .Aanslag in Nice. Niet weer, denk ik .En ik lees wat er precies is gebeurt. Op dat moment 80 doden. Het was feest. Er was vuurwerk. En die vrachtwagen .de vrachtwagen met een idioot achter het stuur. Naast me ligt mijn slapende meisje en de jongste speelt in haar bedje. Oudste dochter slaapt lekker uit Alledrie onwetend van de oorlog die woedt. Want zo kun je het wel noemen toch? Oorlog . Ik sta op en probeer me in te denken hoe ziek iemand moet zijn om bewust een vrachtwagen door een menigte te sturen. Hoe iemand, misschien wel samen met zijn collegas, van te voren een plan bedenkt om zoveel mogelijk mensen te raken. Vooral zoveel mogelijk gezinnen en levens kapot te maken. Ik kan het niet bedenken. Ik voel een knoop in mijn buik. Een gevoel van angst. Want; hoe bescherm ik mijn gezin voor dit soort idioten? Natuurlijk ga ik gewoon de straat op. Ik ben niet bang dat we ineens in een aanslag terecht komen. Maar het dringt wel steeds ons leven binnen. De extra nieuwsuitzendingen zijn tegenwoordig bijna normaal, i.p.v uitzondering. Het roept wel angst en vragen op bij de kinderen. Oudste dochter was heel bang na de aanslag in Parijs. Want het kwam wel heel dicht bij . En: mam .ik durf niet meer naar Amsterdam hoor! Lieverd, je hoeft niet bang te zijn, we kunnen gewoon doen wat we altijd al doen En nu dit weer .. Hoe leer ik de kinderen om te gaan met dit alles als je het zelf niet eens goed weet? Hoe moet je omgaan met terrorisme? Kun je er mee leren omgaan? Ik kijk het nieuws (het maakt me misselijk), lees de kranten en ben in gedachten bij iedereen die getroffen is. Bij de mensen die hun vader, moeder of kind kwijt zijn geraakt. Ik probeer de kinderen antwoorden te geven op de vragen die ze stellen. En ik probeer ze gerust te stellen. We praten erover. Meer kan ik nu niet doen. De dag begint, de jongste wil haar flesje, de middelste is wakker en smeert een broodje. Met het vreselijke nieuws in gedachten gaan we weer door met de normale dagelijkse dingen. De hagelslag die gemorst wordt, de kruimels op de bank. Vandaag veeg ik het stilletjes op zonder gemopper. Het lijkt even onbelangrijk. Vandaag geniet ik dubbel en dwars van mijn rijkdom, mij er bewust van dat ik kan genieten! Wij gaan door. Opnieuw bewust geworden van wat we hebben samen. Op dit moment is het de enige manier waarop ik er mee om kan gaan. Waarop ik deze idioterie het hoofd kan bieden. Ik denk aan alle gezinnen die iemand zijn kwijt geraakt, die hiermee verder moeten leven. Maar wij mogen verder en mogen genieten. En dat laat ik niet afnemen door geweld gepleegd door welke idioot dan ook! Ik leef ons leven zolang het kan. Carpe diem!
Ja op zulke momenten ben ik bijna blij dat ik `op t platteland` woon T is toch echt te erg dat we al angstig worden van mensen met een ´arabisch´ uiterlijk icm rugtassen Knuffel je kinderen lekker uitgebreid!
Mooi geschreven! Het ging vanmorgen inderdaad ook door mijn hoofd heen.. In wat voor wereld brengen we onze kinderen.. Echt heel erg wat er weer is gebeurd
mooi.... ik kijk ook naar mijn 2 wondertjes en knuffel ze extra veel hun hart nog zo puur en vol onschuld en geen idee van wat er in de wereld zich allemaal afspeelt
Snik.... Prachtig geschreven, een extra dikke knuffel aan onze kindjes. Omdat wij zo van ze mogen genieten.
ik werd er vanmorgen even verdrietig van voor het eerst dat het echt op deze manier bij mij binnen kwam, ik weet ook niet waarom al die tijd niet of minder geen idee maar vanmorgen heb ik echt even een traantje gelaten en gedacht wat voor een rotte wereld moeten mijn kindjes groot worden.
En toch als ik kijk naar het geheel knijp ik in mijn handjes dat ik het geluk heb gehad om in west Europa geboren te worden. Daar waar dit toch nog niet gezien word als dagelijkse kost. Daar waar er nog stil gestaan wordt bij deze gebeurtenissen.
Eens, echter toen ik opgroeide was het ook elke week raak met terroristische acties van de IRA (Noord-Ierland) en ETA (Spanje)... De westerse wereld... Ik was mij als kind van 6 erg bewust van terrorisme. Het (rottige) leven is nu niet veel anders dan 30 jaar geleden... Het is nu weer een andere groepering en ideologie. En ga zo verder terug in de historie waarin vele afschuwelijkheden zich hebben afgespeeld, ook in de westerse wereld. Dit is niets iets van deze tijd. Al lijkt het zo omdat we nu alles meer meekrijgen door de media.
Mee eens. Geweld en oorlog is van alle tijden en er zijn altijd burgerslachtoffers. Dat wil echter niet zeggen dat ik bij iedere aanslag weer zit te huilen om de wreedheid en de verloren mensenlevens. Het is gewoon verschrikkelijk. Erg mooi geschreven, ts.
Ik ben ook erg ontzet van alles en knuffel mijn meiden ook extra en we gaan zo lekker extra lang in de speeltuin spelen..
Natuurlijk is het van alle tijden. Ik weet het ook nog goed. Ben nu zelf ook 37. En ken ook de groeperingen van 30 jaar geleden. En ook nog verder terug in de tijd waren er vreselijke dingen. Maar nu ben ik moeder en sta ik voor de vraag hoe ik er met mijn kids mee om moet gaan. Dat voelt anders dan toen ik zelf 6 was.
Ik zie een foutje in mijn eigen post. Er moet staan dat ik wel degelijk zit te huilen bij iedere aanslag. Het staat er nogal krom. 😏
Mooi! Inderdaad, vanochtend heeft de oudste z'n schoolreisje gehad.. Had gelijk hele scenario's in me hoofd 😮...... Om 15uur kwamen de bussen weer aan rijden... Voldaan en moeie kinderen... En volop genoten.... Al die mensen en kinderen die er niet meer zijn, pfff schoot ineens door me hoofd. Door zo'n achterlijke idioot 😣...... Elke dag dat we wakker worden denk ik weer yes weer een mooie dag!!