bewust/bezield ouderschap, is het investeren?

Is er een goede en grondige medische check gedaan? Kinderarts, (bloedprikken op gewoon maar even alles, ontlasting, urine), en KNO?
Ik zou op dat gebied eens willen zien of er iets uitkomt met dit verhaal dan.
Verder blijft wel: neem ruimte voor jezelf. Daar leert je kind echt een hoop positiefs van.

 

Ik denk dat je mij niet snapt, ik "straf" niet door middel van strafplekjes, zoals een gang of de hoek, maar er zijn hier zeker regels en aan elk gedrag zitten consequenties vast.
Voorbeeld: zoontje kleurt met stift op de muur, weet dat niet de bedoeling is. De consequentie/straf is dan dat hij even niet meer mag kleuren, wat ik een logische reactie op zijn actie vind, hij gaat dan niet ook nog eens op de gang.

 

Maar ik doe dus niet mee aan die aanpak, en mijn dochter gaat ook slapen zonder morren, hangt heel erg aan haar ouders en is een heel gebeden en open kleuter. Dus dat hoeft geen gevolg te zijn van een opvoeding waarbij je jezelf volledig wegcijfert voor je kind.

 

Het is al vaker aan bod gekomen in diverse topics, maar ik snap die hele ' ik laat mijn kind niet huilen' niet. Zeker niet bij een kind van twee. Op die leeftijd zijn kinderen zo manipulatief. Huilen om hun zin te krijgen, zich op de grond gooien omdat ze geen snoepje krijgen, boos roepen dat mama stout is omdat de tv nu echt af moet... Dat kan nu toch niet enkel het geval zijn bij mijn dochter?

En voor mij geldt dat dus ook 's avonds. Huilen omdat ze niet alleen in slaap willen vallen, dat is niet de bedoeling. Dan begeleid ik haar naar een situatie waarin dat niet meer nodig is. Niet door bij haar te blijven tot ze zelf slaapt, maar door haar te leren dat ze zichzelf in slaap kan sussen. En ja, dat gebeurt dan door haar te laten wenen, en steeds terug te gaan om te tonen dat mama in de buurt is, maar dat ze het nu zelf moet doen. Ik lees dat TS dat al eens geprobeerd heeft toen haar dochter een baby was, maar nu is de situatie natuurlijk anders. En al helemaal als je zelf aangeeft dat je eraan onderdoor gaat dat je zo weinig tijd voor jezelf hebt. Dan moet er toch iets veranderen? Ouderschap is niet bewust lijden he.

 

Ik vraag me af waarom je dit topic start? Wil je graag horen dat je het 'goed' doet, of wil je eigenlijk horen dat het ok is dat je ook eens een nacht zelf doorslaapt, een keer naar de sauna mag, of tussen de slaapjes om mag stofzuigen.. Persoonlijk denk ik dat investeren in jezelf heel belangrijk is.. als jij nog tien jaar lang niet goed slaapt, wordt je daar vast geen leukere mama van.
Voor de rest moet ik zeggen dat ook al kon ik geen borstvoeding geven (het is niet altijd een keuze he), heb ik mijn dochter wel eens in slaap laten huilen en ja.. ik ga weleens een dagje weg met vriendinnen, gewoon voor mezelf.. ik mezelf een hele fijne moeder vind. En als jij dat ook van jezelf vindt is het goed toch? En over tien of twintig jaar zie je wel of je aanpak heeft gewerkt

 

manipulatief.....nee dan hebben wij echt een andere kijk op kinderen. En dat geldt dus ook voor dat in slaap vallen...waarom zou een kind dat moeten leren.

 

precies dit

 

Ik heb mijn dochter, vooral het eerste jaar, opgevoed volgens de regels van ria blom (google maar eens). Dit staat lijnrecht tegenover jouw manier. Wij kozen voor die methode omdat wij op een gegeven moment gewoon geen raad meer wisten. Ik had een pnd. Dochter was zeer onrustig en huilde enorm veel. Mijn man en ik waren ook nog eens erg jong. Overigens handelden we wel uit liefde, en onmacht.
Maar de situatie was alles behalve ideaal.
Maar nu....10 jaar later dus;
De band met onze dochter is enorm goed. We knuffelen de hele dag door, zeggen elke dag hoeveel we van elkaar houden. Ik krijg van iedereen te horen hoe lief ze is. En dat is ze! Een zeer dankbaar, beschaaft, lief meisje.

Kortom; ik denk dat de methode er niet toe doet, als het maar met liefde en respect is!

 

Tuurlijk hebben veel (zo niet de meeste) kinderen dit gedrag, maar niet iedereen ziet dat als manipulatief. Ik zie het zo: kinderen reageren op situaties en proberen dingen voor elkaar te krijgen (net als ieder mens overigens) zij hebben hiervoor een 'doos' met opties die ze kunnen gebruiken en in het begin zitten daar maar een paar dingen in waarvan ze weten dat die zouden kunnen werken. Het is mijn taak om die doos zo vol mogelijk te krijgen zodat ze dingen voor elkaar krijgen op een andere manier.
Maar op het moment dat je weet dat je kind iets niet op een andere manier kan zeggen, omdat ze nog heel jong zijn bijvoorbeeld, dan sta je er al op een heel andere manier in. Dan kun je daar toch ook met compassie op reageren? En dan hoef je echt niet elke keer toe te geven oid

 

Ik zie het als zelfvertrouwen krijgen. Het vertrouwen dat ze zelf situaties kan oplossen zonder de hulp van mama of papa. Ik denk dat je dat kan (en moet) leren, ook al op jonge leeftijd. En dat kan op een veilige manier, zonder dat je je kind beschadigt omdat je het even laat huilen. Maar goed, dat is mijn idee.

 

Je vraagt je serieus af waarom een kind zou moeten leren zelf in slaap te vallen?

Dan heb ik nog wel een paar vragen;

Tot welke leeftijd vind jij het dan normaal dat ze het niet kunnen?
Waarom moet een kind dan wel zelf leren eten en z'n veters strikken? Dat kun je toch ook in lengte van dagen voor ze doen?

Ik zeg niet dat alles wat een kind moet leren dat ze dat op een bepaalde leeftijd moeten kunnen. Het ene kind kan dingen eerder dan het andere en daar is niks mis mee. Zo lang dat zo is, help je ze. De grote vraag is alleen hoe help je ze het beste.
De ene vindt dat je altijd maar bij ze moet blijven, lees; altijd handje vasthouden op het klimrek want stel je voor dat je eraf valt. Of geef je het vertrouwen dat een kind het misschien zelf ook kan? Uiteraard met jou op de achtergrond.

Dat je er voor ze bent, zonder dat ze je zien, is dat niet de hoogste vorm van vertrouwen en bezieldheid? Autonomie, competentie en relatie, de belangrijkste begrippen in de ontwikkeling. Bij voorkeur werk je aan alle drie tegelijk. Niet alleen aan het stukje relatie.

Wat ik me dus afvraag is wie er gebaat is bij een bedritueel van 3 uren en een kind wat dus pas om 10 uur in slaap valt. Het kind in ieder geval niet!

 

Alleen je woord manipulatief laat mij al zien dat we een totaal andere zienswijze hebben betreft kinderen.

 

Mijn ervaring is dat het vanaf 2 jaar veel makkelijker wordt.

 

Ok, maar dat is dus toch ook manipulatief? Ik denk dat het dan meer om de bijsmaak van dat woord gaat waar sommigen over vallen, dat bij manipulatief sluw en achter de ellebogen wordt bedoeld. Ikzelf lees manipulatief meer als iemand die zoals jij het beschrijft gebruikt maakt van mogelijkheden en tactieken om een doel te bereiken. Tuurlijk kun je daar met compassie naar kijken, ik denk dat het hilarisch is om te zien hoe vindingrijk kinderen kunnen zijn. Maar als je manipulatief gedrag helemaal niet tot de opties rekent dan zit je straks met een drammerig dreinerig kind omdat deze nou eenmaal geleerd heeft dat die optie benutten gegarandeerd aandacht en beloning oplevert.

 

Ja dit dus. Ik merk dat mijn woordkeuze niet goed valt, en dat snap ik. Maar ik bedoel manipulatief uiteraard niet als een gemeen woord.

 

Zie dikgedrukte: dan is al het gedrag (van iedereen) toch manipulatief? Dan maakt dat woord ook niet meer uit en kun je het net zo goed gedrag noemen. Alles wat iedereen doet, doet ie om een bepaald doel te bereiken.
En zoals ik al zei: "Dan kun je daar toch ook met compassie op reageren? En dan hoef je echt niet elke keer toe te geven oid " Dat je het niet ziet als manipulatie en het gedrag serieus neemt betekent toch niet dat je altijd toegeeft?

 

Dit. Net alsof ik nu 3 kinderen in huis heb die altijd hun zin krijgen, zou wat zijn zeg.

 

Ik vind best dat je met compassie kunt reageren en toch niet hun zin geven, maar niet in alle situaties.
Ik ga niet met compassie reageren als mijn peuter haar broertje slaat of knijpt of naar mij zou spugen. Ik vind dat namelijk onacceptabel gedrag. En ik vind het bij opvoeden horen dat je dat laat merken. Boos zijn prima, verdriet mag er zijn, maar er zijn grenzen in hoe je dat uit. Kinderen moeten dat leren, ze moeten leren dat de ene manier van uiten wat minder handig is dan de andere. Maar ook dat er manieren zijn die gewoon niet kunnen. Dus stampvoeten prima, schreeuwen ook wel best, huilen mag ook. Met dingen gooien wordt minder, maar wil ik wel sturen door af te pakken oid en nog eens te waarschuwen en uit te leggen. Maar daar stopt het wel ongeveer.

Grenzen aangeven is een belangrijke. En indien mogelijk doe je dat door op vriendelijke toon op ooghoogte uit te leggen waarom en hoe. Maar soms kies ik bewust voor een andere aanpak. Zodat ook duidelijk is waar de grenzen liggen tav emoties uiten. Want ook daarin moeten kinderen grenzen leren.

Nog even een toevoeging; ik toon wél compassie over het ontstaan van de emotie maar niet altijd voor de wijze van uiten (dus ik zeg dat ik best begrijp dat ze gefrustreerd is om die en die reden, maar vervolgens volgt er dus wel een consequentie voor het gedrag wat ze vertoont nav haar emotie, bijv. haar broertje pijn doen).