Ik sluit me ook aan bij veel reacties: slaapgebrek kan gevaarlijk zijn en wat voor de een geldt hoeft niet voor een ander te gelden. Laat iedereen zijn ding doen? Ik kan ook zeer slecht tegen een nacht slecht slapen. Ik moet wel zeggen dat het wendt. Nu zo na een jaar kan ik het beter handelen dan in het begin. Ik heb in begin op dit forum ook wel eens de vraag gesteld hoe ik mijn zoon beter of langer kon laten slapen. Kreeg ik ook reacties dat het erbij hoort en wen er maar aan. Daar heb je wat aan als advies. Fijn dat een ander er wel tegen kan maar die nachten zijn niet aan mij besteedt. Ouderschapsverlof opnemen vind ik ook niet goed. Daar is ouderschapsverlof niet voor. Ziek melden is ook niet de bedoeling denk ik maar wat moet ja anders. Als je functie hebt met verantwoordelijkheden kun je het niet maken om brak en vermoeid beslissingen te maken, dat is onverantwoord. Kun je niet met een leidinggevende je probleem bespreken? Wellicht zijn er mogelijkheden. Je mag overigens rusten tot een half jaar na de bevalling! Heb je recht op en moet jou werkgever voor je faciliteren. Misschien is dat nog iets?
Hier mee eens. Accepteren en je went er vanzelf aan. Hier ruim 7 jaar onderbroken nachten gehad, dan kun je beter ontslag nemen.
TS, de ene kan beter tegen minder slaap dan de ander. Ik kan er ook totaal niet tegen en moet half oktober weer beginnen maar dochter komt nog 3x per nacht. Bij de eerste ook pas na een half jaar weer fulltime aan de gang(opbouwen vanaf 6 maanden dus) en eerlijk gezegd ben ik nu nog vermoeider dan destijds plus een te hoge bloeddruk(nu ineens na de tweede zwangerschap) en bekkenklachten. Het is wat mij betreft simpel je kunt jezelf over je grenzen pushen en doet het allemaal maar werk, opleiding en kind, hoe moe en rot je je ook voelt maar realiseer je wel dat je in zo'n situatie vroeg of laat een terugslag krijgt. Ik heb het al 3 keer gezien bij mijn zus en vriendinnen. Het herstel van de zwangerschap alleen duurt al 9 maanden en in Nederland hebben we nou eenmaal erg kort verlof. Je "moet" straks misschien wel doorwerken tot je (bijna) 70 bent dus denk gewoon om jezelf en als je te moe bent om goed te functioneren voel je dan niet schuldig dat je je ziek meldt.
Dit inderdaad. Gewoon doorgaan, want "het hoort er bij". Tot je een burn out krijgt. En de vraag, waarom je niet beter op jezelf hebt gepast. Gezien sommige reacties, snap ik wel dat vrouwen zich niet kwetsbaar durven opstellen.
Ik snap ook wel dat iedereen anders is en sommigen niet tegen weinig slaap kunnen en anderen wel. Waar ik fundamenteel op tegen ben is om jouw eigen probleem tot het probleem van je werkgever of je collega's te maken. Als je te moe bent om te werken is dat heel vervelend maar dan ben je niet niet ziek, en dan moet je gebruik maken van andere mogelijkheden. Vakantie. Ouderschapsverlof. Minder contracturen. Kies uit een scala van mogelijkheden. Maar ik kan gewoon heel slecht tegen mensen die denken dat het een probleem van de werkgever is. Of zoals Fiora zegt dat je eigenlijk wettelijk te kort verlof hebt om weer te ontzwangeren en dat je je dus niet schuldig hoeft te voelen om ziek te melden. Ik ben zelf vrouw, moeder, heb bv gegeven en slaap al jaren geen nachten meer door. Daarnaast ben ik ook leidinggevende en met een instelling zoals Fiora heeft zou ik geen vrouw meer aannemen op mijn afdeling. Echt waar. Hier kan ik heel slecht tegen. Eigen keuzes. Zelf oplossen. Overleg met je werkgever maar maak het niet hun probleem. Want het is hun probleem niet. Het is het probleem van jou en je man. Zelf oplossen.
Hier ben ik het helemaal mee eens... ( en heb heel veel ervaring met heelslecht slapen door onze allerliefste kinderen...)
Alleen al vanuit bedrijfskundig- en HRM perspectief(even los van het moederschap en mijn eigen situatie) ben ik van mening dat je als werkgever samen met je werknemers moet zorgen voor duurzame inzetbaarheid van de mensen. Juul, het is niet zo simpel voor iedereen om dan maar minder te gaan werken hetzij via ouderschapsverlof of bv minder contracturen. Je moet nog wel rond kunnen komen elke maand. Super als jijzelf gewoon goed functioneert terwijl je al jaren slecht slaapt, dat geldt niet voor iedereen in eenzelfde situatie. Als je niet goed functioneert op je werk is het ook weinig efficiënt en kan het afhankelijk van de werkzaamheden grote gevolgen hebben voor de resultaten van het team of de afdeling. En dan nog de kosten op het moment dat de situatie onhoudbaar is geworden....langdurig verzuim kost echt enorm veel geld dus ik denk dat het in dit soort situaties beter is voor zowel werkgever als werknemer als de werknemer tijdelijk gas terugneemt in plaats van maar langdurig over de lichamelijke grenzen heen te gaan wat uiteindelijk resulteert in maanden of zelfs jaren uit het arbeidsproces zijn. Het is jammer dat er zo weinig gedacht wordt aan de langere termijn.
Mee eens... Als teamleider maar ook als werkgever... Ik heb 2 kleine kinderen.. Inmiddels meerdere zaken, ik werk daarnaast nog omdat ik dat leuk vind. Dochter is bijna 3 en slaapt nog steeds niet door, maar ik heb me nooit ziekgemeld omdat ik moe was... Als sommige vrouwen zo'n instelling hebben, moeten we niet gek opkijken als er weer minder vrouwen aangenomen gaan worden. Je hebt je collega's en werkgever ermee...
Ts, de bovenstaande tips hebben mij door het eerste jaar heen getrokken! Ik hoop dat je er iets aan hebt. Daarnaast koppel ik jouw slaapgebrek volledig los van je baby. 6uur slaap is fysiek gezien namelijk wel genoeg om normaal te kunnen functioneren. Jij kunt niet slapen omdat je piekert en omdat je bang bent dat je niet genoeg slaapt gaat halen. Dat is een paniekreactie, en daar kun je mi eerst je energie in steken om er vanaf te komen. Dat scheelt enorm veel.
Fiora, ik ga met al mijn medewerkers in gesprek en ben een heel flexibele werkgever, dus ik denk dat we hetzelfde bedoelen. Mijn grondgedachte is echter anders. Ik ga in gesprek met mijn medewekers maar beschouw het nog steeds als hun problem en ik wil meedenken in een oplossing. Maar ze moeten niet gaan doen alsof het het problem van ons bedrijf, mijn afdeling of hun collega's is. Dat is namelijk niet zo. En ik snap dat niet iedereen makkelijk minder kan gaan werken. Maar vind jij nu werkelijk dat werkgevers dan maar moeten gaan betalen voor mensen die niet werken omdat zij hun vaste lasten niet afgestemd hebben op hun situatie en dat zo zielig is? Nogmaals, het uitgavenpatroon van een werknemer is niet het probleem van de werkgever.
Ik wil even reageren omdat ik sindskort in een soortgelijke situatie zit. Ik probeer er een niet al te lang verhaal van te maken. Nadat ik bijna een jaar fulltime thuis heb gezeten omdat ik tijdens mijn zwangerschap geen contractverlenging kreeg, heb ik met alle goeie bedoelingen en onder het mom van wie niet waagt wie niet wint een fulltime baan aangenomen. Ik wist wel dat het zwaar zou worden, maar niet zo zwaar dat ik ook niet meer kan functioneren. Ik zelf kan ook echt niet tegen slaaptekort. Nu is het dus zo dat ik na een week werken, en ja ik ging gewoon op tijd naar bed echt gewoon bekaf was en ik in het weekend bijna niks waard was en echt op moest letten wat ik ondernam. Ik heb heel snel last van piekeren en daardoor wordt het al snel heel druk in mijn hoofd. Dat stapelt zich op met moeheid en mijn exceem wordt ook erger. Krijg snel last van hartkloppingen en paniekaanvallen. Nu is het al weken zo, dat ik iedere nacht wakker wordt van de jeuk. Ik moet zelfs paracetamol of jeuktabletten slikken om weer in slaap te kunnen komen. Daarnaast wordt dl ook sinds 2 weken iedere nacht wakker. Het is nu zelfs zo erg dat ik buitenadem ben als ik met dl op mijn armen naar boven ben gelopen. Mijn eczeem wordt met de dag erger en ik ben soms duizelig van de moeheid. Mijn eigen nog niet ziek gemeld en dit aangekaart op het werk onder het mom van is er een mogelijkheid om een compromis te sluiten, dus bijvoorbeeld een paar minder uurtjes werken per week. Dit was dus geen optie, ik kreeg zelfs te horen dat ik maar prioriteiten moest stellen onder het mom van je werkt fulltime, dus je kan niet alles meer doen. Dat begreep ik, en daar hield ik al rekening mee. Maar om nou alle activiteiten naast je werk te laten schieten vind ik teveel van het goeie. Je leven bestaat niet alleen uit werken. Ook werd er aangegeven dat ik de enigste op de afdeling was die wel een 9 tot 5 mentaliteit had, want de rest nam wel eens werk mee naar huis en doet in het weekend ook nog iets aan het werk. ( zijn 2 mannen van 27 en 31 zonder kinderen en vriendin) Ook moet ik mijn eigen heel hard gaan bewijzen om te laten zien dat ik het verdien om minder uren te mogen komen werken. Zo werd het letterlijk gezegd. Paar dagen later kom ik vol goede moed op het werk en wist ik toen ik op het werk kwam niet meer hoe ik überhaupt op het werk was gekomen. Ben gewoon in automatische piloot naar het werk gereden. Zat achter de pc naar het scherm te staren en de cijfers begonnen te draaien. Ben toen zomaar in huilen uitgebarsten. Was kapot, voelde mijn eigen slap en doodongelukkig. Tot 2 keer toe aangegeven dat het echt niet ging, en ik mocht gewoon niet eerder naar huis. Weer een gesprek gehad op het werk, en ik moet dus aanspraak maken op mijn 13e maand om vakantiedagen te kopen om weer op krachten te komen. Maar ik mag maar 1 of 2 hele dagen vrij nemen en daarnaast maar halve dagen. Ondertussen ook de huisarts gebeld op eigen initiatief omdat ik vind dat dit zo niet langer kan. Ik ga daar morgen ochtend heen. Vannacht nauwelijks geslapen door de erge jeuk, en gepieker. Kon vanmorgen niks anders dan huilen dus heb mijn eigen dus nu wel ziek gemeld. Krijg ik gewoon letterlijk te horen, dan rust vandaag goed uit, en dan zien we je morgen gewoon weer nadat je bij de huisarts bent geweest. Ik weet ook gewoon niet wat ik hiermee aan moet. Ik denk ja dat is achteraf gelul natuurlijk dat 40 uur werken gewoon te zwaar is voor mij als persoon. Dit is niet voor mij weg gelegd en word al snel teveel. Ook heb ik jaren geleden toen ik nog geen kind had al bijna tegen een burn put aangezeten. Dit heb ik overigens ook aangegeven op het werk. Ik ben bang als ik nu zo door blijf gaan zonder hulp of oplossingen dat ik hard op een burn out aan het afstevenen ben. Mijn dochter heeft straks ook niks aan een overspannen moeder vind ik. Helaas zit ik niet in een situatie om op te stappen, dus er moet gewoon een oplossingen komen aan beide kanten. Met dit verhaal wil ik alleen maar aangeven, dat iedereen anders in elkaar zit, iedereen heeft zijn eigen grenzen van kunnen. En dat niet iedere werkgever met een oplossing wil/kan komen en dat er dan geen andere mogelijkheid is dan ziek te melden. Ts kent haar eigen lichaam het beste en weet wat ze wel en niet kan. Dit heeft ze aangeven en daar hoort eigenlijk iedereen begrip voor te hebben. Je hebt er niks aan om je kop in het zand te steken en dat je uiteindelijk veel verder van huis bent.
Ik ben het met je eens. De werknemer 'kiest' voor kinderen, de werkgever niet. Als je kinderen om wat voor reden dan ook niet met je werk kunt combineren, vind ik ook dat je de oplossing bij jezelf moet zoeken. Natuurlijk kan een werkgever hierin meedenken...maar in mijn ogen wel met grenzen.
De overheid probeert vrouwen aan te sporen te gaan werken, want dat is goed voor ze, goed voor ontwikkeling etc etc maar wij vrouwen moeten ook 2,4 kind krijgen om de vergrijzing te kunnen opvangen enzo. Tja wat moet je dan? Ik werk zelf ook voor de overheid en daarvan is het bekend dat ze wel makkelijk zijn. Maar ondanks dat moet ik ook gewoon mijn uren maken, alleen maakt het mijn leidinggevende niet uit wanneer ik dat doe. Ik kan dat dus een beetje flexibel indelen. Echter als ik voor mijn werk iets moet op een dag dat ik normaal niet werk en thuis bij mn kind ben dan zegt hij ook 'regel het maar'. Ene kant wil diezelfde overheid dat ik ga werken maar wil ook dat ik meer kinderen krijg. En dat gaat nou net niet samen. De een kan dat makkelijk regelen en heeft energie voor 10 en een grote achterban waar je op kan rekenen als het op oppassen aankomt. Ik heb die achterban ook niet. Als ik op de creche niet kan ruilen met dagen dan heb ik ook een probleem. En ja dat is mijn probleem. Maar als mijn werkgever niet wil meebuigen dan kies ik voor mijn kind en laat ik mijn werkgever ermee zitten. Gelukkig kan ik dat risico nemen omdat mijn man fulltime werkt. Ik vind het een beetje kort door de bocht dat het hebben van kinderen puur en alleen probleem van de werknemer is. Werkgever hoeft mijn kind niet op te vangen maar kan best tegemoet komen op een andere manier. Dat levert in mijn geval op dat als ik op een ander moment iets voor de werkgever kan doen ik dat dan ook doe. Beetje geven en nemen.
Opnieuw ben ik het met je eens en ik ben heel flexibel met mijn medewerkers. Echter, ik vind het niet aan de werknemer om te zeggen hoe flexibel de werkgever moet zijn. Het is aan de werkgever om dit te bepalen, en vervolgens aan de werknemer om te bepalen of dit bedrijf bij je situatie past. Als jij bijvoorbeeld een baan hebt waarbij je uitgerust moet zijn en vermoeidheid een gevaar oplevert, dan moet je ofwel zorgen dat je niet vermoeid bent ofwel dit werk niet doen. Niet zeggen dat je dan ziek bent en het daarmee het probleem van de werkgever maken.
Ik heb wel een discussie teweeg gebracht zeg. Ik ben nog steeds ziek thuis. Echter na gesprekken met mijn mentor is het kwartje gevallen dat heel veel te maken heeft met mijn perfectionisme. Het krijgen van een kind en slaapgebrek heeft dit onderliggend probleem geluxeerd. Ik heb via de huisarts een verwijzing naar de ggz gekregen. Hoe het nu precies verder gaat weet ik nog niet.
Klopt en knap zou ik het niet noemen hoor, heb ook wel eens zitten janken op het werk. Maar ik heb een dusdanig verantwoordelijkheidsgevoel dat ik het niet vind kunnen om je om die reden ziek te melden. Meningen mogen hier toch ook gegeven worden?
Ik ben het helemaal met je eens. Vooral bij kleine bedrijven, zoals het mijne, is de werkgever echt de dupe als het zo zou gaan.
Natuurlijk, meningen verschillen. Maar door te stellen dat jij je niet ziek hebt gemeld omdat jij een " dusdanig verantwoordelijkheidsgevoel" hebt, impliceer je dat iemand die dat wel doet, dat dus niet heeft. Das geen mening maar een veroordeling. Ik ben toendertijd met de bedrijfsarts in gesprek gegaan, en die heeft mijn uren tijdelijk aangepast. Was ik op de oude uren doorgegaan, was het uiteindelijk uitgedraait op volledig oververmoeid ziek melden. Dus wat is dan verantwoordelijkheid nemen? Wat we samen gedaan hebben, werknemer en werkgever.