Ik hoop dat iemand mij hier kan helpen want zit er nu wel giga doorheen Mijn zoontje van 4 zegt bij alles kan niet mama doen.. en dan echt bij alles vooral z'n sokken en bij zn schoenen aan doen terwijl hij dit echt heel goed kan. We hebben hier mega driftbuien en huilbuien en ik begin nu ook echt mn geduld te verliezen. Je kan wel stellen dat ik allergisch van het de 2 woorden kan niet ben!! Hij geeft ontzettend snel op en raak geirriteerd als het even niet lukt en hij weet donders goed dat ik hier niet zo goed meer tegen kan. Met een spelletje of met een grapje of boos worden het maakt allemaal niet uit het draait altijd op het zelfde uit. Zelfs met het eten zegt ie kan niet, mama doen... Wat kan ik toch doen om dit allemaal wat soepeler te laten verlopen want in plaats van dat het beter word.. word het alleen maar erger. Gr, Diana
Het wordt erger doordat jij er zo op reageert, hoe rustiger jij blijft, hoe rustiger je zoontje. Ook al weet je dat hij het kan, probeer anders eens dat hij de ene sok en schoen aandoet en prijs hem de hemel in, doe zelf de andere. Fases krijg je steeds weer opnieuw, het heeft alleen geen zin om je geduld te verliezen (heb hier ook een puber van bijna 3.5). Verander van tactiek, zet hem bij een driftbui even op de gang om af te koelen en na te denken en praat er daarna rustig over. Hier is het ook een tijdje minder gegaan, maar sinds ik rustig blijf en af en toe sta ik ook in de tuin tot 20 te tellen hoor, is het hier echt vooruit gegaan.
ik denk hulp zoeken via het cb , je huisarts of de ggz. ik denk dat jullie in een neerwaardse spiraal zitten. jij reageerd op hem en hij op jou. met een beetje hulp en wat handvaten komen jullie weer op een ander spoor.
Ja in de hemel prijzen heb ik ook zeker wel gedaan.. maar hij trekt dan een nors gezicht en zegt nee, niks niet goed gedaan!! Tja, wat moet je dan... Ik kan idd naar het CB gaan maar had gehoopt dat ik eerst hier wat tips kon op doen zonder naar het CB te hoeven gaan.
Hij vind dat gewoon errug makkelijk Als Justin zichzelf niet aan wil kleden, geef ik een compromis.. Als ik dan je hemd aan doe en je sokken, doe jij de rest.
Mijn zoontje doet het ook, maar nog niet zo erg dat het echt een probleem oplevert in mijn ogen. Maar het belemmert hem wel in zijn ontwikkeling. Zo weigert hij zelf zijn schoenen aan te trekken, geeft hij het snel op bij puzzelen (als de puzzel iets te uitdagend is), etc. Ik vind dat een slechte eigenschap en vind het dus jammer dat hij dit doet. Ik probeer er bewust geen drama van te maken of mijn irritatie te laten blijken, en ik hoop maar dat ik hem voorzichtig weet te stimuleren toch door te zetten. Hoe weet ik alleen nog niet zo goed.
Hier ook zo eentje.. Dingen die hij kon, moet ik voor hem doen (schoenen, jas etc). En andere dingen probeert hij niet eens half, of probeert het op zo'n manier dat het toch echt niet lukt (Bij het eten de vork andersom, en dan brullen dat hij het niet kan). Ik laat hem brullen. In het begin nog wel geholpen, samen doen, samen proberen. Maar hij deed het bij steeds meer dingen. Nu ik er minder aandacht aan geef, gaat het langzaam beter. Vanochtend nog, naar het zwembad toe. Hij kreeg zijn jas niet aan (duh, als je die half wegsmijt bij het aantrekken). Zelf gewoon doorgelopen naar buiten. Hij piepen en blehren. Simpel gezegd dat hij de jas prima zelf aan kan doen, en het dus zijn keuze is om met of zonder jas te gaan. En dat tranen niet helpen als hij het niet fatsoenlijk probeert. Zo verder gelopen naar de auto. Een minuut later stond hij naast me, jas netjes aan, tranen al droog. Kijk, zijn rits is lastig, dan doen we het samen. En t-shirts zijn ook nog moeilijk, doen we ook samen. Maar de dingen die hij kan, of waar ik van weet dat hij het zou moeten kunnen (puzzel, spelletje) dan geef ik geen aandacht aan het geblehr..
Er zit een wel een groot verschil of een kind van 2,5 dit doet of een kind van 4. Een kind van 2,5 kan het wel maar het zijn nog zaken die in ontwikkeling zijn. Er zijn zelfs kinderen van 2,5 die dit niet kunnen laat staan, kunnen weigeren.. Mijn zoontje van bijna 3 kan dit allemaal wel en heeft nu ook de neiging om te roepen 'kan ik niet'... tja, op dagen dat het niet anders is dan doe ik het voor hem (2 x in de week kdv) maar de andere dagen? Dan heeft hij pech. En als ik wel iets moet (boodschappen en hij moet mee) dan begin ik ruim van te voren. Keuzes geven helpt inderdaad, een wedstrijdje er van maken, belonen (met complimenten). Niet zelf eten? Dan niet. Drift en huilbuien (hier gelukkig niet aan de orde), die doe je maar op de gang. Nee, ben niet boos maar vindt het wel een vervelend geluid dus dat doe je maar even op de gang. Als je klaar bent, kom je maar weer binnen. Boos word ik zelden, het is tenslotte onmacht (driftbuien en huilen) en geen onwil. Natuurlijk is het harstikke irritant maar je kindje krijgt nu negatieve aandacht (en dat is ook aandacht). Probeer het wanneer je kan te negeren en als je het niet kan, zoek het niet op maar doe het gewoon voor hem (behalve eten). Complimenteer wanneer hij het wel zelf doet en helemaal als hij het uit zichzelf doet. Blijf kalm... Enne.. het CB is er om jou te helpen en het is geen schande om daar ook om hulp te vragen.
ik denk dat buiten belonen, je je zoontje ook heel duidelijk moet maken dat hij dit toch echt wel zelf moet doen. Het is ws geen kwestie van geen vertrouwen hebben, maar van een beetje makkelijk zijn. Dat doorbreek je alleen door het hem even lekker uit te laten zoeken.
dat denk ik ook, is precies wat ik wilde neerzetten. met 4 kan hij het uiteraard wel, ik zou dan ook zeggen "je kunt het best" en dan even wat anders gaan doen.
Precies wat ik wilde zeggen! Met als toevoeging...als jij voelt dat het kalm blijven even niet lukt. Dan loop je even bij hem vandaan. Ten eerste heb jij dan een paar tellen om even af te koelen. Ten tweede zeg je door weg te lopen bij hem als hij zo doet dat je zijn gedrag afkeurt. En daar is niks mis mee hoor! Het is ongewenst gedrag en als je hem dat duidelijk kan maken door weg te lopen bij hem prima. Hier bonden alle 2 de jongens ERG snel in als ik bij ze weg liep want ze wisten wel dat wat ze ook wilde niet ging gebeuren tot zij ophielden met dat gedrag. Bij Wendy zijn we nog niet zo ver (bijna 3) maar het zit er al aan te komen want mevrouw vind DIE DIE roepen en drammen en jengelen als iets gebeurt of niet gaat zoals zij wil een stuk beter als gewoon praten. En dan krijgt ze dus niet wat ze wilde want daar ben ik n tikkie doof voor (of door? ) Zodra ze gewoon zegt wat ze wil of uitlegd wat er mis is (en als ze kalm is en probeert help ik haar met de woorden hoor...zonder ze in haar mond te leggen) en krijgt ze voor elkaar wat ze wil. Maar wel door gewoon praten en niet door jengelen of slaan (bij slaan is het meteen over en uit overigens)
mja ook hier de "taktiek" van cygnet.. op kdv-dagen is er geen optie om het te laten gaan. maar als het kan.. dan doe ik het dus echt niet. Dan maar geen sokken die dag. Laat ze daar nou toevallig een hekel aan hebben.. dus uiteindelijk gebeurd het nooit. Geen schoenen? Nou dan blijf je maar thuis. Je wil niet weten hoe snel die schoenen dan aan zijn. Merk wel dat het mij meer moeite kost dan manlief. Wellicht doordat hij iets minder geneigd is toe te geven ook op de momenten waarop het minder handig is
Ik ben daar ook vrij 'streng' in. Niet je jas aandoen? Dan blijf je maar thuis.. Soms lukken dingen echt niet en dan grijp ik wel in, dan doe ik het even (bijv. de rits dicht als die blijft steken) en dan zeg ik ondertussen hoe knap het is dat ze wel helemaal zelf de jas aan heeft gekregen.