Ik heb zelf voordat ik beviel van onze dochter heel veel gelezen over van alles en nog wat dat maar iets te maken had met opvoeding, gezondheid, methodes enz enz. Met name het natuurlijk ouderschap heb ik me redelijk in verdiept. Het natuurlijk ouderschap zegt 'laten huilen is verkeerd, je kind krijgt er teveel stresshormonen van en een kind huilt nooit om niets'. Zelf merk ik in de praktijk dat ik het bijna niet haalbaar vind om mijn kind nooit te laten huilen. Inmiddels ben ik me dus gaan afvragen hoe erg het nou werkelijk is om je kind/baby te laten huilen. Hoe schadelijk zou het zijn en is het eigenlijk wel echt schadelijk? En soms merk ik zelfs dat als ik haar niet even zou laten huilen, ze niet in slaap valt. Met andere woorden, ze kan niet in slaap vallen zonder even te huilen. Dat even huilen wisseld bij ons van 2 minuten tot 15 min. Dan kom je bij het volgende, hoe lang laat je je kindje huilen, in welke omstandigheden doe je dat wel of niet en vanaf hoe oud? Ik las ergens een 2 weken oude baby die een half uurtje had gehuild. Onze dochter huilde erg veel vanaf week 2. Aan het begin wrong ik mezelf in werkelijk alle bochten om haar rustig te krijgen. Soms betekende dat ikzelf pas smiddags eens onder de douche kon. Op een gegeven moment vond ik dat niet meer praktisch en daarbij....ik ben er zelf ook nog. Om het allemaal vol te kunnen blijven houden moest ik dus mijn grenzen gaan trekken. Ik wilde dus ook voor mezelf zorgen, mede in het belang van onze huildende dochter, zodat ik haar beter kon troosten. Dat betekende dat onze dochter echt wel eens met 3/4 weken een poos huilde omdat ik mezelf aan het klaar maken was. In onze situatie was er ook een reden voor haar huilgedrag en natuurlijk hebben we dat vanaf het begin onderzocht en bekeken. In ons geval ging het om een flinke reflux. Zoals de kinderarts zegt 'tijd is haar beste vriend'. Ze krijgt er medicijnen voor, we hebben al het mogelijke gedaan wat kon en binnen onze macht lag. Evengoed waren er dus huilmomenten, kom je niet onderuit. Meningen zijn erg verdeeld. En dat mag ook, ik wil ze graag horen. Wel een verzoekje om het aardig te houden. Ik vind het leuk om van gedachten te wisselen en eens te horen hoe we er met elkaar over denken, maar graag wel met een beetje respect voor de anders denkende.
Heel herkenbaar. Ik dacht ook dat ik ons kindje niet zou laten huilen. Er wordt zo vaak gezegd dat dat beter is. De realiteit is dat mijn meisje altijd even een huilbuitje heeft voor het slapen gaan. Anders slaapt ze niet in. Ik vind het niet leuk om te horen en heb echt de neiging om haar te gaan troosten, maar blijkbaar is het voor haar toch even nodig om stoom af te blazen. Ik probeer er dus wat relaxter mee om te gaan op dit moment.
Toen mijn zoontje heel klein was, heb ik hem echt nooit laten huilen. Zo'n klein babietje huilt niet voor niks, denk ik dan. Aan de andere kant, mijn zoon was ook geen huilbaby en huilde alleen als er echt iets was, ik realiseer me dat dat ook wel eens anders is. Sommige baby's huilen bijna altijd voordat ze in slaap vallen, ik denk niet dat dat erg is hoor. Met zo'n 6 maanden liet ik hem weleens huilen 's avonds, als hij eerder had gehuild, ik hem had getroost en er echt niets aan de hand was, dan wilde hij het na 10 minuten nog weleens proberen. 't Is natuurlijk wel gezellig als mama komt . Dan hield hij bijna altijd na een minuut of 3 op en viel hij in slaap. Zelf heb ik als stelregel dat ik hem nooit langer dan 10 minuten laat huilen. Maar nogmaals, hij huilt nu nog niet veel, het komt echt heel zelden voor dat hij huilt 's avonds en dan ga ik in principe dus ook gelijk naar 'm toe. Nu is hij nu nog mijn enige kind, en als er een tweede is zal het ook weer anders zijn.
In principe laat ik mijn kinderen nooit huilen. Ik heb dat bij mijn dochter nooit gedaan toen ze nog een baby was en doe dat nu eigenlijk nog niet. Ook mijn zoontje (4 weken) laat ik niet huilen, maarrrr daar moet ik wel bij zeggen dat het soms echt niet even anders kan. Als ik net Ayla's luier aan het verschonen ben bijvoorbeeld en hij begint te huilen...tja, dan moet hij tóch echt eventjes wachten. Vanmorgen kwam ik net onder de douche vandaan en begon hij te huilen. Ook dan is het niet anders en moet droog ik me toch eerst even (snel) af. Maw, soms is het toch wel onvermijdelijk dat hij even huilt en ik er niet gelijk naar toe kan. Maar ik laat zowel Ayla als Tobin nooit huilen terwijl dat niet nodig is.
Hallo, Hier ook een ventje dat het echt even nodig heeft om te huilen om in slaap te komen! De tijd varieert hier ook wel, van 1 minuutje tot een minuut of 10 (lijkt altijd veel langer). Vind het dan weleens moeilijk om er niet naar toe te gaan om hem te troosten. Maar nu naar bijna 5 maanden blijkt dat hij dat gewoon even nodig heeft. Ook overdag tijdens zijn slaapjes huilt hij weleens, maar dan laat ik hem niet langer dan een kwartiertje liggen. Is hij dan nog niet in slaapt gevallen dan haal ik hem er maar uit (ookal heeft hij nog maar kort geslapen). Soms vind ik ook wel dat je het aan het huiltje kan horen of er echt iets loos is, en dan ga ik natuurlijk eerder kijken. Ik vind wel dat je erg vaak leest dat je babytjes niet "mag" laten huilen. Maar na 5 maanden is mijn ervaring, bij mijn ventje, dat hij dat echt wel nodig heeft dat huilen! Maar dat is voor iedereen natuurlijk anders. Maar omdat ik de verhalen van niet laten huilen vooral heb gelezen, voelde ik de eerste keren dat ik hem liet huilen echt schuldig! Maar dat heb ik nu gelukkig niet meer! Iedereen zal zijn eigen weg daar wel in vinden denk, maar tis wel fijn om gedachtes/methode van andere te horen/lezen!
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Ik heb niet zoiets van, ik ben er ook nog, maar ik heb voor een kindje gekozen en die komt op de eerste plaats, jammer voor mezelf dan maar soms . En Lisa had heftige reflux, echt niet dat ik haar liet huilen. Helaas huilde ze in mijn armen net zo hard verder, maar goed, haar echt laten huilen is niet in me opgekomen, dat vind ik echt zielig. Eventjes huilen voor het slapen vind ik wel wat anders, dat schijnen sommige baby's nodig te hebben (hier gelukkig niet, maar misschien komt dat ook wel omdat ik het ook niet wil).
toen je baby 2 weken oud was wilde je je grenzen gaan trekken? en dat je er ook was...tja, dat vind ik wel erg vroeg om aan jezelf te gaan denken. en laten huilen van zo een kleine vind ik ook heel erg.
weet je ik raak zelfs n beetje geirriteerd door zo een bericht. dat je het huilen van je kindje gewoon niet 'praktisch' noemt enzo.kinderen zijn gewoon niet 'pratisch' om te hebben als je het zo wil noemen.
Volgens mij is het verzoek van TS wel duidelijk.. En staat hier niet alleen dat ze tijd voor haarzelf wil maar is er nog een heel verhaal omheen..
Ons zoontje is nu bijna 7 weken. Al met ong. week 3/4 wil/kan hij haast niet slapen overdag's. In het begin liep ik om de minuut naar boven om hem te troosten,ook heb ik hem een tijd geprobeert beneden op vershillende plekken te laten slapen. Maar niets hielp. Voor mij was het ook behoorlijk belastend om elke keer na boven te lopen (had net een kz ahter de rug) Uiteindelijk heb ik dus wel een grens gesteld om hem max. een kwartier te laten huilen. Huilt hij daarna nog (meestal wel) dan ga ik na boven aai over zijn bol en zijn speentje. Het rare is dat hij snachts's wel als een roos slaapt. Morgen na het cb en dan toch maar weer eens verder kijken wat we nog meer kunnen doen.
Hier ook een voorstander van natuurlijk ouderschap. Bewust laten huilen? nooit gedaan, als ze huilden, was dat bij mij of bij mijn man, maar mestal bij mij, aangezien ik bv gaf en dat vaak hielp. Op 6 weken hadden mijn dochters een hoogtepunt qua krampen en huilden ze een paar avonden, niets hielp qua troosten, dus dan maar huilen op mijn borst, totdat het zakte en ze in slaap vielen. Ik kan echt niet tegen huilen om te laten huilen, ik vind dat echt geen goed idee. Baby's huilen m.i. met een reden, maar kleine kinderen ook. Mijn kinderen van 4.5 en net 3, laat ik nog steeds niet huilen. Vind ik niet nodig. Ik had een draagdoek in de babytijd, en douchen deden we of samen of ze keken naar me, in hun wippertje. Slapen deden we samen, en daardoor hebben ze eigenlijk nooit echt hoeven huilen. Ik heb er voor mijn gevoel echt wel goed aangedaan, ik heb nu echt wel kinderen die blind op me vertrouwen en zelf ook zeggen dat de babypop niet mag huilen, en als er nog een baby komt, dat zij die gaan troosten en dat die niet in bed mag huilen. Tja, ieder z'n mening denk ik?
Ik probeer dit zo aardig mogelijk te typen: Als je kiest om een kindje te krijgen ben je verantwoordelijk voor dat kleine wezentje Laten huilen terwijl het kindje nog niet eens bewust is van de term Manipuleren vind ik heel erg Speciaal als je weet dat je kind pijn heeft... Mijn zoon had ook reflux dat ging door totdat hij 9 maandjes oud was Ik liet hem NOOIT langer dan 10 min huilen WANT door de adrenaline die daarmee vrij komt kan een beschadiging geven aan die kleine hersenen Ook een kleine beeb moet JIJ nog leren kennen Door je kind te negeren omdat mama make up op wil doen zegt al veel naar mijn mening...
Waarom laat je hem dan boven slapen, beneden kan toch ook? Toen ze zo klein waren sliepen ze hier altijd beneden. Lisa had reflux en sliep overdag heel slecht, huilde dan gelukkig niet veel. Maar 's nachts sliep ze als een blok. Kan het zijn dat hij het ook heeft, of lijkt er iets anders dwars te zitten?
Nou t.s ik weet dat je gevraagd heb om respect maar ik kan je zo al vertellen dit gaat niet werken er zijn zo veel mee en tegen standers zelfs je berichtje werd gelijk al verkeerd gelezen door sommige. Helaas. Laten huilen heb ik hier ook bijna niet gedaan wel heel soms als ik het echt zat was dan ging ik toch echt even vijf min uit puffen. Ik ben geen moeder die dag en nacht met een kind opschoot wil zitten en dan maar troosten ben idd van mening een kind dat te veel getroost word dat zijn ook te veel prikkels op mijn manier heb ik het aangepakt. Dus laten echt laten huilen nooit gedaan kan ik niet tegen maar wel heel soms even vijf min van mijn krijzende babys vandaan geweest omdat ik soms ook niet meer wist wat er aan de hand was. Hier nummer een heeft altijd bijmij of zijn vader gelegen. Nummer twee heeft tot vorige week 1.5 jaar bij mij op de kamer gelegen inverband ruimte gebrek. Ben verhuist en denk doe haar eerst bij mij op de kamer maar na een week en na vele adviezen van ervaren moeders van leg haar op haar eigenkamertje en ja wel ze slaapt veel beter en langer en daar door raak ik ook weer minder gestrest een kind op mijn kamer ja als ze ziek zijn zal ik altijd zwichten maar voor de rest zo veel mogelijk op hun eigen kamer dat heb ik wel geleerd na bijna 11 jaar. Zo lang jeje kind geen uren laat huilen dan is er niks mis mee eens 5 ,10 of iets langer ze gaan er niet meteen aan dood. Ach ja iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. En t.s jou manier is zo gek nog niet en je kunt je van te voren inlezen de praktijk is zo anders. Trouwens hier geen draagzak moeder voelde zo beklemmend brrrr. Je moet er echt tegen kunnen nou ik duidelijk niet.
Ik kan mijn kleintje ook moeilijk laten huilen maar snap wel waarom anderen dat doen. Ok dat voorbeeld van een half uur is wel erg lang. Dayn huilt ook best veel, maar laat hem alleen maar huilen als hij huilt van de moeheid. dan valt ie vaak na een minuut of 2 a 4 in slaap. Langer dan 10 min laat ik hem nooit huilen. Als hij anders huilt en zeker als hij krijst (en dit doet hij veel als hij huilt) ga ik hem gelijk even troosten, en ja dan loop je soms 100 x in een uur. Of zit je een uur met een kind op schoot. En soms is dat niet handig, maar heb je er voor over. En ja soms moet je inderdaad even weglopen omdat je zelf met de handen in het haar zit. Even een paar keer diep ademhalen en dan er weer voor gaan. Als je zelf helemaal gestrest ben merken die kleintjes dat ook en dat helpt zeker niet met het troosten.. En laat je man/vriendlief het over nemen als hij uit zn werk is.. Ik ben het er niet mee eens dat als je moeder wordt je jezelf maar even haarfijn moet vergeten.. Ja je "offert" veel dingen op, maar als je niet goed voor jezelf zorgt. Hoe kan je dan van jezelf verwachten dat je wel goed voor je kindje zorgt? Ik sta erop dat ik 1x in de week ff een paar uurtjes alleen ben. Of ik alleen weg of vriendlief met de kleine weg. ben dan helemaal verfrist en kan er weer met goede moed tegenaan. Wat dus ook beter is voor Dayn!!
Mijn zoontjes raken snel overprikkeld en hebben best wel wat gehuild. Ik ben bij beide gestart met het idee van op verzoek voeden en niet laten huilen. Werkte niet voor ons. Uiteindelijk kwamen we uit op compleet overprikkelde kindjes die om de 1,5-2u aan de borst wilden, dan niet dronken, een verkeerd slaapritme ontwikkelden en daar uiteraard slecht op reageerden. Dus toch overgegaan naar een relatief strak ritme & regelmaat (zelfs incl. relatief vaste voedingstijden). Voor sommigen hier is dat vloeken in de kerk, maar ik ben er van overtuigd dat dat nodig was. Inmiddels gaat het ook met de jongste al een stuk beter. Drinkt nu goede hoeveelheden. Slaapritme is nog niet je-van-het, maar we komen er wel door nu standvastig te zijn. Laten huilen betekent voor mij: even aanhoren hoe het huilen zich ontwikkelt, indien het niet afneemt, ernaast gaan zitten (niets zeggen), hand op de borst leggen en uit laten huilen. Als de kleine weer rustig is, ga ik weer weg. Hier geldt bij het huilen voorafgaand aan slapen de 5-minutenregel. Dus 5 minuten huilen, dan weer terug om te troosten, als hij weer begint weer 5 minuten, etc. etc. Vooropgesteld is wel dat onze jongens geen gezondheidsproblemen hadden, ik denk dat ik dan wel anders gehandeld zou hebben.
Carmen huilt zichzelf s avonds in slaap en jawelll. Soms 'wel' 20 minuten ^^ maar als wij na 5 a 10 minuten heen gingen om haar te troosten werd ze pas écht overstuur. Devin heeft dit lang niet zo erg. Die huilt/moppert als ie zijn speen kwijt is.
Dat weet ik, maar ik kan het altijd vragen... Ik kies dit onderwerp bewust omdat het zo'n ontzettend gevoelig randje heeft bij veel moeders. Ik vind het toch belangrijk dat dingen bespreekbaar blijven, juist omdat het ook niet altijd zo makkelijk is allemaal.
Ik lees al een aantal flauwe reacties. Jammer. @TS: ik had me ook helemaal ingelezen toen ik zwanger was over hoe ik het zou gaan doen met huilen ed. Ik nam me voor: Ik laat hem niet huilen. Toen ik net bevallen was en mijn zoon huilde in zijn bedje en de kamer vol visite was zeiden ze bijna allemaal: Ow laat maar huilen anders wordt ie verwend. En: het is goed voor zn longetjes. Euhm, hoezo goed voor zn longetjes, daar is toch niks mis mee? Tja...zo onzeker als ik was heb ik hem toen laten huilen, maar na 10 min trok ik het niet meer en heb ik hem alsnog gehaald. Vanaf dat moment wist ik gewoon: ik laat hem niet huilen en gelukkig hadden wij geen huilbaby, dus het viel mee. Alhoewel ik er wel heilig in geloof dat een baby niet zomaar huilt. Nu is mijn zoon 17 maanden en huilt hij wel eens om niets. Althans, in de ogen van een volwassene dan. Voor zijn beleving is het een enorm drama als hij ergens niet mee mag spelen en ja, dan huilt ie. En in die situatie laat ik hem wel huilen. En 's nachts laat ik hem niet langer dan vijf minuten huilen. Sinds hij ongeveer een jaar is. Daarvoor ging ik er gelijk naar toe om hem te troosten. Nu laat ik hem even en bijna altijd slaapt ie binnen die vijf minuten weer. Zo niet, dan weet ik dat er iets is en dat hoor ik dan ook wel aan het soort huilen. Maar ik kan het nog steeds niet over mn hart verkrijgen om hem echt lang te laten huilen. Dan lig ik echt onrustig in mijn bed. Ow en alle redenen om wel te laten huilen als: Daar wordt ie verwend van heb ik inmiddels naar het rijk der fabelen gewezen. Mijn zoon is echt niet verwend en slaapt vrijwel altijd direct zodra ik hem in zijn bed leg. Huilt er vrijwel nooit bij en is geen kind wat continu aan me hangt. Hij kan zichzelf goed vermaken.